مجله دانشکده پزشکی
سال:1396 | دوره:75 | شماره:12 |تعداد مقالات:12

سرطان تیرویید یکی از بدخیمی های شایع غدد درون ریز است. پیشرفت های زیادی در مورد عوامل مولکولی بیماری زا مانند نقش اساسی مسیرهای پیام رسانی و اختلالات مولکولی آن در سال های اخیر انجام شده است. در حال حاضر درمان کارآمدی در مورد سرطان های تیرویید پیشرفته ای که شامل بدخیمی های خیلی کم تمایز یافته، آناپلاستیک و سرطان تیرویید متاستاتیک یا تمایز یافته عود کننده که به ید رادیو اکتیو پاسخ نمی دهند، وجود ندارد. در سال های اخیر، درمان های سرطان های پیشرفته تیرویید بر اساس شناسایی جهش های سرطان زای اصلی پیشنهاد شده است. اگرچه نتایج چند آزمایش در مرحله II نویدبخش است، هیچکدام از بیماران تحت درمان قرار گرفته کاملاً به درمان پاسخ نداده اند و درمان در بهترین حالت تنها در کنترل وضعیت بیماران مبتلا به بیماری پیشرفته موثر است. اپی ژنتیک به مطالعه تغییرات ارثی در بیان ژن گفته می شود که بدون تغییر در توالی DNA اولیه رخ می دهد. مکانیسم های اصلی تغییرات ژنتیکی و اپی ژنتیکی شامل جهش، افزایش تعداد کپی ژن و متیلاسیون نابه جای ژن است. نواقص اپی ژنتیکی در بیشتر سرطان ها وجود دارد. ژن هایی که در کنترل تکثیر سلولی و تهاجم دخالت می کند و همینطور ژن های خاص تمایز تیرویید در سرطان تیرویید دچار متیلاسیون نابه جا می شوند و همراه با تغییرات ژنتیکی موجب پیشرفت تومور می گردند. بسیاری از این تغییرات مولکولی، مارکرهای مولکولی جدیدی را برای پیش آگهی، تشخیص و هدف های درمانی در مورد سرطان تیرویید ارایه کرده است. موضوع این مقاله در مورد رایج ترین تغییرات ژنتیکی و اپی ژنتیکی در سرطان تیرویید است.

ناباروری حدود 20% از زوج های جهان را تحت تاثیر قرار می دهد. عوامل موثر بر باروری در مردان و زنان به طور مساوی توزیع شده است. با وجود تحقیقات گسترده در ناباروری مردان اتیولوژی بسیاری از مردان نابارور ناشناخته است. در Nature سال 2010 از پژوهشگران برجسته و سیاست گذاران خواسته شد سند چشم اندازی برای سال 2020 ارایه دهند، که در نهایت متابولومیکس به عنوان فنآوری پیشرو در Omics توسط این افراد معرفی شد. در حدود 20 سال پیش واژه ی متابولومیکس تعریف شد، درحالی که کاربرد بالینی متابولومیکس به بیش از 1000 سال پیش برمی گردد، زمانی که پزشک و فیلسوف بزرگ ایرانی، ابن سینا، تغییرات ادرار فرد در هنگام بیماری را مشاهده می کرد. امروزه این تغییرات بو یا رنگ در نتیجه تنظیم نبودن متابولیت ها شناخته می شود که نشان دهنده ی بیماری های متابولیک است. روش متابولومیکس تجزیه و تحلیل های الگویی واحد است که توسط مسیرهای بیوشیمیایی خاصی که در پس تولید مواد بیولوژیکی مانند اسپرماتوزوآ یا پلاسمای مایع منی است، دنبال می شود. جهت تشخیص مردان نابارور در آنالیز مایع منی پارامترهای متداولی از جمله: تحرک، مورفولوژی، غلظت و تعداد اسپرم مورد بررسی قرار می گیرد. پلاسمای منی انسان منبع بیولوژیک ارزشمندی است که متاسفانه در تشخیص مردان نابارور مورد استفاده قرار نمی گیرد. بر اساس داده های موجود، هیچ پارامتری برای تجزیه و تحلیل پلاسمای مایع منی وجود ندارد. بنابراین شناسایی یک پارامتر جدید جهت تشخیص مردان نابارور امری ضروری است. پیشنهاد ما بر اساس پژوهش های پیشین خود، استفاده از پلاسمای مایع منی جهت تشخیص مردان نابارور است. تنها تعداد محدودی از مطالعات با استفاده از روش های متابولومیکس به مطالعه در زمینه ناباروری مردان پرداخته اند.

زمینه و هدف: بیماری های قلبی-عروقی مهمترین عامل مرگ ومیر در جهان هستند. ایسکمی میوکارد یکی از انواع بیماری های قلبی-عروقی است که با افزایش سن خطر آن گسترش می یابد. بنابراین، هدف مطالعه حاضر مقایسه ایسکمی میوکارد به شیوه غیرتهاجمی در بیماران مبتلا به مشکلات قلبی در رده های سنی متفاوت بود. روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع مقایسه ای بود که طی ماه های تیر تا مهر سال 1395 در دانشگاه مازندران انجام گرفت. 175 مرد (59-45 سال) و 124 مرد ( 77-60 سال) با ناراحتی قلبی در این مطالعه شرکت کردند. پرسشنامه های آنژین صدری رز (برای ارزیابی خطر ایسکمی میوکارد)، سبک زندگی و سطح فعالیت بدنی توسط آزمودنی ها تکمیل شد. افزون بر، ویژگی های آنتروپومتری، فشارخون و اکسیژن مصرفی اوج آزمودنی ها اندازه گیری شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که خطر ایسکمی میوکارد در مردان سنین 77-60 سال به طور معناداری بالاتر از مردان سنین 59-45 سال بود (0/049=P). مردان 77-60 سال در شاخص های خوب (سطح فعالیت بدنی، اکسیژن مصرفی بیشینه و بیشتر شاخص های سبک زندگی) به طور معناداری پایین تر و در شاخص های بد (نسبت کمر/لگن، شاخص شکل بدن، فشارخون سیستول مچ پا، فشارخون سیستول و دیاستول بازو) به طور معناداری بالاتر از مردان 45-59 سال بودند (0/031˂ P، برای همه متغیرها). همچنین، تفاوت معناداری در خطر ایسکمی بین گروه ها مشاهده نشد، وقتی بر اساس سطح فعالیت بدنی یکسان بودند. نتیجه گیری: با توجه به این یافته ها، به نظر می رسد که بالاتر بودن خطر ایسکمی میوکارد در مردان سنین 77-60 سال در مقایسه با مردان سنین 59-45 سال تنها به دلیل تفاوت در سن نیست، بلکه افزایش شاخص های بد و کاهش شاخص های خوب یا ترکیبی از این دو تاثیر قابل توجهی دارند.

زمینه و هدف: از مشکلات اصلی سرطان وجود عدم تعادل مابین رشد سلولی و مرگ سلولی می باشد که به دلیل تغییر در میزان بیان ژن های مربوط به این مکانیسم ها است. از جمله ژن های دخیل در این امر می توان به ژن Death-associated protein kinase (DAPK) اشاره نمود. مطالعات نشان داده است که بیان ژن ها تحت تاثیر متیلاسیون نواحی پروموتری قرار می گیرد. هدف از این مطالعه، بررسی میزان بیان ژن مذکور و تاثیر متیلاسیون بر میزان بیان این ژن و ارتباط آن با ایجاد سرطان پستان در زنان بود. روش بررسی: در این مطالعه مورد-شاهدی، 80 بیمار مبتلا به سرطان پستان و 80 نفر به عنوان گروه کنترل شرکت داشتند که از شهریورماه 1393 تا اسفند 1395 به بیمارستان های شهید فقیهی و نمازی شیراز مراجعه کرده بودند. این مطالعه در مرکز تحقیقات ژنتیک دانشگاه آزاد اسلامی واحد کازرون انجام گردید. از لنفوسیت های خون محیطی افراد مورد مطالعه، جهت استخراج mRNA و ساختن cDNA و جداسازی DNA استفاده شد و جهت تعیین میزان بیان ژن و متیلاسیون به ترتیب از روش Real-time PCR و Methylation-specific (MS)-PCR استفاده شد. یافته ها: میزان بیان ژن DAPK در بیماران و افراد سالم تفاوت معناداری را نشان داد به این صورت که بیان آن در بیماران نسبت به گروه کنترل کاهش معناداری داشت (0/0156P=). از طرفی ارتباط معناداری میان بیان ژن یاد شده و متیلاسیون پروموتر ژن وجود نداشت (0/13P=). نتیجه گیری: این پژوهش نشان می دهد که، کاهش میزان بیان ژن DAPK در ابتلای افراد به سرطان پستان، نقش موثری را ایفا می نماید.

زمینه و هدف:فواید آسپیرین طی بررسی های مکرر به ویژه در پیشگیری ثانویه در انفارکتوس قلبی،سکته مغزی و پس از انجام آنژیوگرافی مداخله ای و تعبیه استنت ثابت شده است,روش بررسی:این مطالعه گذشته نگر روی تمام بیمارانی صورت گرفت که از مرداد ماه 1384 تا اسفند 1391 تحت عمل جراحی غیرقلبی در بیمارستان قائم (عج) مشهد قرار گرفتند و به هر علتی آسپیرین در آن ها قطع نشد,عمده این جراحی ها شامل کوله سیستکتومی لاپاراسکوپی و آپاندکتومی بودند,داده ها شامل حجم خونریزی حین عمل،خونریزی و هماتوم پس از عمل،نیاز به عمل دوباره به علت خونریزی،وقوع حوادث قلبی-عروقی حین بستری و یا پس از یک ماه،کبودی در ناحیه پوست و خونریزی پس از ترخیص ثبت و تحلیل شد,یافته ها:197 نفر وارد مطالعه شدند و تمام این بیماران تحت بیهوشی عمومی قرار گرفتند,میانگین میزان خونریزی حین عمل ml 110 بود,13 نفر (4/06%) از بیماران در گروه کوله سیستکتومی لاپاراسکوپی و یک نفر در گروه آپاندکتومی به علت عدم کنترل اولیه شریان خونرسانی دچار خونریزی بیش از ml 110 شدند که عمل به جراحی باز تبدیل یافته و کنترل موفقیت آمیز خونریزی صورت گرفت,هشت نفر دیگر (6/59%) بدون نیاز به جراحی باز تحت درمان قرار گرفتند,هیچ حادثه قلبی-عروقی در دوره یک ماهه پس از اعمال جراحی رخ نداد,نتیجه گیری:ادامه مصرف آسپیرین در دوره پیش از جراحی نه تنها با افزایش ریسک خونریزی همراه نبوده بلکه با کاهش حوادث قلبی-عروقی نیز همراه بود,

زمینه و هدف: برونشیولیت از شایعترین بیماری های دستگاه تنفسی تحتانی شیرخواران است. ویتامین دی، در برابر ابتلا به عفونت های دستگاه تنفسی تحتانی، نقش حفاظتی نشان داده است، بااین وجود نتایج محدود و متناقضی در ارتباط با سطح سرمی ویتامین دی با بروز برونشیولیت، در کودکان وجود دارد. هدف مطالعه ی حاضر مقایسه ی سطح سرمی این ویتامین در شیرخواران سالم و مبتلا به برونشیولیت حاد بود. روش بررسی: این مطالعه مورد-شاهدی در بیمارستان ابوذر شهر اهواز، از مهر ماه تا اسفند ماه سال 1393 انجام گرفت. سه گروه 45 نفره از شیرخواران، شامل گروه کنترل، برونشیولیت شدت کم و شدت زیاد، انتخاب شدند. معیار شدت برونشیولیت در این مطالعه، امتیاز حاصل از اندکس ارزیابی زجر تنفسی شیرخواران بود به طوری که امتیاز یک تا هشت برابر با شدت کم و امتیاز 9 تا 17 معادل شدت زیاد برونشیولیت لحاظ گردید. سپس ml 3 خون وریدی از آن ها گرفته شد و سطح سرمی 25(OH)D با استفاده از کیت مخصوص به روش آنزیماتیک سنجش گردید. یافته ها: (44/4%)60 نفر از شیرخواران، دختر و مابقی پسر بودند. میانگین سنی گروه کنترل، برونشیولیت شدت کم و شدت زیاد به ترتیب 5/2± 11/2، 5/8± 10 و 4/7± 9/8 ماه بود (0/1P=). میانگین سطح 25(OH)D در سه گروه کنترل، برونشیولیت شدت کم و شدت زیاد به ترتیب 19/4± 28/3، 11/7± 17/7 و nm/l 5/7± 13/6 بود. تفاوت معناداری بین سطح 25(OH)D گروه کنترل و برونشیولیت شدت کم (0/001P=) و شدت زیاد (0/002P=) مشاهده شد، اما این اختلاف بین دو گروه برونشیولیت شدت زیاد و شدت کم معنا دار نبود (0/3P=). نتیجه گیری: در مطالعه ی حاضر سطح 25(OH)D، به طور معنا داری در گروه شیرخواران مبتلا به برونشیولیت، کمتر از افراد کنترل بود اما سطح 25(OH)D تاثیری بر شدت برونشیولیت نداشت

زمینه و هدف: ولوواژینیت کاندیدایی دوران بارداری می تواند با عوارضی همچون سقط جنین، پارگی زودرس کیسه آب، تولد نوزاد کم وزن، کوریوآمنیونیتیس و کاندیدیازیس سیستمیک مادرزادی مرتبط باشد. هدف از انجام این مطالعه شناسایی گونه های کاندیدا با روش های قارچ شناسی و مولکولی در زنان باردار مبتلا به کاندیدیازیس واژینال بود. روش بررسی: این مطالعه مقطعی بر روی 80 زن باردار مراجعه کننده به بیمارستان شهید نورانی طالش از فروردین تا آذر 1395 (هشت ماه) انجام پذیرفت. کشت روی کروم آگار کاندیدا به منظور جداسازی و افتراق گونه های مهم بالینی به عمل آمد. کشت ها به مدت 48 ساعت در C° 35 انکوبه و کلنی های رشد یافته بر اساس رنگ و تعداد، شناسایی گردیدند. تایید نهایی گونه ها توسط روش Polymerase chain reaction-restriction fragment length polymorphism (PCR-RFLP) انجام پذیرفت. یافته ها: 20 مورد (25%) از بیماران مبتلا به واژینیت کاندیدایی بودند. از 22 ایزوله شناسایی شده توسط کشت، گونه های آلبیکنس به عنوان شایعترین گونه (72/8%)16، گلابراتا (22/7%)5 و کروزه ای (4/5%)1 شناسایی گردیدند. دو بیمار دارای عفونت توام (گونه های آلبیکنس و گلابراتا) بودند درحالی که با روش PCR-RFLP، گونه های شناسایی شده به ترتیب شامل: آلبیکنس (59/1%)13، گلابراتا (22/7%)5، تروپیکالیس (13/6%)3 و کروزه ای (4/5%)1 مورد گزارش گردیدند. در این پژوهش از نظر آماری ارتباط معنادار بین کاندیدیازیس واژینال با علایم بالینی (0/0001P<)، دیابت (0/014P<) و استفاده از آنتی بیوتیک ها (0/003P<) وجود داشت. نتیجه گیری: روش PCR-RFLP به عنوان یک روش تکمیلی توانست گونه های کاندیدا را به درستی تعیین هویت نماید.

زمینه و هدف: عفونت های خون از عوامل اصلی مرگ و میر بیماران بستری در بیمارستان است. جهت شناسایی عوامل ایجاد کننده عفونت، کشت خون مبنای اصلی تشخیص است. آگاهی از تنوع عوامل باکتریایی عفونت خون و همچنین مقاومت آنتی بیوتیکی این باکتری ها مهم می باشد. از این رو این مطالعه با هدف بررسی فراوانی و الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی جدایه های باکتریایی نمونه های کشت خون بیماران بستری در بیمارستان انجام شد. روش بررسی: این مطالعه به صورت توصیفی گذشته نگر بود که با استفاده از داده های آزمایشگاه بیمارستان، تحت نظارت دانشگاه علوم پزشکی تهران در ارتباط با باکتری های جدا شده از کشت خون از مهر تا اسفند سال 1392 انجام گردید. در این مطالعه، فراوانی و مقاومت آنتی بیوتیکی جدایه های باکتریایی با روش دیسک دیفیوژن آگار تعیین شد. یافته ها: فراوانی باکتری های جدا شده از 595 نمونه کشت خون مثبت به ترتیب زیر بود: پسودوموناس 41%، استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس 20%، اشریشیاکلی 10%، آسینتوباکتر لوفی 6%، استافیلوکوکوس اورئوس 6%، استنوتروفوموناس 5%، آسینتوباکتر بومانی 3%. نتایج آنتی بیوگرام بیانگر آن بود که بالاترین میزان مقاومت در آسینتوباکتر بومانی به پیپراسیلین (92/8%)، در آسینتوباکتر لوفی به ایمی پنم (96/2%)، در استنوتروفوموناس به سفتازیدیم (%50)، در استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس به اریترومایسین (85/7%)، در استافیلوکوکوس اورئوس به اریترومایسین (65%)، در پسودوموناس به پیپراسیلین (66%)، در کلبسیلا به سیپروفلوکساسین (75%) و در اشریشیاکلی به تری متوپریم-سولفامتوکسازول (73/7%) بود. نتیجه گیری: پسودوموناس فراوانترین باکتری جدا شده از کشت خون بیماران بود. گروه سنی بالای 50 سال، مستعدترین افراد به عفونت خون بودند. بیشترین میزان جداسازی باکتری نیز از بخش داخلی بود. مقاومت آنتی بیوتیکی نیز به ویژه در آسینتوباکتر، استافیلوکوکوس کواگولاز منفی، اشریشیاکلی و کلبسیلا بالا بود.

زمینه و هدف: انجام فعالیت های ورزشی در هوای آلوده با چالش های بسیاری روبه روست. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر چهار هفته تمرین هوازی پس از استنشاق ذرات کربن سیاه بر IL-β بافت ریه موش های صحرایی نر بود. روش بررسی: پژوهش حاضر به صورت تجربی، آبان-آذر ماه 1394 در آزمایشگاه فیزیولوژی ورزشی دانشگاه تربیت مدرس انجام شد. 12 سر موش صحرایی نر (الف-ذرات آلاینده (شش سر) ب-تمرین هوازی (شش سر)) 48 ساعت پس از آخرین جلسه میدانی تحقیق بیهوش و سپس بافت ریه آن ها استخراج شد. با استفاده از تکنیک Real-time PCR بیان ژن IL-1β به وسیله فرمول پافل (Pfaffl formula) و روش آماری Independent sample t-test مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها: تفاوت معناداری بین دو گروه الف و ب در سطح معناداری 0/05P< مشاهده نشد با این وجود میانگین بیان نسبی IL-1β در گروه ب اندکی کمتر از گروه الف بود. نتیجه گیری: چهار هفته تمرین هوازی پس از استنشاق ریز ذرات کربن سیاه التهاب بافت ریه را وخیم تر نمی کند.

زمینه و هدف: شایعترین علت تیروتوکسیکوز در زنان سنین باروری بیماری گریوز می باشد که بسیاری از علایم آن با وضعیت هایپرمتابولیک ایجاد شده در حاملگی مشابه است. در این گزارش بیماری معرفی می گردد که با تشخیص اولیه آمبولی ریه بستری شده و با تشخیص نهایی طوفان تیرویید درمان و مرخص شد. معرفی بیمار: بیمار زن 29 ساله حاملگی اول و سن بارداری 31 هفته، مورد شناخته شده گریوز که با علایم تاکی کاردی و تاکی پنه و افزایش فشارخون و ادم اندام تحتانی در فروردین ماه 1394 به اورژانس بیمارستان قائم (عج) مشهد مراجعه کرده بود. با توجه به وضعیت نامناسب بیمار در بخش مراقبت های ویژه تحت نظر قرار گرفته و پس از رد آمبولی ریه با تشخیص طوفان تیروییدی به علت مصرف اشتباه دارو تحت درمان قرار گرفت و با وجود مرگ جنین بیمار بهبود یافت. نتیجه گیری: با وجود نادر بودن طوفان تیروییدی در حاملگی، در صورت بروز اختلال عملکرد قلبی-ریوی در بارداری، رد کردن اختلالات تیروییدی باید مدنظر باشد.