علوم پزشکی رازی
سال:1397 | دوره:25 | شماره:11 |تعداد مقالات:13

زمینه و هدف: هدف از پژوهش حاضر مقایسه تاثیر هشت هفته تمرین پیلاتس و مصرف β گلوکان جو بر مقادیر پلاسمایی ابستاتین وکوله سیستوکینین در زنان دارای اضافه وزن بود. روش کار: در این تحقیق نیمه تجربی 32 زن با دامنه سنی 63/6 ± 70/39 سال، قد 30/6 ± 85/157 سانتی متر، وزن 25/6 ± 38/69 کیلوگرم و شاخص توده بدنی 15/1 ± 76/27 کیلوگرم بر مترمربع به طور تصادفی به چهار گروه کنترل، تمرین پیلاتس، نان جو و ترکیبی تقسیم شدند. ابتدا جهت سنجش سطوح ابستاتین و کوله سیستوکینین از آزمودنی ها خون گیری به عمل آمد. سپس آزمودنی های گروه تمرین پیلاتس و گروه ترکیبی تحت تاثیر تمرین پیلاتس (8 هفته، 3 جلسه در هفته، هر جلسه 1 ساعت) قرار گرفتند. آزمودنی های گروه های ترکیبی و نان جو، یک عدد نان جو حاوی 5 گرم بتاگلوکان را به مدت 8 هفته (یک بار در روز) دریافت کردند. گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. سطوح ابستاتین و کوله سیستوکینین پس از 8 هفته تمرین پیلاتس مجددا به روش الایزا اندازه گیری شد. مقایسه درون گروهی داده ها با آزمون t – همبسته و مقایسه بین گروهی با تحلیل واریانس یک طرفه (ANOVA) انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد پس از 8 هفته تمرین پیلاتس و مصرف β گلوکان جو در هیچ یک از گروه های تحقیق در سطح ابستاتین تغییرات معناداری مشاهده نشد (05/0p> )؛ اما در دو گروه ترکیبی و گروه نان جو افزایش معنی دار کوله سیستوکینین مشاهده شد (05/0 p≤ ). نتیجه گیری: بر اساس این یافته ها استنباط می شود که هشت هفته تمرینات پیلاتس و مصرف β گلوکان جو باعث افزایش معنادار مقادیر پلاسمایی کوله سیستوکینین در زنان دارای اضافه وزن می شود.

زمینه و هدف: پارگی نسبی تاندون عضله سوپرااسپیناتوس از شایع ترین علل تاندینوپاتی های روتاتورکاف و دردهای شانه است. در شک به این اختلال به دنبال شرح حال و معاینه فیزیکی، MRI از روش های استاندارد تشخیصی است. با وجود آنکه سونوگرافی می تواند در تشخیص پارگی های کامل سوپرااسپیناتوس آزمون تشخیصی قابل قبولی باشد، ولی در اینکه آیا در پارگی نسبی تاندون های شانه، روش تشخیصی قابل قبولی باشد، نظرات مختلفی وجود دارد. لذا بر آن شدیم تا با انجام آزمون های بالینی و کیفیت عملکردی شانه و مقایسه ضخامت تاندون عضله سوپرااسپیناتوس در سونوگرافی با نتایج MRI در بیماران مبتلا به پارگی نسبی تاندون عضله سوپرااسپیناتوس صحت این روش تشخیصی را ارزیابی نماییم. روش کار: در این مطالعه مقطعی در فاصله بهمن ماه 1392 تا بهمن ماه 1395، در 58 بیمار با شکایت درد شانه که معیار های ورود به مطالعه را دارا بودند، آزمون های عملکرد شانه شامل Jobe، Hawkins، Neer، O'Brien، Lift Off و Belly Press انجام شد. کیفیت عملکردی شانه با دو پرسش نامه DASH و WORC سنجیده و ضخامت تاندون سوپرااسپیناتوس با سونوگرافی اندازه گیری شد و پس از آن نتایج با یافته های MRI مقایسه و ارتباط آن ها آنالیز گردید. یافته ها: 58 بیمار بررسی شدند که 81% مونث بودند و میانگین سنی بیماران 55. 53 سال بود. ضخامت تاندون سوپرااسپیناتوس بر اساس تست کولموگروف – اسمیرنوف توزیع نرمال داشت (2/0p=). به همین علت با آنالیز واریانس ضخامت تاندون بر اساس نتایج آزمون ها مقایسه شد که تفاوت معناداری را نشان نمی داد (05/0p>). ارتباط آزمون های بالینی و کیفیت عملکردی شانه با افزایش ضخامت تاندون عضله سوپرااسپیناتوس بیماران با کمک آزمون رگرسیون بررسی شد که معنادار نبود (05/0p>). نتایج به دست آمده بر اساس ضخامت سوپرا اسپیناتوس با یافته های به دست آمده از MRI مقایسه شد و علی رغم بالاتر بودن متوسط ضخامت تاندون عضله در موارد پارگی نسبی تاندون عضله سوپرااسپیناتوس، تفاوت معنی داری مشاهده نشد (05/0p>). نتیجه گیری: با توجه به یافته ها، در موارد پارگی های نسبی تاندون عضله سوپرااسپیناتوس علاوه بر آزمون های بالینی و بررسی کیفیت عملکردی، جهت تایید تشخیص انجام آزمون های پاراکلینیک چون MRI و سونوگرافی لازم است.

زمینه و هدف: بیماری های قلبی-عروقی علت اصلی مرگ و میر در ایران و سایر کشورهای جهان است. در مورد عوامل خطر و علل مرگ و میر بیماران به دنبال عمل جراحی بای پس عروق کرونر (CABG-Coronary artery bypass grafting) اتفاق نظر وجود ندارد و هدف مطالعه حاضر تعیین این عوامل می باشد. روش کار: در مطالعه مورد شاهدی گذشته نگر و در فاصله زمانی 78 ماهه، اطلاعات بالینی قبل و حین عمل بیماران با جراحی بای پس عروق کرونر که طی 30 روز بعد از عمل فوت کرده بودند (گروه مورد، 36 بیمار) با گروه شاهد به تعداد 144 نفر از بیمارانی که به دنبال جراحی فوت نکرده بودند، ثبت و آنالیز گردید. یافته ها: میزان مرگ ومیر در طی این فاصله زمانی 29/1% بود. سن بالا، جنس مونث، درگیری هر سه رگ کرونری، بیماری انسدادی مزمن ریوی، درگیری شریان اصلی کرونری چپ، نارسایی دریچه میترال، جراحی اورژانسی، شرایط بحرانی قبل از عمل، سطح هموگلوبین پایین، شمارش گلبول سفید خون بالا، آرتریوپاتی خارج قلبی، میانگین زمان کلامپ آئورتی بالا، هیپرتانسیون پولمونری، زمان بای پس قلبی ریوی بالا، استفاده از بالون پمپ داخل آئورتی، استفاده از اینوتروپ و استفاده از ضربان ساز قلبی ارتباط معنی داری با مرگ و میر داشتند. نتیجه گیری: جراحی اورژانس در شرایط بحرانی قبل از عمل، به ویژه در زنان مسن با کوموربیدیتی های متعدد، مرگ و میر بالایی دارد. ارزیابی قبل از عمل و اصلاح عواملی مانند کم خونی، کنترل عوامل التهابی و مشکلات ریوی و کم کردن طول مدت جراحی جهت کاهش مرگ و میر بعد از جراحی کمک کننده خواهد بود.

زمینه و هدف: سرطان پستان شایع ترین سرطان در میان زنان ایرانی است. تشخیص زودهنگام و درمان سریع سرطان پستان در مراحل ابتدایی بیماری، نقش مهمی در بهبود پیش آگهی مبتلایان و کاهش میزان مرگ ومیر در اثر این بیماری دارد. خودآزمایی پستان آسان ترین و ارزان ترین شیوه شناسایی زودرس بیماری می باشد. از این رو این مطالعه با هدف بررسی آگاهی، نگرش و عملکرد زنان بالای 20 سال تهران نسبت به خودآزمایی پستان انجام گرفت. روش کار: مطالعه حاضر از نوع توصیفی – مقطعی می باشد که در سال 95-1394 بر روی 2500 نفر از زنان شهر تهران که به صورت نمونه گیری در دسترس وارد مطالعه شده بودند، انجام گرفت. با استفاده از پرسش نامه KAP (Knowledge، Attitudes and Practice) آگاهی، نگرش و عملکرد افراد در مورد خودآزمایی پستان سنجیده شد و اطلاعات به دست آمده با استفاده از آمارهای توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: میانگین سنی افراد شرکت کننده 51/32 سال بود. در بخش آگاهی از سرطان پستان، 57/40 درصد و در بخش آگاهی از خودآزمایی پستان 03/23 درصد افراد، از آگاهی خوب بهره مند بودند. در بخش نگرش، 86/47 درصد افراد نگرش مثبت نسبت به انجام خودآزمایی پستان داشتند. در بخش عملکرد تنها 60/11 درصد افراد، ماهیانه به صورت منظم خودآزمایی پستان را انجام می دادند. نتیجه گیری: یافته های مطالعه حاضر نشان داد که زنان مورد مطالعه در مورد خودآزمایی پستان دارای آگاهی، نگرش و عملکرد نامناسب بودند؛ بنابراین پیشنهاد می گردد که برنامه های آموزشی مناسب در مورد افزایش آگاهی های سرطان پستان و روش های تشخیص زودرس آن طراحی گردد و در دسترس زنان جامعه قرار گیرد.

زمینه و هدف: از آنجا که باقی مانده سموم شیمیایی در محصولات غذایی برای سلامتی انسان ها مخاطره آمیز است، این مطالعه با هدف تعیین غلظت باقی مانده سموم بنومیل و دیازینون در توت فرنگی و ارزیابی مخاطره سلامت ناشی از مصرف این محصول انجام یافت. روش کار: در این مطالعه توصیفی، 30 نمونه توت فرنگی کشت شده در گلخانه از بازار مصرف شهر همدان خریداری و به آزمایشگاه منتقل شد. پس از آماده کردن و هضم نمونه ها، غلظت باقی مانده سموم بنومیل و دیازینون به روش اسپکتروفتومتری به ترتیب در طول موج های 400 نانومتر و 245 نانومتر در سه تکرار تعیین شد. از طرفی مخاطره تجمعی باقی مانده سموم در توت فرنگی مطابق مدل مربوطه ارزیابی شد. یافته ها: غلظت باقی مانده سموم در نمونه ها (میلی گرم در کیلوگرم) برای بنومیل در محدوده 013/0 تا 989/0 و برای دیازیون نیز در محدوده 01/0 تا 416/1 بود. همچنین میانگین غلظت هر دو سم، بیشتر از رهنمود سازمان بهداشت جهانی و اتحادیه اروپا بود. از طرفی هرچند ارزش شاخص MOET با 51/180، بیان گر مخاطره تجمعی باقی مانده سموم بنومیل و دیازینون موجود در توت فرنگی بود، ولی نتایج محاسبه شاخص مخاطره سلامت نشان داد که بر اساس سرانه مصرف کنونی، باقی مانده سموم برای مصرف کنندگان توت فرنگی فاقد مخاطره است. نتیجه گیری: هرچند نتایج نشان داد که مقادیر باقی مانده سموم در توت فرنگی برای مصرف کننده فاقد مخاطره بود، ولی با توجه به استفاده روزافزون از سموم شیمیایی برای تولید محصولات کشاورزی و باغی، برای دستیابی به ایمنی غذایی نسبت به پایش باقی مانده سموم برای کسب اطلاع از میزان دریافت از طریق رژیم غذایی و اطمینان از عدم مخاطره آن ها توصیه می شود.

زمینه و هدف: یکی از راه های تقویت اثر واکسن ها استفاده از یاور ها می باشد. STxB باکتری شیگلا دارای نقش یاوری و حاملی بوده و می توان با ترکیب کردن آنتی ژن های کاندیدای واکسن با این یاور به تولید واکسن مناسب پرداخت. غاسول صابونی گیاهی دارای فعالیت ان-گلیکوزیداز می باشد. ایزوفرم 6 این گیاه (SO6)، آدنین 4324 را در توالی حفاظت شده GAGA در 28SrRNA پورین زدایی کرده و سنتز پروتئین را مختل می کند. هدف این مطالعه، بیان ژن SO6-STxB در باکتری اشرشیا کلی و بررسی تیتر آنتی بادی آن در موش می باشد. روش کار: در این مطالعه تجربی ژن SO6 با جایگاه های آنزیمی BamHI و SalI از پلاسمید pUC57 جداسازی گردید و در وکتور بیانی pET28a() حاوی ژن STxB زیرهمسانه سازی و به باکتری اشرشیا کلی سویه BL21(DE3) تراریخت شد. بیان پروتئین نوترکیب SO6-STxB توسط IPTG القا و تخلیص به وسیله کروماتوگرافی تمایلی ستون نیکل انجام گردید. تایید پروتئین نوترکیب با استفاده از وسترن بلات انجام گرفت. موش ها به صورت صفاقی با پروتئین تخلیص شده واکسینه شدند و تیتر IgG سرم به روش ELISA مورد سنجش قرار گرفت. یافته ها: زیرهمسانه سازی ژن STxB-SO6 در وکتور بیانی pET28a() به وسیله واکنش PCR و هضم آنزیمی، تائید شد. پروتئین نوترکیب 5/37 کیلودالتونی تولید شده به وسیله SDS-PAGE و لکه گذاری وسترن تایید شد. سپس آنتی بادی تولید شده از سرم موش جداسازی و توسط الایزا اندازه گیری گردید. نتیجه گیری: آنتی ژن STxB-SO6 نوترکیب تخلیص شده می تواند برای تحقیقات ضد سرطانی و کاندید واکسن استفاده شود.

زمینه و هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی مداخله تلفنی خانواده محور برنامه حرکتی اسپارک بر تبحر حرکتی و شدت علائم اتیسم کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم با عملکرد بالا انجام شد. روش کار: روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون و بدون گروه کنترل بود. تعداد 9 خانواده دارای کودک با اختلال طیف اتیسم عملکرد بالا مراجعه کننده به مراکز توان بخشی ویژه کودکان اتیسم از شهرهای تهران، اصفهان، شهر قدس و کرمانشاه به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند و مداخله در 24 جلسه 45 دقیقه ای (هفته ای 3 جلسه) و به مدت 8 هفته به صورت تلفنی اجرا شد. از مقیاس سنجش شدت علائم اتیسم گیلیام (گیلیام، 1995) و فرم کوتاه پرسش نامه تبحر حرکتی برونینگز-اوزرتسکی (برونینگز، 1978) برای گردآوری اطلاعات استفاده شد. اطلاعات گردآوری شده با استفاده از آزمون آماری t وابسته تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج حاصل نشان داد که مداخله خانواده محور تلفنی برنامه حرکتی اسپارک به طور معنی داری سبب بهبود تبحر حرکتی کودکان با اختلال طیف اتیسم با عملکرد بالا شده است (05/0p<)، اما تاثیر معنی داری در شدت علائم اختلال طیف اتیسم در این کودکان دیده نشد. نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که مداخله تلفنی خانواده محور اسپارک روشی اثربخش برای کاهش مشکلات حرکتی کودکان با اختلال طیف اتیسم است.

زمینه و هدف: نداشتن فعالیت بدنی همراه با اختلال کارکردهای فیزیولوژی و کاهش مقاومت بدن در برابر استرس اکسیداتیو است. مکمل چای سبز سیستم دفاع آنتی اکسیدانی پلاسما را در زمان استراحت و در طول تمرین ورزشی افزایش می دهد. هدف از این پژوهش تعیین تاثیر هشت هفته تمرین هوازی تناوبی و مصرف مکمل چای سبز بر شاخص های استرس اکسیداتیو دختران جوان غیرفعال بود. روش کار: مطالعه نیمه تجربی حاضر، در قالب یک طرح پیش و پس آزمون اجرا شد. جامعه آماری شامل کلیه دختران جوان غیرفعال (18-15 سال) شهرستان سنندج بود. 30 نفر از داوطلبین، به صورت تصادفی ساده انتخاب و به سه گروه 10 نفره شامل تمرین-مکمل، تمرین-دارونما و مکمل به تنهایی تقسیم شدند. برنامه تمرین هوازی تناوبی به مدت هشت هفته، هفته ای سه جلسه به صورت فزاینده بود. نمونه خونی اولیه در حالت پایه قبل از شروع مکمل سازی و تمرین و خون گیری دوم 48 ساعت بعد از اتمام فعالیت 8 هفته ای جمع آوری شد. میزان ظرفیت آنتی اکسیدانی تام (TAC-Total Antioxidant Capacity) و مالون دی آلدئید (MDA-Malondialdehyde) با استفاده از کیت الایزا اندازه گیری شد. از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه (ANOVA) با آزمون تعقیبی توکی و از آزمون t همبسته با سطح معناداری 05/0 p≤ استفاده شد. یافته ها: تفاوت معناداری در MDA بین سه گروه مشاهده شد. به طوری که MDA گروه تمرین-دارونما تفاوت معناداری را با گروه مکمل نشان داد؛ اما در شاخص TAC تفاوت معناداری بین سه گروه در مرحله پس آزمون مشاهده نشد. بر اساس نتایج آزمون t همبسته، شاخص MDA در هر سه گروه به طور معناداری کاهش یافت اما شاخص TAC فقط در گروه مکمل کاهش معناداری داشت. نتیجه گیری: به نظر می رسد داشتن فعالیت فیزیکی منظم مشابه یک مکمل ضداکسایشی عمل می کند که در شرایط استرس، سلامت فرد را به خوبی حفظ می کند و مکمل چای سبز سبب تاثیر مضاعف می شود.

زمینه و هدف: در پرتودرمانی، یون های اکسیژن، دارای فواید بیشتری از نظر خواص بیولوژیکی نسبت به یون های سبک تر نظیر پروتون است. اکسیژن، دارای انتقال خطی انرژی (LET-Linear Energy Transfer) بیشتر و اثر بیولوژیکی نسبی (RBE-Relative Biological Effectiveness) بزرگ تری هستند. برای طراحی قله براگ گسترش یافته (SOBP-Spread-Out Bragg Peak) از دوز بیولوژیکی، روشی کاربردی را با محاسبات مونت کارلو و محاسبات ماتریسی طراحی کرده ایم. این روش را برای پرتوهای اکسیژنی و نیز پروتونی به کار برده ایم. روش کار: پس از استخراج پروفایل های قله براگ، توسط کد Geant4، ضرایب وزنی شدت برای هر پرتو برای ایجاد یک SOBP یکنواخت استخراج شده است. همچنین مقدار RBE با توجه به مدل خطی-درجه دوم (LQ) محاسبه گردیده است. نمودار دوز بیولوژیکی، دوز فیزیکی و سطح بقای سلولی در تابش هر دو یون نیز به دست آمده است. یافته ها: SOBP بیولوژیکی طراحی شده، یکنواختی مطلوبی را نشان می دهد. دوز فیزیکی حاصل از پرتوهای پروتونی و اکسیژنی تفاوت چندانی با یکدیگر ندارند، اما برای دوز بیولوژیکی، اختلاف فاحشی بین آن دو وجود دارد. حتی با وجود تنظیم شدت پرتوها برای ایجاد یک دوز بیولوژیکی یکسان، نمودار سطح بقای سلولی، تفاوت بسیار زیادی با یکدیگر خواهند داشت. نتیجه گیری: ویژگی ها و اثرات بیولوژیکی اکسیژن نسبت به پروتون، برای بهینه سازی سیستم برای رساندن حداکثر آسیب به بافت تومور و حداقل آسیب به بافت های سالم اطراف می تواند انتخاب مناسبی باشد. وجود جداول غنی تر از مقادیر تجربی برای پارامترهای موثر بر مقدار اثر بیولوژیکی نسبی در تابش اکسیژن، دقت در این بهینه سازی را شدیدا بالا می برد.

زمینه و هدف: بررسی پاتولوژی های شانه به عنوان یکی از آسیب های شایع ارتوپدی با توجه به عدم حساسیت کافی یافته های بالینی یکی از مطالب مورد بحث در مقالات رادیولوژی می باشد. به طور سنتی MRI شانه مدالیته انتخابی تشخیصی می باشد. ولی با توجه به محدودیت های آن همچون هزینه بالا و عدم در دسترس بودن نیاز به روش های ساده و ارزان تر احساس می شود. سونوگرافی می تواند جایگزین مناسبی در این زمینه و بررسی پاتولوژی های بافت نرم شانه باشد. در این مطالعه به بررسی میزان تطابق یافته های سونوگرافی و MRI در موارد پارگی های پارشیل و کامل عضلات کاف و یافته های همراه همچون بورس ساب اکرومیال و تغییرات دژنراتیو مفصل شانه پرداخته شده است. روش کار: در این مطالعه که نوعی مطالعه بررسی روش ها می باشد 85 بیمار مراجعه کننده به بخش رادیولوژی بیمارستان حضرت رسول اکرم با درخواست MRI شانه مورد بررسی همزمان سونوگرافی قرار گرفتند. میزان تطابق سونوگرافی و MRI در تشخیص محل و شدت پارگی های کامل و پارشیل در عضلات اصلی کاف و همچنین میزان و شدت افیوژن بورس ساب اکرومیال و هایورتروفی مفصل اکرومیوکلاویکولار مورد مقایسه قرار گرفت. یافته ها: از مجموع 85 بیمار (30 مرد و 55 زن) با آسیب های مختلف در عضلات سوپرااسپیناتوس، اینفرااسپیناتوس، ساب اسکوولاریس و سر بلند بایسپس سونوگرافی در تطابق مناسب و بالایی با یافته های MRI در تشخیص پارگی های پارشیل و کامل و نیز محل آن ها می باشد. هرچند میزان رتراکشن تاندون را کمتر از حد مورد انتظار بر اساس MRI پیش بینی می کند. نتیجه گیری: سونوگرافی شانه می تواند به عنوان مدالیته جاگزین MRI به ویژه در مواردی که MRI در دسترس نمی باشد، جهت بررسی پارگی تاندون های کاف و نیز میزان و شدت افیوژن بورس ساب اکرومیال و هایپرتروفی مفصل اکرومیوکلاویکولار قرار گیرد.

زمینه و هدف: علی رغم درمان پذیر بودن بیماری سل (Tuberculosis-TB)، این بیماری همچنان جزو 10 عامل اصلی مرگ و میر در جهان به حساب می آید. در دهه اخیر یکی از عوامل نگران کننده در درمان بیماری سل، ظهور گونه های مقاوم به داروهای ضد سل (Drug Resistant-Tuberculosis-DR-TB) است. از این رو مطالعه حاضر به بررسی عوامل اپیدمیولوژیک، یافته های آزمایشگاهی و بالینی تاثیرگذار بر ابتلا به سل و به ویژه انواع مقاوم به داروی آن پرداخته است. روش کار: در مطالعه مورد-شاهدی حاضر یافته های بالینی و آزمایشگاهی 67 بیمار مبتلا به سل حساس به دارو (DS-TB)، 20 بیمار مبتلا به DR-TB بستری در بخش سل بیمارستان مسیح دانشوری طی مدت یک سال (95-94) و 30 فرد سالم به عنوان کنترل، جمع آوری شد. بیماری تمامی بیماران مسلول وارد شده در مطالعه بر اساس شرح حال بالینی، معاینات فیزیکی، نتایج آزمایش ها و یافته های رادیولوژیکی توسط متخصص عفونی تایید شد و بیماران مسلول بر اساس چگونگی پاسخ به دارو به دو گروه DS-TB و DR-TB تقسیم بندی شدند. آنالیز آماری با استفاده از نرم افزار SPSS انجام شد. یافته ها: بروز سل مقاوم به دارو با عوامل مختلفی ازجمله سابقه درمان درگذشته و تماس با مسلول در ارتباط است. همچنین از نظر یافته های آزمایشگاهی نیز تفاوت معناداری بین سه گروه مورد از نظر سرعت رسوب گذاری گلبول های قرمز (ESR)، مقادیر پروتئین واکنشگر C (CRP) و آنزیم آدنوزین دآمیناز (ADA) وجود دارد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل، پیشنهاد می شود در بیمارانی که در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به انواع مقاوم به داروی سل (بیماران با سطح سواد پایین، دارای سابقه مصرف دارو در گذشته و غیره) هستند، درمان با دقت و حساسیت بیشتری دنبال شود. همچنین توجه به تفاوت های موجود در یافته های بالینی و آزمایشگاهی دو گروه حساس و مقاوم به دارو نیز ممکن است در تشخیص بهنگام و درمان بهتر این بیماری کمک کننده باشد.