مجله دانشکده پزشکی
سال:1388 | دوره:67 | شماره:4 |تعداد مقالات:14

گلیوم ها گروهی از نئوپلاسم های اولیه سیستم اعصاب مرکزی با مشخصه سلول های نوروگلیال (مانند استروسیت، اولیگودندروسیت) می باشند. تومورهای گلیوم عموما به دو دسته گلیوم با گرید پایین و گلیوم با گرید بالا تقسیم بندی می شوند. گریدینگ تومور بر اساس وجود آتیپی در هسته سلول، پرولیفراسیون عروقی، میتوز و نکروز انجام می پذیرد گلیوم های بدخیم، تومورهای پیشرونده مغزی هستند که به دو دسته که به دو دسته گلیوم آناپلاستیک و گلیوبلاستوم تقسیم می شوند. برای درمان تومورهای گلیوم در حال حاضر از روش های متنوعی شامل جراحی، رادیاسیون (رادیاسیون و رادیو سرجری) و کموتراپی استفاده می شود. اما متاسفانه پیش آگهی و بقای اغلب این بیماران وخیم می باشد. بقای بیماران بستگی به نوع، سایز و محل تومور و نیز سن بیماران دارد. در این مقاله، عوامل پیش آگهی دهنده، روش های تشخیص و به خصوص درمان جراحی مبتلایان به گلیوم مورد بررسی قرار می گیرد.

زمینه و هدف: مطالعات قبلی نشان داده اند که وقایع استرس زا که با ترشح هومون های گلوکوکورتیکوییدی از قشر غدد فوق کلیه همراهند و همچنین تزریق آگونیست گیرنده های گلوکوکورتیکوییدی احتمالا با اثر بر فرآیند یادگیری و حافظه هیجانی، موجب تعدیل آن می شوند. هدف این تحقیق تعیین اثرات استرس حاد و تزریق سیستمیک کورتیکوسترون به عنوان آگونیست گیرنده گلوکو کورتیکوییدی بر فاز اکتساب، تپبیت و به خاطر آوری اطلاعات درموش سفید بزرگ آزمایشگاهی (صحرایی) درمدل یادگیری احترازی غیر فعال بود.روش بررسی: در این مطالعه تجربی از 180 سر موش نر نژاد ویستار (220 تا 250 گرم) استفاده شد. ابتدا موش ها در دستگاه احترازی غیر فعال آموزش داده شدند و 48 ساعت بعد از آن ارزیابی به خاطر آوری انجام شد که در طی آن مدت زمانی که طول می کشید تا حیوان برای اولین بار وارد محفظه تاریک دستگاه شود و کل مدت زمانی که درمحفظه روشن و تاریک در طی 10 دقیقه ارزیابی سپری می نمود به عنوان معیار میزان حافظه در نظر گرفته شد و ثبت گردید. برای ارزیابی اکتساب، تثبیت و به خاطر آوری حافظه 30 دقیقه قبل و بلافاصله بعد از آموزش و 30 دقیقه قبل از تست به خاطرآوری کورتیکوسترون با دوزهای 0.5، یک و سه میلی گرم به ازا هر کیلو وزن و به صورت داخل صفاتی تزریق شد. همچنین از استرس محدودکننده به مدت 10 دقیقه در زمان های مشابه در فازهای مختلف حافظه استفاده گردید و در انتها فعالیت حرکتی حیوانات مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد که تزریق کورتیکوسترون 30 دقیقه قبل از آموزش با دوز یک میلی گرم اکتساب و تزریق آن با دوز یک و سه میلی گرم تپبیت را به طور معنی داری تقویت نمود (p<0.05) و با همین دوزها به خاطر آوری را به طور معنی داری مختل نمود(p<0.05) . استرس حاد همه فازها را دچار اختلال نمود. ضمنا تزریق کورتیکوسترون و استرس حاد تاثیر معنی داری بر فعالیت حرکتی حیوانات ندارد.نتیجه گیری: که گیرنده های گلوکوکورتیکوییدی بسته به میزان فعال شدن نقش مهمی در تعدیل فازهای مختلف یادگیری (اکتساب، تثبیت و به خاطر آوری اطلاعات تازه آموخته شده) مربوط به حوادث هیجانی دارند و این اثرات در فازهای مختلف یادگیری متفاوت است.

زمینه و هدف: کلیندامایسین، آنتی بیوتیکی مناسب جهت درمان عفونت های استافیلوکوکسی به ویژه عفونت های پوستی و بافت نرم است. همچنین این آنتی بیوتیک می تواند تولید توکسین در بسیاری از باکتری ها را متوقف سازد. مقاومت به کلیندامایسین از طریق دو مکانیسم ساختاری و القایی امکان پذیر است. مقاومت ساختاری را می توان با استفاده از روش های معمول دیسک دیفیوژن تشخیص داد اما برای شناسایی مقاومت القایی، باید از تست D استفاده کرد. هدف اصلی این مطالعه، تعیین میزان شیوع مقاومت القایی نسبت به کلیندامایسین در ایزوله های بالینی استافیلوکوکوس اورئوس حساس و مقاوم به متی سیلین است. به علاوه ویژگی دارا بودن ژن انتروتوکسین A در پاتوژن مذکور مورد نظر قرار گرفته است.روش بررسی: درمجموع، 87 ایزوله بالینی استافیلوکوکوس اورئوس، مورد مطالعه قرار گرفت. ایزوله ها با استفاده از تست D بر اساس دستورالعمل CLSI، مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای شناسایی ژن انتروتوکسین (ses)A، از روش PCR استفاده شد.یافته ها: از مجموع 87 ایزوله بالینی، 18 مورد (20.7%) دارای مقاومت القایی نسبت به کلیندامایسین بودند. با توجه به تحلیل آماری و با اطمینان 95%، میزان مقاومت القایی در ایزوله های بالینی استافیلوکوکوس اورئوس بین 29.2 و 12.2 درصد به دست آمد. همچنین مقاومت ساختاری نسبت به کلیندامایسین در 21 ایزوله (24.1%) دیده شد. میزان شیوع مقاومت القایی در ایزوله های MRSA و MSSA به ترتیب برابر با 33.3% و 5.1% بود. تفاوت معنی داری از نظر آماری بین میزان شیوع مقاومت القایی و نوع عفونت دیده شد .(p=0.045) همچنین بین ژن sea و نوع مقاومت به کلیندامایسین (القایی یا ساختاری) از نظر آماری ارتباط معنی داری دیده شد .(p<0.0001)نتیجه گیری: از آنجایی که میزان شیوع مقاومت القایی نسبت به کلیندامایسین در ایزوله های بالینی استافیلوکوکوس اورئوس بالا می باشد، لذا استفاده از تست D جهت جلوگیری از شکست در درمان بیماران شدیدا توصیه می گردد. ضمنا توجه به فاکتورهای بیماری زایی و ارتباط آن با مقاومت های آنتی بیوتیکی باید مورد توجه جدی قرار گیرد.

زمینه و هدف: سی تی اسکن اولین بار در سال 1972 میلادی در معاینات کلینیکی مورد استفاده قرار گرفت و هم اکنون یکی از روش های رایج تشخیصی است. در مطالعه سال 1998 توسط سازمان ملی حفاظت پرتوی بریتانیا، مشخص گردید اگر چه فقط 2% کل معاینات پرتو تشخیصی مربوط به سی تی اسکن است ولی سهم آن در دوز دریافتی بیماران از کل معاینات تشخیصی با اشعه ایکس 20% می باشد. هدف از این مطالعه تدوین پروتکلی برای بیمارستان های تابعه دانشگاه علوم پزشکی تهران بر اساس میزان دوز رسیده به بیمار و راهنمایی بیمار جهت مراجعه درست به هر بیمارستان بر اساس نوع وخامت بیماری می باشد.روش بررسی: در این تحقیق، به منظور محاسبه دوز اعضا و دوز موثر به کمک نرم افزار ImPACT، اطلاعات مربوط به بیماران شامل قد، وزن، جنس و شرایط پرتونگاری در یک فرم مخصوص ثبت گردید. با استفاده از این اطلاعات و وارد نمودن آن در فایل ورودی نرم افزار ImPACT دوز اعضا و موثر برای 150 بیمار (تحت معاینه سی تی اسکن معمولی سر) محاسبه گردید.یافته ها: بیشترین دوز مغز، برای بیماران مورد معاینه در بیمارستان امام خمینی به دست آمد. در حالی که بیماران مورد معاینه در بیمارستان امیر اعلم کمترین دوز در بین پنج مرکز دریافت داشتند. ماکزیمم دوز موثر بیماران در این مطالعه از مقدار گزارش شده در نشریه سال 1991 NRPB کمتر می باشد.نتیجه گیری: نتایج حاصل از اندازه گیری دوز موثر و اعضا در دو مرکز یاد شده با یک نوع دستگاه (Toshiba /EX Xvision) می تواند موید این باشد که طریقه استفاده از دستگاه و میزان mAs, Kvp آن عامل مهمتری از نوع دستگاه می باشد. چرا که هم ماکزیمم دوز و هم مینیمم دوز در یک نوع دستگاه ولی در دو مرکز مختلف واقع شده است.

زمینه و هدف: یکی از ضروریات علم روان شناسی در کشور ما پرداختن به موضوع اعتباریابی آزمون های روان شناختی است. باید توجه داشت که بدون ابزارهای سنجش معتبر و پایا نمیتوان به درستی نتایج پژوهش های روان شناختی اعتماد کرد. مقاله حاضر ارایه دهنده داده های هنجاری مقیاس های پرسشنامه سر پرسشنامه شخصیتی کلونینجر (پرسشنامه سرشت و منش) TCI در طبقات سنی مختلف جمعیت مرد و زن ایرانی است.روش بررسی: نخست پرسش گران آموزش کافی را در یافتن آزمودنی و چگونگی اجرای پرسش نامه دریافت کردند. سپس آنها به مناطق مختلف شهر تهران فرستاده شدند. به طور تصادفی، 1212 نفر زن و مرد در گروه های سنی مختلف شهر تهران آزمون شخصیتی TCI را پر کردند.یافته ها: نمرات هنجاری مقیاس های نوجویی NS، آسیب پرهیزیHA ، پاداش وابستگی RD پشتکار Per، خود راهبری SD، همکاری Co و خود فراروی ST به تفکیک سن و جنس در جداول جداگانه ارایه شده است.نتیجه گیری: تغییرات احتمالی وابسته به سن در نمرات هنجاری و توجیه نظری آنها مورد بحث قرار خواهد گرفت. نمونه مورد مطالعه (از طبقات سنی مختلف و از هر دو جنس) به لحاظ آماری امکان تعمیم داده ها را می تواند فراهم سازد. کاربرد پرسش نامه TCI در جامعه ایران مورد بحث قرار خواهد گرفت. این گزارش در تکمیل یک گزارش قبلی است.

زمینه و هدف: رزکسیون ریوی یکی از شایع ترین اعمال جراحی قفسه سینه است. دوختن استامپ برونش مساله مهم و بحث برانگیز در این نوع جراحی است. دوختن استامپ برونش با استاپلر روشی نسبتا جدید است که علاوه بر سرعت انجام کار، جداشدگی محل بخیه را کم می نماید و آلوده شدن محل عمل را با ترشحات برونش کاهش داده و به علاوه عوارض اصلی پس از رزکسیون ریوی که همان نشت هوای طولانی مدت، که عامل اصلی بستری طولانی مدت بیمار و علت اصلی طولانی ماندن لوله قفسه سینه و ناراحتی بیمار است را کم می نماید.روش بررسی: دو گروه 16 نفره از بیماران در کارآزمایی بالینی تصادفی شده با هم مقایسه شدند. در یک گروه استامپ برونش با استاپلر و در گروه دیگر با دست ترمیم شد. زمان بستن برونش، زمان عمل، زمان نشت هوا، زمان داشتن لوله قفسه سینه، زمان ترخیص و عوارض در دو گروه مقایسه شدند.یافته ها: زمان نشت هوا اختلاف معنی داری نداشت ولی در گروه استاپلر بیمار با نشت هوای طولانی وجود نداشت و تعداد بیماران بدون نشت هوا نیز بیشتر بود. زمان داشتن chest tube در بیماران گروه استاپلر به طور معنی داری کمتر از گروه دستی بود و زمان ترخیص بیماران در گروه استاپلر کمتر بود.نتیجه گیری: دوختن استامپ برونش با استاپلر در رزکسیون ریوی روش بسیار مطمئن و کم خطر می باشد و علاوه بر سریع تر بودن، زمان ماندن chest tube و زمان بستری را کم می نماید و از لیک هوای طولانی جلوگیری می کند.

زمینه و هدف: شکستگی های استخوان های سر و صورت از صدمات شایع در بیماران مالتیپل تروماست. بیشترین شکستگی استخوان های صورت به ترتیب در ماندیبل، زایگوما، بینی و ماگزیلا اتفاق می افتد. انواع شکستگی ماگزیلا شامل: شکستگی لی فورت I، II، III، آلوئوماگزیلر و ساژیتال ماگزیلا است.روش بررسی: این مطالعه توصیفی - مقطعی در 56 بیمار با شکستگی ماگزیلا در بخش جراحی پلاستیک بیمارستان امام خمینی انجام شد. نمونه گیری در مراجعه کنندگان با شکستگی ماگزیلا که طی سال های 1375-1368 به این مرکز مراجعه کرده بودن انتخاب گردیدند.یافته ها: از بین 56 بیمار (48%) 48 نفر مرد و هشت نفر (14%) زن بودند. نسبت مردان به زنان شش به یک بود. میانگین سنی بیماران 30 سال بود. شایع ترین مکانیسم ترومای ماگزیلا تصادف با اتومبیل و موتور سیکلت بود. در بین شکستگی های لی فورت تیپ II از بقیه شایع تر بود. در بین علایم اختصاصی مربوط به شکستگی اختلال حس در قلمرو عصب اینفرا اربیتال و malocclusion از بقیه علایم چشمگیرتر بود. در بین شکستگی های همراه، شکستگی زایگوما در 62%، شکستگی ماندیبل در 25%، شکستگی نازواتموییدال در 9% و شکستگی قاعده جمجمه در 4% وجود داشت. درمان شکستگی ماگزیلا جا اندازی و استئوسنتز قطعات شکسته بود. شایع ترین روش به کار رفته استئوسنتز با مینی پلیت بود.نتیجه گیری: شکستگی های صورت را نباید به عنوان یک آسیب محدود نگریست بلکه به عنوان سطح بیرون زده یک کوه یخی نگریست که قسمت عمده آن مخفی است و آن وجود صدمات همراه با این شکستگی هاست. تشخیص به موقع و درمان صحیح و به موقع نقش اساسی در جلوگیری از عوارض و بد شکلی های بعد از شکستگی های ماگزیلا ایفا می کند.

زمینه و هدف: در طی پیشرفت آرتروسکوپی، در طی سه دهه اخیر، از بلوک داخل مفصلی که با تزریق ماده بی حس کننده به داخل مفصل صورت می گیرد، برای انجام آرتروسکوپی استفاده شده است. در این مطالعه، تاثیر بلوک داخل مفصلی زانو به وسیله ترکیب بوپیواکائین، لیدوکایین و آدرنالین در آرتروسکوپی زانو بررسی شده است.روش بررسی: در 41 بیمار فاقد سابقه بیماری زمینه ای (محدوده سنی: 18 تا 55 سال)، آنستزی جهت انجام آرتروسکوپی تشخیصی زانو، با تزریق 10 میلی لیتر بوپیواکائین 0.5 درصد به اضافه 10 میلی لیتر لیدوکائین دو درصد همراه با آدرنالین 1.100000 به داخل مفصل صورت گرفت. درد و نیاز به ضد درد در حین انجام آرتروسکوپی، مدت زمان انجام عمل، حجم مایع استفاده شده در آرتروسکوپی، مدت زمان بی دردی و نیاز به ضد درد بعد از انجام آرتروسکوپی، میزان درد بیمار بر اساس Visual Analogue Scale (VAS) در حین ترخیص از بخش مراقبت بعد از عمل و رضایت بیمار و جراح از روش آنستزی، مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: 68% بیماران درجه درد خفیف و 29% درجه درد متوسط را گزارش نمودند و تنها یک مورد درجه درد شدید داشت، به همین دلیل برای وی بیهوشی عمومی در حین انجام آرتروسکوپی به کار برده شد. میانگین VAS معادل 2.78 حاصل شد. 78% بیماران و در 80% موارد جراح، میزان رضایت عالی و خوب را گزارش نمودند.نتیجه گیری: با توجه به میزان رضایت بالای بیمار و جراح و میانگین VAS حاصل شده، ساده بودن انجام بلوک داخل مفصلی و همچنین عوارض مختلف مربوط به روش های آنستزی دیگر، روش آنستزی داخل مفصلی می تواند به عنوان یک روش ساده، موثر و کم خطر در انجام آرتروسکوپی زانو مطرح باشد.

زمینه و هدف: استفاده از محلول پلی اتیلن گلیکول (PEG) به منظور آماده سازی روده پیش از عمل می تواند با عوارضی همراه باشد. هدف از انجام این مطالعه مقایسه دو روش آمادگی مکانیکی روده در جراحی انتخابی کولون می باشد.روش بررسی: در یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده، 129 بیمار کاندید آناستوموز الکتیو کولون مراجعه کننده به درمانگاه جراحی بیمارستان امام خمینی تهران در سال های 7-1386 وارد شدند. بیماران بر حسب روش آمادگی مکانیکی روده، به طور تصادفی در دو گروه PEG1 (یک لیتر پلی اتیلن گلیکول یا 70 گرم و 15 میلی گرم بیزاکودیل، (n=63 و PEG4 (چهار لیتر پلی اتیلن گلیکول، n=66) تقسیم شدند و محلول های مورد نظر را در صبح روز قبل از عمل در مدت 240 دقیقه مصرف می کردند و روز قبل از عمل آنتی بیوتیک خوراکی و رژیم مایعات صاف شده و قبل از عمل آنتی بیوتیک تزریقی پروفیلاکسیک دریافت می کردند. سپس بیماران تحت جراحی و آناستوموز کولون قرار می گرفتند. متغیرهای مورد بررسی شامل تهوع، استفراغ، نفخ شکم، مقدار سدیم و پتاسیم خون شب عمل و رضایت جراح و بیمار از آمادگی مکانیکی روده و عفونت زخم و لیک آناستوموز کولون بود.یافته ها: اکثر بیماران مذکر بودند (62%). بروز تهوع (%28.87 در برابر 98.48%، P=0.001)، نفخ (36.51% در برابر 95.45%، p=0.001) و استفراغ (4.76% در برابر 75.76%، p=0.001) به میزان معنی داری در گروه PEG1 پایین تر بود و رضایت بیماران نیز در این گروه بالاتر بود. (59.02% در برابر 1.52% راحت بودند، p=0.001) سدیم سرم پیش از عمل در گروه PEG4 به میزان معنی داری بالاتر ( 3.63±141.21mg/l در برابر 2.97±139.94، p=0.001) و پتاسیم سرم پایین تر بود. (mg/l 0.25±3.55 در برابر 0.21±3.76، p=0.001) میزان رضایت جراح از آمادگی مکانیکی روده در گروه PEG4 به میزان معنی داری بیشتر بود. (بسیار خوب و خوب 72.73% در برابر 43.54%، p=0.001) عفونت محل عمل، آبسه شکمی، نشت محل آناستوموز و انتقال به ICU در دو گروه تفاوت معنی داری نداشتند.نتیجه گیری: آمادگی روده یک لیتر PEG همراه با سه عدد قرص بیزاکودیل، به جای چهار لیتر PEG نه تنها میزان تهوع، استفراغ و نفخ شکم بیماران را کاهش می دهد بلکه میزان رضایت و تحمل آنها را نیز بالا می برد. اختلالات الکترولیتی پیش از عمل را کاهش می دهد و موجب افزایش عفونت زخم و لیک آناستوموز نمی شود.

زمینه و هدف: دیابت بارداری به صورت عدم تحمل کربوهیدرات که اولین بار در بارداری تشخیص یا شروع شده است، تعریف می شود. این مساله منجر به افزایش عوارض مادری و جنینی می شود، که با انجام غربالگری و تشخیص زودرس می توان بروز این عوارض را کاهش داد. هدف از این مطالعه تاثیر غربالگری انتخابی برای تشخیص دیابت بارداری :(GDM) بر اساس ارزیابی ریسک فاکتورها و نیز بر اساس توصیه چهارمین کارگان کنفرانس GDM می باشد.روش بررسی: طی یک مطالعه مورد – شاهدی در بیمارستان حضرت زینب (س) تعداد 370 خانم باردار مبتلا به GDM به عنوان گروه مورد و 600 خانم باردار با تست تحمل قند طبیعی به عنوان گروه شاهد انتخاب و با توجه به ریسک فاکتورها بر اساس توصیه چهارمین کارگاه – کنفرانس بین المللی GDM مورد بررسی و ارزیابی مقایسه ای از نظر عوارض مادی و نوزادی قرار گرفتند. از آنالیز لجستیک رگرسیون برای تخمین میزان خطر نسبی (odds Ratio) با فاصله اطمینان CI%95 استفاده شد.یافته ها: شیوع ریسک فاکتورها به طور مشخصی در گروه بیماران GDM بالاتر بود، اما 45 نفر (12%) از آنها فاقد هر گونه ریسک فاکتوری بودند. 107 نفر (29%) از خانم های گروه GDM در گروه با ریسک پایین قرار داشتند و اگر از غربالگری انتخابی انجام می شد این بیماران ناشناخته باقی می ماندند. عوارضی اصلی نوزادی در گروه با ریسک پایین از عوارض نوزادی سایر خانم های با GDM تفاوت مشخصی نداشت.نتیجه گیری: توصیه های مبنی بر عدم انجام غربالگری برای گروه کم خطر مورد تردید است در حالی که غربالگری جامع همه خانم های حامله منطقی به نظر می رسد.

زمینه و هدف: کودکان نارس و کم وزن در معرض خطر بیشتری برای اختلالات رشد هستند لذا انجام پایش رشد این کودکان ضروری به نظر می رسد. پایش رشد در این کودکان در قیاس با منحنی های رشد نرمال صورت می گیرد.روش بررسی: این مطالعه هم گروهی در یک درمانگاه پی گیری کودکان سالم انجام گردید و اطلاعات مورد نیاز (شاخص های آنتروپومتریک) جمع آوری تکمیل گردید. نوزادان در سه گروه Low Birth Weight (LBW)، Very Low Birth Weight (VLBW)،Normal Birth Weight (NBW)  تقسیم شدند. تعداد 406 نوزاد در سه دسته قرار گرفتند: 303 نوزاد در گروه کنترل، 103 نوزاد در گروه LBW که 20 نفر از آنها در مجموعه VLBW قرار داده شدند. شاخص های رشد (وزن، قد، دور سر) در پی گیری های یک، دو، سه، چهار، شش، 9 و 12 ماهگی ارزیابی شد. در مرحله بعد اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS ویراست 15 و تست های آماری تجزیه و تحلیل گردید.یافته ها: کودکان گروه کنترل تقریبا همان الگوی رشد استاندارد که در کشور استفاده می شود را دارا می باشند. مقایسه گروه LBW با گروه کنترل نشان داد که تا پایان سال اول اختلاف بسیار معنی داری در وزن این کودکان وجود دارد. در حالی که پایش رشد مستمر آنها وزن گیری مناسب در هر مقطع و با سرعت مساوی بچه های نرمال را نشان می دهد. همین نکته در مورد قد و دور سر نیز صادق است. گروه VLBW از نظر وزن بعد از شش ماهگی خود را به گروه LBW می رسانند اما دور سر و قد آنها تا پایان سال هنوز تفاوت معنی داری با گروه LBW دارد.نتیجه گیری: نوزادان ELBW و VLBW نیاز به منحنی رشد جداگانه ای برای پایش رشد دارند، اما استفاده از سن تصحیح شده برای گروه LBW ممکن است مناسب باشد.