Modern Care Journal
Year:2012 | Volume:9 | Issue:4|Papers Count:15

زمینه و هدف: تنش مزمن، علاوه بر این که باعث تحریک پذیری و بی ثباتی خلق می شود، از عوامل مهم در افزایش اضطراب و افسردگی به شمار می آید. با توجه به اهمیت کاهش تنش، اضطراب و افسردگی به روش های غیر دارویی، مطالعه حاضر با هدف ارزیابی تاثیر آموزش آرام سازی بر تنش، اضطراب و افسردگی مادران دارای دختر عقب مانده ذهنی آموزش پذیر انجام شد.روش تحقیق: این مطالعه کارآزمایی میدانی شاهد دار تصادفی شده، بر روی 36 مادر دارای کودک عقب مانده ذهنی انجام شد. ابتدا پرسشنامه DASS 21 (The Depression Anxiety Stress Scales) برای همه مادران تکمیل گردید؛ سپس مادران به صورت تصادفی، به دو گروه شاهد و مورد تقسیم شدند. روش آرام سازی به گروه مورد مداخله در مدت پنج جلسه به صورت تئوری آموزش و همزمان تمرین عملی انجام شد. گروه شاهد هیچ آموزشی دریافت نکردند. یک ماه پس از برگزاری جلسات آموزشی، پرسشنامهDASS 21 مجددا برای افراد هر دو گروه تکمیل گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS (ویرایش 13) و آزمون های آماری تی زوج و تی مستقل در سطح معنی داری a=0.05 تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: میانگین نمره تنش، اضطراب و افسردگی قبل از مداخله، در دو گروه تفاوت معنی داری را نشان نداد ولی در هفته چهارم پس از آموزش آرام سازی، نمره کل تنش از 19.1±10.4 به 14.1±7.6 (P<0.001)، نمره افسردگی از 15.7±9.9 به 11.3±6.9 (P=0.003) و نمره اضطراب از 14.4±10.6 به 9.7±6.5 (P=0.003) کاهش یافت که از نظر آماری معنی دار بود.نتیجه گیری: آموزش آرام سازی بر کاهش تنش، اضطراب و افسردگی مادران دارای کودک عقب مانده ذهنی موثر است؛ بنابراین برای پیشگیری از ایجاد اختلالات روانی و آسیب دیدن فرد و خانواده ها، باید این آموزش ها بیشتر مورد توجه مشاوران، کارکنان مدارس استثنایی و بهزیستی قرار گیرند.

زمینه و هدف: سلامت روان، به عنوان یکی از ملاک های تعیین کننده سلامت عمومی افراد در نظر گرفته می شود. نظر به اهمیت توجه به دانشجویان و شیوع بالای سلامت روان مختل در دانشجویان، تحقیق حاضر با هدف ارزیابی و مقایسه ابعاد سلامت عمومی در دانشجویان ورزشکار و غیرورزشکار شهر بیرجند انجام شد.روش تحقیق: در این مطالعه مورد - شاهدی، تعداد 75 نفر از دانشجویان پسر ورزشکار دانشگاه پیام نور شهر بیرجند، عضو گروه های ورزشی دانشگاه با حداقل دو سال سابقه فعالیت ورزشی مستمر، به صورت سرشماری و به همان تعداد، دانشجوی پسر غیرورزشکار فاقد سابقه فعالیت مستمر ورزشی که از نظر سن با گروه مورد همسان شده بودند، انتخاب شدند. هر دو گروه، فرم مشخصات فردی و پرسشنامه سلامت عمومی GHQ28 را تکمیل کردند. داده ها با استفاده از نرم افزارSPSS  (ویرایش 11) و آزمون های آماری توصیفی، آزمون غیر پارامتریک من ویتنی و آزمون دقیق فیشر، در سطح معنی داری P<0.05 تجزیه تحلیل شدند.یافته ها: میانگین نمره سلامت روان در دانشجویان غیرورزشکار، به طور معنی داری بیشتر از دانشجویان ورزشکار بود (P=0.007). در خرده مقیاس های پرسشنامه نیز در هر چهار خرده مقیاس، میانگین نمرات در دانشجویان غیرورزشکار بیشتر بود؛ تفاوت ها بین دو گروه، در خرده مقیاس های علائم جسمانی، علائم اضطرابی، اختلال خواب و کارکرد اجتماعی و علائم افسردگی معنی دار بود (P<0.05).نتیجه گیری: نتایج این تحقیق، بیانگر سلامت روان بهتر در دانشجویان ورزشکار نسبت به دانشجویان غیرورزشکار می باشد.

زمینه و هدف: شیوه زندگی کم تحرک و کاهش قدرت عضلانی، معمولا در بیماران دیابتی نوع دو، موجب توسعه سندروم متابولیک و عوارض بیماری های قلبی - عروقی می شود. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی تاثیر یک دوره تمرینات ترکیبی مقاومتی - ویبریشن، بر عوامل متابولیک و خطرزای قلبی - عروقی و نیز قدرت عضلانی در بیماران دیابتی نوع دو انجام شد.روش تحقیق: در این مطالعه کاربردی تعداد 23 بیمار دیابتی مرد در محدوده سنی 51±8.9 سال، به دو گروه شاهد و تمرینات مقاومتی - ویبریشن تقسیم شدند. برنامه تمرینی، شامل دوازده هفته تمرینات ترکیبی بود که به صورت چهار جلسه در هفته (دو روز مقاومتی - دو روز ویبریشن)، بر روی هشت گروه از عضلات بزرگ بدن، در گروه تمرینی انجام شد. تمرینات مقاومتی با شدت 60-70% یک تکرار بیشینه و ویبریشن در فرکانس 30-35 هرتز انجام شدند. گروه شاهد، در هیچ یک از تمرینات شرکت نداشتند. میزان فشارخون سیستولیک و دیاستولیک، هموگلوبین گلیکوزیله، گلوکز خون، تری گلیسیرید، کلسترول تام، کلسترولHDL  و LDL و نیز قدرت عضلات ناحیه زانو و بازو، با روش های معتبر، ارزیابی گردید. برای تعیین اثر تمرینات ترکیبی، از آزمون تی وابسته در سطح معنی داری P<0.05 استفاده شد.یافته ها: تمرین ترکیبی مقاومتی - ویبریشن، سبب کاهش معنی داری در گلوکز خون (P=0.01)، درصد هموگلوبین گلیکوزیله (P=0.01)، تری گلیسیرید (P=0.001)، کلسترول LDL (P=0.05)، فشارخون سیستولی (P=0.001) و دیاستولی (P=0.01) و افزایش معنی داری در کلسترول HDL (P=0.05) و قدرت عضلات پایین تنه (P=0.01) و بالاتنه (P=0.05) بیماران دیابتی نوع دو شد؛ در حالی که هیچ تغییر معنی داری در گروه شاهد مشاهده نشد (P>0.05)، همچنین مقایسه تفاوت بین میانگین های پیش و پس از آزمون در دو گروه تمرین - ویبریشن و شاهد، نشان داد که در تمامی متغیرهای فوق، تفاوت میانگین ها در گروه تمرین - ویبریشن معنی دار بود (P<0.05).نتیجه گیری: دوازده هفته تمرینات مقاومتی - ویبریشن می تواند با در نظر گرفتن ملاحظات بالینی، برای بهبود عوامل خطرزای متابولیکی و قدرت عضلانی بیماران دیابتی نوع دو مطلوب باشد.

زمینه و هدف: مراقبت از عضو بیمار خانواده، پیامدهای زیانباری بر سلامت و بهزیستی مراقبین خانوادگی بر جای می گذارد. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی رابطه بین ابعاد مقابله مذهبی با افسردگی و فرسودگی مراقبتی در مراقبین خانوادگی انجام شد.روش تحقیق: در این مطالعه توصیفی - مقطعی، با مراجعه به مراکز خدمات بهداشتی، درمانی شهر اصفهان، 283 نفر از زنان مراقبت کننده از عضو بیمار خانواده، به روش نمونه گیری هدفمند، انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل مقیاس مقابله مذهبی ایرانی، پرسشنامه فرسودگی Maslach و پرسشنامه افسردگی بک (Beck-II) بود. داده ها با استفاده از تحلیل همبستگی پیرسون، تحلیل رگرسیون گام به گام و آزمون تی گروه های مستقل، در سطح معنی داری P<0.05 تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: بین ابعاد مقابله مذهبی با افسردگی و فرسودگی مراقبتی در مراقبین خانوادگی، رابطه معنی داری وجود داشت (P£0.01)؛ همچنین مراقبین سازگار در مقایسه با مراقبین ناسازگار، سطوح بالاتری از مقابله مذهبی مثبت و سطوح پایین تری از مقابله مذهبی منفی را گزارش نمودند. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که راهبرد مقابله ای فعال، راهبرد مقابله مذهبی منفعل و احساسات منفی نسبت به خداوند، پیش بینی کننده های قوی و معنی داری برای افسردگی مراقبین خانوادگی می باشند (P<0.0005).نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر، ضمن تایید نقش مقابله مذهبی در سلامت روان مراقبین خانوادگی، بیانگر آن است که توجه به نوع مقابله مذهبی به کاررفته توسط مراقبین نیز حائز اهمیت است.

زمینه و هدف: نارسایی مزمن کلیه و همودیالیز، به دلیل ماهیت مزمن و ناتوان کننده، اثرات مخربی بر توانایی عملکردی بیماران دارد و باعث نقایص متعددی در رفتارهای خودمراقبتی آنان می گردد. ارتقای رفتارهای مراقبت از خود، می تواند فرد را به سمت حفظ سلامتی و رفاه سوق دهد. مطالعه حاضر، با هدف تعیین تاثیر برنامه آموزشی به شیوه Teach Back بر نقایص خودمراقبتی بیماران همودیالیزی انجام شده است.روش تحقیق: در این پژوهش نیمه تجربی، 36 بیمار همودیالیزی مراجعه کننده به بیمارستان ولی عصر (عج) شهر بیرجند در سال 1391، به روش نمونه گیری در دسترس، انتخاب شدند و مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامه بررسی نقایص خودمراقبتی بود که پس از تایید روایی، به روش مصاحبه حضوری تکمیل گردید و بر اساس نقایص به دست آمده، برنامه آموزشی به شیوه Teach Back اجرا شد. پس از یک ماه، پرسشنامه مجددا تکمیل گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS (ویرایش 17) و آزمون ویلکاکسون در سطح معنی داریP<0.05  تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: بررسی هفت حیطه خودمراقبتی قبل از مداخله نشان داد که میانگین و انحراف معیار نقایص خودمراقبتی در حیطه تغذیه 4.05±1.85، مراقبت از پوست 2.19±1.89، فعالیت و استراحت 3±2.17، دفع 1.11±1.23، مایعات و الکترولیت ها 2.97±1.34، مصرف دارو 4.69±2.16 و سلامت روحی 6.02±2.66 بود و پس از مداخله، در حیطه تغذیه به 1.97±1.69 (P<0.001)، مراقبت از پوست 0.97±1.59 (P<0.001)، فعالیت و استراحت 1.58±1.71 (P<0.001)، دفع 0.30±0.66 (P<0.001)، مایعات 0.91±1.50 (P<0.001)، مصرف دارو 2.52±2.41 (P<0.001) و در حیطه سلامت روحی به 2.80±2.68 (P<0.001) رسید که نشان دهنده تاثیر مداخله اجراشده بود.نتیجه گیری: بر اساس نتایج این پژوهش، آموزش خودمراقبتی به شیوه Teach Back، باعث کاهش نقایص خودمراقبتی در ابعاد جسمی و روحی بیماران همودیالیزی می شود و پرستاران با به کار بردن این شیوه آموزشی می توانند در جهت ارتقای سلامت این بیماران قدم بردارند.

زمینه و هدف: نوجوانی یکی از مهمترین دوره های سنی است و نوجوانان از آسیب پذیرترین گروه های اجتماعی هستند. ایجاد هیجان های شدید به دنبال تغییرات جسمانی، روانی و شناختی در نوجوانان، ممکن است منجر به پرخاشگری آنان شود. تحقیق حاضر با هدف ارزیابی پرخاشگری و برخی عوامل مرتبط با آن در مدارس راهنمایی شهر بیرجند انجام شد.روش تحقیق: در این مطالعه توصیفی - مقطعی، 750 دانش آموز، به روش طبقه ای تصادفی انتخاب و بررسی شدند. برای انجام تحقیق از پرسشنامه جمعیت شناختی و آزمون پرخاشگری Buss و Perry استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و روش های آماری توصیفی و استنباطی شامل آزمون های تی مستقل و تحلیل واریانس در سطح معنی داری a<0.05 تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: %54.1 از دانش آموزان پسر و %52.8 از دانش آموزان دختر، پرخاشگر بودند. تفاوت معنی داری بین میانگین نمره پرخاشگری و جنس وجود داشت (P=0.007) ولی بین پرخاشگری دانش آموزان و شاخص های شغل پدر و مادر، تحصیلات پدر و مادر، معدل نیم سال گذشته و رتبه تولد، تفاوت معنی داری وجود نداشت. بین مدت زمان استفاده از تلویزیون و رایانه با پرخاشگری دانش آموزان (P<0.001) و نیز بین پرخاشگری و عادت ماهیانه در دختران رابطه معنی داری وجود داشت (P<0.001).نتیجه گیری: بر اساس نتایج این تحقیق، میزان پرخاشگری در دانش آموزانی که وقت بیشتری صرف تماشای تلویزیون می کنند، بیشتر است و توجه به آن می تواند در برنامه ریزی های بهداشت و روان این گروه موثر باشد.

زمینه و هدف: اضطراب و افسردگی، از عوارض شایع در مبتلایان به سکته قلبی می باشد و می تواند احتمال وقوع حملات بعدی را در این بیماران افزایش دهد. تحقیق حاضر با هدف ارزیابی تاثیر گروه درمانی شناختی - رفتاری، بر اضطراب و افسردگی بیماران مبتلا به انفارکتوس قلبی انجام شد.روش تحقیق: این مطالعه نیمه تجربی به صورت قبل و بعد، بر روی بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد قلبی که در بخش مراقبت های ویژه قلبی بیمارستان ولی عصر (عج) شهر بیرجند در سال 90-1389 بستری شده بودند، یک ماه پس از ترخیص، انجام شد. از بین این بیماران، 15 بیمار که بر اساس مقیاس افسردگی بک، نمره بالاتر از 13 و نیز 15 نفر که بر اساس مقیاس اضطراب بک، نمره بالاتر از 14 گرفته بودند، انتخاب شدند. برای بیماران، کلاس های گروه درمانی شناختی - رفتاری، طی دوازده جلسه 1.5 ساعته (هفته ای دو بار) برگزار شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS (ویرایش 13) و روش های آمار توصیفی و آزمون آماری تی زوج در سطح معنی داری P<0.05 تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: پس از اعمال روش گروه درمانی شناختی - رفتاری، میانگین نمره افسردگی از 19.08±5.63 به 7.66±3.62 (P<0.001) و میانگین نمره اضطراب از 30±11.33 به 12.16±7.62 کاهش یافت (P<0.001).نتیجه گیری: بر اساس نتایج این تحقیق، مداخلات شناختی رفتاری به صورت گروهی بر اضطراب و افسردگی بیماران مبتلا به سکته قلبی موثر است.

زمینه و هدف: خوددرمانی با دارو، جزء مهمی از رفتار پزشکی افراد است. با توجه به شیوع رو به افزایش مصرف خودسرانه دارو، تحقیق حاضر با هدف تعیین فراوانی خوددرمانی با دارو در بین دانشجویان دانشگاه های بیرجند انجام شد.روش تحقیق: این پژوهش توصیفی - تحلیلی، با بررسی 1048 نفر از دانشجویان دانشگاه های شهر بیرجند (علوم پزشکی، علوم، آزاد و پیام نور) از طریق نمونه گیری مرحله ای تصادفی شده و با استفاده از پرسشنامه پژوهشگر ساخته انجام شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS (ویرایش 15) و آمار توصیفی و رگرسیون لجستیک، در سطح معنی داری P<0.05 تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: شیوع خوددرمانی با دارو در بین دانشجویان مورد بررسی %86.7 بود. بیشترین علت مصرف دارو بدون تجویز پزشک، مصرف بر اساس تجربه قبلی (%77.2)، شایع ترین شکل دارویی مورد استفاده قرص (%88.7)، بیشترین داروی مورد استفاده، مسکن (%81.7) و شایع ترین بیماری، حساسیت (%36.1) گزارش شد. برآورد نسبت شانس خوددرمانی با دارو و ارتباط آن با متغیرهای جمعیت شناختی در دانشجویان نشان داد که فقط بین دانشگاه محل تحصیل با مصرف خودسرانه دارو ارتباط وجود دارد؛ بدین معنی که دانشجویان دانشگاه پیام نور در مقایسه با دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی بیرجند، به نسبت کمتری خوددرمانی با دارو داشتند (P=0.002)؛ همچنین دانشجویانی که دارای بیمه تامین اجتماعی و ارتش بودند، در مقایسه با افراد فاقد بیمه، به نسبت بیشتری خوددرمانی با دارو داشتند (P<0.05).نتیجه گیری: با توجه به شیوع بالای خوددرمانی با دارو در بین دانشجویان، لازم است ضمن توجه بیشتر به آموزش مداوم و ارتقای فرهنگ مصرف دارو، افزایش دسترسی آسان به خدمات پزشکی از جمله تقویت جایگاه پزشک خانواده و نیز استقرار پایگاه های مشاوره پزشکی در دانشگاه ها و مراکز آموزشی، رفتار پزشکی مردم بخصوص قشر جوان و آسیب پذیر دانشجو را تصحیح و انگیزه آنان را نسبت به درمان اصولی بیماری ها افزایش داد.