علوم تغذیه و صنایع غذایی ایران
سال:1398 | دوره:14 | شماره:2 |تعداد مقالات:11

سابقه و هدف: پوکی استخوان یکی از انواع بیماری های استخوان است که عوامل متعددی چون استرس اکسیداتیو در ایجاد آن نقش دارد. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر همزمان فعالیت بدنی هوازی و مکمل یاری ویتامین D بر استئوکلسین و آلکالین فسفاتاز سرم موش های صحرایی مسموم شده با H2O2 بود. مواد و روش ها: 60 سر نر بالغ نژاد ویستار به طور تصادفی به 10 گروه شش سری شامل، (1) دریافت آب اکسیژنه (H2O2)؛ (2) دریافت آب اکسیژنه دو برابر؛ (3) آب اکسیژنه + ویتامینD؛ (4) آب اکسیژنه + تمرین هوازی؛ (5) آب اکسیژنه + ویتامین D + تمرین هوازی؛ (6) آب اکسیژنه دو برابر+ ویتامین D؛ (7) آب اکسیژنه دو برابر + تمرین هوازی؛ (8) آب اکسیژنه دو برابر + ویتامین D + تمرین هوازی؛ (9) شم (دی متیل سولفوکسید + نرمال سالین) و (10) کنترل تقسیم و به مدت 8 هفته تحت پروتکل مداخله قرار گرفتند. سطوح سرمی استئوکلسین و آلکالین فسفاتاز به روش الایزا اندازه گیری شدند. جهت بررسی تفاوت گروه های آب اکسیژنه، آب اکسیژنه دو برابر، شم و کنترل از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و جهت بررسی اثرات تعاملی تمرین هوازی و ویتامین D بر متغیر های تحقیق از آنالیز واریانس دو طرفه و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد (05/0≥ p). یافته ها: هشت هفته تمرین هوازی و ویتامین D اثر تعاملی بر کاهش معنی دار سطوح سرمی استئوکلسین موش های صحرایی مسموم شده با دوز 1 میلی مول بر کیلو گرم از وزن بدن موش های صحرایی داشت (001/0=p)؛ تمرین هوازی (006/0=p) موجب افزایش معنی داری سطوح سرمی استئوکلسین در مقایسه با گروه های بدون تمرین هوازی در موش های صحرایی مسموم شده با دوز 2 میلی مول بر کیلو گرم از وزن بدن شد. نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرین و مکمل یاری ویتامین D موجب بهبود نشانگران تشکیل استخوان می گردد. با این وجود با توجه به معنی دار نبودن تاثیر آب اکسیژنه بر متغیر های تحقیق انجام پژوهش های بیشتر ضروری به نظر می رسد.

سابقه و هدف: شواهد نشان می دهد که ترجیحات غذایی کودکان به صورت تمایل یا تنفر به غذا یا غذاهای خاص و همچنین عدم مصرف یا مصرف هوسی غذاهای خاص، ممکن است با نوع تغذیه در سال اول زندگی مرتبط باشند. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط بین تغذیه با شیر مادر با الگوهای غذایی غالب در کودکان 7تا 10 ساله انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی در 388 کودک 7 تا 10 ساله مشغول به تحصیل در دبستان های شهر تهران در سال 1396 انجام شد. بر اساس پرونده بهداشتی کودکان و مصاحبه با مادران آنها مدت زمان تغذیه با شیر مادر ثبت شد. همچنین به وسیله پرسشنامه بسامد خوراک، دریافت غذایی کودکان از طریق مصاحبه با مادران اخذ شد. با استفاده از روش تحلیل عاملی اکتشافی، سه الگوی غذایی غالب در کودکان استخراج شد که عبارت بودند از: 1-الگوی غذایی غربی 2-الگوی غذایی سالم 3-الگوی غذایی گیاهی. تحلیل ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 و نرم افزار Stata نسخه 13 انجام و در تمامی آزمون ها 05/0 >P-value از نظر آماری معنی دار تلقی شد. یافته ها: ارتباط معنی داری بین سه الگوی غذایی با تغذیه با شیر مادر وجود نداشت. بین تغذیه با شیر مادر بیشتر از 6 ماه و اندازه قد کودکان رابطه مستقیم معنی دار وجود داشت (026/0p=). در حالی که ارتباط معنی داری بین تغذیه با شیر مادر با وزن و نمایه توده بدنی کودک یافت نشد. همچنین بین رتبه تولد کودکان و تغذیه با شیر مادر بیشتر از 6 ماه رابطه معکوس معنی دار وجود داشت(01/0p=). نتیجه گیری: بر اساس یافته های این پژوهش روش تغذیه با شیر مادر با الگوی غذایی کودکان رابطه معنی داری ندارد. پیشنهاد می شود مطالعات مشابه با حجم نمونه بزرگتر اجرا گردد.

سابقه و هدف: به تازگی تاثیر هم افزایی محدودیت غذایی (DR) بر سازگاری های ناشی از تمرینات ورزشی توجه محققان را به خود جلب کرده است. از این رو، هدف مطالعه حاضر تعیین تاثیر 12 هفته تمرین هوازی (AT) همراه با محدودیت غذایی بر میزان بیان ژن پروتئین های SIRT3، PGC1-α و SOD2 بافت عضله نعلی موش های صحرایی نر بود. مواد و روش ها: این مطالعه در قالب یک طرح تجربی چند گروهی با گروه های کنترل (مدل حیوانی) به مدت 12 هفته روی 40 سر موش صحرایی نر سه ماهه انجام شد. آزمودنی ها به شکل تصادفی در چهار گروه همگن کنترل (9سر=Con)، محدودیت غذایی (10سر=DR)، تمرین ورزشی (8سر=T) و تمرین ورزشی+محدودیت غذایی (8سر=T+DR) جایگزین شدند. تمامی موش های صحرایی، پس از آخرین جلسه تمرین سه ماهه، جراحی و بخشی از بافت عضله نعلی آنها برای بررسی mRNA پروتئین های SIRT3، PGC-1α و SOD استخراج شد و روش RT-PCR مورد استفاده قرار گرفت. داده های حاصله توسط آزمون آنالیز واریانس دو راهه و در سطح معنی داری 05/0 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: پس از اتمام پروتکل تحقیق در گروه T بیان پروتئین های SIRT3، PGC1-α و SOD به طور معنی داری بیشتر از گروه کنترل بود، در حالی که در گروه DR تنها بیان پروتئین SIRT3 به طور معنی داری افزایش یافته بود، همچنین میزان بیان پروتئین PGC1-α و SIRT3 در گروه DR+T به طور معنی داری بیشتر از گروه کنترل بود، تمرین باعث کاهش اثر افزایشی محدودیت غذایی بر بیان پروتئین های SIRT3 شد، درحالی که تمرین و محدودیت غذایی دارای اثر تعاملی در بیان پروتئین PGC1-α بودند، اما اثر تعاملی و یا تقابلی در بیان پروتئین SOD مشاهده نشد. نتیجه گیری: استفاده از محدودیت غذایی شدید به همراه تمرینات هوازی احتمالا باعث سرکوب فرآیندهای مرتبط با افزایش طول عمر سلولی می گردد.

سابقه و هدف: کیفیت خواب نقش مهمی در سلامتی جسمی و روان شناختی انسان دارد و می تواند تحت تاثیر دریافت های غذایی قرار گیرد. مطالعه مداخله ای حاضر، با هدف بررسی اثر مصرف دوغ بر بهبود کیفیت خواب در دانشجویان مبتلا به اختلال خواب انجام گرفت. مواد و روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی شاهددار، در سال 1396، بر روی 40 نفر از دانشجویان ساکن در خوابگاه دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز انجام گرفت. شرکت کنندگان مبتلا به اختلال خواب از طریق پرسشنامه اختلال خواب پیتزبورگ شناسایی و به مطالعه وارد شدند. سپس به صورت تصادفی، در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. به گروه مداخله 300 میلی لیتر دوغ (نوشیدنی سنتی تهیه شده با ماست)، یک ساعت قبل از خواب، به مدت سه هفته، داده شد. افراد گروه کنترل نیز 300 میلی لیتر آب معدنی دریافت می نمودند. در انتهای مداخله پرسشنامه اختلال خواب مجددا برای تمامی شرکت کنندگان تکمیل گردید. یافته ها: در انتهای مداخله، در گروه مداخله نسبت به گروه کنترل، کیفیت ذهنی خواب، مدت زمان و میزان بازدهی خواب به طور معنی داری افزایش یافت (به ترتیب 013/0 p=، 039/0p= و 015/0p=). همچنین اختلالات خواب و تاخیر در به خواب رفتن نیز به صورت معنی داری کاهش یافت (به ترتیب 001/0>p و 002/0p=). این روند تغییرات نشان دهنده اثر مداخله حاضر بر بهبود کلی علائم اختلالات خواب می باشد. نتیجه گیری: به نظر می رسد مصرف دوغ، در بهبود کیفیت خواب و کاهش اختلالات خواب نقش موثری دارد که می توان آن را به عنوان یک توصیه معمول برای دانشجویان مبتلا به اختلال خواب بکار برد.

سابقه و هدف: باکتری های اسیدلاکتیک معمولا در تهیه غذاهای تخمیری دخیل هستند و با توجه به نوع نژاد می توانند متابولیت های مختلف تولید نمایند. از این رو هدف از این مطالعه ارزیابی قابلیت ضدمیکروبی، آنتی اکسیدانی و تجمعی 10 نژاد مختلف لاکتوباسیلوس پلانتاروم جدا شده از موادغذایی تخمیری بومی شامل پنیر کوزه، زیتون تخمیری، خمیرترش و شیر شتر بود. مواد و روش ها: فعالیت ضدباکتریایی 10 نژاد مختلف لاکتوباسیلوس پلانتاروم و روماند فیلتر شده فاقد سلول آن ها علیه چهار باکتری بیماری زای غذازاد به ترتیب توسط روش لکه گذاری بر روی آگار و نفوذ در چاهک ارزیابی شد. فعالیت ضدکپکی سویه های مورد مطالعه علیه دو کپک عامل فساد غذایی نیز توسط روش کشت دولایه بررسی گردید. علاوه بر این آزمون های ارزیابی قابلیت خوداتصالی، تجمعی و آبگریزی سطح سلول نیز به طور جداگانه انجام گرفت. همچنین فعالیت آنتی اکسیدانی سویه ها و روماند حاصل از آنها توسط آزمون مهار رادیکال DPPH بررسی شد. یافته ها: نتایج نشان داد که همه سویه ها از فعالیت ضدباکتریایی و ضدکپکی خوبی علیه میکروارگانیسم های شاخص برخوردار بودند و میزان فعالیت بسته به نوع نژاد لاکتوباسیلوس پلانتاروم متفاوت بود. همچنین در میان باکتری های شاخص بیماری زا اشرشیاکلای و در بین کپک های عامل فساد آسپرژیلوس فلاووس بیشترین حساسیت را نشان دادند. نتایج آزمون های مربوط به ویژگی های سطحی سلول باکتری نیز حاکی از آن بود که نژادهای مختلف لاکتوباسیلوس پلانتاروم از نظر ویژگی های خوداتصالی، آبگریزی سطح سلول و قدرت آنتی اکسیدانی بسیار به یکدیگر شباهت دارند. نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که نژادهای بومی لاکتوباسیلوس پلانتاروم و متابولیت های تولیدی آن ها می توانند به عنوان نگهدارنده زیستی در صنعت غذا و مکمل دارویی به کار روند، اما باید آزمون های بیشتری در سطح in-vitro و in-vivo در این زمینه انجام گیرد.

سابقه و هدف: با توجه به کاهش ذخایر آبزیان در چند سال اخیر، استفاده از منابع جدید پروتئینی گسترش یافته که بهره برداری از میگوهای ریزجثه تالاب بین المللی بندر انزلی به دلیل ارزش غذایی بالا، ضروری به نظر می رسد. مواد و روش ها: میگوهای غیربومی Macrobrachium nipponense پس از صید و شستشو با آب سرد، در دستگاه های آتموس، آون معمولی و آون خلاء در دمای C◦ 70 به مدت 6، 21 و 7 ساعت خشک گردیده؛ و سپس سر و پوسته آن ها جدا و گوشت خشک شده در فیلم های پلی اتیلنی با پوشش آلومینیومی تحت شرایط خلاء، بسته بندی و به مدت 6 ماه در دمای محیط نگهداری و مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که گوشت خشک میگو با مقادیر بالایی از پروتئین و اسیدهای چرب امگا 3، قابلیت ماندگاری به مدت 6 ماه در دمای محیط را دارد. همچنین نتایج حاصل از مقایسه خشک کردن میگو در سه دستگاه ذکر شده نشان داد که به ترتیب کیفیت نهایی فرآورده در دستگاه آون خلاء و کنترل رطوبت در دستگاه آتموس بهتر بوده است. از سویی دیگر، تغییرات اکسیداسیون چربی تا ماه ششم در تمام تیمارها به خوبی کنترل شد و نیز شمارش میکروارگانیسم ها در میگوهای خشک شده به وسیله دستگاه آتموس نسبت به آون معمولی و خلاء، کمتر بود. در رابطه با ارزیابی حسی تیمارها، امتیاز 5 (عالی) برای ماه اول و امتیاز 3 (خوب) در پایان مدت زمان نگهداری، شاخص اعلام گردید. نتیجه گیری: گوشت خشک حاصل از میگوهای ریز M. nipponense به دلیل پروتئین بالا و اسیدهای چرب چند غیر اشباع می تواند به عنوان یکی از تنقلات مغذی در جامعه معرفی و مورد استفاده قرار گیرد.

سابقه و هدف: ارزش تغذیه ای، رنگ، طعم و قوام مهم ترین جنبه های کیفی سس کچاپ گوجه فرنگی می باشند که رفتار خرید مصرف کننده را به طور قابل توجهی تحت تاثیر قرار می دهند. در این تحقیق تاثیر جایگزینی شکر با شربت ذرت با فروکتوز بالا (HFCS) بر ویژگی های کیفی سس کچاپ مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: در مطالعه ی حاضر، ساکارز با HFCS در سطوح مختلف جایگزین و 5 فرمولاسیون 0-HFCS، 25-HFCS، 50-HFCS، 75-HFCS و 100-HFCS با در صد جایگزینی به ترتیب 0 (کنترل)، 25، 50، 75 و 100% HFCS به جای شکر تولید شد. فرمولاسیون ها از نظر ویژگی های فیزیکوشیمیایی، رئولوژیکی و حسی مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: فعالیت آبی فرمولاسیون های دارای HFCS به طور قابل ملاحظه ای کمتر از 0-HFCS بود. کچاپ 100-HFCS و 0-HFCS به ترتیب بیشترین و کمترین میزان لیکوپن را دارا بودند. با افزایش درصد جایگزینی HFCS در فرمولاسیون، مقادیر روشنایی و قرمزی افزایش در حالی که میزان زردی به طور معنی داری کاهش یافت (05/0P<). میزان جدایش سرمی با افزایش در صد HFCS از 0 تا 100% از 96/10% به 66/1% کاهش یافت. تمامی فرمولاسیون ها دارای رفتار غیر نیوتونی و رقیق شونده با برش و دارای تنش تسلیم بودند. نتایج حاکی از بهبود ویژگی های حسی سس کچاپ از قبیل رنگ، قوام، مزه و پذیرش کلی در نتیجه ی جایگزینی شکر با HFCS بودند. نتیجه گیری: جایگزینی شکر با HFCS تا سطح 75%، می تواند علاوه بر افزایش ثبات ترکیبات زیست فعال، ویژگی های حسی و رئولوژیکی سس کچاپ را بهبود دهد.

سابقه و هدف: امروزه تمایل به استفاده از غذاهای حاوی چربی کمتر در بین مصرف کنندگان به شدت دیده می شود. حذف چربی غذا منجر به ایجاد خواص حسی و عملکردی نامطلوبی می گردد. بنابراین ترکیبات متنوع و گسترده ای به عنوان جایگزین چربی برای دستیابی به محصولات غذایی کم چرب معرفی شده است. هدف از تحقیق حاضر، کاهش چربی مصرفی در تهیه سوسیس با استفاده از ژل امولسیونی می باشد. مواد و روش ها: ژل امولسیونی تولید شده با استفاده از روغن سبوس برنج و اینولین و به کمک امواج اولتراسونیک به عنوان جایگزین چربی به میزان صفر، 50 و 100 درصد در فرمولاسیون سوسیس فرانکفورتر جایگزین چربی شد و ویژگی های سوسیس کم چرب حاصل از نظر میزان ترکیبات شیمیایی، pH، ویژگی های بافتی، رنگ، تخلخل، افت پخت، ظرفیت نگهداری آب و ویژگی های حسی مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد سوسیس حاوی ژل امولسیونی رطوبت، خاکستر، pH، ظرفیت نگهداری آب و تخلخل بیشتری دارد. به طوری که با افزایش درصد جایگزینی، این شاخص ها نیز افزایش یافته است. از طرف دیگر چربی، افت پخت، نیروی لازم برای برش و ویژگی های بافتی (سفتی، پیوستگی میان بافتی، صمغی بودن و قابلیت جویدن) به جز قابلیت ارتجاع محصول کاهش پیدا کرده است. ژل امولسیونی موجب تیرگی سوسیس ها گردید و با افزایش درصد جایگزینی، L* (روشنایی) و a* (قرمزی) کاهش وb* (زردی) افزایش یافت. نتیجه گیری: ارزیابی حسی سوسیس ها نشان داد استفاده از ژل امولسیونی در تهیه سوسیس کم چرب نتوانست بر پذیرش کلی این محصول از سوی مصرف کنندگان اثر معنی داری ایجاد نماید. بنابراین می توان با جایگزین کردن روغن مصرفی در تهیه سوسیس با ژل امولسیونی محصولی کم چرب با ویژگی های کیفی و تغذیه ای مطلوب تولید نمود.

سابقه و هدف: یکی از بزرگ ترین نگرانی های حوزه سلامت غذا وجود باقیمانده آفت کش ها در محصولات غذایی می باشد. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر روش های مختلف نگهداری، شستشو و پخت بر باقیمانده دلتامترین قارچ خوراکی است. مواد و روش ها: نمونه های قارچ با سم دلتامترین آلوده شدند. مقدار تغییر مقدار باقیمانده سم در شرایط مختلف نگهداری (دمای اتاق، یخچال و فریز)، شستشو (آب و آب نمک) و پخت (آب پز، سرخ کردن و مایکرویو) تعیین شد. دلتامترین با روش کچرز استخراج و با دستگاه GC-MS/MS اندازه گیری گردید. یافته ها: در روزهای مشابه، مقدار درصد کاهش سم دلتامترین به ترتیب در دمای اتاق > یخچال > فریزر بود. میزان دلتامترین بسته به شرایط و زمان نگهداری 77/80-08/23 درصد کاهش یافت. شستشو با آب و آب نمک منجر به کاهش معنی داری مقدار دلتامترین شد. اما میزان کاهش سم با افزایش زمان شستشو و غلظت نمک تغییر قابل ملاحظه ای نکرد. میزان کاهش سم طی شستشو 31/42-92/26 درصد نوسان داشت. روش های مختلف پخت شامل آب پز کردن، سرخ کردن و مایکرویو منجر به کاهش معنی دار سم شد. طی 15 دقیقه آب پز کردن، 10 دقیقه سرخ کردن و 10 دقیقه مایکرویو باقیمانده دلتامترین از 26/0 میلی گرم بر کیلوگرم در نمونه خام به 06/0، 05/0 و 05/0 میلی گرم بر کیلوگرم در نمونه آماده مصرف رسید و به مقدار 92/76، 77/80 و 77/80 درصد کاهش یافت. نتیجه گیری: فرآیند های نگهداری، شستشو و پخت می توانند باقیمانده و خطر تماس با دلتامترین را به طور قابل ملاحظه ای در مصرف کنندگان قارچ خوراکی کاهش می دهند.

سابقه و هدف: در این پژوهش با توجه به توانایی پلی ساکاریدها برای اصلاح خواص رئولوژیکی، فیزیکی و شیمیایی فرآورده های غذایی تاثیر افزودن پلی ساکاریدهای برگ فیجوآ بر ویژگی های فیزیکی، شیمیایی و حسی ماست کم چرب طی 20 روز نگهداری مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: مقادیر مختلف از پلی ساکاریدهای برگ فیجوآ در غلظت های 5/1، 5/2 و 5/3 درصد وزنی-وزنی با شیر کم چرب استاندارد پاستوریزه مخلوط شد. سپس 3 درصد آغازگر تجاری ماست به مخلوط شیر و پلی ساکاریدهای برگ فیجوآ اضافه گردید. پس از تکمیل فرایند تولید ماست، pH، اسیدیته قابل تیتر، آب اندازی، گرانروی و خصوصیات حسی ماست کم چرب در طول دوره نگهداری در یخچال مورد ارزیابی قرار گرفت. کلیه آزمایش ها برای تیمارهای مورد مطالعه با سه تکرار انجام شد. یافته ها: با افزودن پلی ساکاریدهای برگ فیجوآ به فرمولاسیون ماست کم چرب در مقایسه با نمونه شاهد طی دوره نگهداری میزان pH و آب اندازی کاهش در حالی که اسیدیته قابل تیتر و گرانروی افزایش یافت. با افزایش غلظت پلی ساکاریدها امتیاز رنگ، عطر و پذیرش کلی کاهش یافت در حالی که امتیاز بافت افزایش یافت. ماست کم چرب حاوی 5/1 درصد از پلی ساکاریدهای برگ فیجوآ بالاترین امتیاز پذیرش کلی را کسب نمود. نتیجه گیری: پلی ساکاریدهای برگ فیجوآ را می توان به عنوان یک ترکیب عملگر طبیعی ارزان قیمت و با ارزش در صنعت غذا خصوصا در تهیه محصولات لبنی کم چرب به منظور بهبود ویژگی های فیزیکی، شیمیایی و حسی استفاده نمود.

سابقه و هدف: صبر زرد دارویی با نام علمی آلوئه ورا از جمله گیاهان دارویی با ارزش دنیا است. هدف از این مطالعه بررسی خواص آنتی اکسیدانی، مهار آنزیم آلفاگلوکوزیداز و خاصیت ضد میکروبی مشتقات آلوئه ورا از جمله آلوئه امودین و آنتراکینون می باشد. مواد و روش ها: فعالیت آنتی اکسیدانی آلوئه امودین و آنتراکینون با استفاده از روش کاهش رنگ رادیکال ABTS انجام شد. قابلیت ضد میکروبی آلوئه امودین و آنتراکینون در برابر سویه های باکتریایی (باسیلوس سرئوس، کلبسیلا پنومونیه، کاندیدا البیکانس، سودوموناس ائروژینوزا) مورد ارزیابی قرار گرفت. به منظور معین کردن خاصیت مهار آنزیم آلفاگلوکوزیداز از ماده p-nitrophenyl-α-D-glucopyranoside) pNPG) به عنوان سوبسترا استفاده شد. فعالیت آنزیم با سنجش میزان جذب پارا-نیتروفنول تولید شده در محلول معین شد. یافته ها: نتایج نشان داد؛ آلوئه امودین و آنتراکینون در غلظت 05/0 میلی گرم بر میلی لیتر فاقد خاصیت آنتی اکسیدانی (مهار رادیکال آزاد) است. نتایج مهار آنزیم آلفاگلوکوزیداز آلوئه امودین و آنتراکینون نشان داد با افزایش غلظت نمونه درصد مهارکنندگی آلفاگلوکوزیداز افزایش می یابد (05/0˂ p). درصد مهارکنندگی 50 درصدی آنزیم آلفاگلوکوزیداز آلوئه امودین 18/0 و آنتراکینون 05/0 میلی گرم بر میلی لیتر است. بنابراین خاصیت مهارکنندگی آنتراکینون از آلوئه امودین بیشتر است. در آزمون میکروبی نتایج حاصل از تعیین قطر هاله عدم رشد نشان داد که آلوئه امودین روی باسیلوس سرئوس بیشترین و بر سودوموناس آئروژینوزا کمترین تاثیر را داشته است (05/0˂ p). همچنین نتایج حاصل از تعیین قطر هاله عدم رشد نشان داد که آنتراکینون روی کاندیدا آلبیکانس و کلبسیلا پنومونیه بیشترین و بر سودوموناس آئروژینوزا کمترین تاثیر را داشت(05/0˂ p). با توجه به نتایج حاصل آنتراکینون خاصیت ضدمیکروبی و مهار کنندگی قوی تری در برابر آنزیم آلفاگلوکوزیدار نسبت به آلوئه امودین از خود نشان می دهد. نتیجه گیری: با توجه به خواص مهار آنزیم آلفاگلوکوزیداز و خواص ضدمیکروبی مطلوب این گیاه، استفاده از آن به عنوان یک افزودنی طبیعی در صنایع غذایی توصیه می شود.