Journal of Isfahan Medical School
Year:2014 | Volume:32 | Issue:278|Papers Count:7

مقدمه: امروزه به صورت گسترده ای از سلول های بنیادی مشتق از چربی (ADSCs یا Adipose tissue-derived stem cells) جهت مهندسی بافت غضروف استفاده می شود. بیشتر مطالعاتی که تاکنون در این زمینه انجام شده است، پیرامون داربست ها، عوامل رشد و روش های تحریک مکانیکی بوده است و مطالعات کمی در زمینه ی تغییرات نشانگرهای سطحی طی کندروژنز انجام شده است. بر این اساس، هدف تحقیق حاضر بررسی تغییرات نشانگرهای سطحی CD14 و CD44 طی فرایند کندروژنز است.روش ها: بافت چربی زیر جلدی انسانی 3 نفر تحت تاثیر آنزیم کلاژناز تجزیه و سلول های بنیادی کشت داده شدند. سلول های پاساژ دوم جهت بررسی نشانگرهای سطحی CD14 و CD44 به وسیله ی فلوسیتومتری مورد استفاده قرار گرفتند. همچنین این سلول ها در داربست آلژینات و تحت تاثیر مدیوم کندروژنیک کشت داده شدند و سلول های تمایز یافته در روزهای 7 و 14 جهت بررسی نشانگرهای سطحی CD14 و CD44 مورد استفاده قرار گرفتند.یافته ها: بیان نشانگر CD44 در 96.8 درصد از ADSCs مشخص گردید؛ اما CD14 در 98.6 درصد از این سلول ها بیان نشد. نشانگر CD44 در سلول های بنیادی تمایز یافته در داربست آلژینات در روز 7 در 96.3 درصد بیان شد؛ اما در روز 14 کاهش پیدا کرد و به 52.8 درصد رسید. بیان نشانگر CD14 در این سلول ها در روز 7 و 14 به ترتیب 99.7 و 99.9 درصد بود.نتیجه گیری: نشانگر CD44 در سلول های بنیادی و سلول های تمایز یافته در روز 7 با درصد بالا بیان می شود، اما در روز 14 کاهش پیدا می کند. نشانگر CD14 در سلول های بنیادی بیان نمی شود، اما در سلول های تمایز یافته، با درصد بالا بیان می شود. بنابراین پیشنهاد می شود با توجه به تغییرات نشانگرهای پیش گفته طی کندروژنز، می توان از این نشانگرها جهت تشخیص کندروژنز و مقایسه ی سلول های تمایز یافته با کندروسیت های طبیعی استفاده کرد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (pdf) مراجعه فرمایید.

مقدمه: خونریزی مغزی ناشی از ضربه به سر، یکی از عوامل شایع مرگ و میر می باشد. تشخیص به موقع محل و نوع خونریزی از اهمیت زیادی برخوردار است؛ به طوری که نجات جان این بیماران به طور کامل به تشخیص زودهنگام محل و نوع خونریزی بستگی دارد. در این مقاله یک روش خودکار شناسایی و طبقه بندی نواحی خونریزی مغزی به منظور ارتقای دقت و سرعت تصمیم گیری پزشک معرفی شده است.روش ها: ابتدا از یک روش ناحیه بندی برای شناسایی و جداسازی خونریزی از سایر قسمت های مغز استفاده شد. پس از آن به استخراج ویژگی های گوناگون از هر ناحیه ی خونریزی پرداخته شد و سپس با کمک الگوریتم ژنتیک، بهترین آن ها جهت تحویل به یک طبقه بند انتخاب گردیدند. تصاویر مورد استفاده در این تحقیق، از دستگاه سی تی اسکن بیمارستان کاشانی جمع آوری شدند و مربوط به 70 بیمار زن و مرد بین گروه سنی 60-15 سال بودند. این افراد، مشکوک به خونریزی های اپی دورال، ساب دورال، اینتراسربرال، داخل بطنی و یا بدون خونریزی (سالم) بودند.یافته ها: با استفاده از روش شناسایی و طبقه بندی پیشنهادی، صحت شناسایی انواع خونریزیEDH  (Eextradural haematoma)،ICH (Intracerebral hemorrhage) ، SDH (Subdural haemorrhage) به ترتیب مقادیر 96.87، 96.10 و 92.15 درصد به دست آمد. همچنین خونریزی IVH ((Intraventricular hemorrhage با صحت 91.82 شناسایی و از بقیه ی انواع خونریزی جدا شد. در مرحله ی طبقه بندی، صحت طبقه بندی و تشخیص نوع هر یک از انواع خونریزی 94.13 درصد به دست آمد.نتیجه گیری: در این مقاله، یک روش مستقل و خودکار شناسایی و طبقه بندی خونریزی مغزی ارایه شده است. روش ارایه شده تلاشی در جهت ارتقای دقت تشخیص پزشکان و تسریع تصمیم گیری آن ها به منظور نجات جان بیماران است. با استفاده از روش ارایه شده، 4 نوع خطرناک خونریزی در تصاویر سی تی اسکن تشخیص داده و انواع آن ها طبقه بندی شدند که از این طریق، فرایند درمان بیماران مبتلا به ضربه ی مغزی تسریع می گردد.

مقدمه: در حوادث پرتوی مثل انفجار هسته ای یا نشت مواد رادیو اکتیو از نیروگاه های هسته ای و یا حوادث در بخش های پزشکی هسته ای بیمارستان ها، عده ی زیادی از افراد به طور تصادفی مقدار نامشخصی از پرتوهای یونیزان را دریافت می کنند. اولین قدم برای درمان این افراد توسط پزشک تعیین میزان دز اشعه ی دریافتی توسط مصدومان است. در چنین مواقعی و همچنین هنگام رادیوتراپی، برای تعیین میزان دقیق اثربخشی درمان پرتوی یونیزان از دزیمتری بیولوژیک استفاده می شود. در دزیمتری بیولوژیک، از شاخص های بیولوژیک قابل اندازه گیری که در اثر تابش تغییر می کنند، برای برآورد و اندازه گیری دز تابشی اشعه توسط فرد استفاده می شود.روش ها: در این تحقیق آزمونی برای دزیمتری بیولوژیک بر اساس القای آپوپتوز توسط تابش پرتوی گاما در لنفوسیت های T خون محیطی 16 داوطلب انجام شد. به این منظور، خون 16داوطلب به عنوان نمونه گرفته شد. سپس لنفوسیت های خون جدا و در محیط کشت RPMI 1640 ((Roswell Park Memorial Institute 1640 کشت داده شد و در اتمسفر 5 درصد CO2 در دمای 37oC قرار داده شد. سپس از محیط کشت، نمونه هایی تهیه شد و با دزهای مختلف تابش داده شد. نمونه ها دوباره به انکوباتور منتقل شدند تا آپوپتوز در آن ها اندازه گیری شود. آپوپتوز ایجاد شده در اثر تابش در جامعه ی سلولی به روش فلوسایتومتری و با استفاده از رنگ آمیزی (Fluorescein isothiocyanate) FITC+ Annexin V و رنگ (Prodidium Iodide) PI اندازه گیری شد.یافته ها: آپوپتوز ایجاد شده با تابش با دقت کافی قابل اندازه گیری است وبه دز تابش بستگی دارد. اما میزان آپوپتوز به زمان بعداز دریافت تابش و روش فلوسایتومتری بستگی دارد.نتیجه گیری: امکان استفاده از اندازه گیری آپوپتوز پرتوی به عنوان دزیمتر بیولوژیک در زمان های کوتاه بعد از پرتوگیری در حوادث پرتوی وجود دارد.