پژوهش حاضر با هدف ارزیابی کیفیت برنامه های آموزش توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز از دیدگاه اعضای هیئت علمی انجام گرفت. این پژوهش از نوع توصیفی-مقطعی بود. جامعه ی آماری اساتید دانشکده ی توانبخشی دانشگاه جندی شاپور اهواز بود. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه ی محقق ساخته بود که از دو بخش تشکیل می شد. بخش اول متغیرهای دموگرافیکی و بخش دوم ابعاد کیفیت آموزش را می سنجید. این ابعاد شامل 8 بعد ارزش علمی، یادگیری و کاربردی درس، اشتیاق مدرس به درس، روشنی و سازمان بندی مطالب، تعامل گروهی و مشارکت، در دسترس بودن مدرس، جامعیت مطالب آموزش داده شده، امتحان و نمره گذاری، مطالب خواندنی و تکالیف بود و از28 گویه تشکیل شده بود. پاسخ ها بر اساس مقیاس لیکرت امتیازبندی گردید. اعتبار ابزار گردآوری داده ها از طریق تحلیل محتوا تائید شد. در بررسی پایایی ابزار، آلفای کرونباخ 80/0 محاسبه شد. برای تحلیل داده ها از آمار توصیفی(فراوانی مطلق و نسبی) و آمار استنباطی (آزمون تی مستقل، ANOVA و آزمون تعقیبی Tukey) در SPSS20 استفاده گردید. یافته های پژوهش نشان دادند که 5 بعد از ابعاد کیفیت آموزش در دانشکده ی توانبخشی از نظر اساتید کاملاً مناسب و2 بعد دیگر آن نسبتاً مناسب برآورد شد. اما بعد آزمون و نمره گذاری نسبتاً نامناسب برآورد گردید. بین دیدگاه اساتید دارای سابقه ی خدمت کمتر از5 سال با اساتید دارای بیشتر از 15سال در بعد «جامعیت مطالب آموزش داده شده» تفاوت معناداری مشاهده شد P<0. 006)). در دانشجویان گروه های توانبخشی که بخش عمده ای از آموزش آن ها عملی است نیاز به آزمون هایی مانند آسکی و داپس ضروری به نظر می رسد.