این مقاله اشارتگرهای شخصی را به منزله شاخص های زاویه دید در سه ترجمه رمان به سوی فانوس دریایی بررسی می کند. ابتدا، مباحث نظری اشارتگرها در گفتمان ادبی و سپس، پیشینه مرتبط با بحث مرور می شود. در واقع، اشارتگرها که ابزار تعیین زاویه دید فضایی-زمانی متون روایی اند و ارتباط گفتارها را با نقطه نظر گوینده مشخص می کنند، نشان می دهند آیا پرسپکتیو راوی یا شخصیت در داستان لحاظ شده است یا خیر. آنگاه، بحث ترجمه اشارتگرها در سه ترجمه فارسی رمان به سوی فانوس دریایی بررسی شده و نمونه های انتخابی سه ترجمه در قالب دو گفتمان غالب غیر مستقیم و غیر مستقیم آزاد بررسی تطبیقی می شوند. در مجموع، حسینی عمده گفتمان های غیر مستقیم و غیر مستقیم آزاد را که دونوازی صدای راوی و اشخاص است، به صورت مستقیم (نزدیک به %80) و دو مترجم دیگر به همان ترتیب متن اصلی ترجمه کرده اند.