علوم باغبانی ایران
سال:1399 | دوره:51 | شماره:1 |تعداد مقالات:13

این پژوهش به منظور بررسی تأثیر تنش شوری ناشی از کلرید سدیم (0، 4، 8 و 12 دسی زیمنس بر متر) بر برخی صفات مورفولوژیکی، فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی گل محمدی در کشت گلدانی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار، سه گلدان به عنوان یک واحد آزمایشی (در مجموع 48 گلدان) در فضای آزاد به مدت دو سال طی سال های 1394-1396انجام شد و نتایج پایان سال دوم مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که تنش شوری موجب کاهش وزن تر و خشک برگ و شاخساره، همچنین محتوای نسبی آب برگ و شاخه شد. مقایسه میانگین ها نشان داد که محتوای کلروفیل ها و کاروتنوئیدها با افزایش سطح شوری رابطه عکس داشت، به طوری که کمترین مقدار کلروفیل ها و کاروتنوئیدها در تیمار 12 دسی زیمنس بر متر مشاهده شد. فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی سوپراکسید دیسموتاز (SOD)، کاتالاز (CAT) و گایاکول پراکسیداز (GPX) و محتوای فنل کل برگ ها با افزایش تنش شوری افزایش یافت. همچنین نتایج نشان داد که با افزایش تنش شوری میزان پروتئین های محلول کاهش یافت و کمترین مقدار در تیمار شوری 12 دسی زیمنس بر متر مشاهده شد. با توجه به نتایج به دست آمده تنش شوری با تأثیر بر ویژگی های مورفولوژیکی و فیزیولوژیکی گل محمدی، موجب کاهش رشد گیاهان شده و به نظر می-رسد این گیاه قادر است سطح شوری هشت دسی زیمنس بر متر را تحمل کند.

بن سرخ (Allium jesdianum) از گیاهان دارویی-خوراکی مهم و در معرض خطر است که در ارتفاعات رشته کوه های زاگرس، ایران می روید. در این مطالعه پیازهای سه اکوتیپ از گیاه دارویی بن سرخ؛ شامل اکوتیپ های کاکارضا در شهرستان خرم آباد، ذلقی در شهرستان الیگودرز و مله در شهرستان پلدختر، که در شرایط جغرافیایی و اقلیمی متفاوت در استان لرستان رویش می یابند، جمع آوری شدند. پیازهای جمع آوری شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار در مزرعه کشت شدند. در بهار سال بعد از نمونه های گیاهی کشت شده در مزرعه و نیز رویشگاه های طبیعی نمونه گیری شد. برای تعیین خصوصیات خاک، نمونه ی خاک از عمق 30-0 سانتی متری در هر یک از رویشگاه ها و مزرعه، با سه تکرار برداشت شد. صفات مورد مطالعه عبارت بودند از خصوصیات کمی و کیفی اسانس، فعالیت آنتی اکسیدانی، پروتئین کل، ویتامین C، قندهای غیرساختمانی و عناصر غذایی شامل نیتروژن، ﭘ ﺘ ﺎ ﺳ ﻴ ﻢ ، فسفر، آهن، منگنز، مس و روی. نتایج نشان داد که ترکیبات Dimethyl Trisulfide، Dipropyl trisulfide، Di-2-propenyl tetrasulfide، Hexadecanoic acid و Pentacosane عمده مواد تشکیل دهنده اسانس هستند که درصد این ترکیبات بین اکوتیپ های کشت شده و خودرو، تفاوت معنی داری (01/0p<) داشت. بیشترین عملکرد اسانس (22/0 درصد) در نمونه های خودرو برداشت شده از رویشگاه مله واقع در شهرستان پلدختر مشاهده شد و کمترین عملکرد اسانس (12/0 درصد) در نمونه های برداشت شده از رویشگاه ذلقی در شهرستان الیگودرز ثبت شد. اگرچه عملکرد اسانس بین اکوتیپ ها در رویشگاه، تفاوت معنی داری داشت، اما عملکرد اسانس در اکوتیپ های کشت شده تفاوت معنی داری نشان ندادند. بیشترین میزان فسفر (mg/gDW50/4)، روی (μ g/g DW30/2)، منگنز (μ g/g DW 46/2)، قند محلول ( mg/g DW66/45) و پروتئین کل (mg/g DW 83/8) در گیاهان کشت شده اکوتیپ مله مشاهده شد. گیاهان برداشت شده از رویشگاه کاکارضا دارای بیشترین میزان ویتامین C (mg/100 g FW 66/80) و فعالیت آنتی اکسیدانی (μ g/mL 42IC50=) بودند.

به منظور ارزیابی برخی صفات فیزیولوژیکی و مورفولوژیکی خیار گلخانه ای تحت تأثیر سطوح مختلف تنش کم آبی و انواع خاکپوش، آزمایشی به صورت کرت های خردشده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی و در سه تکرار انجام شد. سطوح مختلف آبیاری در سه سطح 100، 80 و 60 درصد نیاز آبی به عنوان کرت اصلی و سطوح خاکپوش در چهار سطح بدون خاکپوش، خاکپوش پلاستیک سیاه، خاکپوش پلاستیک شفاف و خاکپوش چیپس چوب به عنوان کرت فرعی در نظر گرفته شد. در این آزمایش ارتفاع بوته، قطر ساقه اصلی، درصد ماده خشک ساقه و برگ، کلروفیل a، b و کل، زودرسی، عملکرد کل، عملکرد خیار درجه 1 و 2 و کارایی مصرف آب مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد بیشترین مقدار صفات در سطح آبیاری 100 درصد نیاز آبی حاصل گردید و با اعمال سطح آبیاری 80 و 60 درصد نیاز آبی، صفاتی نظیر ارتفاع بوته، قطر ساقه، کلروفیل a، b و کل، عملکرد کل و زودرسی کاهش پیدا کردند. بالاترین عملکرد خیار درجه 1 و کل به ترتیب با 3514 و 3684 گرم در بوته در 100 درصد نیاز آبی و با کاربرد خاکپوش چیپس چوب بدست آمد. نتایج پژوهش حاضر حاکی از اثربخشی سودمند کاربرد خاکپوش چیپس چوب در اکثر ویژگی های فیزیولوژیکی و مورفولوژیکی خیار گلخانه ای مورد مطالعه به دلیل حفظ رطوبت خاک و استفاده بهینه آن در مدیریت آبیاری بود، که می تواند در افزایش بهره وری محصولات گلخانه ای به ویژه در مناطق خشک و نیمه خشک مؤثر باشد.

ارکیده خربقی معمولی از ارکیده های خاک رست و بومی مناطق معتدل ایران است و پتانسیل بالقوه ای جهت اصلاح برای مصارف زینتی دارد. هرچند تکثیر درون شیشه ای این گیاه قبلاً بررسی شده است، اما مطالعه عوامل مؤثر بر رشد و فتوسنتز این گونه در شرایط کنترل شده درون شیشه ای ضروری می باشد. در تحقیق حاضر گیاهچه های سه برگچه ای در ظروف شیشه ای حاوی محیط کشت تغییر یافته فاست مایع به همراه پرلیت استریل (جهت استقرار) کشت شدند. جهت حذف CO2 از ویال های شیشه ای حاوی سه میلی لیتر KOH با غلظت اشباع و جهت افزایش CO2 از ویال های حاوی سه میلی لیتر مواد آزادکننده CO2(محلول سه مولار بی کربنات سدیم و کربنات سدیم) در هریک از ظروف کشت استفاده شد. آزمایش بر پایه طرح کاملاً تصادفی و در سه تکرار و هر تکرار شامل سه نمونه گیاهی انجام شد. شاخص های رشدی نظیر وزن تر و خشک بخش هوایی، ارتفاع ساقه و طول ریشه، نرخ تعرق و حداکثر کارایی فتوسیستم II فتوسنتزی گیاهچه ها اندازه-گیری شد. بیشترین میزان ارتفاع ساقه، وزن تر و خشک ساقه و طول ریشه در گیاهچه های حاصل از تیمار افزایش CO2 مشاهده شد. از اتمسفر ظروف کشت موجب کاهش چشم گیر میزان حداکثر کارایی فتوسیستم II (QYmax) فتوسنتزی گیاهچه ها شد. از طرفی به دنبال پسابیدگی، بیشترین سرعت تعرق در برگ های تیمار شاهد و افزایشCO2 مشاهده شد و حذف CO2 سبب کاهش سرعت تعرق در گیاهچه ها شد. می توان نتیجه گرفت که با افزایش درون شیشه ای CO2 می توان باعث افزایش کارایی فتوسنتز گیاهان درون شیشه ای ارکیده خربقی معمولی شد و از این طریق رشد و نمو این گیاهان را در شرایط درون شیشه ای بهبود بخشید.

در این پژوهش، تأثیر شش پایه سوینگل سیتروملو، ترویرسیترنج، کاریزوسیترنج، سیترنج C-35، اسموت فلت سویل و گوتو بر صفات زایشی نارنگی انشوی میاگاوا طی پنج سال (1396-1392) بررسی شد. آزمایش در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 96 اصله درخت انجام شد. نتایج نشان داد که درختان روی پایه سوینگل سیتروملو، در شروع فاز باردهی (1392 و 1393)، با اختلاف معنی دار آماری، پرمحصول تر از سایر پایه ها بودند (به ترتیب 58 و 45 کیلوگرم در درخت). بیشترین عملکرد متوسط سالانه (52 کیلوگرم در درخت)، بیشترین عملکرد تجمعی طی پنج سال (261 کیلوگرم در درخت) و کمترین شاخص تناوب باردهی (1/22 درصد) با اختلاف آماری معنی داری نسبت به سایر پایه ها، در پایه سیتروملو به دست آمد. تحمل به سرما در سیتروملو به دلیل حفظ گل و میوه و عملکرد نهایی بالا در سال بعد از یخبندان (1393) بیشتر از بقیه پایه ها بود. عملکرد متوسط سالانه و تجمعی پنج سال میاگاوا در سیترنج های ترویر، کاریزو و C-35 و اسموت فلت سویل از نظر آماری مشابه بود. ولی راندمان عملکرد C-35، افزایش معنی داری نسبت به سایر پایه ها نشان داد (72/6 کیلوگرم برمترمکعب حجم تاج). با اختلاف آماری معنی داری، میوه های روی سیتروملو، کروی تر (953/0) و پرآب تر (22/46 درصد)، میوه های کاریزوسیترنج پخ تر (939/0) و پوست نازک تر (21/2 میلی متر) و میوه های C-35 سنگین تر (2/150 گرم) و زودرس تر (شاخص برداشت: 21/11) از میوه های روی دیگر پایه ها بودند. پایه گوتو به طور معنی داری باعث افزایش ضخامت پوست (83/2 میلی متر)، کاهش آب میوه (65/41 درصد) و دیررسی میوه (شاخص برداشت: 52/8) در مقایسه با پایه های دیگر شد. همچنین درختان پیوندی روی این پایه، بیشترین شاخص تناوب باردهی (4/42 درصد) را طی پنج سال داشتند.

در این پژوهش، اثر کم آبیاری تنظیم شده از زمان تشکیل میوه تا رسیدن میوه زیتون بررسی شد. تیمارها شامل تیمار شاهد (تأمین100% تبخیر و تعرق گیاه)، کم آبیاری تنظیم شده ی نوع یک (تأمین 100% نیاز آبی از مرحله تشکیل میوه نهایی تا آغاز رسیدن و 50% نیاز آبی پس از-آن تا برداشت)، نوع دو (تأمین100% نیاز آبی از مرحله تشکیل میوه نهایی تا سخت شدن هسته و 50% نیاز آبی بعد از آن تا برداشت)، نوع سه (تأمین 50% نیاز آبی در مرحله سخت شدن هسته و 100% نیاز آبی در سایر مراحل رشد میوه) و دیم بودند. ارزیابی لازم در زمینه عملکرد میوه، روغن و خصوصیات کیفی روغن انجام گردید. نتایج نشان داد بالاترین عملکرد میوه (41/30 کیلوگرم در درخت) و روغن زیتون (86/5 کیلوگرم در وزن خشک)، کمترین ارزش پراکسید (33/8 میلی اکی والانت اکسیژن در کیلوگرم روغن زیتون) و K270 (163/0) و همچنین بالاترین کارایی مصرف آب برای تولید میوه و روغن (به ترتیب 10/24 و 64/4 کیلوگرم بر مترمکعب) در کم-آبیاری نوع سه مشاهده شد. کمترین عملکرد میوه (96/8 کیلوگرم در درخت) و روغن (18/1 کیلوگرم در وزن خشک) و بالاترین عدد پراکسید (23 میلی اکی والانت اکسیژن در کیلوگرم روغن زیتون) را تیمار دیم نشان داد. در مجموع، تیمار کم آبیاری تنظیم شده در مرحله سخت شدن هسته بدون کاهش عملکرد میوه، کیفیت و عملکرد روغن نسبت به تیمار شاهد کارایی مصرف آب را نیز افزایش داد.

خشکی و شوری در بسیاری از مناطق جهان از مهم ترین عوامل محدودکننده رشد و نمو گیاهان به شمار می روند. هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر متقابل تنش های خشکی و شوری بر برخی از فاکتورهای مورفولوژیکی و فیزیولوژیکی گل نرگس (Narcissus tazetta L. ) بود. این آزمایش گلدانی، به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار در دانشکده کشاورزی دانشگاه بیرجند در سال 1396 انجام شد. تیمارها شامل کلرید سدیم در چهار سطح 0 (شاهد)، 40، 20 و 60 میلی مولار و تنش خشکی در چهار سطح 70، 50، 30 و 90 درصد ظرفیت زراعی بودند. نتایج نشان داد تنش های خشکی و شوری باعث کاهش معنی دار طول و عرض برگ، وزن خشک اندام هوایی و سوخ، طول ساقه گل دهنده و قطر گل، محتوای نسبی آب و محتوای کلروفیل شدند. با این وجود، تأثیر تنش های شوری و خشکی و اثر متقابل آنها بر کاهش تعداد گل در ساقه گل دهنده معنی دار نبود. در مقابل مقادیر نشت یونی و محتوای پرولین تحت تأثیر این دو تنش افزایش یافتند. به طور کلی، نتایج نشان داد در محدوده تیمارهای اعمال شده، اثرات مخرب تنش شوری بر صفات رشدی، زینتی و فیزیولوژیکی گل نرگس بیشتر از تنش خشکی بود.

در این پژوهش توانمندی آنتی اکسیدانی 15 ژنوتیپ مختلف زرشک به روش های چهارگانه DPPH، قدرت کاهندگی آهن، بتاکاروتن لینولئیک اسید و فعالیت آنتی اکسیدانی براساس روش TFPL در سال 1396 در دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان مورد بررسی قرار گرفت. 14 ژنوتیپ دانه دار وحشی و یک ژنوتیپ بی دانه زراعی زرشک از استان های شمال شرق ایران جمع آوری و بررسی شدند. نتایج تجزیه واریانس نشان داد ژنوتیپ دارای اثر معنی داری بر میزان فنل، فلاونوئید، آنتوسیانین و توانمندی آنتی اکسیدانی میوه با استفاده از روش های DPPH، قدرت کاهندگی آهن، بتاکاروتن لینولئیک اسید و TFPL بود. در این پژوهش بیشترین و کمترین میزان فنل کل به ترتیب به مقدار 169و 149 میلی گرم بر گرم (وزن خشک) در ژنوتیپ های درگز1 و بیرجند بی دانه حاصل شد. همچنین ژنوتیپ های گلستان1 و شیروان 5 به ترتیب بالاترین میزان فلاونوئید (6/88 میلی گرم بر گرم وزن خشک) و آنتوسیانین (619 میکروگرم بر گرم وزن خشک) را دارا بودند. همچنین نتایج نشان داد فعالیت آنتی اکسیدانی بر مبنای TFPL اندازه گیری شده میوه ی ژنوتیپ های زرشک در روش-های مختلف اندازه گیری متفاوت بودند. توانمندی آنتی اکسیدانی اندازه گیری شده با روش های مختلف از قبیل روش DPPH، قدرت کاهندگی آهن، بتاکاروتن لینولئیک اسید اسید به ترتیب در ژنوتیپ های شیروان4 (7/63 میلی گرم بر گرم)، بیرجند بیدانه (5/54 میکرومول بر گرم)، درگز2 (78 درصد) بیشترین میزان بود. همچنین فعالیت آنتی اکسیدانی بر مبنای TFPL در ژنوتیپ گلستان3 (9/29 میکروگرم بر میلی لیتر) بیشتر از سایر ژنوتیپ ها بود. نتایج نشان داد توانمندی آنتی اکسیدانی بر مبنای TFPL در ژنوتیپ های مختلف زرشک با ترکیبات فنلی رابطه مستقیم دارد و ژنوتیپ هایی که دارای بالاترین میزان ترکیبات فنلی به خصوص فنل کل هستند، دارای خاصیت آنتی اکسیدانی بالاتری نیز می باشند. نتایج مقایسه روش های اندازه گیری فعالیت آنتی اکسیدانی ژنوتیپ های مختلف زرشک نشان داد روش میزان فعالیت آنتی اکسیدانی بر مبنای TFPL به دلیل ارتباط بیشتر با ترکیبات آنتی اکسیدانت از قبیل فنل کل روش بهتری برای اندازه گیری میزان فعالیت آنتی اکسیدانی در ژنوتیپ های زرشک بود و ژنوتیپ درگز1 با مقادیر بالای فنل کل دارای فعالیت آنتی اکسیدانی بالایی است که می توان از این ژنوتیپ در مطالعات بالینی استفاده نمود.

به منظور تعیین اثر تلقیح ریشه انگور رقم رشه با سه گونه قارچ مایکوریزا (Glomus versiforme، Glomus etunicatum و Glomus intraradices) بر رشد رویشی شاخه، مقدار عناصر پر مصرف برگ، مقدار کلروفیل، دمای برگ، محتوای نسبی آب برگ، قندهای محلول و علایم خشکیدگی تحت تنش کم آبیاری (35، 55 و 75 درصد نیاز آبی)، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار در ایستگاه تحقیقات باغبانی کهریز ارومیه اجرا شد. نتایج نشان داد با افزایش سطح کم آبیاری رشد شاخه کاهش یافت و تلقیح با قارچ میکوریزا نتوانست تأثیر مثبتی بر این صفت در مقایسه با شاهد داشته باشد. مقدار دمای برگ، علایم خشکیدگی در برگ بوته های تلقیح شده با قارچ گونه G. versiforme تحت شرایط کم آبیاری 35 درصد نیاز آبی کمتر از قارچ های دیگر بود. همچنین میزان محتوی نسبی آب برگ در بوته های دارای این قارچ در کلیه سطوح کم آبیاری در حد بالایی باقی ماند. با افزایش سطح کم آبیاری مقدار قند محلول در تنش کم آبیاری 55 درصد ابتدا کاهش و سپس در کم آبیاری 35 درصد افزایش پیدا کرد. در بین عناصر غذایی نیز بیشترین مقدار فسفر برگ (14/0 درصد) در بوته های دارای قارچ گونه G. versiforme ثبت شد.

صفات رویشی، محتوی کلروفیل، کارآیی مصرف آب، محتوای نیتروژن، پتاسیم و فعالیت آنزیم نیترات ردوکتاز برگ ها و نوک ریشه، خربزه ’ خاتونی‘ روی کدوهای Ace و Shintozwa در گلخانه بررسی شد. تیمارهای آزمایش شامل پیوند خربزه روی کدو، خربزه روی خربزه، کدو روی خربزه، کدو روی کدو، خربزه غیرپیوندی و کدوی غیرپیوندی بودند. نتایج نشان داد خربزه های پیوندی روی Shintozwa طول ساقه (3/408 سانتی متر)، تعداد برگ (56/38 عدد) وزن تر برگ (7/156 گرم)، ساقه (7/132 گرم)، سطح برگ بوته (6/18517 سانتی مترمربع)، زیست توده (5/247 گرم) و درصد ماده خشک برگ (19/14 درصد)، ساقه (96/7 درصد) و ریشه (46/17 درصد) بیشتری نسبت بهAce داشتند. پیوند خربزه روی هر دو پایه کارآیی مصرف آب، محتوای نیتروژن و پتاسیم را بهبود بخشید. نیتروژن کل و نیترات برگ ها در Ace بیشتر از Shintozwa به دست آمد. مقدار نیتروژن آمونیومی برگ ها در پایه Shintozwa بیشتر از پایه Ace بود. فعالیت آنزیم نیترات ردوکتاز برگ خربزه های پیوندی روی پایه Ace بیشتر از پایه Shintozwa بود. فعالیت آنزیم نیترات ردوکتاز در ریشه نسبت به برگ در حالت پیوندی بیشتر بود. فعالیت آنزیم نیترات ردوکتاز ریشه ارتباط غیرمستقیم معنی داری با طول شاخه، زیست توده، وزن تر برگ و شاخه، سطح کل برگ و ماده خشک ریشه نشان داد. در کل خربزه های پیوندی نسبت به غیرپیوندی دارای مقادیر زیادتری نیتروژن آلی نسبت به زیست توده کل بودند که این افزایش در ارتباط با احیا و مصرف زیاد نیترات می باشد.

در این پروژه قابلیت فرآوری و کیفیت زیتون کنسروی سبز در دوره عمر قفسه ای با استفاده از 6 رقم و 5 ژنوتیپ انتخابی مورد ارزیابی قرار گرفتند. نمونه ها پس از برداشت و شست وشو، به وسیله محلول سودسوزآور (2 درصد) تلخی زدایی شدند. سپس میوه ها به منظور انجام تخمیر و انبارمانی در محلول آب و نمک قرارداده شدند. در طول دوره تخمیر و انبارمانی، اندازه گیری صفاتی همچون درصد خاکستر میوه، گلوکز، اسیدهای چرب، اسیدیته و pH، عناصر معدنی میوه و خواص حسی صورت گرفت. در زمان برداشت، رقم های دیره، تخم کبکی و ژنوتیپKH15 به ترتیب دارای بیشترین وزن میوه نسبت به سایر رقم ها و ژنوتیپ ها بوده اند. در طول دوره فرآوری و انبارمانی مقدار سدیم گوشت میوه، نسبت به زمان برداشت دارای روند افزایشی، ولی مقدار کلسیم و پتاسیم کاهش یافت. هرچند مقدار تغییرات اسیدیته میوهدر این دوره، دارای روند مشخصی نبود. مطابق با ارزیابی حسی، به ترتیب زیتون های رقم زرد، QG18، GW1، دیره، مشکات، مانزانیلا، TMN2و BN5با کسب امتیاز بالا از نظر پذیرش کلی میوه در بین داوران (بین 5/7 – 9) در یک گروه آماری واقع شدند.

این پژوهش در دو مرحله جهت بهینه سازی تکثیر درون شیشه ای گل صدتومانی بومی ایران انجام شد. در مرحله اول اثر غلظت های مختلف بنزیل آمینوپیورین (BAP) (صفر، 5/0، و 2 میلی گرم در لیتر)، نفتالن استیک اسید (NAA) (صفر، 1/0، 2/0 و 3/0 میلی گرم در لیتر) و جیبرلیک اسید (GA3) (صفر و 5/0 میلی گرم در لیتر) روی جوانه های انتهایی گل صد تومانی گونه mascula به منظور باززایی مورد مطالعه قرار گرفت و در مرحله دوم اثر غلظت های مختلف BAP (صفر، 5/0، 1 و 2 میلی گرم در لیتر) و NAA (صفر، 25/0، 5/0 و 1 میلی گرم در لیتر) روی القای کالوس های جنینی از برگ های جوان بررسی شد. در تمام آزمایش ها محیط کشت پایه MS مورد استفاده قرار گرفت. در مرحله اول بیشترین تعداد شاخه (38/5) در یک میلی گرم در لیتر BAP به همراه 1/0 میلی گرم در لیتر NAA و 5/0 میلی گرم در لیتر GA3 به دست آمد. نتایج نشان داد که افزایش غلظت BAP باعث کاهش طول شاخساره شد. حداکثر فراوانی کالوس جنین زای متراکم (93/17) و تعداد جنین سوماتیکی در هر ریزنمونه (11/7) در تیمار 2 میلی گرم در لیتر BAP و 5/0 میلی گرم در لیتر NAAبه دست آمد. حداکثر درصد ریشه زایی (51/70 درصد) و تعداد ریشه (02/5) با 25/0 میلی گرم در لیتر NAAبه دست آمد.

این تحقیق باهدف به نژادی صفت شیرینی میوه در طالبی رقم ساوه انجام شد. برای این منظور تلاقی بین رقم ساوه با رقم گالیا انجام شد و نسل F2 تشکیل شد. برای اندازه گیری شیرینی میوه طالبی در نسل والدین و نسل F2 از دستگاه رفراکتومتر استفاده شد. در نسل F2 42 گیاه از 2100 گیاه انتخاب و ارزیابی شد. همچنین سه نشانگر SNP مرتبط با شیرینی میوه در جمعیت F2با روش HRM با کمک دستگاه ریل تایم پی سی آر تعیین ژنوتیپ گردید. از بین سه نشانگر SNP یکی از آن ها (SlE1) بین والدین چندشکلی نشان داد و رقم گالیا و ساوه به ترتیب دارای ژنوتیپ A1A1 و A2A2 بودند. پس از تعیین ژنوتیپ به ترتیب 13، 23 و 6 گیاه برای سه ژنوتیپ A1A1، A1A2 و A2A2 به دست آمد. تجزیه واریانس طرح کاملاً تصادفی نامتعادل نشان داد این سه گروه از نظر میزان قند، تفاوت معنی داری داشتند. میانگین میزان قند در واحد بریکس (%) برای سه ژنوتیپ A1A1، A1A2 و A2A2 به ترتیب 75/11، 85/10 و 68/6 به دست آمد. مقایسه میانگین با روش دانکن نشان داد تفاوت این میانگین ها در سطح احتمال 01/0 p< معنی دار بود. این نتایج نشان می دهد نشانگر SlE1-HRM به خوبی می-تواند گیاهانی را گزینش کند که میزان قند آن ها نسبت به والد ساوه بیشتر است.