مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد
سال:1399 | دوره:63 | شماره:1 |تعداد مقالات:32

مقدمه: ازدواج نهادی الهی است. ازدواج به عنوان مهم ترین و عالی ترین رسم اجتماعی، برای دستیابی به نیازهای عاطفی و امنیتی بزرگسالان، همواره مورد تایید بوده است. (عباسی و رسول زاده، 1388). هدف پژوهش حاضر، پیش بینی رضایت زناشویی دانشجویان زن متاهل دانشگاه شهید بهشتی تهران بر اساس مولفه های ویژگی های شخصیتی، هیجان خواهی با میانجی گری راهبردهای مقابله ای آنان است. روش کار: جامعه آماری پژوهش عبارت است از کلیه دانشجویان زن متأهل مقاطع کارشناسی و کارشناسی ارشد دانشگاه شهید بهشتی تهران که در سال تحصیلی 98-97 مشغول به تحصیل بودند و تعداد نمونه 350 نفر در نظر گرفته شد. روش نمونه گیری غیرتصادفی در دسترس و داوطلبانه است. برای جمع آوری داده های پژوهش، از چهار پرسشنامه تحت عنوان رضایت زناشویی انریچ، پرسشنامه شخصیتی نئو، هیجان خواهی زاکرمن و پرسشنامه راهبردهای مقابله ای رضاخانی استفاده گردید. با استفاده از آمار استنباطی که شامل استفاده از روش همبستگی، تحلیل مسیرجهت ارائه الگو، استفاده از رگرسیون چندگانه جهت بررسی رابطه بین متغیرها و ابعاد مرتبط با هر متغیر، داده ها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج: 1. بین مولفه های ویژگی های شخصیتی شامل مولفه های روان رنجوری، برونگرایی، گشودگی، توافق و وظیفه شناسی با رضایت زناشویی زنان متاهل رابطه منفی و معنادار وجود دارد. 2. نتایج نشان می دهد که رابطه بین نمره کل هیجان خواهی و رضایت زناشویی زنان متاهل منفی و معنادار است. نتیجه گیری: رابطه بین هیجان خواهی در مولفه های ماجراجویانه، تجربه خواهی، عدم بازداری، حساسیت به کسالت و هیجان خواهی با رضایت زناشویی زنان متاهل، منفی و معنادار است و هیجان خواهی در زمینه تجربه خواهی سهم بیشتری در تبیین رضایت زناشویی زنان متاهل دارد.

مقدمه: اختلال ملال پیش از قاعدگی مجموعه ای از علائم تکرار شونده ی فیزیکی، روانی و رفتاری است که در انتهای چرخه ی قاعدگی رخ می دهد و با شروع قاعدگی برطرف می شود و موجب اختلال در عملکرد فرد می گردد. روش های درمانی متعدد بر روی آن موثر بوده است. با توجه به این که نحوه ی افکار، احساسات و هیجانات در رشد یا کاهش علائم این اختلال تاثیر می گذارد؛ هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی روان درمانی بر کاهش شدت علائم اختلال ملال پیش از قاعدگی است. روش کار: روش پژوهش از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. نمونه پژوهش شامل 28 نفر (14 نفر آزمایش و 14 نفر گروه کنترل) از بیماران مبتلا به اختلال ملال پیش از قاعدگی بود که به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به ابزار پژوهش که عبارت بود از فرم ثبت وضعیت روزانه ی علائم پیش از قاعدگی (DRSP) پاسخ دادند. طی 8 جلسه، هر جلسه به مدت 90 دقیقه، روان درمانی با رویکرد شناختی رفتاری برای گروه آزمایش انجام پذیرفت و گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای دریافت ننمودند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار آماریSPSS (21) و آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته ها: نتایج حاصل از داده ها نشان داد روان درمانی با رویکرد درمان شناختی رفتاری باعث کاهش معنی دار علائم اضطرابی، افسردگی و علائم هیجانی اختلال ملال پیش از قاعدگی افراد گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل شد (05/0p<). نتیجه گیری: روان درمانی بر کاهش شدت علائم اختلال ملال پیش از قاعدگی مؤثر است.

مقدمه: سرطان پستان شایع ترین سرطان در بین زنان به شمار می رود، امروزه مطالعات مختلفی به بررسی ارجحیت دو روش Hematoxylin and eosin (H&E) و Immunohistochemistry (IHC) در بررسی بیوپسی های پستان پرداخته اند، اما همواره تفاوت نظر بین مطالعات در این مورد وجود دارد. بنابراین در این مطالعه به بررسی مقایسه ای دو روش رنگ آمیزی (H & E ) و رنگ آمیزی IHC در افتراق انواع ضایعات پرولیفراتیو و نئوپلاستیک درجا در بیوپسی های پستان بر اساس ضریب توافق مشاهده گر پرداختیم. روش کار: در این مطالعه مقطعی، 81 نمونه بیوپسی پستان از بیماران مبتلا به انواع ضایعات پرولیفراتیو و نئوپلاستیک درجای پستان از بین بیماران مراجعه کننده به بیمارستان های الزهرا، سید الشهدا و کاشانی اصفهان در طی یک دوره ی 5 ساله از سال 1393 تا 1397 انجام گرفت. نمونه ها با استفاده از رنگ آمیزی H&E و رنگ آمیزی IHC توسط دو پاتولوژیست مشاهده گردید و میزان توافق آنها با استفاده از ضریب کاپا بررسی شد. نتایج: براساس آزمون کاپا توافق بین دو پاتولوژیست در مورد دو رنگ آمیزی H&E (001/0 >p، 82/0= kappa) و رنگ آمیزی IHC (001/0>p، 95/0= kappa) معنی دار مستقیم بود. نتیجه گیری: با توجه به این که میزان توافق بین دو پاتولوژیست در روش رنگ آمیزی IHC بیشتر از رنگ آمیزی H&E است، به نظر می رسد روش رنگ آمیزی IHC از کارایی مطلوب تری در بررسی ضایعات پرولیفراتیک و نئوپلاستیک پستان برخوردار باشد.

مقدمه: سوء تغذیه یکی از مشکلات عمده در بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه است. تغذیه بیماران در بیمارستان ها غالباً از طریق محلول تهیه شده در آشپزخانه بیمارستان ها انجام می شود. از این رو مطالعه حاضر با هدف بررسی میزان ارزش غذایی موجود در گاواژهای بیمارستان های مشهد انجام شد تا دید روشن تری برای اتخاذ بهترین نوع تغذیه به منظور فراهم شدن نیازهای تغذیه های بیماران بستری فراهم شود. روش کار: . در این مطالعه مقطعی-توصیفی محتویات دستورالعمل پخت بیمارستان ها با نرم افزار Nut4 مورد آنالیز قرار گرفت و میزان ارزش غذایی موجود با میزان استاندارد RDI برطبق 2000 کیلو کالری مورد نیاز روزانه برای فرد مورد مقایسه قرار گرفت. تجریه تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS و آزمون تی (p < 05/0) صورت گرفت. نتایج: میانگین کالری، درشت مغذی ها و ریز مغذی ها در مقایسه با استاندارد RDI به طور معناداری کمتر بوده است. میانگین ویتامین های، ویتامین B12، ویتامین E و ویتامین D کمتر از مقدار استاندارد RDI بودند اما ویتامین A، اسید فولیک، ویتامین C و ویتامین K در حد مطلوب بوده است. میزان آهن، کلسیم، روی، مس به صورت معنی دار بود. هر چند مقادیر منگنز و کروم تفاوت معنی داری نداشت. بحث: محلول گاواژ تهیه شده در بیمارستان ها برای تامین نیاز های بیماران ناکافی بوده است. با توجه به استفاده بالای بیمارستان های کشور ما از گاواژهای دستی لازم است این دستور پخت ها به گونه طراحی شوند که از ارزش غذایی قابل قبولی برخوردار باشند.

مقدمه: سویه های جهش یافته مقاوم به آنالوگ های نوکلئوزیدی/نوکلئوتیدی ویروس هپاتیت B (HBV) در نتیجه طولانی شدن زمان مصرف و بروز پلی مرفیسم تک نوکلئوتیدی (SNP) و جهش های گریز پدیدار می شوند. هدف از مطالعه حاضر، شناسایی فشارهای انتخابی و جهش فرار ایمنی در ژن HBsAg (S) در بیماران مبتلا به HBV مزمن است. روش کار: در این مطالعه مقطعی که در سال 1397 در شهر کرج انجام شد، پنجاه بیمار مبتلا به هپاتیت B مزمن در دو گروه تحت درمان و بدون درمان دسته بندی شدند. تعداد کپی های DNA ویروس هر بیمار با real time PCR برآورد شده و توالی ژن S تعیین شد. اثر هر SNP بر پایداری پروتئین S با I-mutant و برآورد میزان انرژی آزاد DDG پیش بینی شد. نتایج: کمترین میزان بار ویروس و بیشترین آن به ترتیب 101 × 1/1 و ml/108 × 3/4 کپی برآورد شد. بیشترین تعداد جهش منجر به تغییر شامل Q101R، T115N، S143L، و Q129P در یک فرد با سابقه مصرف دارو تعیین شد. در یک بیمار بدون درمان، جهش های M133T و L175S مشاهده شد. جهش Q129P، S174N و Y134C نیز در افراد دیگر با سابقه درمان مشاهده شد. از مجموع 8 تغییر اسید آمینه، L175S با DDG برابر با Kcal/mol 87/1-بیشترین اثر کاهشی را بر پایداری پروتئین S داشت. نتیجه گیری: براساس این داده ها، بین SNP ژن S ویروس و پیدایش جهش گریز ارتباط وجود دارد. یافته های بررسی های جهش های گریز می تواند بر بهبود درمان و ایمن سازی علیه عفونت مزمن هپاتیت B اثر گذار باشد.

مقدمه: بتا تالاسمی ماژور نوعی اختلال اتوزومال مغلوب است که با اریتروپوئز غیر موثر شناخته می شود. تزریق مداوم و ناتوانی بدن در حذف آهن در بدن منجر به اضافه بار آهن شده که باعث ایجاد صدمه به بافت قلب می شود. یکی از مسیرهای تنظیمی بیماریهای قلبی با واسطه تجمع آهن، مسیر Osteoprotegrin/RANK(Receptor Activator of Nuclear Factor k_B / RANKL Receptor Activator of Nuclear Factor Ligandمی باشد. گیرنده فاکتور هسته ایی کاپا_B(RANKL)/ لیگاند فعال کننده فاکتور هسته ایی کاپا_B(RANK) و استئوپروتگرین((OPG هستند. هدف از این مطالعه بررسی سطح سرمی RANKL و ارتباط آن با هیپرتروفی بطن چپ (LVH) و اختلال عملکرد دیاستولیک وکسر جهشی وفشار خون ریوی و شاخص MRIT*2در بیماران تالاسمی ماژور می باشد. روش کار: این پژوهش در سال 1396 به روش توصیفی روی 82 بیمار مبتلا به تالاسمی ماژور کیلینک سرور مشهد انجام شد. تمام بیماران، مورد بررسی کامل و غیر تهاجمی(اکوکاردیوگرافی کامل 2 بعدی و داپلرM-Mode رنگی وMRIT*2)قرار گرفتند. برای اندازه گیری سطح سرمی RANKL از تکنیک الایزا استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل آماری از spss20 استفاده شد. نتایج: از مجموع 82 بیمار 36 زن و 46 مرد بودند. میانگین سنی بیماران83/6± 69/23 سال بود. هایپرتروفی بطن چپ و اختلال عملکرد دیاستولیک به ترتیب در 24 بیمار(30/29%) و 23 نفر(28%)وجود داشت. ارتباط معناداری بین سرم RANKL با هایپرتروفی بطن چپ، اختلال عملکرد دیاستولیک، کسر جهشی، فشار خون ریوی، شاخص MRIT*2وجود نداشت(05/0

مقدمه: زردی نوزادی به علت افزایش بیلی روبین در 50 درصد نوزادان ترم و 80 درصد نوزادان پره ترم دیده می شود. باتوجه به عوارض خطرناک این بیماری، ارجاع به موقع نوزاد در موثر بودن تشخیص و درمان به موقع وپیشگیری از عوارض زردی نوزادان که وابسته به آگاهی و نگرش مناسب مادران در این زمینه است، بسیار مهم است. لذا این مطالعه با هدف بررسی آگاهی و نگرش مادران نوزادان تازه متولد شده مبتلا به زردی در شهرستان تنکابن انجام شد. روش کار: این مطالعه مشاهده ای بر روی 365 نفر از مادران تازه زایمان کرده و بستری شده در بیمارستان شهید رجایی تنکابن در فاصله زمانی پاییز 1395 تا بهار 1396 انجام گرفت. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه ای مشتمل بر متغیر های زمینه ای آگاهی و نگرش بود. آنالیز آماری با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون کای مربع و ضریب همبستگی پیرسون صورت گرفت. نتایج: در پاسخ به سوالات مربوط به آگاهی در خصوص زردی نوزادی، آگاهی مادران از علائم زردی نوزادی، بیشترین و آگاهی از علل بروز زردی در نوزاد، کمترین پاسخ صحیح را داشتند. از میان مادران، 36/78 درصد دارای آگاهی متوسط یا کمتر و 93/4 درصد نگرش کمتر از متوسط بودند. همچنین رابطه معناداری میان افزایش سن، سطح اجتماعی-اقتصادی و تحصیلات مادر، با آگاهی در مورد زردی نوزاد وجود داشت. نتیجه گیری: یافته ها بیانگر ضرورت آموزش مادران در مورد زردی نوزادی، ایجاد زمینه برای تحصیل و ارتقای سطح و شیوه زندگی آنها می باشند.

مقدمه: مولتیپل اسکلروزیس (ام اس) یک بیماری مزمن، خود ایمنی التهابی دستگاه عصبی مرکزی است. مخچه یکی از مناطقی است که در این بیماری تحت تاثیر قرار می گیرد. اختلال در مخچه منجر به آتاکسی، عدم تعادل، افزایش خطر سقوط میشود. تحریک مغز از ورای جمجمه استفاده از جریان الکتریکی ضعیف ( 2-1 میلی آمپر) است که موجب تعدیل فعالیت نورونها در مغز میشود. بنابراین هدف اصلی مطالعه حاضر تاثیر تحریک آندی مخچه بر خطر سقوط و سرعت راه رفتن بیماران ام اس بود. روش کار: نمونه های مطالعه حاضر 20 زن مبتلا به ام اس 30 تا 40 سال تشکیل دادند. بیماران به دوگروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. تحریک واقعی (گروه آزمایش) و تحریک ساختگی (گروه کنترل) را 5 روز متوالی همراه با تمرینات تعادلی به مدت 20 دقیقه با شدت جریان 2 میلی آمپر در ناحیه مخچه دریافت کردند. برای ارزیابی خطر سقوط از آزمون خطر سقوط دستگاه بایودکس و برای ارزیابی سرعت راه رفتن از آزمون برخاستن و رفتن استفاده شد. ارزیابی ها قبل، بعد و یکماه بعد از مداخله انجام گردید. نتایج: از آزمون تحلیل واریانس با اندازه های تکراری برای بررسی تغییرات درون و بین گروهی استفاده گردید. سطح معنی داری در تمامی آزمون های آماری 05/0 در نظر گرفته شد. نتایج، بهبود نمرات در شاخص خطر سقوط و آزمون برخاستن و رفتن را در گروه آزمایش نشان می دهد. نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان می دهد احتمالا تحریک آندی مخچه بتواند موجب بهبود خطر سقوط و سرعت راه رفتن در بیماران ام اس شود اما برای قطعیت بیشتر در این خصوص، نیاز به تحقیقات بیشتری در آینده است.

مقدمه: با توجه به اثرات گسترده بیماری پرفشاری خون بر فاکتورهای سلامتی و تاثیر آن بر کیفیت زندگی افراد مبتلا و از آن جائی که اثرات سودمند فعالیت بدنی و ورزش بر سیستم های فیزیولوژیک بدن از جمله سیستم قلبی-عروقی به اثبات رسیده است، لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی فعالیت بدنی بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به پرفشاری خون انجام شد. روش کار: جامعه آماری تحقیق را کلیه بیماران مبتلا به پرفشاری خون، مراجعه کننده به بخش های قلب و عروق بیمارستان های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی تبریز در زمستان 1397 تشکیل می دهد که از بین این بیماران، 140 نفر( 70 بیمار فعال مبتلا به پرفشاری خون و 70 بیمار غیرفعال مبتلا به پرفشاری خون) به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. معیار ورود نمونه در پژوهش، تشخیص قطعی ابتلا به بیماری پرفشاری خون توسط پزشک متخصص که حداقل یکسال از تشخیص بیماری آن ها گذشته باشد. افرادی که حداقل دو جلسه در هفته و هر جلسه حداقل 45 دقیقه فعالیت جسمانی منظم داشتند، به عنوان افراد داری فعالیت بدنی و فعال انتخاب شدند. برای گردآوری اطلاعات از پرسشنامه های جمعیت شناختی و کیفیت زندگی وار و شربون (1992)استفاده شد. نتایج: نتایج آزمون t مستقل نشان داد، تفاوت معنی داری بین میانگین کیفیت زندگی افراد فعال مبتلا به پرفشاری خون و افراد غیرفعال مبتلا به پرفشاری خون، به نفع گروه فعال وجود دارد(05/0 P <). نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر که نشان دهنده اثرگذاری فعالیت بدنی بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به پرفشاری خون می باشد، می توان بیان کرد، تمرین جسمانی و ورزشی می تواند به عنوان یک روش درمانی موثر برای ارتقاء سلامتی و بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به پرفشاری خون مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه: بیماری غشاء هیالین[1] (HMD) از شایع ترین بیماری های تنفسی در نوزادان نارس است. علت اصلی بیماری کمبود سورفکتانت بوده و علائم بالینی آن شامل تاکی پنه، دیسترس تنفسی، سیانوز، گرانتینگ و افزایش نیاز به اکسیژن است. به طور کلی دو روش برای تجویز سورفکتانت وجود دارد، 1-پروفیلاکتیک 2-درمانی (Rescue). هدف مطالعه حاضر تاثیر تست تکانه آسپیراسیون معده در پیشگویی نیاز به سورفکتانت در نوزادان است. روش کار: مطالعه حاضر به صورت توصیفی تحلیلی بوده که در آن کلیه نوزادان تازه متولد شده با سن حاملگی کمتر یا مساوی 34 هفته که دیسترس تنفسی داشتند و علائم بالینی بیماری غشا هیالین مانند گرانتیک، سیانوز، رتراکشن بین دنده ای و زیر دنده ای داشته اند مورد مطالعه قرار گرفتند و علل غیر از موارد ذکر شده جزء معیار خروج بوده و از مطالعه خارج شدند. روش نمونه گیری به کار رفته آسان بوده و اطلاعات از طریق مصاحبه، بررسی اسناد جمع آوری گردید. سپس دادها وارد نرم افزار SPSS v21 شد و به منظور تجزیه تحلیل داده ها و از آمارهای توصیفی و آزمون رگرسیون برای تعیین نسبت شانس استفاده شد. نتایج: در مطالعه حاضر 91 نوزاد شرکت داشتند که 62 (68. 1%) نوزاد پسر و 29 (31. 9%) نوزاد دختر بوده اند. میانگین وزنی نوزادان در هنگام تولد 593± 1662 گرم و میانگین سنی آن ها 2. 5± 31. 7 هفته بود. میزان زایمان های طبیعی و سزارین صورت گرفته در این مطالعه به ترتیب 35(38. 5%) و 56(61. 5%) است. در این مطالعه دیابت، فشارخون، اعتیاد، تجویز کوتیکواستروئید و جنسیت رابطه معنی داری با بیماری غشاءهیالین داشتند (P<0. 05). برطبق مطالعه حاضر نوع زایمان صورت گرفته با بیماری غشاء هیالین رابطه معنی داری نداشت (P>0. 05). بحث و نتیجه گیری: مطالعه ما نشان داد که فرزندان مادران مبتلا به فشارخون، اعتیاد و دیابت کمتر از سایرین به بیماری غشاءهیالین مبتلا شده و نیاز به تجویز سورفکتانت می باشند. همچنین تجویز داروهای کورتیکواستروئیدی به مادران نیز با بروز بیماری غشاء هیالین ارتباط دارد.

مقدمه: اختلال وسواس-جبری[1] یک بیماری عصب روان شناختی مزمن و مقاوم به درمان است که اغلب در دوران کودکی ایجاد شده و در بلند مدت منجر به مشکلات قابل ملاحظه در زندگی فرد می شود هدف این پژوهش، مقایسه اثربخشی تحریک الکتریکی مغز از روی جمجمه و درمان شناختی-رفتاری بر باورهای وسواسی و افسردگی در افراد مبتلا به اختلال وسواس-جبری شهر تهران بود. روش کار: از جامعه آماری مذکور بر اساس نمونه گیری غیر تصادفی ودر دسترس 30 نفر انتخاب وبه صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل تقسیم شدند. هر گروه 10 نفر بودند. طرح پژوهش نیمه تجربی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. شرکت کنندگان در پژوهش به پرسشنامه باورهای وسواسی (2011) و افسردگی بک (1972) پاسخ دادند. برای تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس یک متغیری (آنکوا) و تحلیل کوواریانس چند متغیری (مانکوا) استفاده شد. نتایج: یافته ها نشان داد که هر دو درمان تحریک الکتریکی مغز از روی جمجمه و درمان شناختی-رفتاری، به صورت جداگانه باعث کاهش باورهای وسواسی و افسردگی در افراد مبتلا به اختلال وسواس-جبری شده اند. نتیجه گیری: از بین دو درمان تحریک الکتریکی مغز از روی جمجمه و درمان شناختی-رفتاری، درمان شناختی-رفتاری در کاهش باورهای وسواسی مؤثرتر از تحریک الکتریکی مغز از روی جمجمه بوده است. ولی در کاهش افسردگی درمان تحریک الکتریکی مغز از روی جمجمه مؤثرتر بوده است.

مقدمه: هدف از انجام این پژوهش بررسی اثر بخشی مداخله تعامل همه جانبه بر رفتارهای قالبی کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم است. روش کار: این پژوهش نیمه آزمایشی با گروه آزمایش و کنترل و مرحله پیش آزمون و پس آزمون می باشد. جامعه این پژوهش شامل کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم است که به وسیله نمونه گیری دردسترس از میان مراکز اوتیسم شهر اهواز مرکز نهال انتخاب و تعداد 11 کودک در گروه آزمایش و 11 نفر نیز در گروه کنترل گماشته شدند. از مقیاس درجه بندی اوتیسم گیلیام (گارس) جهت اندازه گیری متغیرهای پژوهش استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل نتایج از روش های آماری توصیفی شامل میانگین و انحراف معیار و به منظور بررسی اثر بخشی مداخله از آزمون تحلیل کواریانس چند متغیری استفاده شد. نتایج: میانگین و انحراف معیار رفتارهای قالبی برای گروه آزمایش و کنترل در مرحله پیش آزمون به ترتیب (88/6+-81/28) و (17/9+-36/24) و این مقادیر در مرحله پس آزمون برای گروه آزمایش و کنترل به ترتیب (14/5+-9/17) و (13/10+-72/23) می باشد و در مرحله پیگیری این میزان برای گروه آزمایش و کنترل به ترتیب برابر با (23/5+-63/19) و (35/9+-81/23). نتایج تجزیه تحلیل کواریانس یک راهه نشان داد روش تعامل همه جانبه بر رفتارهای قالبی معنی دار بود (001/0>P). نتیجه گیری: با توجه به یافته ها روش تعامل همه جانبه بر رفتارهای قالبی موثر است. روش تعامل همه جانبه می تواند از طریق اثر گذاری بر مشوق های بافتی و محیطی باعث کاهش رفتارهای قالبی کودکان طیف اوتیسم شود.

مقدمه: ورزشکاران همواره از روش های تمرینی و مهارت های روانشناختی گوناگونی جهت دستیابی به حداکثر پتانسیل های ورزشی خویش استفاده می کنند. خودگفتاری انگیزشی یکی از شیوه هایی است که ورزشکاران از آن برای عملکرد مطلوب و بهینه استفاده می کنند. لذا، هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر خودگفتاری انگیزشی بر عزت نفس و اضطراب رقابتی شناگران نخبه زن شهر اصفهان بود. روش کار: این تحقیق نیمه تجربی به صورت پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری این مطالعه شامل کلیه شناگران نخبه زن بزرگ سال شهر اصفهان بود که با استفاده از شیوه نمونه گیری سیستماتیک تعداد 40 نفر انتخاب و به دو گروه آزمایش (20 نفر) وگواه (20 نفر) تقسیم شدند. گروه آزمایش، به مدت 8 هفته، هر هفته سه جلسه برنامه خودگفتاری انگیزشی (تئودوراکیس، 2000) را اجرا نمود، ولی در این مدت گروه گواه هیچ گونه مداخله روانشناختی دریافت نکرد. آزمودنی های هر دو گروه در ابتدا و انتهای پژوهش بوسیله ی پرسش نامه های استاندارد عزت نفس روزنبرگ (1965) و اضطراب رقابتی ورزشی (SCAT) مورد آزمون قرار گرفتند. داده ها با استفاده از آزمون های تحلیل کوواریانس، کواریانس چند متغیری و تعقیبی بونفرونی تجزیه و تحلیل شدند. نتایج: نتایج پژوهش نشان داد که عامل خودگفتاری انگیزشی بر میزان متغیرهای عزت نفس و اضطراب رقابتی در شناگران نخبه تأثیر معناداری دارد (05/0P<)، اما بین میزان تأثیر خودگفتاری انگیزشی بر این متغیرها در شناگران نخبه تفاوت معناداری مشاهده نشد (05/0P>). نتیجه گیری: خودگفتاری انگیزشی باعث بهبود متغیرهای عزت نفس و اضطراب رقابتی می شود، لذا پیشنهاد می شود، مربیان و ورزشکاران از این روش برای پیشرفت و بهبود عملکرد ورزشی استفاده کنند.

مقدمه: اضافه وزن یکی از مشکلات افراد در حال حاضر می باشد که یکی از دلایل آن روان شناختی به ویژه سوگیری توجه است. رویکردهای متفاوتی جدای از درمان شناختی رفتاری (CBT) مانند تحریک با جریان مستقیم از طریق جمجمه (tDCS) ظهور کرده است. بنابراین، هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی tDCS و CBT بر سوگیری توجه افراد دارای اضافه وزن بود. روش کار: روش پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه افراد دارای اضافه وزن مراجعه کننده به مرکز روان شناسی آرامش تهران در سال 1398 بودند، که با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند و براساس معیارهای ورود و خروج تعداد 36 نفر انتخاب و به صورت تصادفی ساده در سه گروه قرار گرفتند. میانگین و انحراف استاندارد سن افراد 45/6± 27/34 و میانگین شاخص توده بدن افراد 23/2± 12/28 بود. ابزار پژوهش پرسشنامه استاندارد سوگیری توجه بود. داده ها با استفاده از آزمون آماری تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج: نتایج نشان داد که بین میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون tDCS بر سوگیری توجه مؤلفه اهداف زندگی و مولفه خوراکی ها به ترتیب (001/0≥ p، 001/0≥ p) و میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون CBT بر سوگیری توجه مؤلفه اهداف زندگی و مولفه خوراکی ها به ترتیب (002/0≥ p، 001/0≥ p) اثر معنی داری وجود دارد. (05/0≥ p). همچنین بین میانگین نمرات پس آزمون tDCS و CBT بر سوگیری توجه (مؤلفه اهداف زندگی و مولفه خوراکی ها به ترتیب) تفاوت معنی داری وجود ندارد (299/0

اضطراب یک وضعیت ناراحت کننده ذهنی یا احساس درماندگی مربوط به موقعیتی تهدید کننده یا پیش بینی تهدید ناشناخته نسبت به خود یا اطرافیان می باشد و شایعترین احساسی است که همه انسان ها آن را تجربه می کنند. این مطالعه با هدف بررسی اضطراب قبل از عمل جراحی در بیماران بستری بیمارستان پیمانیه شهرستان جهرم در سال 1397 صورت گرفت. روش کار: این مطالعه از نوع توصیفی مقطعی است که 209 نفر از بیماران بستری در بیمارستان پیمانیه شهرستان جهرم در سال 97 وارد مطالعه شدند. ابزار گرداوری اطلاعات در این مطالعه پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و اضطراب اشپیلبرگ بود. تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از آزمون های آماری توصیفی و استنباطی صورت گرفت. نتایج: میانگین اضطراب صفت 75/7± 96/44 و میانگین اضطراب حالت 17/8± 54/44 بود. بین اضطراب قبل از عمل با سن و وضعیت تأهل افراد رابطه معناداری وجود دارد. بین میانگین اضطراب صفت و حالت زنان و مردان تفاوت معنی داری مشاهده نشد (391/., P= 492 P=). اما بین میانگین اضطراب صفت و حالت افراد مجرد و متاهل تفاوت معنی داری مشاهده گردید (006/., P= 024/. P=). نتیجه گیری: نتایج پژوهش نشان داد که اضطراب قبل از عمل در زنان و مردان تفاوتی وجود ندارد ولی در افراد مجرد بیشتر از افراد متاهل می باشد. بنابراین پیشنهاد می گردد با به کارگیری روش های متنوع جهت آموزش بیماران و مشخص کردن برنامه مدون آموزشی در جهت رفع عوامل موثر بر اضطراب اقدام گردد.

مقدمه: بی تحرکی یک ریسک فاکتور مهم برای بیماریهای ایسکمیک قلبی است. این مطالعه جهت ارزیابی ارتباط بین فعالیت فیزیکی شغلی و غیر شغلی با سندرم حاد کروناری و عوامل خطر بروز آن در بیماران پذیرش شده در یک مرکز اورژانس قلب انجام شد. روش کار: 227 بیمار مرد مبتلا به سندرم حاد کروناری در یک بیمارستان دانشگاهی بصورت تصادفی انتخاب شدند. یک پرسشنامه شامل اطلاعات فردی، پزشکی و شغلی مورد استفاده قرار گرفت. فعالیت فیزیکی شغلی، ورزشی و اوقات فراغت بوسیله پرسشنامه فعالیت فیزیکی بک مورد ارزیابی قرار گرفت. جمعیت مورد مطالعه بر اساس اندکسهای فعالیت فیزیکی شغلی، ورزشی و اوقات فراغت در پرسشنامه بک به سه گروه با فعالیت فیزیکی کم، متوسط و زیاد تقسیم شدند. نتایج: شیوع عوامل خطر بیماریهای قلبی شامل هیپرتاسیون، دیس لیپیدمی، دیابت، چاقی و استعمال دخانیات در جمعیت مورد مطالعه به ترتیب 32، 18. 5، 19، 11 و 34. 4 درصد بود. از میان عوامل خطر فقط دیابت و اضافه وزن با فعالیت فیزیکی شغلی و دیس لیپیدمی با فعالیت فیزیکی شغلی و ورزشی رابطه معنی داری نشان دادند، در حالیکه رابطه سایر عوامل خطر قلبی با فعالیت فیزیکی معنی دار نبود. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد اغلب مبتلایان به سندرم حاد کروناری، فعالیت فیزیکی شغلی و غیر شغلی در حد کم و متوسط داشتند. اگرچه یک ارتباط معنی دار آماری بین میزان فعالیت فیزیکی شغلی و نوع سندرم حاد کروناری پیدا نشد اما فعالیت فیزیکی ورزشی و اوقات فراغت می تواند با کاهش شیوع عوامل خطر آن بخصوص دیابت و دیس لیپیدمی در پیشگیری از بیماری ایسکمیک قلبی موثر باشد.

مقدمه: تهوع و استفراغ یکی از شایع ترین عوارض بیهوشی می باشد که می تواند باعث نارضایتی در بیماران شود. امروزه عمل جراحی پرکوتانئوس نفرولیتوتومی یکی از کم تهاجم ترین روش های جراحی است که می توان با کاهش عوارض بعد از عمل این روش را بهینه تر کرد. بنابراین مطالعه حاضر با هدف بررسی وضعیت سوپاین و پرون بر میزان تهوع و استفراغ پس از عمل انجام شده است. روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی بر روی 200 بیمار در 4 گروه(50 نفری: A 3سی سی مارکائین 5/0% نخاعی در حالت سوپاین، گروه B: 2سی سی مارکائین 5/0% نخاعی + 20 میکروگرم فنتانیل در حالت سوپاین، گروه C: 3سی سی مارکائین 5/0% نخاعی در حالت پرون، گروه D: 2سی سی مارکائین 5/0% نخاعی + 20 میکروگرم فنتانیل در حالت پرون انجام شد. میزان تهوع و استفراغ در ریکاوری و 6 ساعت بعد از عمل، میزان ضربان قلب و فشارخون بیماران قبل و بعد از انجام بی حسی اسپاینال، دقایق 10 و 15 حین عمل، در ریکاوری و پس از خروج از ریکاوری مورد سنجش قرار گرفت. نتایج: بیشترین میزان تهوع و استفراغ در ریکاوری به ترتیب در گروه های A(44%) C(28%)، D(14%) و B(12%) بود. بین دو روش سوپاین و پرون پوزیشن با دوزهای متفاوت مارکایین از لحاظ تهوع و استفراغ در ریکاوری، تفاوت معنی دار وجود نداشت (05/0p>). بین دو روش سوپاین و پرون پوزیشن با دوزهای متفاوت مارکایین از لحاظ استفاده از مخدر حین عمل و بعد از عمل تفاوت معنی دار وجود نداشت (05/0p>). نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده می توان نتیجه گرفت که بیشترین میزان تهوع و استفراغ در حین انتقال به ریکاوری بوده و بیشترین خطر مربوط به پوزیشن سوپاین است؛ اگرچه در سایر موارد بین تهوع و استفراغ و سایر متغیرها رابطه معنی داری مشاهده نشد.

مقدمه: هدف از این پژوهش، نشان دادن سودمندی یک دوره ی آموزشی طراحی شده برای کاهش وزن و سلامتی در راستای بالابردن سطح آگاهی و دانش تغذیه ای، نیز بالا بردن انگیزه ی افراد برای داشتن وزن مناسب افراد و همچنین تغییر نگرش افراد نسبت به مصرف موادغذایی که همگی به زندگی سالم و با کیفیت منتهی می شود، می باشد. روش کار: این پژوهش درمنطقه ی دو تهران انجام شده است. شرکت کنندگان دراین پژوهش 20 نفر بودند و به روش تصادفی گزینش شدند. دراین پژوهش روش داده گیری وسنجش پرسش بوده است که در آن، یک گروه داده بخش (نمونه) 2بار به صورت پیش آزمون و پس-آزمون با ابزار (پرسشنامه های انگیزه ی کاهش وزن و آگاهی تغذیه ای و نگرش) پژوهنده ساخته، سنجش شده اند. دوره ی آموزش با رویکرد سازاگرایی شامل 6 جلسه ی آموزش بوده است. برای پاسخ به چهار پرسش این پژوهش، آزمون آماری جهت مقایسه ی پیش آزمون و پس آزمون نمرات با سطح مقیاس فاصله ای و نسبتی از آزمون تی زوجی (همبسته) و جهت مقایسه ی پیش آزمون-پس آزمون اطلاعات با سطح دقت اسمی دو مقوله ای از آزمون بی پارامتری مک نمار استفاده شد. نتایج: یافته های پژوهش حاکی از آن است که روش آموزشی طراحی شده در ارتقاء سطح آگاهی تغذیه ای، انگیزه ی کاهش وزن وعملکرد افراد مؤثر است ولی نگرش افراد نسبت به مصرف صحیح موادغذایی قبل و بعد از مداخله ی آموزشی تفاوتی نشان نداد. نتیجه گیری: بطورکلی آموزش سبب ارتقاء سطح آگاهی افراد برای داشتن حاشیه ی امن سلامتی در زندگی می شود.

مقدمه: نوجوانان تیزهوش هم به لحاظ مسائل رشد و بلوغ و هم شرایط خاص تحصیل، ممکن است دچار اختلال افسردگی شوند. این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی برنامه خانواده درمانی مبتنی بر دلبستگی و خانواده درمانی مبتنی بر هیجان بر افسردگی نوجوانان تیزهوش انجام شد. روش: روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با دو گروه آزمایش بود. از جامعه آماری دانش آموزان مشغول به تحصیل در مدارس تیزهوش شهر تهران به صورت تصادفی 40 نفر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه جایگزین شدند. پرسشنامه پژوهش شامل مشکلات درونی سازی آخنباخ بود. خانواده درمانی های مبتنی بر دلبستگی و هیجان به مدت ده جلسه گروه های پژوهش اعمال شد. داده های پژوهش با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تحلیل شد. یافته ها: نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد که نمرات پس آزمون افسردگی گروه خانواده درمانی مبتنی بر دلبستگی به طور معنی داری پایینتر از گروه خانواده درمانی مبتنی بر هیجان بود (P≤ 0/001). همچنین مقایسه زوجی نشان داد که تاثیر برنامه خانواده درمانی مبتنی بر دلبستگی بر افسردگی پایدار است. نتیجه گیری: به منظور بهبود وضعیت روانی و مخصوصا افسردگی نوجوانان تیزهوش می توان از برنامه خانواده-درمانی مبتنی بر دلبستگی استفاده کرد.

مقدمه: باورهای غیرمنطقی می تواند هم بر پیشرفت تحصیلی و هم سبک زندگی دانشجویان تاثیر منفی بگذارد، با این وجود ابزار بومی برای سنجش آن وجود ندارد؛ با توجه به اهمیت ابزارهای بومی و بافت محور، هدف پژوهش حاضر ساخت و استانداردسازی پرسشنامه باورهای غیرمنطقی (نسخه ایرانی) بود. روش کار: روش پژوهش یک پژوهش توسعه ای و اکتشافی بود. جامعه آماری مورد مطالعه این پژوهش تمامی دانشجویان مقطع کارشناسی و کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران در نیم سال اول سال تحصیلی 98-1397 بود که از این جامعه با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای 265 نمونه انتخاب شدند. پرسشنامه ای 109 سوالی ساخته شد و توسط دانشجویان تکمیل گردید. برای تعیین تعداد عامل های پرسشنامه از تحلیل عاملی اکتشافی با استفاده از نرم افزار spss استفاده شد. نتایج: چرخش واریماکس نشان داد پرسشنامه باورهای غیر منطقی از شش مؤلفه خود کم ارزش شماری، ترس غیر منطقی درباره شخصیت خود، خود ستایی نامعقول، افراط در غمخواری دیگران، اعتقاد به کنترل بیرونی و اعتقاد به عوامل بیرونی با 41 سوال تشکیل شده است. ضریب آلفای کرونباخ حاکی از تایید همه مولفه های پرسشنامه داشت و پایایی کل برابر با 910/0 بود. ضریب همبستگی نشان داد که مولفه های پرسشنامه از همسانی درونی قابل قبولی برخوردارند و همچنین ضریب همبستگی مولفه های پرسشنامه با مولفه های گرایش به تفکر انتقادی نشان داد که پرسشنامه باورهای غیر منطقی از روایی همگرای قابل قبول برخوردار است. نتیجه گیری: با استفاده از ابزار ساخته شده و شناسایی باورهای غیرمنطقی در افراد، می توان با اقدامات آموزشی، مشاوره ای و مداخله ای افراد بسیاری را مورد حمایت قرار داد.

خلاصه: توکسیتی سیستمیک با بی حس کننده های موضعی، عارضه پرخطری است که ممکن است در استفاده از داروهای بی حس کننده در راه های مختلف (خوراکی، وریدی، عضلانی یا زیرپوستی) اتفاق بیفتد. داروهای بی حس کننده موضعی، در 50 سال گذشته در موارد کلینیکال زیادی استفاده شده است. استفاده از آن فقط محدود به بیهوشی یا جراحی نبوده است و به طور فراوانی در پروسیجرهای طب اورژانس یا طب داخلی استفاده می شود. علی رغم استفاده فراوان از آن، خیلی از پزشکان با عوارض مرگ آور مسمومیت با لیدوکائین ودرمان آن برخورد نداشته اند. مورد معرفی در این مقاله، یک خانم 21 ساله ایست که با سابقه چند نوبت خودکشی که حدود 3 اسپری لیدوکائین را به صورت خوراکی مصرف کرده است و با مسمومیت عمدی با لیدوکائین بستری شده است. بیمار 2 نوبت احیا قلبی-ریوی موفق شده است و پس از انجام مشورت روانپزشکی پس از 10 روز از بیمارستان با حال عمومی خوب ترخیص گردید.

مقدمه: با توجه به اینکه عدم آگاهی نسبت به ازدواج و نداشتن اطلاعات کافی منجر به جدایی زوجین می گردد؛ بنابراین هدف از تحقیق حاضر بررسی اثربخشی الگوی مشاوره ای پیشگیری از طلاق بر رضایت زناشویی در ازدواج های زود هنگام بود. روش کار: روش تحقیق نیمه تجربی و طرح تحقیق پیش آزمون، پس آزمون با گروه های کنترل و تجربی بود. جامعه آماری پژوهش را متقاضیان طلاق مراجعه کننده به دادگستری مشهد تشکیل دادند. روش نمونه گیری هدفمند و در دسترس با توجه به معیارهای ورود و خروج از جمله سن زیر 18 سال بود. نمونه آماری تحقیق 30 نفر بودند که به صورت تصادفی ساده به دو گروه 15 نفری تجربی و کنترل تقسیم شدند. ابزارهای تحقیق را پرسشنامه رضایت زناشویی و پرسشنامه محقق ساخته اطلاعات جمعیت شناختی تشکیل دادند. جهت تجزیه تحلیل داده ها در بخش امار توصیفی از میانگین و انحراف استاندارد و در بخش آمار استنباطی از تحلیل کواریانس استفاده شد. سطخ معنی داری 05/0 در نظر گرفته شد. از نرم افزار SPSS نسخه 24 جهت تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج: یافته های تحقیق نشان داد که تأثیر پیش آزمون بر پس آزمون معنادار است (05/0≥ p، 75/92=F) همچنین، پس از حذف اثرات پیش آزمون، تفاوت های ناشی از عضویت گروهی نیز معنادار است (05/0≥ p، 83/60=F). با توجه به اینکه میزان تأثیر عمل آزمایشی 62/0 می باشد بین گروه کنترل و آزمایشی تغییر معنی داری وجود دارد. نتیجه گیری: بهره مندی زوجین از «مشاوره قبل از ازدواج» و «مشاوره قبل از طلاق» می تواند نقش مهمی در موفقیت ازدواج داشته باشد. بعبارتی الگوی مشاوره ای قبل از طلاق می تواند رضایت زناشویی زوجین را افزایش دهد.

مقدمه: داشتن حس پرواز و کسب شغلی مثل خلبانی می تواند ناشی از ویژگی های شخصیتی و هیجانی خاصی باشد. هدف این پژوهش مقایسه ویژگی های شخصیت و هوش هیجانی بین افراد دارای ریسک پذیری بالا و ریسک پذیری پایین بود. روش کار: روش تحقیق از نظر هدف کاربردی و از لحاظ روش شناسی از نوع علی مقایسه ای بود. جامعه آماری مورد نظر در این پژوهش شامل و هلی کوپتری (ریسک پذیری بالا) خلبانان مسافربری (ریسک پذیری پایین) شاغل در شرکت های هواپیمایی و نیروهای نظامی و انتظامی بود. حجم نمونه در این پژوهش 133 تعیین شد. نمونه گیری به شیوه در دسترس صورت گرفت. ابزارهای پژوهش عبارت از پرسشنامه شخصیتی نئو-فرم کوتاه و هوش هیجانی شات بود. نتایج: یافته ها با توجه به مقادیر t محاسبه شده و سطح معناداری آنها تفاوت میانگین افراد با ریسک پذیری بالا و افراد با ریسک پذیری پایین به جز باز بودن به تجربه در همه ابعاد شخصیت (005/0p <) و هوش هیجانی (001/0p <) معنادار است. نتیجه گیری: خلبانان مسافربری دارای روان رنجورخویی بیشتری بودند اما برونگرایی، توافق، وجدانی بودن و هوش هیجانی خلبانان هلی کوپتر بالاتر بود.

مقدمه: افزایش بیان Mafa با افزایش ترشح انسولین از سلول های بتای پانکراس و پیامد آن بهبود در نیم رخ گلیسمیک در بیماران دیابتی نوع دو است. این مطالعه با هدف تعیین اثر 12 هفته تمرین مقاومتی بر بیان ژن Mafa در بافت پانکراس، گلوکز، انسولین در رت های دیابتی نوع 2 انجام گرفت. روش کار: جامعه آماری را همه رت های نر ویستار انستیتو پاستور ایران تشکیل می دهند که از بین آنها 14 سر رت نر 10 هفته ای در دامنه وزن 20 ± 220 گرم انتخاب شدند و توسط تزریق درون صفاقی نیکوتین آمید + STZ دیابتی نوع 2 شدند. سپس به شیوه تصادفی به گروه های مقاومتی (12 هفته، 5 جلسه در هفته، 7 = n) و کنترل (7 = n) تقسیم شدند. سطوح ناشتایی گلوکز، انسولین سرم و بیان ژن Mafa در سلول های بتای پانکراس دو گروه بعد از آخرین جلسه تمرینی اندازه گیری و توسط آزمون تی مستقل بین دو گروه مقایسه شدند. نتایج: تمرین مقاومتی به کاهش معنی دار گلوکز ناشتا و افزایش معنادار سطوح انسولین سرم در مقایسه با گروه کنترل منجرشد. تمرینات مقاومتی همچنین به افزایش بیان Mafa در بافت پانکراس منجر شد) 0001/0 > p). نتیجه گیری: احتمالا افزایش سطوح انسولین سرم در پاسخ به تمرینات مقاومتی در رت های دیابتی نوع 2 را می توان به افزایش بیان Mafa در بافت پانکراس نسبت داد.

دیسمنوره اولیه و درد و التهاب ناشی از آن یکی از شایع ترین شکایات و مشکلات بیماری های زنان در سراسر جهان در دختران جوان بشمار می آید. یافته های علمی بیان می کند که تمرین و فعالیت جسمانی به طور مثبتی بر این مشکل تاثیر دارد. بنابراین هدف از مطالعه ی حاضر بررسی تأثیر چرخه قاعدگی بر تصویر بدنی مشتریان زن باشگاههای ورزشی شهر تهران بود. روش کار: جامعه آماری پژوهش شامل کلیه مشتریان زن باشگاه های ورزشی (آمادگی جسمانی و ایروبیک) دولتی مختص بانوان شهر تهران بودند که تعداد 450 نفر به صورت تصادفی انتخاب و به پرسشنامه های علائم سندرم پیش از قاعدگی و تصویربدنی پاسخ دادند. کلیه ابزارها از پایایی همسانی درونی مطلوبی برخوردار بود. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS 23 و مدل سازی معادلات ساختاری (SEM) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: نتایج نشان داد که تصویربدنی و علائم سندرم پیش از قاعدگی در طی هفته های مختلف بالاتر از میانگین (3) از حداکثر نمره 5 است. بطوریکه علائم سندرم پیش از قاعدگی در هفته چهارم بیشتر از هفته های دیگر بود. t مشاهده شده در سطح (05/0≤ p) تأثیر مثبت و معناداری را بین تصویربدنی و چرخه قائدگی در هفته سوم نشان داد. نتیجه گیری: این مفاهیم فراتر از چشم انداز نظری می روند و هشداری به مدیریت باشگاه هست، که پیام های خدمات خود را به زنان ارسال می کنند: باید چیز بیشتری در مورد تصویر بدنی زنان بدانند؛ ظاهرا تنش قبل از قاعدگی بر رفتار آنان تأثیرگذار است.

مقدمه: بیماری مولتیپل اسکلروزیس یک بیماری پیش رونده ای است که باعث مسائل روانی مانند کاهش امید و مدیریت درد نیز می شود؛ این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی پذیرش و تعهد بر امید و مدیریت درد بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس انجام شد. روش کار: در پژوهش حاضر بر حسب نوع گردآوری داده ها از نوع طرح های نیمه آزمایشی استفاده شد، طرح این پژوهش از نوع طرح های پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. از جامعه آماری بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس شهر تهران، به روش در دسترس، 28 نفر انتخاب شد که به صورت تصادفی به دو گروه 14 تایی با عنوان گروه آزمایش و گروه کنترل را تقسیم شدند. از پرسشنامه های امید و مدیریت درد استفاده شد. داده ها با آزمون کواریانس مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج: نتایج کواریانس نشان داد که رویکرد پذیرش و تعهد بر افزایش امید و مدیریت درد بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس تاثیر مثبت و معنی داری دارد (001/≥ p). نتیجه گیری: رویکرد پذیرش و تعهد بر امید و مدیریت درد بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس موثر است؛ از این رو پیشنهاد می شود از رویکرد پذیرش و تعهد بر بیماران مولتیپل اسکلروزیس استفاده شود.

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر تعیین و مقایسه تاثیر آموزش مهارت های اجتماعی از طریق روش آموزشی شن بازی واز طریق قصه گویی در کاهش پرخاشگری کودکان 5-6 ساله دارای رفتارهای پرخاشگرانه شهر اهواز است. روش کار: این پژوهش به شیوه نیمه آزمایشی و با طرح پیش آزمون – پس آزمون (دو گروه آزمایش و یک گروه گواه ) اجرا شد. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه کودکان 5-6 ساله مهد کودک های شهر اهواز بود. نمونه گیری این پژوهش تصادفی خوشه ای بوده، نمونه این پژوهش شامل 75 نفر(27 نفر گروه آزمایشی اول، 23 نفر گروه آزمایشی دوم و 25 نفر گروه گواه) که به شیوه تصادفی انتخاب شد مداخله که شامل 10 جلسه آموزش مهارت های اجتماعی از طریق روش شن بازی برای گروه آزمایشی اول و 10 جلسه آموزش مهارت های اجتماعی از طریق روش قصه گویی برای گروه آزمایشی دوم ارائه گردید. داده های با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیری و آزمون تعقیبی تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که آموزش مهارت های اجتماعی از طریق روش شن بازی و از طریق روش قصه گویی بر روی کاهش پرخاشگری دانش آموزان تاثیر معناداری داشته است. نتیجه گیری: یافته ها همچنین نشان دادند که روش آموزشی قصه گویی بر کاهش پرخاشگری کلامی در دخترها نسبت به پسرها موثرتر از روش شن بازی و روش آموزشی شن بازی در کاهش پرخاشگری بدنی در پسرها نسبت به دخترها موثرتر از روش قصه گویی داشته است.

مقدمه: با توجه به اینکه فعالیت بدنی و مشارکت در ورزش نقش مهمی در سلامت جسم و روان دارد؛ بنابراین، پژوهش حاضر به بررسی ارتباط بین تصویر بدن، خودکارآمدی و عزت نفس در مشارکت ورزشی دانشجویان تربیت بدنی دانشگاه آزاد واحد لاهیجان پرداخته است. روش کار: پژوهش از حیث هدف، کاربردی و ازنظر شیوه­ گردآوری اطلاعات، توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش، دانشجویان گروه آموزشی تربیت بدنی (علوم ورزشی) دانشگاه آزاد اسلامی واحد لاهیجان در سال تحصیلی 1400-1399 به تعداد 492 نفر بودند که 216 نفر از آن ها به روش نمونه­ گیری تصادفی ساده به عنوان نمونه انتخاب شدند. به منظور جمع­ آوری داده­ ها از پرسش نامه­ های استاندارد میزان مشارکت ورزشی، تصویر بدن، خودکارآمدی و عزت نفس به صورت آنلاین استفاده شد. تجزیه وتحلیل داده­ ها نیز با روش مدل سازی معادلات ساختاری انجام شد. نتایج: نتایج نشان داد که تصویر بدن به صورت مستقیم در میزان مشارکت ورزشی دانشجویان تربیت بدنی نقش مثبت و معناداری دارد(001/0 P≤ ). همچنین نقش میانجی عزت نفس در رابطه بین تصویر بدن و مشارکت ورزشی تأیید شد؛ اما مشخص شد که خودکارآمدی به تنهایی در رابطه بین تصویر بدن و مشارکت ورزشی نقش میانجی­ ندارد (001/0 P≥ ). البته خودکارآمدی و عزت نفس به صورت هم زمان نیز رابطه بین تصویر بدن و مشارکت ورزشی را به صورت مثبت و معنادار میانجی­ گری می­ کنند. نتیجه گیری: به نظر می رسد که توجه به عزت نفس و خودکارآمدی به صورت هم زمان می­ تواند کمک کند تا دانشجویانی که نگران تصویر بدن خود هستند، مشارکت بیشتری در فعالیت­ های ورزشی داشته باشند.

مقدمه: تحقیقات در زمینه سرپرستی کودکانی که به جهات و علل گوناگون سرپرست خود را از دست داده اند در حال توسعه می باشد، بنابراین، هدف از انجام این پژوهش بررسی سنجش استانداردها و مسائل روانی-اجتماعی کودکان بی سرپرست درمراکز شبانه روزی بود. روش کار: این پژوهش از نوع تحقیقات توصیفی و علی مقایسه ای می باشد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه ی کودکان بی سرپرست بود که طبق آمارهای سازمان بهزیستی کشور 22500 کودک بود. نمونه آماری شامل 360 کودک بی سرپرست و 360 نفر از کودکان عادی به روش تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. در این تحقیق از 5 پرسشنامه استاندارد اضطراب زونک، عزت نفس کوپر اسمیت، رشد اجتماعی و ایلند، مقیاس هوش ریون خردسالان و بزرگسالان و استرس دوگل که همگی ضریب آلفای کرونباخ بالای 7/0 داشتند انتخاب شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون Tمستقل وکای خی دو برای بررسی تفاوت میانگین ها استفاده شد. نتایج: نتایج نشان داد که مراکز نگهداری از کودکان بی سرپرست در ایران کاملاً با استانداردهای فیزیکی، فضایی و آموزشی همخوانی ندارد و فاصله ی این مراکز با استانداردها، بویژه در استانهای محروم مرکزی بیشتر به چشم می خورد و از منظرمتغیرهای آموزشی و اجتماعی و روانی، مشکلات در کودکان بی سرپرست بیشتر از کودکان تحت حمایت خانواده می باشد. نتیجه گیری: با توجه به اینکه میزان رشد اجتماعی کودکان بی سرپرست نسبت به همسالان عادی خود پایین تر می باشد، توصیه می شود با طراحی و با تشکیل اردوهای تفریحی آموزشی شبیه زندگی اجتماعی عادی و واگذاری اداره ی این اردوها و با تعریف عملیاتی نقش های اجتماعی به این کودکان زمینه رشد اجتماعی آنان فراهم گردد.

مقدمه: بیماری ام اس به دلیل از بین رفتن میلین سیستم عصبی مرکزی قادر است که توانایی راه رفتن و کیفیت زندگی افراد را تحت تأثیر قرار دهد؛ بنابراین، هدف از این مطالعه، بررسی اثربخشی یک برنامه­ ی تمرین راه رفتن با نشانه حسی بر مدت زمان فعالیت عضلانی اندام تحتانی در بیماران مبتلا به ام اس بود. روش کار: مطالعه حاضر نیمه تجربی و جامعه آماری شامل تمامی بیماران عضو انجمن ام اس زاهدان بودند که از میان آن­ ها تعداد 28 بیمار داوطلب (9 مرد و 19 زن) با دامنه سنی 25 تا 45 سال انتخاب شدند. تمرینات گروه تجربی شامل؛ راه رفتن با نشانه موزن شنیداری و برای گروه کنترل شامل؛ راه رفتن ساده بود. تمرینات به مدت شش هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه 30 دقیقه انجام شدند. قبل و بعد از تمرینات، مدت زمان فعالیت عضلات؛ همسترینگ و دوقلو توسط دستگاه الکترومایوگرافی سطحی اندازه­ گیری شد. تحلیل داده­ ها با استفاده از مدل آنالیز کوواریانس و روش ناپارامتری بوت استرپ در مدل آنالیز کوواریانس انجام شد. نتایج: یافته ها نشان داد؛ نشانه موزون حسی بر مدت زمان فعالیت عضلات همسترینگ و دوقلو در فاز استقرار تأثیر معنی­ داری داشته است (05/0>p). همچنین؛ علی­ رغم عدم وجود تفاوت معنی­ دار در مدت زمان فعالیت عضلات همسترینگ و دوقلو بین دو گروه تجربی و کنترل در فاز نوسان (05/0p>)، بهبودی در مدت زمان فعالیت عضله همسترینگ در فاز نوسان مشاهده گردید. نتیجه گیری: می توان بیان نمود که تمرین راه رفتن با نشانه موزون شنیداری را می­ توان به عنوان یک روش درمان مکمل برای بهبود مدت زمان فعالیت عضلانی اندام تحناتی و درنتیجه عملکرد راه رفتن در بیماران مبتلا به ام اس پیشنهاد کرد.