زنان مامایی و نازایی ایران
سال:1381 | دوره:5 | شماره:2 (13-14) |تعداد مقالات:16

هدف: بررسی نقش سونوهیستروگرافی و تزریق نرمال سالین با فشار به عنوان یک روش درمانی جهت آزاد کردن چسبندگیهای داخل رحمی در موارد خفیف و متوس سندرم آشرمن. روش مطالعه: این مطالعه یک مطالعه بالینی بدون گروه کنترل می باشد که در بیماران مبتلا به نازایی ثانویه و هیپومنوره در بیمارستان شریعتی تهران در سال 1381 انجام شد. بیمارانیکه شواهد نقص پرشدگی در هیستروسالپنوگرافی داشته و با هیستروسکوپی چسبندگی های داخل رحمی آنان تأیید شده بود پس از کسب رضایت نامه تحت سونوهیستروگرافی قرار می گرفتند. با تزریق 200-cc 250 نرمال سالین به درون حفره رحم از طریق ایجاد افزایش فشار داخل رحم تخریب مکانیکی، آزاد سازی چسبندگیهای صورت گرفت. پس از آن سوند فولی شماره 14 به مدت یک هفته به طور ثابت داخل رحم گذاشته می شد و درمان با قرص استروژن کونژوگه 2.5 mg در روز و مدروکسی پروژسترون 10 d برای 10 روز آخر ماه بمدت دو ماه ادامه می یافت. هیستروسالپنگوگرافی (HSG) کنترل پس از 8 هفته انجام شد. هدف مورد نظر، برگشت حفره رحمی به حالت نرمال بود. سن متوسط بیماران 29 سال و طول مدت خونریزی قاعدگی در همه بیماران بطور متوسط 3 روز بود. از لحاظ گستردگی چسبندگی داخل رحمی بر اساس معیار March و همکاران، 7 بیمار مبتلا به فرم خفیف و 2 مورد مبتلا به نوع متوسط سندرم بودند. یافته ها: در 5 بیمار از 7 بیمار مبتلا به فرم خفیف و در یک بیمار مبتلا به فرم متوسط آزاد شدن چسبندگی ها به طور موفق صورت گرفت و در هیستروسالپنوگرافی، نقص پرشدگی مشاهده نشد ولی در 2 بیمار مبتلا به فرم خفیف و یک بیمار مبتلا به فرم متوسط نیاز به تکرار سونوهیستروگرافی و تزریق مایع با فشار شد که در این موارد نیز HSG کنترل پس از 2 ماه بهبودی کامل را نشان داد. هیچ عارضه مهمی در ضمن عمل و پس از عمل و در پیگیری بیماران مشاهده نشد. نتیجه گیری: روش سونوهیستروگرافی و تزریق نرمال سالین با فشار یک روش مطمئن و ایده آل جهت درمان سرپایی موارد خفیف و متوسط سندرم آشرمن است که در مراکزی که دسترسی به هیستروسکوپی محدود است می تواند یک روش مناسب جهت درمان باشد.

هدف: هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر افزودن تاموکسیفن به کلومیفن و کلومیفن تنها در درمان ناباروری بیماری PCO مقاوم به درمان می باشد. اهیمت موضوع نازایی و شیوع بالای آن در حدود 15% زوجها را برآن داشت تا در مورد درمان بیماران PCO که حدود 40% موارد نازایی با علت مربوط به زنان را به خود اختصاص میدهد، بررسی بیشتری بعمل آورده و تأثیر دو رژیم دارویی کلومیفن را با کلومیفن به همراه تاموکسیفن مورد بررسی قرار دهیم. شاید بتوانیم بدین ترتیب در کاهش هزینه های درمان قبل از سوق دادن بیمار به تکنیکهای تهاجمی تر مثل IUI و IVF نقشی داشته باشیم. روش مطالعه: در این مطالعه 100 بیمار مبتلا به PCO که در مدت 2 سال (1382-1380) در کلینیک ناباروری و بهمن دانشکده پزشکی شهید صدوقی یزد بدلیل نازایی تحت بررسی و درمان با سه دوره کلومیفن قرار داشتند و علیرغم مصرف این سه دوره تخمک گذاری و حاملگی در آنها گزارش نشده بود جهت این مطالعه انتخاب شدند و بیماران به دو گروه تقسیم گردیدند. گروه I تحت درمان با کلومیفن با دوز 100 mg بین روزهای 9-5 و گروه II کلومیفن +50 mg تاموکسیفن 20 mg بین روزهای 9-5 قاعدگی قرار گرفتند و مدت نازایی، مدت مصرف دارو، Pct Score ، ضخامت آندومتر و میزان تخمک گذاری و تست حاملگی مثبت در دو گروه مورد بررسی قرار گرفت. نتایج: نتایج حاصل از بررسی نشان داد که افزودن تاموکسیفن به کلومیفن می­تواند میزان حاملگی را افزایش دهد گروه %39.2 :I و گروه (P.V<0.05) %61.2 :II و از آن مهم تر موارد سقط را که به طور شایع در افراد PCO دیده میشود کاهش دهد ولی رژیم دارویی تاموکسیفن به همراه کلومیفن نتوانست تخمک گذاری را افزایش آماری قابل توجه بدهد. گروه  (54.2) :Iتخمک گذاری داشتند ولی گروه (P.V<0.053) (%61.2) :II. نتیجه گیری: تاموکسیفن در موارد ایجاد عوارض جانبی کلومیفن یا مقاومت به کلومیفن داروی موثر و جایگزین مناسبی محسوب می شود و بخصوص تاثیر مفید و موثر آن روی کاهش میزان سقط و افزایش موارد ادامه حاملگی تا زمان ترم تاییدی بر مطلب فوق است.در بیماران PCO مقاوم به درمان قبل از اینکه آنها به سمت تکنیکهای پرهزینه مثل IUI راهنمایی شوند، می توان از این رژیم دارویی نیز جهت بهبود وضعیت موکوس سرویکس و افزایش ریت حاملگی استفاده کرد.

زمینه: در این مطالعه بررسی مقایسه ای سطح سرمی پروژسترون بیماران با حاملگی طبیعی و تهدید به سقط کمتر از 12 هفته انجام شده است.روش کار: این مطالعه آینده نگر مورد – شاهدی در طی سال 1380 در زایشگاه و درمانگاه مامایی بیمارستان قائم (عج) انجام گرفته که در آن 47 بیمار با حاملگی طبیعی کمتر از 12 هفته با 50 بیمار مبتلا به تهدید به سقط (خونریزی مختصر و دهانه رحم بسته) مورد بررسی قرار گرفتند.فاکتور اصلی مورد بررسی: پروژسترون سرم خون زن حامله بود که اندازه گیری می شد و سپس بیماران جهت اطلاع از سرانجام حاملگی تا هفته 20 پیگیری می شدند (که نشاندهنده تداوم حاملگی بود).در بیماران مراجعه کننده میانگین سن اکثر بیماران در هر دو گروه 24-20 سال و سن متوسط همسران آنها 29-25 سال بود. اکثریت بیماران حاملگی اول را می گذراندند.نتایج: میانگین پروژسترون در حاملگی نرمال 29 ng/ml و در گروه تهدید به سقط 24 ng/ml بود. میانگین پروژسترون در بیمارانی که در نهایت سقط کردند 20ng/ml و در بیماران با حاملگی طبیعی که سقط نکردند 29 ng/ml بود و در بیماران مبتلا به تهدید به سقط که حاملگی آنها منجر به سقط نشد. میزان پروژسترون خون 29 ng/ml بود که از نظر آماری کلیه این اختلافها در سطح پروژسترون معنی دار می باشد (P<0.05).نتیجه گیری: پایداری حاملگی در مراحل اولیه بستگی به تولید پروژسترون توسط جسم زرد دارد. تا آنکه در هفته 10-7 بارداری مقادیر متناسبی پروژسترون توسط تروفوبلاست در حال تکامل جفت تولید شود.با توجه به نتایج آماری فوق به نظر می رسد که پروژسترون سرم مادر شاخص مناسبی جهت پیشگویی پیش آگهی حاملگی در بیماران تهدید به سقط می باشد.

هدف: عملکرد غیرطبیعی آندوتلیال عروق، هیپوکسی سلولی و صدمه به گلبول قرمز از عوامل شروع کننده پره اکلامپسی هستند. افزایش سطح سرمی LDH که در موارد صدمه به گلبول قرمز خیلی زود بال می رود به عنوان یک تغییر مهم در سیر بیماری می باشد. هدف از این مطالعه بررسی رابطه بین میزان LDH سرم مادر و شدت افزایش فشارخون در حاملگی است.روش کار: مطالعه با پر کردن پرسشنامه و بررسی سن بیمار، پاریته، سن حاملگی و میزان فشارخون و بیماری زمینه ای انجام گرفت. آزمایشات روتین برای اثبات پره اکلامپسی و تیتراژ LDH سرم در سه گروه 30 نفره خانم حامله سه ماهه سوم انجام شد. گروه اول فشارخون طبیعی – گروه دوم مبتلا به پره اکلامپسی خفیف – گروه سوم مبتلا به پره اکلامپسی شدید و اکلامپسی بودند. یافته ها جمع آوری و آنالیز آماری انجام گرفت. ضریب اطمینان 95% مدنظر بود و لذا مواردی که P<0.05 بود تفاوت معنی دار گزارش می شد.یافته ها: میانگین LDH بر حسب U/L در افراد گروه شاهد 314.9، در گروه با پره اکلامپسی خفیف 549.1، در گروه با پره اکلامپسی شدید و اکلامپسی 768.2 (میزان نرمال 230-500 LDH است) محاسبه شد و از نظر آماری تفاوت معنی داری بین میزان LDH در سه گروه وجود داشت PV<0.0001.نتیجه گیری: بررسی LDH یک فاکتور مهم در تعیین شدت و سیر بیماری افزایش فشارخون است و از مراحل اولیه بیماری بررسی آن با ارزش است.

زمینه و هدف: زایمان فرایندی دردناک و طاقت فرساست که منجر به زیباترین حادثه زندگی می گردد. داروهای ضد درد از طرفی و استرس و شرایط روحی نامناسب از طرف دیگر در این فرایند نقش مخربی بر سلامت مادر و جنین وی می گذارند. از طرفی حمایت عاطفی از زائو می تواند این استرس و درد را کاهش دهد و روشی بدون عارضه است. هدف از این مطالعه بررسی اثر حمایت های عاطفی بر مدت زایمان می باشد. روش کار و مواد: در یک کارآزمایی بالینی تصادفی 80 زن سالم شکم اول در دو گروه 40 نفری به صورت تصادفی قرار گرفتند که در یک گروه مراقبتهای مرسوم و در گروه دیگر حمایتهای عاطفی انجام می گرفت. نتایج: در این مطالعه مشخص شد میانگین مدت زایمان در گروهی که حمایت عاطفی داشتند 6.2 ساعت (SD=1.49 hr) و در گروه مراقبت های مرسوم 9.36 ساعت (SD=1.24 hr) بود. سن، ملیت، سطح تحصیلات و داشتن و نداشتن مراقبت های پیش از زایمان در دو گروه اختلاف آماری معنی داری نداشت. اما به لحاظ خواستگی یا ناخواستگی حاملگی بین دو گروه اختلاف آماری معنی داری وجود داشت (P<0.05). در حاملگی های ناخواسته که حمایت عاطفی شده بودند کاهش مدت زایمان 4.33 ساعت و در حاملگی های خواسته در گروه حمایت عاطفی این کاهش 3.3 ساعت بود. نتیجه گیری: بنابراین حمایت عاطفی در طی زایمان تاثیر مثبتی بر کاهش مدت زایمان دارد. بنابراین ترویج و آموزش آن به عنوان روش کم هزینه و اخلاقی و بدون عارضه آن توصیه می شود.

مقدمه: تهوع و استفراغ حاملگی شایع ترین شکایت در نیمه اول بارداری است و حدود 80% خانمهای باردار آن را تجربه می کنند. ما در این مطالعه اثرات بالینی ویتامین B6 را بر روی تهوع و استفراغ حاملگی بررسی کرده و آن را با متوکلوپرامید و دارونما مقایسه نمودیم.روش کار: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی بود که به صورت تصادفی، آینده نگر، دوسوناآگاه و کنترل شده با دارونما انجام گرفت. نمونه ها شامل 77 خانم باردار با شکایت تهوع و استفراغ حاملگی بودند که به سه مرکز بهداشتی درمانی مشهد (بیمارستان امام رضا (ع)، مرکز بهداشت شهید قدسی و آزادشهر 1) از مهر ماه 1378 تا آبان 1379 مراجعه کرده بودند.یافته ها: در طول پژوهش، بیماران به طور تصادفی در سه گروه آزمون (پیریدوکسین هیدروکلراید)، شاهد مثبت (متوکلوپرامید) و دارونما (پودر نشاسته) تقسیم شدند. شدت تهوع استفراغ بیماران و دفعات آن ثبت شد و نتایج آماری با آزمون Paired-T.test، ANOVA، Tukey و Fisher مقایسه شدند (مقادیر P معادل 0.05 یا کمتر معنی دار در نظر گرفته شد). از مجموع 77 بیمار، 28 نفر پیریدوکسین، 25 نفر دارونما و 24 نفر متوکلوپرامید دریافت نمودند.نتیجه گیری: پیریدوکسین سبب کاهش شدت تهوع و استفراغ بارداری شد ولی در این زمینه با دارونما اختلاف عمده ای نداشت و در کاهش دفعات تهوع و استفراغ بی اثر بود. در حالی که متوکلوپرامید سبب کاهش شدت و دفعات تهوع و استفراغ شد.در این مطالعه اثر پیریدوکسین بر تهوع و استفراغ بارداری مشابه یک دارونما بود و چون این نوع تهوع و استفراغ به دارونما خوب پاسخ می دهد، می توان ویتامین B6 و یا هر دارونمای دیگری را تا هنگامی که بیماری خطر جدی برای سلامت مادر و جنین ایجاد نکرده است به عنوان خط اول درمان تجویز نمود.

هدف از تحقیق: گرفتگی عضله انقباض دردناک، غیرعادی و موضعی یک عضله یا قسمتی از یک عضله است. بین 5% تا بیشتر از 30% زنان از گرفتگی عضلات پا در حین حاملگی شکایت دارند. هدف از این مطالعه بررسی اثر درمانی ویتامین E روی گرفتگی عضلات پا در حین حاملگی است. روش کار: در این کارآزمایی بالینی دو سوکور 80 زن مبتلا به گرفتگی عضلات پا از نظر تعداد و شدت گرفتگی مورد بررسی قرار گرفتند. سپس به آنها به صورت تصادفی یک قوطی محتوی 28 کپسول حاوی 400 میلی گرم ویتامین E و یا 28 کپسول محتوی نشاسته داده شد و به ایشان گفته شد برای چهار هفته هر شب قبل از خواب یک کپسول میل کنند. سپس بیماران مجددا از نظر تعداد و شدت گرفتگی عضلات و ارزیابی آنها از نظر اثر درمان و عوارض درمان بررسی شدند. یافته ها: پس از اتمام درمان تعداد و شدت گرفتگی عضلات پا در گروه دارو به طور معنی­داری از گروه دارونما کمتر بود (P=0.001) و (P=0.003) در ارزیابی کلی بیماران از نظر اثر درمان نیز تفاوت معنی­داری بین دو گروه وجود داشت (P=0.0012)در این مطالعه هیچ عارضه جانبی با مصرف دارو یا دارونما دیده نشد. نتیجه گیری: به نظر می رسد که تجویز ویتامین E در کاهش تعداد و شدت گرفتگی عضلات پا در حین حاملگی از دارونما موثرتر است.

هدف: هدف از این مطالعه جمع آوری آمار یک ساله علل مرگ در شهر مشهد و خصوصا مرگ و میر دوران پری ناتال و مقایسه آن با آمارهای جهانی است. روش تحقیق: با استفاده از گواهی های فوت در گذشتگان، موجود در بایگانی سازمان بهشت رضا و پردازش داده ها به کمک برنامه آماری SPSS و تجزیه و تحلیل نتایج بدست آمده. نتایج: اولین علت مرگ بیماریهای قلبی و عروقی (20%=2481 مورد) و حدود 19%=2255 مورد مرگ ها در سنین 5-0 سالگی بوده که عمدتا مربوط به دوران پری ناتال است که در واقع دومین علت مرگ پس از بیماریهای قلبی و عروقی به شمار می رود. نتیجه گیری: آمار جهانی در مقایسه با آمار بدست آمده در مشهد تقریبا قابل انطباق است. به عبارت دیگر شهر ما از نظر آمار مرگ ناشی از بیماریهای قلبی و عروقی در سطح کشورهای پیشرفته دنیا می باشد و مرگ و میر حول و حوش زایمان و سال اول زندگی بالاتر از آمار جهانی است.

هدف: سل دستگاه تناسلی، یک بیماری نادر در کشورهای پیشرفته است. تقریبا در تمام موارد، لوله های رحم گرفتار می شوند. علایم عمومی سل شایع نبوده و در اکثر موارد بیماران با علایم نازایی، درد مزمن لگنی، آمنوره و خونریزی غیرطبیعی رحم مراجعه می کنند و در بررسی های بعدی سل تشخیص داده می شود. اولین خط درمان شروع داروهای آنتی توبرکولوز می باشد و بیماران مبتلا به سل دستگاه تناسلی به خوبی به درمان پاسخ می دهند. روش مطالعه و اندازه گیری: در این مقاله چهار مورد جالب از سل دستگاه تناسلی که دو مورد با توده لگنی و یک مورد آمنوره و یک مورد خونریزی غیرطبیعی رحم مرجعه کرده بودند و طی انجام لاپاروتومی و بررسی آسیب شناسی نسوج برداشته شده، سل تشخیص داده شد و با درمان آنتی توبرکولوز بهبودی کامل یافتند. نتیجه گیری: تظاهرات کلینیکی متعددی ممکنست در سل دستگاه تناسلی وجود داشته باشد. درمان سل دستگاه تناسلی مشابه درمان سل ریه بوده و بیماران به خوبی به درمان پاسخ می دهند.

ما یک مورد لیومیوم پیشابراه در یک زن 22ساله را به همراه بررسی مقالات گزارش می کنیم. بیمار با یک توده که از مه آ خارج شده و باعث تکرر ادرار، شب ادراری و کاهش فشار ادراری شده بود مراجعه نمود. سیستواورتروسکوپی توموری را نشان داد که از مه آ توس تا دو سانتی متر پروگزیمال تر در پیشابراه ادامه داشت. جهت درمان تومور به طور کامل حذف گردید. تشخیص بافت شناسی، لیومیوم پیشابراه بود. بعد از حذف جراحی علایم بیمار کاملا بهبود یافت.

جنین آکاردیا آسفالوس در حاملگی های چند قلویی از نوع تک تخمکی دیده می شود. این آنومالی جنینی به علت سندرم انتقال خون جنین به جنین در حاملگیهای چند قلویی تک تخمکی به وجود می آید و هر چه ارتباط عروقی در جنین ها بیشتر باشد شدت بیماری بیشتر و آنومالی جنینی شدیدتر است.در این سندرم یک جنین نقش پمپ کننده داشته و جنین دوم نقش گیرنده دارد، که جنین پمپ کننده ممکن است در اثر خونرسانی به جنین گیرنده دچار نارسایی قلبی و جنین گیرنده دچار بیماریهای مادرزادی مثل آکاردیا و آسفالوس شود. دو قلویی آکاردیا یک عارضه نادر در حاملگیهای چند قلو است که در 1 درصد از دوقلوهای تک تخمکی یا حدود 1 مورد در 35000 تولد اتفاق می افتد.در این گزارش یک مورد جنین آکاردیا آسفالوس معرفی می گردد که در یک حاملگی دوقلو توسط خانمی 23 ساله، حاملگی اول، در 24 هفته حاملگی متولد شد و علایم مشخص یک جنین آکاردیا آسفالوس را دارد.

مقدمه: سوء تفاهمات و باورهای غلط در مورد سرطان ها مانع مهمی در اجرای برنامه های غربالگری و نیز درمان بیماران سرطانی محسوب می شود. روش کار: به منظور تعیین سطح آگاهی و نگرش خانمهای مبتلا به کانسرهای اولیه ژنیکولوژیک، یک مطالعه توصیفی تحلیلی بر روی 200 مورد مبتلا در بیمارستان های ولی عصر و میرزا کوچک خان انجام شد. بیماران در صورت تمایل به صورت متوالی در مصاحبه شرکت می کردند. نتایج: 115(58%) بیماران از بدخیم بودن بیماری خود مطلع بوده ولی تنها 56 نفر آنها محل اولیه آن را به درستی می دانستند. 58% بیماران معتقد بودند که پزشک باید در صورت ابتلای بیماری به کانسرژنیکولوژیک تشخیص را با او در میان گذارد. میزان آگاهی عمومی درباره سرطان در 34% بیماران در حد ضعیف بود. درباره عوامل خطر سرطان ژنیتال 47% اطلاعات ناکافی داشتند. سوء تفاهم درباره ارتباط آسیب بدنی و افسردگی با سرطان ژنیتال یافته شایعی بود. سطح آگاهی عمومی در خانم های جوانتر بطور معنی دار بالاتر از خانمهای مسن بود (P<0.05). همچنین بیمارانی که سطح تحصیلاتشان بالاتر بود سطح آگاهی بالاتری داشتند (P<0.0001). بیمارانی که منبع کسب اطلاعات آنها کادر پزشکی بودند و نیز آنهایی که نسبت به بیماری خود آگاه بودند سطح آگاهی بالاتری نسبت به سرطان ژنیتال داشتند (P<0.0001). نتیجه گیری: سطح آگاهی درباره سرطان های ژنیکولوژیک در خانم ها باید ارتقا یابد و کادر پزشکی در این زمینه نقش مهمی دارند.