علوم پزشکی رازی
سال:1389 | دوره:17 | شماره:76 |تعداد مقالات:10

زمینه و هدف: تومورهای گلوموس ژوگولار تومورهایی کپسول دار، بسیار پرعروق با رشد آهسته هستند که تهاجم منطقه ای دارند. این تومورها از سلول های پاراگانگلیونیک به وجود آمده و از نظر بافت شناختی خوش خیم می باشند. هدف از این مطالعه ارزیابی اثر رادیوسرجری گامانایف (Gamma-Knife Radiosugery-GKRS) بر کنترل موضعی تومور می باشد.روش کار: این تحقیق یک مطالعه مشاهد ه ای - مقطعی (Cross-sectional observational) بوده و طی آن سی و چهار بیمار با تشخیص قطعی تومور گلوموس ژوگولار، به عنوان گزینه اول درمانی یا درمان جانبی تحت رادیوسرجری گامانایف قرار گرفتند. در %83 از موارد، رادیوسرجری تنها گزینه درمانی به کار برده شده بود؛ و بقیه بیماران قبلا تحت عمل میکروسرجری قرار گرفته بودند. حجم تومور از 1.7 تا 2.3 سانتی متر مکعب متغیر بود. مارژینال دوز (دوز حاشیه ای) اشعه در رادیوسرجری گامانایف 13 تا 23 گری و پوشش اشعه ای 35 تا 70 درصد بود. میانه دوره پیگیری بعد از رادیوسرجری گامانایف 24 ماه بود. پس از جمع آوری داده ها، تجزیه و تحلیل آنها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS V.11.5 و متغیرهای کمی به صورت توصیف میانگین، میانه، نما (شاخص های مرکزی)، و نیز انحراف از معیار (شاخص پراکندگی) و متغیرهای کیفی به صورت ارایه درصد بیان شده است.یافته ها: در تمامی بیماران اندازه تومور کاهش یافت یا ثابت ماند. در هیچ کدام از بیماران رشد تومور باعث افزایش حجم به میزان بیشتر از حجم اولیه نشده بود. عمده ترین عارضه گزارش شده ادم مغزی اطراف تومور بود.نتیجه گیری: یافته های مطالعه حاضر نشان داد که رادیوسرجری گامانایف (GKRS) یک گزینه مهم درمانی، چه به عنوان درمان اولیه و چه به عنوان درمان جانبی، برای تومورهای گلوموس ژوگولار است. اما، زمان پیگیری طولانی تری نیاز است تا نتایج طولانی مدت این روش درمانی روشن شود.

زمینه و هدف: عفونت های ناشی از مایکوپلاسماهای تناسلی می تواند تاثیرات منفی بر سلامت تناسلی مردان داشته و به ناباروری منتهی گردد. هدف از این تحقیق، بررسی وجود مایکوپلاسما هومینیس و اوره آپلاسما اوره آلیتیکوم در نمونه های مایع منی مردان نابارور مراجعه کننده به پژوهشکده رویان توسط دو روش کشت و PCR و مقایسه این دو روش با یکدیگر بود.روش کار: در این مطالعه توصیفی - تحلیلی مقطعی، نمونه های مایع منی از 220 مرد نابارور اخذ و به سه بخش تقسیم گردید: بخش اول جهت انجام تست اسپرموگرام استفاده شد، بخش دوم به محیط کشتPPLO broth  تلقیح و سریعا از فیلترهای 0.45 میکرومتر (mm) عبور و طبق دستورالعمل، در محیط های اختصاصی مایع و جامد PPLO کشت و در دمای 37oC و در مجاورت CO2 نگهداری شد و بخش سوم نمونه به منظور انجام PCR استفاده شد که برای شناسایی اوره آپلاسما اوره آلییتکوم از پرایمرهای U4 و U5 به منظور تکثیر ژن Urease این باکتری و برای مایکوپلاسما هومینیس از پرایمرهای RNAH1 و RNAH2 برای تکثیر ژن 16S rRNA استفاده گردید؛ سپس یافته ها توسط نرم افزار SPSS V.16 تحلیل شد. از آزمون های آماریANOVA ، Post Hoc، Crosstab، Chi Square وMc Nemar  استفاده شد.یافته ها: از مجموع 220 نمونه مایع منی بررسی شده با استفاده از روش کشت، %3.2 و با روش %4.1 PCR از نمونه ها فقط از نظر مایکوپلاسما هومینیس مثبت بود. با روش کشت، %27.7 و با %29.1 PCR فقط از نظر اوره آپلاسما اوره آلیتیکوم مثبت بود؛ با روش کشت، %5 نمونه ها و با %11.4 PCR از نظر هر دو باکتری مثبت بودند. در بررسی متغیرها در دو روش کشت وPCR ، در دو گروه «فقط اوره آپلاسما اوره آلیتیکوم مثبت» و «هر دو باکتری مثبت»، میانگین pH نسبت به گروه «هر دو باکتری منفی»، پایین تر و اسیدی تر بود (Culture) (p=0.006) و (PCR) (p=0.000) و نیز قدرت تحرک اسپرم ها در گروه «هر دو باکتری مثبت» نسبت به گروه «فقط اوره آپلاسما اوره آلیتیکوم مثبت»، پایین تر بود (Culture) (p=0.032) و (PCR) (p=0.009).نتیجه گیری: با توجه به یافته های این تحقیق، درصد نسبتا بالایی از مردان نابارور به این باکتری ها آلوده بوده اند و با توجه به عواقب خطرناک این عفونت ها، تشخیص به موقع این باکتری ها در مردان نابارور فاقد علایم بالینی، ضروری به نظر می رسد. PCR در مقایسه با کشت یک روش حساس تر، سریع تر و دارای ویژگی بالاتری می باشد.

زمینه و هدف: بر خلاف بزرگسالان درگیری اولیه و متاستاتیک، عارضه ای نادر در تومورهای بدخیم اطفال می باشد. با درگیری CNS روش های درمانی قابل انجام، کمتر شده و پیش آگهی نامطلوب می گردد. وقتی CNS درگیر می شود بایستی روش درمانی ابتدایی مرور شده و درمان موثرتری انتخاب شود. بنابراین در این مطالعه میزان بروز درگیری CNS در هر یک از بدخیمی های فوق تعیین و بقای بیماران در این مرکز گزارش شد.روش کار: مطالعه حاضر از نوع مطالعه توصیفی - مقایسه ای(Cross-sectional)  می باشد که به صورت گذشته نگر انجام شد. جمعیت مورد مطالعه این پژوهش شامل کودکان مبتلا به تومور بدخیم خارج از CNS که در بخش خون بیمارستان کودکان حضرت علی اصغر از ابتدای فروردین ماه 1377 تا پایان اسفند 1387 بستری و تحت درمان قرار گرفته بودند. درگیری CNS بر اساس شواهد رادیولوژیک نفوذ به پرده دورا (انجام پونکسیون لومبر و گرفتن مایع مغزی نخاعی) و یا علایم بالینی تشخیص داده می شد. کلیه اطلاعات به دست آمده توسط تست های آماری t-TEST و کای دو مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت. سطح معنی داری در این مطالعه کمتر از 0.05 در نظر گرفته شد. از روش کاپلان مایر برای آنالیز داده های مرتبط با سورویوال (میزان بقا) استفاده شد. اطلاعات با نرم افزار SPSS V.17 مورد آنالیز قرار گرفت.یافته ها: در مطالعه انجام شده بر روی 414 بیمار با تشخیص یکی از تومورهای اولیه شامل: لنفوم غیر هوچکین (2 نفر در 46)، لنفوم هوچکین (1 نفر در 75)، نوروبلاستوم (4 نفر در 87)، رابدومیوسارکوم (1 نفر در 58)، استئوسارکوم (1 نفر در 36)، رتینوبلاستوم (3 نفر در 63)، بورکیت لنفوما (3 نفر در 33)، رابدوئید تومور کلیه (1 نفر در 1)، ژرم سل تومور تخمدان (1 نفر در 15) در مجموع در 17 بیمار (معادل %4.1) درگیری CNS رخ داده بود. میانگین سنی 8.91±4.4096 سال (حداقل= 1، حداکثر= 19) بود. میانگین سنی بیماران در زمان تشخیص تومور اولیه 5.97 سال و در زمان درگیری 8/33 CNS سال بود. میانگین فاصله زمانی از زمان تشخیص تومور اولیه تا زمان تعیین درگیری CNS در بیماران 29.24 ماه بود (انحراف معیار= 34.296، میانه= 8، دامنه= 2 تا 120) در 17 بیمار دچار درگیری %52.9 CNS پسر و %47.1 دختر بودند. بیشترین علامت بالینی درگیری CNS در بیماران تشنج (%47.1) و کمترین دردکمر (%5.9) بود. میانه زمان بررسی بیماران برای تعیین بقا 21.5 ماه بود. بر این اساس Overall survival)بقای کلی) در بیماران %50.7 بود. از سوی دیگر Progression survival (بقای پیشرونده) در بیماران با توجه به میانه زمان بروز درگیری CNS که 18 ماه تعیین شد، حدود %64.7 بود. در کل میانگین بقا از زمان تشخیص درگیری CNS تا زمان مرگ بیماران 2 ماه بود (انحراف معیار= 1.54919، میانه= 1، دامنه= 1 تا 6) و میانگین بقا از زمان تشخیص بیماری اولیه تا زمان مرگ بیماران 29.09 ماه بود (انحراف معیار= 35.10970، میانه= 19، دامنه= 3 تا 122). در نهایت مرگ در 11 بیمار (%64.7) رخ داد.نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده درگیری CNS در تومورهای با منشا خارج از CNS در کودکان نادر بوده و پیشگویی بروز آن نیز مشکل می باشد.

زمینه و هدف: ضایعات واکنشی، به افزایش حجم موضعی مخاط دهان ناشی از عوامل محرک اطلاق می شود. در ایران اطلاعات قابل توجهی درباره فراوانی نسبی ضایعات واکنشی دهان در دسترس نیست. هدف از این مطالعه بررسی فراوانی و اطلاعات دموگرافیک، بالینی و پاتولوژی و درمانی آنها در یک دروه شش ساله است.روش کار: در این مطالعه گذشته نگر، پرونده های موجود در بخش آسیب شناسی دهان مورد بازبینی قرار گرفت. نمونه ها با تشخیص هیستوپاتولوژی ضایعات واکنشی از میان پرونده های موجود خارج شده و اطلاعات آنها در جداول از پیش تهیه شده، ثبت گردید. ضایعات واکنشی به انواع بافت نرم (فیبروزه و هموراژیک) و سخت (داخل استخوانی) تقسیم شدند. فراوانی اطلاعات، با آنالیز آماری Chi-Square تجزیه و تحلیل شد. اطلاعات در  ثبت گردید.SPSS V.17 یافته ها: از مجموع 443 ضایعه دهانی، %35.2 ضایعات واکنشی بودند. %59 در جنس مونث و %56 در سن زیر 40 سالگی دیده شدند. %95.5 ضایعات واکنشی بافت نرم بودند. از نظر پاتولوژی %59 فیبروزه و %53.5 پایه دار بودند. شایع ترین ضایعه واکنشی هموراژیک و فیبروزه به ترتیب پایوژنیک گرانولوما و فیبروم تحریکی بود. درمان بیوپسی اکسیژنال و حذف عامل محرک بود.نتیجه گیری: ضایعات واکنشی شیوع نسبتا بالایی در دهان و در جنس مونث و در سنین زیر 40 سال دارند. ضایعات واکنشی بافت نرم شیوع بیشتری نسبت به بافت سخت دارند که شاید به دلیل تماس بیشتر آنها با عوامل محرک موضعی باشد. شایع ترین نوع پاتولوژی آنها انواع فیبروزه با سطح صاف است.

زمینه و هدف: شکستگی استخوان اسکافوئید به عنوان شایع ترین شکستگی مچ دست در برخی موارد دچار عارضه عدم جوش خوردگیNon-union) ) می شود. هدف از این مطالعه، بررسی و مقایسه شواهد رادیولوژیک وجود جوش خوردگی (Union) و وضعیت عملکردی بیماران درمان شده با عدم جوش خوردگی استخوان اسکافوئید به روش های گرافت استخوانی همراه با ثابت سازی (پین یا پیچ) و بدون ثابت سازی می باشد.روش کار: در این مطالعه کوهورت گذشته نگر کلیه بیمارانی که طی سال های 1383 الی شش ماهه اول سال 1388 به بیمارستان شفا یحیائیان به علت عدم جوش خوردگی اسکافوئید مراجعه و تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند، جهت بررسی های بیشتر دعوت شدند. از مجموع 58 بیمار، 37 بیمار (39 عدم جوش خوردگی) جهت پیگیری حاضر شدند. با استفاده از رادیوگرافی های مچ دست (رخ و نیم رخ) و سیستم امتیاز دهی Green-O'Brien Modified جوش خوردگی و وضعیت عملکردی بیماران بررسی شدند و نتایج با آزمون آماری کای - دو مورد مقایسه قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS V.13.0 انجام شد.یافته ها: 27 عمل جراحی (%69.2) همراه با فیکساسیون (ثابت سازی) و 12 عمل جراحی (%30.8) بدون فیکساسیون انجام شده بود. در گروهی که فیکساسیون انجام شده بود 25 بیمار (6/92%) جوش خوردگی داشتند و در گروه دیگر تمامی 12 بیمار (%100) جوش خوردگی داشتند (p=0.4). در گروهی که فیکساسیون انجام شده بود 2 بیمار نسبتا خوب، 17 بیمار خوب و 8 بیمار نتایج عالی داشتند. در گروه دیگر به ترتیب یک بیمار، 7 بیمار و 4 بیمار نتایج نسبتا خوب، خوب و عالی داشتند (p=0.9).نتیجه گیری: اقدام به انجام ثابت سازی یا عدم انجام آن در عدم جوش خوردگی اسکافوئید بر اساس یافته های حین عمل جراحی، تیپ عدم جوش خوردگی و طبق نظر و تجربه جراح صورت می گیرد. طبق نتایج حاصله تفاوت معنی داری از لحاظ میزان جوش خوردگی و وضعیت عملکردی بین دو گروه از بیماران مورد مطالعه مشاهده نشد.

زمینه و هدف: به طور کلی سردرد جزیی از شایع ترین شکایات پزشکی می باشد و یکی از شایع ترین ناراحتی های دوران کودکی به شمار می رود. مطالعه حاضر با هدف بررسی شیوع سردرد میگرن و سردرد تنشی و عوامل مرتبط با آنها در دانش آموزان مقاطع راهنمایی شهر یزد انجام شده است.روش کار: این مطالعه به صورت توصیفی به روش مقطعی در سال 1387 بر روی 930 نفر از دانش آموزان مقطع راهنمایی شهر یزد به روش نمونه گیری خوشه ای دو مرحله ای انجام شد. اطلاعات مورد نیاز با استفاده از یک پرسشنامه بر اساس معیارهای بین المللی سردرد (International Criteria for Headache Disease-ICHD) که توسط انجمن بین المللی سردرد (International Headache Society-IHS) تعیین شده، استخراج گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های کای اسکور، تست دقیق فیشر و رگرسیون لجستیک انجام گردید. ازSPSS V.15  نیز استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد که از 930 نفر، تعداد 114 نفر (%12.3) مبتلا به سردرد میگرن و تعداد 39 نفر (%4.2) مبتلا به سردرد تنشی بودند. شیوع سردرد میگرن در دوجنس دارای اختلاف معنی داری بود (p=0.002). همچنین سردرد میگرن بر خلاف سردرد تنشی در سن نیز اختلاف معنی داری داشت (p=0.029). در افرادی که دچار کم خوابی بودند، شیوع سردرد میگرن %21 و در سردرد تنشی %6.6 بود که با توجه به p=0.005 در مورد سردرد میگرن اختلاف معنی داری دیده شد. از نظر سابقه فامیلی، میزان شیوع میگرن در افراد با سابقه فامیلی مثبت %13.8 (p=0.007) و شیوع سردرد تنشی 5.1 درصد (p=0.005) بود که در هر دو ارتباط معنی داری دیده شد. %26.6 از افراد با سردرد میگرن غیبت از مدرسه را ذکر کردند (p=0.00). اورای بینایی با سردرد میگرن ارتباط معنی داری داشت (p=0.005). همین مطلب در مورد اورای حسی نیز صادق است(p=0.001). در دانش آموزان با سردرد میگرن %26.5 به پزشک مراجعه کرده بودند (p=0.00) که این مقدار در مورد سردرد تنشی %4 بوده است(p=0.159)  که در سردرد میگرن این اختلاف معنی دار بود.نتیجه گیری: نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که سردردهای میگرنی عموما شدید بوده و می توانند منجر به غیبت دانش آموز از مدرسه و حتی افت تحصیلی وی گردند. لذا، توصیه می شود که دانش آموزان مبتلا به میگرن شناسایی شده و به آنها طریقه مقابله با حملات سردرد به خصوص سردرد میگرن آموزش داده شود و در صورت لزوم جهت درمان دارویی یا درمان پیشگیرنده حملات به پزشک متخصص معرفی گردند.

زمینه و هدف: مساله حایز اهمیت در کاربرد فوتوداینامیک تراپی(Photo Dynamic Therapy-PDT)  به عنوان یکی از پایه های اساسی درمان نوین ضایعات سرطانی، مساله دوزیمتری بهینه است. در این راستا، لازم است اطلاعات کافی در مورد غلظت دارو درون بافت هدف حاصل شود. از طرفی با توجه به اینکه Aminolevulinic ALA Acid خود یک حساس کننده نوری نیست و منجر به تولید حساس کننده نوری پروتوپورفیرین(PpIX) IX  در سلول های بافت هدف می شود، مساله تعیین مقدار PpIX تولید شده در بافت هدف برای دوزیمتری PDT حایز اهمیت می باشد. در این مطالعه، دو روش فلوئوریمتری و فلوئورسانس اسپکتروسکوپی به منظور تعیین غلظت PpIX درون بافت هدف بررسی شده اند.روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی در فاز درون تنی بر روی رده سلولی CT26 موش Balb/c انجام شده است. برای این منظور ابتدا با تزریق زیر جلدی تعداد 106 سلول زنده CT26 در پهلوی راست 18 موش 6-8) Balb/c هفته ای با وزن 28-20 گرم)، تومور کولون القا گردید. سپس غلظت PpIX درون تومور به دو روش فلوئوریمتری و فلوئورسانس اسپکتروسکوپی تعیین گردید. تجزیه و تحلیل آماری داده ها، پس از اطمینان از نرمال بودن توزیع داده ها در سطح اطمینان 95 درصد، با استفاده از آزمون تی توسط نرم افزار انجام گرفته است.SPSS V.12   یافته ها: بر اساس نتایج به دست آمده مناسب ترین طول موج تحریک فلوئورسانس PpIX طول موج 407 نانومتر(nm)  است. همچنین 8 ساعت پس از تزریق ALA تجمع PpIX درون تومور به حداکثر خود می رسد و پس از آن پروسه دفع دارو شروع می شود. بنابراین چنانچه برای نگهداری بیمار در محلی تاریک مشکلی وجود نداشته باشد، 8 ساعت پس از تزریق مناسب ترین زمان برای تابش لیزر درمانی است. از سوی دیگر در هر دو روش با اندازه گیری طیف فلوئورسانس بافت و بر اساس منحنی استاندارد تعیین شده برای PpIX، غلظتPpIX  درون بافت تومور تعیین شد.نتیجه گیری: با توجه به اهمیت مساله تعیین مقدار داروی تجمع یافته درون بافت هدف، هم در زمینه کاربردهای کلینیکی PDT و هم در زمینه مدل سازی دوزیمتری PDT که در واقع گامی در راستای بهینه سازی این روش درمانی می باشد، هر دو روش فلوئوریمتری و فلوئورسانس اسپکتروسکوپی موثر می باشند. البته فلوئورسانس اسپکتروسکوپی به دلیل غیرتهاجمی بودن و امکان اندازه گیری زمان حقیقی بر فلوئوریمتری برتری دارد.

زمینه و هدف: در سال های اخیر استفاده از فیلرهای بافت نرم از مقبولیت عمومی زیادی برخوردار شده است؛ چرا که بیماران به دنبال روشی هستند که بدون اینکه تحت عمل جراحی عمده ای قرار گیرند، ظاهر آنها را بهبود بخشد. در این میان استفاده از چربی اتولوگ، یکی از امن ترین فیلرها است و برای بسیاری از افراد استفاده از چربی اتولوگ، ایده آل ترین فیلر می باشد. از سوی دیگر، اثربخشی ژل پلاکتی تاکنون در درمان برخی زخم های حاد و مزمن نشان داده شده است. با توجه به اینکه تاکنون مطالعات وسیعی در مورد استفاده توام از ترکیب ژل پلاکتی و چربی اتولوگ در درمان اسکارها و فرورفتگی های پوست صورت نگرفته است، در این مطالعه اثربخش بودن این ترکیب را در درمان فرورفتگی های پوست در 6 بیمار گزارش می شود تا در صورت موثر بودن یک مسیر جدید و با صرفه و بدون عارضه در درمان ضایعات پوستی ایجاد گردد.معرفی بیمار: مطالعه حاضر از نوع گزارش موارد می باشد. در این مطالعه، 6 بیمار شامل 2 مرد و 4 زن در فاصله سنی 40 تا 70 سال مورد بررسی قرار گرفتند. جهت از بین بردن اثرات مخدوش کننده از 2 چین نازولبینال یک فرد جهت تزریق ها استفاده شد. برای این منظور، ابتدا بیمار به سازمان انتقال خون فرستاده می شد و پس از گرفتن یک واحد خون، طی مراحل تخصصی ژل پلاکتی و چسب فیبرینی تهیه می گردید. سپس در درمانگاه پوست بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) ابتدا قبل از تزریق توسط دوربین از چین های نازولبیال دو طرف بیمار عکس گرفته می شد. سپس در یک چین نازولبیال میزان 1 سی سی (cc) از سلول های چربی خالص که از خود فرد تهیه شده، تزریق می شد و در چین نازولبیال طرف دیگر سلول های چربی ترکیب شده با ژل پلاکتی و چسب فیبرینی تزریق می گردید. بعد از تزریق ها، مجددا از چین ها عکس تهیه می شد و عکس های کنترل در ماه های 1، 3 و 6 بعد از تزریق نیز تهیه می گردید. در تمامی بیماران در سمت تحت تزریق با ترکیب ژل پلاکتی و چربی خودی، بهبودی بیشتری در مقایسه با سمتی که صرفا تحت درمان با چربی اتولوگ قرار گرفته بود، دیده شد. این بهبودی به ویژه در بلندمدت و در انتهای ماه ششم پس از درمان مشخص تر و بارزتر بود؛ به گونه ای که در همه بیماران مورد مطالعه با گذشت 6 ماه از تزریق، درجه چین و چروک در سمت تحت درمان ترکیبی کمتر از سمت دیگر گزارش شد. در کنار اثربخشی بهتر ترکیب ژل پلاکتی با چربی خودی، عدم بروز عوارض خاص در این درمان نیز حایز اهمیت بود؛ حال آن که در سمتی که تنها تحت تزریق چربی قرار داشت در دو مورد از بیماران هماتوم رخ داد.نتیجه گیری: در پژوهش حاضر برای نخستین بار در ایران و جهان اثربخشی ترکیب چربی اتولوگ و ژل پلاکتی بر روی ترمیم چین و چروک پوست صورت در مقابل تزریق منفرد چربی خودی مورد بررسی و مقایسه قرار گرفته و نشان داده شد که استفاده از ژل پلاکتی در کنار چربی خودی می تواند در بهبودی موثرتر چین و چروک نازولبیال نقش داشته باشد. ضمن آنکه استفاده از ژل پلاکتی از عوارض احتمالی تزریق چربی اتولوگ همچون خونریزی و هماتوم نیز می کاهد. از آنجایی که مطالعه حاضر در واقع یک پیش مطالعه (Pilot Study) می باشد، مطالعات بعدی با حجم نمونه بیشتر در این زمینه مورد نیاز می باشد.