تولیدات دامی
سال:1399 | دوره:22 | شماره:3 |تعداد مقالات:15

هدف از این پژوهش، بررسی صفت تعداد نتاج در هر زایش میش به عنوان یک صفت تولید مثلی مهم بود. بدین منظور از رکوردهای فنوتیپی هفت نژاد گوسفند وادی، هوی، ایسلندی، فین شیپ و رومانوف با باروری بالا و نژادهای تکسل و راهمنی با باروری پایین، برای مطالعه پویش ژنومی بر پایه آنالیز غنی سازی به منظور شناسایی مکانیسم های زیستی استفاده شد. ارزیابی پویش کل ژنومی در بسته GenABEL برنامه R انجام شد. آنالیز غنی سازی مجموعه ژنی با بسته نرم افزاری goseq برنامه R با هدف شناسایی طبقات عملکردی و مسیرهای زیستی ژن های نزدیک در مناطق انتخابی کاندیدا انجام شد. در این پژوهش ژن های BMP5، DHCR24، BMPR1B، ESR1، ESR2 و PLCB1 در نژادهای وادی و رومانوف، ژن های SMAD1، SMAD2، INSR و PTGS2 در نژادهای فین-شیپ و هوی، ژن های BMP7، NCOA1 و ERBB4 در گوسفند ایسلند، ژن های BMP4، MSRB3 و SPP1 در نژاد تکسل، و ژن های BMP7، EGFR و KCNMA1 در نژاد راهمنی با تعداد نتاج متولد شده مرتبط بودند. در تحلیل غنی سازی مجموعه های ژنی، تعداد 30 مسیر با صفت تعداد نتاج در هر زایش مرتبط بودند. از بین مسیرهای زیستی شناسایی شده، مسیرهایTGF-β signaling pathway، Oxytocin signaling pathway، Estrogen signaling pathway، Prolactin signaling pathway و Insulin signaling pathwayنقش مهمی در نرخ تخمک ریزی و چند قلوزایی داشتند. با توجه به تأیید مناطق قبلی پویش ژنومی و شناسایی مناطق ژنومی جدید، استفاده از یافته های این پژوهش می تواند در انتخاب ژنتیکی گوسفند از طریق تعداد نتاج بیشتر در هر زایش مفید باشد.

هدف این پژوهش شناسائی lncRNAهای دخیل در کنترل فعالیت مسیرهای بیولوژیکی موثر در بروز اسیدوز بود. بدین منظور دو گروه گوساله شامل گروه شاهد (3 گوساله نر سالم) و گروه بیمار (3 گوساله نر مبتلاء به اسیدوز) به صورت مقایسه ای مورد مطالعه قرار گرفتند. توالی یابی جفتی با استفاده از پلاتفرم illumine Hiseq2500 انجام شد. از نرم افزار Hisat2 برای هم ترازی خوانش ها با ژنوم مرجع گاو و بسته نرم افزاری StringTie جهت سرهم بندی رونوشت ها استفاده شد. با استفاده از توالی یابی نسل بعد، 1636 ژن متعلق به lncRNAهای شناخته شده بین ژنی شناسایی شد که تغییرات بیان 56 ژن معنی دار بود (05/0P≤ ). ژن های هم جوار lncRNAهای شناخته شده بین ژنی روی ژنوم گاو هلشتاین تعیین شدند. نتایج نشان داد با سطح احتمال05/0 P≤ ، پنج مسیر بیولوژیکی Apelin signaling pathway, Gap junction, Glucagon signaling pathway, Renin secretion, AGE-RAGE signaling pathway in diabetic complications غنی می شوند. آنالیز عملکرد مولکولی این ژن ها نشان داد دو عملکرد مولکولی شامل gap junction channel activity و phosphatidylinositol phospholipase C activity به طور معنی دار غنی می شوند. برخی lncRNAها در نمونه های سالم و اسیدوزی بیان متفاوتی داشتند و کاهش pH به عنوان محرکی برای فعال شدن برخی مسیرهای بیولوژیکی ترارسانی پیام عمل کرد. براساس نتایج حاصل، lncRNAهایی که تفاوت بیان معنی دار در گروه کنترل و اسیدوز دارند با مسیرهای مرتبط با سوخت و ساز انرژی شکمبه و ترارسانی پیام همراه می باشند. از lncRNAها می توان به عنوان عامل پیش آگاهی دهنده اسیدوز و بیومارکر در اصلاح دام استفاده نمود.

هدف از پژوهش حاضر بررسی سطوح متفاوت کنجاله کنجد در جیره گاوهای اوایل دوره شیردهی بر روی خوراک مصرفی، تولید و ترکیبات شیر، قابلیت هضم ظاهری مواد مغذی و فراسنجه های خونی بود. شش رأس گاو شیری هلشتاین با میانگین روزهای شیردهی26+_3 روز (سه رأس گاو زایش اول و سه رأس گاو چند بار زایش) در قالب طرح مربع لاتین 3 × 3 تکرار شده به طور تصادفی به یکی از سه تیمار آزمایشی اختصاص یافتند. تیمارهای آزمایشی شامل 1-جیره شاهد: 2-جیره حاوی 4/33 درصد کنجاله کنجد و 3-جیره حاوی 8/66 درصد کنجاله کنجد بودند. طول هر دوره 21 روز؛ با 14 روز برای سازگاری دام و 7 روز پایانی برای نمونه گیری در نظرگرفته شد. افزایش سطح کنجاله کنجد در جیره گاوها اثری بر ماده خشک مصرفی تولید و ترکیبات شیر(چربی، پروتئین و لاکتوز ) بازده استفاده از خوراک، گوارش پذیری ظاهری مواد مغذی و فراسنجه های خونی نداشت. نیتروژن اوره ای شیر با افزایش سطح کنجاله کنجد در جیره کاهش یافت (p<0/05). غلظت نیتروژن اوره ای خون با افزایش سطح کنجاله کنجد تمایل به کاهش داشت ( p=0/10). براساس نتایج حاصل کنجاله کنجد می تواند به عنوان منبع پروتئینی مناسبی تا سطح نه درصد جیره در تغذیه گاوهای شیری استفاده شود.

تاثیر عصاره استنی کنگرفرنگی(آرتیشو) بر عملکرد و برخی فراسنجه های خونی و آنتی اکسیدانی 18 راس بره نر سنجابی در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با سه تیمار و شش تکرار در قفس های انفرادی به مدت 75 روز بررسی شد. تیمارها شامل 1-جیره شاهد بدون افزودنی 2-جیره شاهد+ 5میلی لیتر عصاره کنگر فرنگی و 3-جیره شاهد+ 10 میلی لیتر عصاره کنگر فرنگی به ازای هر کیلوگرم ماده خشک جیره بودند. . به طور ماهیانه قبل از عرضه جیره صبح، از طریق سیاهرگ ورید گردن نمونه های خون از بره ها اخذ گردید. غلظت برخی از فراسنجه های خونی، گلوکز، کلسترول، پروتیین کل، اوره وآنزیم های آلانین آمینوترانسفراز، آسپارتات آمینوترانسفراز و آلکالین فسفاتازاندازه گیری شد. نتایج این آزمایش نشان داد افزودن عصاره آرتیشو تأثیری بر عملکرد و رشد بره ها نداشت اما سبب کاهش مقدار کلسترول و تری-گلیسیرید خون بره ها شد و میزان مالون دی آلدئید را نیز کاهش داد(p<0/05). میزان اوره و کلسترول خون نیز تحت تاثیر زمان تغییرات معنی داری را نشان داد(p<0/05) بطوریکه در روز چهلم آزمایش میزان این فراسنجه ها کمتر از دو زمان دیگر بود. براساس نتایج حاصل استفاده از عصاره استونی کنگر فرنگی تا سطح 10 میلی لیتر در کیلوگرم جیره روزانه تاثیری بر افزایش وزن و عملکرد رشد بره ها ندارد ولی برخی فراسنجه های خونی را بهبود می دهد.

به منظور بررسی اثر افزودن روغن آفتابگردان و برگ کنار بر عملکرد، کیفیت گوشت و ترکیب اسیدهای چرب آن، آزمایشی با استفاده از 32 رأس بزغاله نر عدنی با میانگین وزن اولیه 2/2± 8/17 کیلوگرم در قالب طرح کاملاً تصادفی با آرایش فاکتوریل 2×2، به مدت 75 روز انجام شد. بزغاله ها به طور تصادفی به یکی از چهار جیره: 1-شاهد، 2-حاوی 20 درصد برگ کنار، 3-حاوی 5/2 درصد روغن آفتابگردان و 4-حاوی 20 درصد برگ کنار و 5/2 درصد روغن آفتابگردان، اختصاص یافتند. تیمارها تاثیری بر خوراک مصرفی و وزن پایانی بزغاله ها نداشتند. افزودن روغن به جیره، باعث تمایل به افزایش وزن روزانه (p=0/06) و تمایل به کاهش ضریب تبدیل غذایی (p=0/07) در بزغاله ها شد. ماده خشک، پروتئین، شاخص های رنگ، مالون دی آلدهید و pH ماهیچه راسته تحت تأثیر تیمارها قرار نگرفتند. مجموع اسیدهای چرب اشباع (p<0/05) و اسیدهای چرب امگا6 گوشت (p<0/01) راسته تحت تاثیر برهم کنش برگ کنار و روغن قرار گرفتند. اسیدهای چرب اشباع در تیمار شاهد و اسیدهای چرب امگا 6 در تمیار حاوی روغن آفتابگردان بیش ترین مقدار را داشتند. افزودن برگ کنار به جیره باعث افزایش نسبت اسیدهای چرب غیراشباع با چند پیوند دوگانه به اسیدهای چرب اشباع در گوشت راسته بزغاله ها شد ( p<0/05). چربی ماهیچه راسته با افزودن روغن آفتابگردان به جیره ها افزایش یافت (p<0/01). نتایج آزمایش حاضر نشان می دهد که استفاده از برگ کنار و روغن آفتابگردان در جیره بزغاله های عدنی می تواند با کاهش اسیدهای چرب اشباع و افزایش اسیدهای چرب غیر اشباع با چند پیوند دوگانه در گوشت موجب بهبود ارزش غذایی آن شود.

این مطالعه برای ارزیابی اثرات عمل آوری دانه جو بلغور شده با اسید لاکتیک در جیره آغازین بر خوراک مصرفی، افزایش وزن روزانه، بازدهی خوراک مصرفی، قابلیت هضم مواد مغذی، رشد اسکلتی، و فراسنجه های خونی گوساله های نر شیرخوار نژاد هلشتاین انجام شد. به همین منظور، 30 رأس گوساله نر با میانگین وزنی2/25± 45/06به صورت تصادفی به سه گروه آزمایشی (هر گروه 10 رأس) اختصاص یافت. خوراک آغازین از چهار روزگی تا 65 روزگی پس از تولد حاوی 41 درصد بلغور دانه جو عمل آوری شده بود. تیمارهای آزمایشی شامل: 1) خوراک حاوی جو عمل آوری شده در آب، 2) خوراک حاوی جو عمل آوری شده در محلول نیم درصد اسید لاکتیک و 3) خوراک حاوی جو عمل آوری شده با محلول یک درصد اسید لاکتیک بودند. خوراک مصرفی به صورت روزانه اندازه گیری شد. وزن بدن و شاخصه های رشد اسکلتی در چهار روزگی، 35 روزگی و 65 روزگی اندازه گیری و ثبت شد. در چهار روزگی، 35 روزگی و 65 روزگی از گوساله ها خون گیری شد. قابلیت هضم ماده خشک در کل دستگاه گوارش و بازدهی خوراک مصرفی در گوساله هایی که خوراک حاوی دانه جو عمل آوری شده با اسید لاکتیک دریافت کردند از تیمارهای دیگر بیشتر بود (5 0/0≥ p). عمل آوری جو با اسید لاکتیک اثری بر ماده خشک مصرفی، میانگین افزایش وزن روزانه، و فراسنجه های خونی نداشت. در 35 روزگی ارتفاع از جدوگاه و طول بدن در گوساله هایی که جو عمل آوری شده با اسید لاکتیک دریافت کردند بالاتر بود (5 0/0≥ p). به نظر می رسد که عمل آوری دانه جو با اسید لاکتیک منجر به کاهش تجزیه نشاسته جو در شکمبه و افزایش عبور آن به روده باریک گردیده است و بر همین اساس بازدهی خوراک مصرفی بهبود یافته است. ممکن است استفاده از سطوح بالاتر اسید لاکتیک تأثیر مثبتی بر عملکرد گوساله ها داشته باشد.

تاثیر سطوح افزایشی ال-لوسین بر عملکرد، صفات لاشه و تولید گوشت سینه و تعیین نیاز لوسین قابل هضم جوجه خروس های گوشتی راس 308 در دوره رشد( 15تا 30 روزگی) با استفاده از 240 قطعه جوجه خروس گوشتی در قالب طرح کاملاً تصادفی با شش تیمار جیره ای( پنج تکرار و هشت قطعه جوجه در هر تکرار) بررسی شد. تیمارها شامل؛ جیره پایه با1/53 درصد لوسین قابل هضم و پنج جیره حاوی 1/63، 1/73، 1/83، 1/93، 2/03 درصد لوسین قابل هضم که با افزودن ال-لوسین مصنوعی به جیره پایه تهیه شده بود. افزایش وزن، درصد لاشه و درصد سینه با افزایش سطح لوسین افزایش و ضریب تبدیل و چربی لاشه کاهش یافتند(p<0/05). روند پاسخ به سطوح افزایشی لوسین برای افزایش وزن، ضریب تبدیل خوراک، وزن نسبی لاشه، وزن نسبی عضله سینه و وزن نسبی چربی حفره بطنی به صورت تابع درجه دو بود(p<0/05). به دلیل برازش بهتر مدل درجه دو به معیارهای پاسخ افزایش وزن، ضریب تبدیل، وزن نسبی لاشه و سینه، نیاز لوسین قابل هضم به ترتیب 1/70، 1/72، 1/724 و 1/735 درصد برآورد شد. بر اساس میانگین این برآوردها، نیاز لوسین قابل هضم جوجه های گوشتی راس در مرحله رشد، 1/72 درصد پیشنهاد می شود.

هدف از این مطالعه، استفاده از باکتری های باسیلوس سابتیلیس با قابلیت تولید آنزیم فیتاز و تاثیر آن بر عملکرد رشد، اندام های گوارشی و استحکام استخوان درشت نی در جوجه های گوشتی انجام گرفت. این آزمایش با 200 قطعه جوجه گوشتی یک روزه سویه راس 308 در قالب طرح کاملاً تصادفی با 5 تیمار، 4 تکرار و 10 قطعه جوجه در هر تکرار به مدت 42 روز اجرا شد. تیمارها شامل: تیمار1-جیره شاهدمثبت حاوی فسفر استاندارد; تیمار2-جیره شاهد منفی حاوی 30 درصد فسفر کمتر _ تیمار3; جیره شاهد منفی + آنزیم فیتاز; تیمار4-جیره شاهد منفی + پروبیوتیک تجاری تیمار5-جیره شاهد منفی + باسیلوس سابتیلیس 3-17SH بودند. تغذیه جوجه های گوشتی با جیره حاوی باکتری باسیلوس سابتیلیس 3-17SH، مصرف خوراک و میانگین افزایش وزن بدن را در کل دوره پرورش کاهش داد(p<0/05)، تغذیه جوجه های گوشتی با جیره حاوی آنزیم فیتاز، مصرف خوراک و میانگین افزایش وزن را افزایش داد(p<0/05). مقاومت استخوان درشت نی در پرندگانی که جیره حاوی آنزیم فیتاز را دریافت کردند بیشتر از سایر گروهها بود (p<0/05). براساس نتایج حاصل، استفاده از آنزیم فیتاز در جیره های با کمبود فسفر، عملکرد را در جوجه های گوشتی بهبود می دهد؛ اما باکتری باسیلوس سابتیلیس مولد فیتاز 3-17SH، نمی تواند جایگزین مناسبی برای پروبیوتیک و همچنین آنزیم فیتاز باشد.

هدف از این پژوهش بررسی تأثیر استفاده از هسته خرمای عمل آوری شده در جیره بر عملکرد جوجه های گوشتی بود. در این آزمایش از 280 قطعه جوجه گوشتی، در قالب طرح کاملاً تصادفی با هفت تیمار و چهار تکرار استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1-شاهد (جیره بدون هسته خرما)؛ 2-جیره حاوی10 درصد هسته خرمای خام، و 3 تا 7-به ترتیب 10 درصد هسته خرما که با فشار و بخار، سود، باکتری لاکتوباسیلوس فرمنتوم، باکتری باسیلوس سابتیلیس و قارچ آسپرژیلوس نایجر عمل آوری شدند. هسته های فرآوری شده نسبت به هسته خام، پروتئین خام بالاتر و چربی خام (به جز تیمار سود) پایین تری داشتند (p<0/05). میزان خوراک مصرفی، افزایش وزن بدنف ضریب تبدیل خوراک و جمعیت میکروبی روده کور جوجه های گوشتی تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفقت. طول روده کوچک پرندگان تغذیه شده از جیره های حاوی هسته عمل آوری شده با فشار و بخار و سود نسبت به پرندگانی که جیره حاوی هسته خرمای عمل آوری شده با قارچ و یا جیره بدون هسته خرما تغذیه کردند کم تر بود (p<0/05). بیشترین میزان ماده خشک بستر و کمترین مقدار خاکستر فضولات در گروه تغذیه شده با جیره حاوی پودر هسته خام مشاهده شد (P<0/05). براساس نتایج جاصل در این تحقیق نوع عمل آوری هسته خرما تاثیری بر عملکرد و جمعیت میکروبی روده کور جوجه های گوشتی ندارد. لذا با توجه به هزینه بالای عمل آوری و اثرات مطلوب تغذیه هسته خام بر کیفیت بستر استفاده از هسته خام خرما در جیره جوجه های گوشتی پیشنهاد می شود.

هدف از این تحقیق، بررسی اثرات تغذیه پودر بره موم بر عملکرد رشد، اجزای لاشه و فراسنجه های خونی جوجه های گوشتی در پاسخ به تنش گرمایی بود. در این آزمایش از تعداد 160 قطعه جوجه گوشتی نر یک روزه (راس 308) در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تیمار، چهار تکرار و 10 قطعه جوجه در هر تکرار استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل 1-تیمار شاهد (جیره پایه)؛ 2-جیره حاوی نئومایسین (200 گرم در هر تن)؛ 3-جیره حاوی 150 میلی گرم بره موم در هر کیلوگرم جیره؛ 4-جیره حاوی 200 میلی گرم بره موم در هر کیلوگرم جیره بودند. جوجه ها از سن 15 تا 42 روزگی تحت شرایط تنش گرمایی (2° C ± 32 از ساعت 10 صبح الی شش بعد از ظهر) قرار گرفتند. نتایج نشان داد که میزان تلفات در پرندگانی که در جیره خود بره موم دریافت کردند کمتر از گروه شاهد بود (0/05 > P). در دوره های مختلف، مصرف خوراک تحت تاثیر تیمارها قرار نگرفت. در دوره های رشد و پایانی، وزن جوجه های که با جیره حاوی 200 میلی گرم پودر بره موم، تغذیه شدند بیشتر از پرندگان گروه شاهد بود (0/05> P). در دوره پایانی و کل دوره، ضریب تبدیل خوراک در پرندگان تغذیه شده با 200 میلی گرم پودر بره موم کمتر از گروه شاهد بود (0/05 > P). سطح گلوکز و LDL خون در پرندگان تغذیه شده با بره موم کمتر از گروه شاهد بود (0/05 > P). بنابراین براساس نتایج حاصل، استفاده از بره موم تا سطح 200 میلی گرم در هر کیلوگرم جیره می تواند اثرات منفی تنش گرمایی را در جوجه های گوشتی کاهش دهد.

این تحقیق به منظور بررسی تغییرات وزن بدن، سن و وزن در اولین تخم گذاری، صفات ظاهری تخم مرغ و کیفیت داخلی تخم مرغ مرغان بومی ایستگاه اصلاح نژادی اصفهان انجام شد. برای اجرای این آزمایش از 300 قطعه جوجه مرغ بومی یک روزه استفاده شد. این آزمایش از یک روزگی تا پایان هفته 13 (سن 32 هفتگی) تخم گذاری انجام شد. میانگین سن و وزن اولین تخمگذاری به ترتیب برابر 152/6 روز و 2061/46 گرم بود. میانگین وزن تخم مرغ در کل دوره آزمایش 47/45 گرم بود. میانگین تعداد تخم مرغ تولیدی به ازای هر مرغ در طی 12 هفته تولید برابر 42 عدد بود. درصد تولید مرغ روز در هفته در دامنه 5/83 تا 61/99 درصد و با میانگین 45/44 درصد بود. تغییرات رگرسیونی قطر و ارتفاع زرده با هفته های تولید از نوع درجه دوم، با وزن بدن مرغان، وزن سفیده، زرده و پوسته و ضخامت پوسته از نوع درجه سوم و با بقیه صفات از نوع درجه چهارم بود. همبستگی سن در اولین تخمگذاری با وزن پوسته مثبت و بسیار بالا (0/99= r) و معنی دار (p<0/01) و با صفات وزن کل تخم مرغ تولیدی طول و وزن تخم مرغ و ارتفاع زرده منفی و معنید ار (p<0/05) بود. نتایج این پژوهش بیانگر پتانسیل خوب تولیدی در برخی از این مرغان بود که با انجام برنامه های اصلاح نژادی مناسب امکان پیشرفت قابل توجه در آن ها وجود دارد.

هدف پژوهش حاضر مقایسه عملکرد پرواری، ویژگی های لاشه، متابولیت های خونی، و سودمندی اقتصادی آمیخته های گوشتی با گوساله های هلشتاین خالص بود. آمیخته های گوشتی از طریق تلقیح گاوماده هلشتاین با اسپرم نژادهای شاروله، اینرا95، لیموزین و آنگوس استحصال شد. عملکرد گوساله های آمیخته با گوساله های هلشتاین در یک طرح پرواری 11 ماهه با استفاده از 25 راس گوساله به ازای هر یک از پنج نژاد (مجموع 125 راس گوساله) مورد مقایسه قرار گرفت. . متوسط افزایش وزن روزانه گوساله های آمیخته بیشتر از هلشتاین خالص بود هرچند اثرات متقابل نژاد و زمان پروار معنی دار بود (p<0/01). خوراک مصرفی گوشاله های آمیخته شاروله هلشتاین به طور معنی داری پایین تر از سایر آمینخته بود و ضریب تبدیل خوراک در گوساله آمیخته شاروله پایین تر از سایر گوساله ها بود (p<0/01). بازده لاشه و گوشت قابل فروش آمیخته شاروله اینرا 95 و لیموزین نسبت به آمیخته آنگوس و هلشتاین به طور معنی داری بالاتر بود (p<0/01). آمیخته شاروله غلظت اوره پلاسما بالاتری نسبت به دیگر گروه های ژنتیکی داشت (p< 0/01). محاسبه اقتصادی نتایج نشان داد میزان سود بالاتر کل دوره پروار به ترتیب مختص آمیخته های شاروله اینرا 95 لیموزین آنگوس و گوساله های هلشتاین بود. بنابراین با توجه به نتایج پژوهش حاضر آمیخته های حاصل از تلاقی نژاد گوشتی و هلشتاین عملکرد پرواری بازده لاشه و سود بالاتری نسبت به هلشتاین دارند.

هدف از این پژوهش، بررسی اثر افزودن گلوتاتیون احیا به رقیق کننده بر پایه نانوذره لسیتین بر کیفیت اسپرم گاو پس از فرآیند انجماد و یخ گشایی بود به همین منظور چهار سطح آنتی اکسیدان گلوتاتیون (صفر، یک، 2/5 و پنج میلی مولار) در رقیق کننده بر پایه نانوذرات لسیتین ارزیابی شد. اندازه ذرات لیستین تهیه شده با استفاده از دستگاه سونیکاتور به ابعاد نانو کاهش یافت. 48 انزال طی سه هفته از شش رأس گاو نر هلشتاین با میانگین سنی سه تا چهار سال جمع آوری و منجمد شد. صفات مورد ارزیابی پس از انجماد و یخ گشایی شامل، فراسنجه های جنبایی با CASA، فعالیت غشای سلول (هاست) و یکپارچگی غشاء (ائوزین-نگروزین) ریخت شناختی اسپرم (محلول هانکوک) بود. نتایج نشان داد که استفاده از 2/5 میلی مولار گلوتاتیون در رقیق کننده جنبایی کل و جنبایی پیش رونده را افزایش داد (به ترتیب 1/5 ± 63/38 و 1/1 ± 43/1) (p<0/05). در صد زنده مانی و سلامت غشای اسپرم در تیمار حاوی 2/5 میلی مولار بیش تر از سایر تیمارها بود. به نظر می رسد غلظت 2/5 میلی مولار گلوتاتیون می تواند غلظت بهینه رقیق کننده انجمادی گاو برپایه نانو ذره لسیتین باشد.

تاثر مصرف جیره های حاوی منابع مختلف چربی بر تولید و ترکیب شیر و ریخت شناسی غده پستان 40 رأس بز سانن شکم اول از دو ماه آخر آبستنی تا 12 هفته پس از زایش، مورد مطالعه قرار گرفت. بزها بر اساس میانگین وزن زنده اولیه به چهار گروه 10رأسی تقسیم و به یکی از چهار جیره آزمایشی اختصاص یافتند. جیره ها شامل: جیره بدون چربی، جیره حاوی چربی اشباع، جیره حاوی دانه سویا و جیره حاوی دانه بزرک بودند. نتایج این مطالعه نشان داد در کل دوره، تولید شیر در بزهای تغذیه شده با جیره حاوی دانه بزرک بیشتر از بزهای تغذیه شده با جیره بدون چربی یا حاوی چربی اشباع بود (0/05>P). میانگین تولید شیر روزانه در بزهای تغذیه شده با جیره حاوی دانه بزرک در هفته های اول، دوم، سوم، ینجم، دهم و دوازدهم شیردهی نسبت به بزهای تغذیه شده با جیره بدون چربی یا حاوی چربی اشباع بالاتر بود (0/05>P). درصد پروتئین، لاکتوز، مواد جامد بدون چربی و مواد جامد شیر در بزهای تغذیه شده با جیره بدون چربی بالاتر از سایر گروه ها بود (0/05>P). درصد نسبت چربی به پروتئین در بزهای تغذیه شده با جیره حاوی چربی های غیر اشباع بالاتر از سایر گروه ها بود (0/05>P). مصرف جیره حاوی چربی های غیر اشباع موجب بهبود در حجم، محیط و اندازه کارتیه های پستان شد (0/05>P). در مجموع، استفاده از مکمل های چربی غنی از اسیدهای چرب غیر اشباع مانند دانه سویا یا دانه بزرک در جیره پیش از زایش و اوایل شیردهی، عملکرد شیردهی را در بزهای سانن شکم اول بهبود می بخشد.

هدف از این مطالعه، بررسی اثر غلظت های مختلف لیپوپلی ساکارید در محیط کشت بر بلوغ تخمک، توانایی تکوینتخمک و فراسنجه هایمرتبط با محیط کشت بلوغ شامل گلوکز، پیروات، لاکتات و اسیدآمینه گلوتامین بود. تیمار های آزمایشی شامل غلظت های صفر (شاهد)، 0/01، 0/1، 1 و 10 میکروگرم در میلی لیتر لیپوپلی ساکارید در محیط کشت بلوغ تخمک بود. تخمک ها به همراه سلول های کومولوس اطراف آن در حضور غلظت های مختلف لیپوپلی ساکارید کشت داده شدند. پس از 24 ساعت محیط کشت جمع آوری و درصد بلوغ تخمک ها، درصد تسهیم و تولید بلاستوسیست محاسبه شد. درصد بلوغ تخمک در تیمار با سطح 10 میکروگرم در میلی لیتر از لیپوپلی ساکارید پایین ترین بود (p<0/05). در بین فراسنجه های اندازه گیری شده، تنها غلظت گلوکز در پاسخ به سطوح افزایشی لیپوپلی ساکارید موجود در محیط کشت به صورت خطی کاهش یافت (p<0/05)، به طوری که تیمار 10 میکروگرم در میلی لیتر لیپوپلی ساکارید غلظت گلوکز پایین تری نسبت به تیمار های دیگر داشت. درصد تسهیم در تیمار دارای 10 میکروگرم در میلی لیتر لیپوپلی ساکارید در مقایسه با بقیه تیمار ها پایین تر بود (p<0/05). هم چنین سطوح 1 و 10 میکروگرم در میلی لیتر از لیپوپلی ساکارید منجر به کاهش معنی دار درصد تولید بلاستوسیست در مقایسه با تیمار شاهد شد (p<0/05). براساس نتایج این پژوهش، لیپوپلی ساکارید اثرات منفی بر تکوین تخمک گوسفند دارد و اثرات آن احتمالا از طریق تاثیر بر مسیر های مرتبط با متابولیسم انرژی میانجی گری می گردد. به کارگیری برنامه های مدیریتی به منظور کنترل عوامل افزایش دهنده غلظت لیپوپلی ساکارید در دوره تولیدمثل می تواند از کاهش عملکرد تولیدمثلی دام جلوگیری کند.