علوم کشاورزی ایران
سال:1385 | دوره:37 | شماره:3 |تعداد مقالات:24

در این مطالعه کشت هیدروپونیک دو رقم خیار گلخانه ای به نامهای سلطان و پردیس در دو آزمایش جداگانه پاییزه و بهاره و با استفاده از پنج محلول غذایی مختلف بصورت آزمایش فاکتوریل و در سه تکرار مورد بررسی قرار گرفت . تفاوت عمده محلولهای غذایی در نوع نیتروژن آنها بود به نحویکه در محلول شماره 2 فقط نیتروژن نیتراتی استفاده شده بود ودر سایر محلولها بتدریج نیتروژن آمونیومی نیز اضافه شده بود. در پایان هر یک از آزمایشها شاخص های عملکرد میوه، درصد ماده خشک میوه و برگ و میزان عناصر نیتروژن کل، فسفر، پتاسیم، کلسیم و منیزیوم برگ اندازه گیری شدند. نتایج حاصل از تجزیه مرکب داده های دو آزمایش نشان داد که افزودن نیتروژن آمونیومی به محلولهای غذایی سبب کاهش عملکرد میوه می شود. بیشترین عملکرد میوه در بوته های تغذیه شده با محلول شماره 2 بدون نیتروژن آمونیومی به میزان حدود 5.6 کیلوگرم در بوته و کمترین آن با محلول شماره 1 با بیشترین میزان نیتروژن آمونیومی و میانگین تولید میوه 4.2 کیلوگرم دربوته به دست آمد. افزایش نیتروژن آمونیومی به محلولهای غذایی سبب کاهش درصد ماده خشک میوه و برگ گردید. همچنین با افزایش نیتروژن آمونیومی محلولها، میزان عناصر برگ تغییر یافت به نحوی که نیتروژن کل و فسفر بافتهای برگ افزایش یافت. حضور آمونیوم در محلولها سبب اسیدی شدن محیط ریشه شده و روی جذب فسفر تاثیر داشته است. میزان عناصر پتاسیم، کلسیم و منیزیوم با افزایش نیتروژن آمونیومی کاهش یافته که اثر آنتاگونیسمی عناصر را نشان می دهد. رقم پردیس تولید میوه بیشتری نسبت به رقم سلطان داشت و از نظر سایر شاخصها هم بین ارقام تفاوتهای معنی داری مشاهده گردید. نتایج این تحقیق نشان داد که خیار گلخانه ای تحت تاثیر نسبتهای مختلف نیتروزن آمونیومی و نیتراتی قرار می گیرد و نیتروژن نیتراتی را ترجیح می دهد.

تنوع ژنتیکی گیلاس (P. avium L.) با استفاده از نشانگرهای مولکولی روی مهمترین ارقام محلی وخارجی مورد مطالعه قرار گرفت . بدین منظور ابتدا بافرهای مختلف استخراج پروتئین در شش اندام شامل بذر، برگ، پوست ساقه، دانه گرده، مادگی و جوانه گل گیلاس رقم سیاه مشهد مورد بررسی قرار گرفت . نتایج این مرحله از آزمایش نشان داد که استفاده از بازدارنده فعالیت فنلها مانند پلی وینیل پلی پیرولیدین (PVPP) به تنهایی قادر به جلوگیری از فعالیت آنها که منجر به ظهور نوارهای پروتئینی در سطح ژل شود ، نخواهد بود. همچنین بافتها و اندامهای مورد مطالعه نیز دارای فعالیت متفاوت پروتئینی و فنلی بودند . بطور کلی از شش بافت یا اندام مورد بررسی در این پژوهش پوست ساقه ، برگ و دانه گرده دارای فعالیت کمی و کیفی مناسبتری پس از انجام الکتروفورز در سطح ژل پلی اکریل آمید بودند . نهایتا پوست شاخه بدلیل امکان دست یابی به آن در تمام فصول و سهولت برداشت از گیاهان خزانه ای مورد انتخاب نهایی قرار گرفت . نتایج حاصل از بررسیهای آماری به روش دایس (Dice) و مقایسه آن با نتایج حاصل از صفات مرفولوژیکی نیز مشخص نمود ارقامی مانند مشهد و سیاه مشهد علیرغم داشتن نامهای تقریبا مشابه و میوه های همرنگ در فاصله تقریبا دوری از یکدیگر قرار دارند.

این تحقیق به منظور تعیین نیاز لیزین مرغان تخم گذار بر اساس پاسخهای  بازده تخم مرغ، ضریب تبدیل خوراک و لیزین آزاد پلاسما انجام شد. ابتدا جیره پایه ای بر اساس ذرت- گلوتن ذرت و کنجاله سویا که از لحاظ تمام مواد مغذی به غیر از لیزین متعادل بود ساخته شد. محتوی لیزین جیره پایه 0.58 درصد بود. مقادیر مختلف لیزین در 9 سطح 0.32, 0.28, 0.24, 0.2, 0.16, 0.12, 0.08, 0.04) و 0.36 درصد) به این جیره پایه اضافه شد. جیره های آزمایشی به همراه جیره پایه به مدت 16 هفته در اختیار مرغ ها قرار داده شد. هر تیمار شامل 48 مرغ در قالب طرح کاملا تصادفی متعادل با 4 تکرار بود. برای برآورد نیاز لیزین از مدل خط شکسته استفاده شد. سطوح مختلف لیزین جیره تاثیر معنی داری بر وزن تخم مرغ ، بازده تخم مرغ، مصرف خوراک (P<0.01) و ضریب تبدیل خوراک (P<0.05) داشت ولی اثر سطوح مختلف لیزین جیره بر درصد تولید تخم مرغ معنی دار نبود. همچنین سطوح مختلف لیزین جیره تاثیر کاملا معنی داری (P<0.01) بر سطوح لیزین آزاد پلاسما داشت. برآورد نیاز لیزین بر اساس پاسخهای بازده تخم مرغ، ضریب تبدیل خوراک و لیزین آزادپلاسما به ترتیب 675 ، 790 و 785 میلی گرم در روز به دست آمد که بیانگر این است که شاخص لیزین آزاد پلاسما می تواند یک شاخص دقیق (R2=0.96) جهت تعیین نیاز لیزین مرغ تخم گذار باشد. در مجموع با توجه به نتایج تحقیق حاضر نیاز لیزین مرغان تخم گذار سویه های-لاین در مرحله اوج تولید790-785 میلی گرم در روزتوصیه می شود.

کنترل بیولوژیک نماتد مولد گره ریشه گونه Meloidogyne javanica ، به وسیله قارچ Trichoderma viride طی چندین آزمایش گلخانه ای بررسی شد. نتایج نشان می دهد که غلظت های مختلف این قارچ می تواند نسبت به شاهد، علاوه بر کاهش میزان بیماری، میزان تولید توده تخم به ازای هر گیاه و متوسط تعداد تخم داخل هر توده تخم را به طور معنی داری (در سطح 5% ) کاهش دهند. از نظر میزان بیماری بین غلظت های مختلف قارچ، تا غلظت 107 اسپور در میلی لیتر اختلاف معنی دار وجود داشت. ولی از نظر تعداد توده تخم روی ریشه هر گیاه، غلظتهای 103 و 104 اسپور در میلی لیتر نسبت به شاهد، اختلاف معنی دار نبود و غلظتهای 107 و 108 نیز، روند کاهش بدون اختلاف معنی دار بود. از نظر میزان تخم در داخل هر توده تخم نیز، بین غلظتهای بیش از 102 اسپور در میلی لیتر قارچ اختلاف معنی دار وجود نداشت. نتایج این تحقیق همچنین نشان می دهد که قارچ T. viride می تواند پس از حمله نماتد به گیاه نیز میزان بیماری (متوسط اندازه گال) و متوسط تعداد توده تخم به ازای هر گیاه را کاهش دهد. ولی از نظر متوسط تعداد تخم داخل هر توده تخم، بین تیمار و شاهد فقط در مرحله تولید سلول های غول آسا (4 روز پس از نفوذ نماتد به گیاه) اختلاف معنی دار بود و در مرحله ظهور بالغ های جوان (15 روز پس از نفوذ نماتد به گیاه ) اختلاف معنی دار نبود. این قارچ همچنین موجب کاهش در میزان تفریخ تخم نماتد گردید. در حالی که حداکثر میزان تفریخ تخم نماتد در شاهد با اختلاف معنی داری نسبت به روزهای قبل، در روز سوم بود، در گیاهان تیمار در روز ششم بوده و تا روز نهم نیز بدون تغییر معنی دار بود ( در سطح 5% ). کاهش میزان تفریخ تخم نماتد در تیمار با قارچ نسبت به شاهد حدود 20 درصد بود.

سفید بالکهای پنبه، بویژه دو گونه Bemisia tabaci (Genn.) (Hom.: Aleyrodidae) وBemisia argentifolii Bellows and Perring از مهمترین آفات محصولات زراعی ، گلخانه و گیاهان زینتی در ایران هستند؛ که علاوه بر تغذیه از شیره گیاهی، به دلیل انتقال بیماریهای ویروسی، ترشح عسلک و در نتیجه کاهش در فتوسنتز گیاهان، از اهمیت زیادی برخوردار می باشند. با انگیزه شناسایی و تعیین پراکنش بیوتیپ های سفیدبالک پنبه، 11 جمعیت از این حشرات در سال 1381 مورد بررسی قرار گرفت. برای این هدف، برگهای پنبه آلوده به پوره ها و شفیره های این حشره از کشتزارهای پنبه داراب، قم، ساوه، گنبد، گرگان، ورامین، گرمسار، ارزوییه (کرمان)، رفسنجان، شوشتر و دانشکده کشاورزی گردآوری شدند. پوره ها و شفیره ها، در اتاق رشد تحت شرایط دمای 24 ± 2 درجه سانتی گراد ، رطوبت نسی 55 ± 3 درصد و دوره نوری 16 ساعت روشنایی 8 ساعت تاریکی پرورش داده شدند. حشرات کامل هر یک از جمعیت های گردآوری شده، پس از خارج شدن از پوسته شفیرگی بوسیله اسپیراتور جمع آوری، و تا زمان انجام آزمایشهای مولکولی داخل میکروسانتری فیوژ تیوپ درتانک محتوی ازت مایع نگهداری شدند. برای انجام این پژوهش، از تکنیک رپید پی. سی.آر. با 5 آغازگر (ده نوکلئوتیدی) استفاده شد. تمام آغازگرها توانستند دی. ان. آی. حشرات مورد بررسی را تکثیر و تولید نوارهای مشخص نمایند. 71 نوار به عنوان نشانگر انتخاب شدند که وزن مولکولی آنها بین 200-3000 جفت باز بود. با نگرش به نتایج بدست آمده، روشن شد که به جز توده جمع‎آوری شده از منطقه رفسنجان، که تنها گونه B. tabaci را داشت در تمام کشتزارهای اشاره شده در بالا یک جمعیت مخلوط از B. tabaci و B. argentifolii وجود داشت؛ و با نگرش به چند شکلی های مشاهده شده در باندهای بدست آمده از تکثیر دی. ان. آی. جمعیت های سفید بالک های پنبه، ممکن است بیوتیپ های دیگری نیز وجود داشته باشند که نیاز به بررسی بیشتر دارد. نتیجه گیری نهایی اینکه: مارکر مولکولی رپید ابزار مناسبی برای مطالعه تنوع ژنتیکی در جمعیت های گوناگون سفید بالک پنبه می‎باشد.

جنس Cymbopogon از جمله گیاهان معطر متعلق به خانواده گندمیان می باشد که ترکیبات موجود در اسانس گونه های مختلف آن بطور وسیعی در صنایع دارویی، آرایشی و بهداشتی مورد استفاده قرار می گیرند. همچنین برخی از این ترکیبات دارای فعالیت بیولوژیکی قابل توجه می باشند. در این مطالعه پس از استخراج اسانس اندام هوایی گونه C. parkeri از رویشگاه دهبکری جیرفت و نمونه های کشت شده همین رویشگاه در باغ گیاهان دارویی زردبند واقع در شمال تهران ترکیبات اسانس بوسیله کروماتوگرافی گازی – طیف سنج جرمی مورد آنالیز و شناسایی قرار گرفتند. همچنین فعالیت ضد قارچی اسانس نمونه رویشگاهی روی سه گونه قارچ بیماریزای گیاهی شامل Pyricularia oryzae، Rhizoctonia solani و Fusarium oxysporum در شرایط آزمایشگاهی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل نشان داد ده اسانس استخراج شده در نمونه حاصل از رویشگاه طبیعی 2.46 درصد و در نمونه کشت شده 0.95 درصد وزنی / وزنی می باشد. با آنالیز کمی و کیفی اجزای متشکله اسانس نمونه ها، ده ترکیب مورد شناسایی قرار گرفتند که این ده ترکیب بیش از 99 درصد مقدار اسانس را تشکیل می دهند. از بین ترکیبات شناسایی شده ترکیب پیپریتون در هر دو نمونه طبیعی و زراعی (به ترتیب 82.96% و 87.59 ) بعنوان جزء غالب تشکیل دهنده اسانس شناخته شد. نتایج حاصل از بررسی خاصیت ضد قارچی غلظت های مختلف اسانس نشان داد اسانس این گیاه اثر بازدارندگی (قارچ ایستایی) بر رشد قارچ های مورد بررسی داشته و غلظت 600 پی پی ام صد درصد از رشد تمام قارچهای آزمایشی جلوگیری کرده است.

برای مقایسه میزان تولید و کیفیت پشم میشهای دو قلو و سه قلو زای تغذیه شده با علوفه مرتع به ارتفاعهای متفاوت پس از تشخیص آبستنی 94 راس میش آبستن نژاد رامنی (68 راس دو قلو و 26 راس سه قلوزا) که از شش هفته قبل از شروع آزمایش پشم چینی نشده بودند، بطور تصادفی از یک گله واقع در شهر پالمرستون شمالی کشور نیوزیلند انتخاب شدند. میشهای انتخابی بطور تصادفی به چهار گروه تقسیم و هر گروه در مرتع با ارتفاع متفاوت علوفه (6, 4, 2 و 8 سانتی متر) چرا نمودند. پس از پایان دوره آبستنی به دو گروه تقسیم و هر گروه به یکی از قسمتهای مرتع به ارتفاع (4 و 8 سانتی متر) منتقل شدند و بعد ازگذشت 87 روز از زمان زایش پشم چینی شدند. پس از توزین پشم، از پشم چیده شده ناحیه پهلوی راست هر میش مقداری نمونه بمنظور اندازه گیری خصوصیات پشم جدا گردید. میشهایی که در نیمه دوم دوران آبستنی در مرتع به ارتفاع علوفه 2 سانتی متری چرا نمودند دارای تولید پشم کمتر (1.6 در مقابل 2.2 کیلو گرم، P<0.05) و پشم ظریفتر (39.0 در مقابل 41.8 میکرون، P<0.05) نسبت به میشهای تغذیه شده با علوفه به ارتفاع 4 سانتی متر بودند؛ ولی بین مقدار و خصوصیات پشم میشهای تغذیه شده با علوفه به ارتفاع بالاتر از 4 سانتی متر اختلافی دیده نشد. تیمارهای تغدیه ای (ارتفاع علوفه مرتع) تاثیر معنی داری (P<0.05) بر روی خصوصیات پشم میشهای آزمایشی پس از زایش نداشته است. به نظر می رسد تعلیف میشهای دوقلو و سه قلوزا در مراتع با علوفه به ارتفاع بالاتر از 4 سانتی متر از نظر میزان رشد و خصوصیات دیگر پشم دارای مزایای چندانی نباشد. اثرات متقابلی بین تیمارهای تغذیه ای (ارتفاع علوفه) و خصوصیات پشم میش های دوقلو و سه قلو زا مشاهده نشده است.

سفیدک پودری گندم (Blumeria graminis f. sp. tritici) در استانهای مازندران و گلستان یک بیماری مهم محسوب می شود و سالانه خسارت زیادی به محصول گندم وارد می کند. به منظور کنترل این بیماری از طریق استفاده از ارقام مقاوم ضروری است ابتدا پر آزاری جدایه های بیمارگر مشخص گردد. نمونه های بیماری از مزارع مختلف گندم دو استان در سال 1383 جمع آوری و پرآزاری یا ناپرآزاری بیمارگر با استفاده از 15 رقم و لاین افتراقی گندم حامل ژنهای مقاومت علیه سفیدک پودری تعیین شد. جدایه های جمع آوری شده ابتدا تک جوش گردیدند سپس روی برگهای اولیه گیاهچه های 10- 8 روزه رقم های افتراقی مایه زنی شدند. عکس العمل گیاهچه ها با مقیاس متداول ( 0 الی 9 ) ارزیابی شد و فراوانی پرآزاری روی ژنهای مقاومت و پاتوتیپهای موجود در جمعیت بیمارگر تعیین شد. در نتیجه این پژوهش تعداد 8 پاتوتیپ یا ترکیب ژنوتبپی مختلف با سیستم بین المللی نامگذاری پاتوتیپهای قارچی شناسایی شدند. در بین پاتوتیپهای شناسایی شده پاتوتیپ 7.7.7.2.5 با پرآزاری روی 12 ژن و ترکیب ژنی و پاتوتیپ 1.1.6.0.0 با پرآزاری روی 4 ژن مقاومت بترتیب بیشترین و کمترین پرآزاری را داشته اند. در نتیجه این تحقیق مشخص شد کلیه جدایه ها روی لاین حامل ژن مقاوم Pm1 پرآزاری داشتند و هیچ یک از جدایه ها روی رقم حامل ژنهای مقاوم Pm2+4b+8 پرآزاری نداشتند. بر روی ژنهای مقاوم Pm3a, Pm3b, Pm4a, Pm8, Pm3c, Pm5 و Pm6 پرآزاری با فراوانی بالا وجود داشت. بر روی ژنهای مقاوم Pm2, Pm3d و Pm1+2+9 فراوانی پرآزاری متوسط و بر روی ژنهای مقاوم Pm17, Pm7 و Pm2+6 فراوانی پرآزاری پایین بود. اغلب جدایه های مورد آزمایش (بیش از 88%) روی هشت ژن مقاوم پرآزار بوده اند. به نظر می رسد جمعیت Blumeria graminis f. sp. tritici در استانهای مازندران و گلستان از پاتوتیپهای با پرآزاری بالا و ترکیب پیچیده تشکیل شده باشد بنابراین لازم است این موضوع در بکارگیری ژنهای مقاوم علیه ترکیبات نژادی این قارچ مورد توجه قرار گیرد.

تاثیر هشت نوع پایه مرکبات بر کیفیت میوه پس از برداشت و عمر نگهداری دو رقم گریپ فروت به نامهای مارش (سفید) و رابی رد (قرمز) به مدت 5 ماه در سردخانه در دمای 10 درجه سانتی گراد و رطوبت نسبی 85 درصد برای میوه های تولیدی از درختان 12 ساله، مورد بررسی قرار گرفت. میوه های گریپ فروت که بر روی پایه های: کلئوپاترا، کاریز سیترنج، ترویر سیترنج، سوینگل سیترملو، نارنج معمولی، ولکامرا لمون، آمبلیکارپا و نارنگی کینگ، پیوند شده بود در مرکز تحقیقات کشاورزی دزفول (صفی آباد) مورد آزمایش قرار گرفتند. تاثیر رقم، پایه و اثر متقابل بین آنها بر عمر نگهداری میوه بصورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی، مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج نشان داد که پایه بطور معنی داری بر عمر نگهداری میوه پس از برداشت موثر است و بیشتر شاخص های اندازه گیری شده طی مدت نگهداری در انبار تحت تاثیر پایه قرار دارند. بدون توجه به تاثیر پایه، رقم تاثیر زیادی بر عمر نگهداری نداشته و تقریبا هر دو رقم مورد آزمایش تغییرات یکسانی نشان داده و در بیشتر موارد اختلافات بین دو رقم از نظر آماری معنی دار نبود. پس از پنج ماه نگهداری میوه در دمای 10oC در سردخانه، درصد فساد میوه در میوه های پیوند شده بر پایه نارنگی کینگ بسیار زیاد ( 5 درصد) ولی کمترین فساد در میوه های تولیدی از هر دو رقم بر روی پایه ولکامرا (0.85 درصد) اندازه گیری شد. درصد کاهش وزن میوه پس از 5 ماه نگهداری در سردخانه در میوه های پیوندی روی پایه کلئوپاترا 15 درصد (بالاترین) و کمترین کاهش وزن در میوه های پیوندی از پایه ولکامرا (6 درصد)، اندازه گیری شد. در پایان مدت نگهداری در انبار، درصد کاهش در سایر شاخص های کیفی میوه از قبیل: حجم عصاره، کل مواد جامد قابل حل، اسید قابل سنجش و ویتامین C در میوه های حاصل از پایه ولکامرا، بسیار کم در مقایسه با سایر پایه ها، اندازه گیری شد.

بیماری شانکر باکتریایی درختان میوه هسته دار در تمامی مناطق اصلی پرورش درختان میوه در دنیا شیوع داشته و یکی از مهمترین بیماریهای این درختان از جمله گیلاس می باشد. چون ارقام مختلف گیلاس نسبت به بیماری شانکر باکتریایی حساسیت متفاوتی دارند، استفاده از ارقام مقاوم به این بیماری راهکار مناسبی برای کنترل آن است. بیماریزایی Pseudomonas syringae pv. syringae (Pss) از کلکسیون آزمایشگاه باکتری شناسی بخش بیمارهای گیاهی موسسه تحقیقات آفات و بیماریهای گیاهی جدا شده از درختان گیلاس استان تهران دوباره اثبات گردید. در این بررسی تعداد 21 رقم گیلاس پیوند شده روی پایه آلبالو تلخ (Pronus mahaleb.) شامل هیبرید شماره 1 کرج، شعاع السلطنه، سیاه مشهد، سیاه دانشکده، همدان، بلامارکاد پیش رس ایتالیا، شبستر، حاج یوسفی، ناپلئون، لامبرت، بلادی باربون، قرمز رضاییه، مشهد، زرد دانشکده، اراک، قرمز باغ نو، ابرده، میکرز، دیررس ایتالیا، رودچون و قزوین استفاده شد. برای بررسی مقاومت این ارقام سوسپانسیون باکتری مورد نظر به آنها تزریق و پس از نگهداری در شرایط گلخانه و هوای آزاد نتایج مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج حاصله نشان داد که ارقام گیلاس از نظر حساسیت به شانکر باکتریایی اختلاف معنی دار داشته و ارقام شعاع السلطنه، سیاه مشهد، بلامارکاد پیش رس، شبستر، حاج یوسفی، ناپلئون، دیررس ایتالیا، رودچون و قزوین مقاومت بالاتری نشان دادند. ارقام هیبرید شماره یک کرج، سیاه دانشکده، همدان، لامبرت، قرمز رضاییه، مشهد، زرد دانشکده، اراک، ابرده و میکرز به عنوان نیمه حساس و ارقام بلادی باربون و قرمز باغ نو به عنوان حساس ارزیابی شدند. هیچکدام از ارقام گیلاس مقاومت کامل نشان ندادند.

هفت گونه شته از روی درختان بادام در منطقه نجف آباد جمع آوری و شناسایی شدند. ماده های جنسی شته غلات Rhopalosiphum padi (L.) برای اولین بار در فصل پاییز از روی بادام جمع آوری گردید. سه گونه از شته ها به نام های شـته خالدار هلو Pterochloroides persicae ، شته سبز بادام Brachycaudus amygdalinus (Schout.) و شته آردی بادام Hyalopterus amygdali (Blanch.) از روی بـادام جمع آوری شد که در میان شته های دیگر به عنوان گونه های غالب، فراوانترین بوده و خسارت چشمگیری روی این درختان ایجاد می کردند. در میان گونه های نامبرده نوسانات فصلی جمعیت شته خالدار هلو روی بادام در پنج باغ این منطقه طی سال زراعی 1378 مورد مطالعه قرار گرفت. زمستان گذرانی ، زمان تفریخ از تخم ، زمان طغیان بهاره و پاییزه، انتشار و ظهور افراد بالدار، فعالیت تابستانه، زمان تخمگذاری ، تعداد تخم گذاشته شده و سایر میزبانهای این آفت مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که تخم های این گونه در اوایل اسفند تفریخ شده و پوره ها ایجاد کلنی نمودند. در اواخر فروردین افراد بالدار ظاهر گشتند. شته های تابستان گذران در باغات با رطوبت بالاتر مشاهده شدند. از اوایل مهر کلنی پاییزه شته خالدار مشاهده شد و به سرعت تعداد و جمعیت کلنی ها افزایش یافت. اواخر آبان ماده های تخمگذار ظاهر گشته و هر یک 9.2 ± 1.5 تخم تولید نمودند.

عنصر پتاسیم مانند سایر عناصر غذایی اصلی در تغذیه گیاه نیشکر، کمیت و کیفیت محصول، عنصر غذایی بسیار مهمی است. برای ارزیابی قابلیت استفاده پتاسیم خاک و مدیریت مصرف کود منحنی های کمیت – شدت (Q/I) پتاسیم مانند پتاسیم به سهولت قابل تبادل (DKo) ، پتاسیم به سختی قابل تبادل (Kx)، نسبت فعالیت پتاسیم (ARK) و ظرفیت بافری بالقوه پتاسیم (PBCK) و ضرایب همبستگی بین این پارامترها و خصوصیات فیزیکو شیمیایی نمونه های خاک 30 – 0 سانتی متر تحت کشت نیشکر استان خوزستان اجرا شد. نتایج نشان داد که DKo از 0.0353 تا 0.2257 با میانگین 0.0835 میلی اکی والان درصد گرم، Kx از 1.063 تا 4.143 با میانگین 2.325 میلی اکی والان درصد گرم، ARo از 0.0125 تا 0.0941 با میانگین 0.040 میلی مول در لیتر و PBCK از 1.2034 تا 3.0651 با میانگین 2.232 (mmolL-1)0.5/(meq100-1g) متغیر بود. منحنی های Q/I شکل معمول مشاهده شده در منابع را داشت اما در خاکهای مختلف متفاوت بودند. ضریب همبستگی بین PBCK و درصد رس (r=0.81**) CEC, (r=0.83**)، پتاسیم قابل تبادل (r=0.59*) و درصد ماده آلی (r=0.62*) معنی دار ولی با سابقه کشت، پتاسیم محلول و pH غیر معنی دار بود. نتایج نشان داد که کشت و کار طولانی مدت بدون اضافه کردن کود پتاسه سبب کاهش میزان پتاسیم بسهولت قابل دسترس (محلول و تبادلی) شده است ولی تاثیری بر پتاسیم غیر قابل تبادل و ساختاری نداشته است.

این تحقیق به منظور بررسی اثرات چهار سطح مکمل غذایی ال- کارنیتین بر عملکرد، خصوصیات لاشه و ترکیب بدن جوجه های گوشتی انجام شد. 320 قطعه جوجه یکروزه گوشتی هوبارد ( نر و ماده) دریافت و بر بستر (پن) تحت شرایط مطلوب رشد تا 42 روزه گی پرورش یافتند. جوجه های گوشتی به محض ورود در پن های آزمایشی تحت طرح کاملا تصادفی توزیع شدند ( 4 پن به ازای هر تیمار، 20 جوجه در هر پن). سطوح ال- کارنیتین مورد استفاده در این آزمایش شامل 400, 200, 0 و 600 میلی گرم مکمل غذایی ال- کارنیتین به ازای یک کیلوگرم خوراک مصرفی بود. ال- کارنیتین هیچ اثر معنی داری بر خوراک مصرفی و ضریب تبدیل غذایی نداشت (P>%5). ولیکن موجب بهبود جزیی افزایش وزن و تلفات گردید. سطوح مختلف ال کارنتین تاثیر معنی داری بر کیفیت لاشه (چربی بطنی) و اجزای ساختاری تشکیل دهنده لاشه (سینه و ران) ان نداشت (P>%5). همچنین کیفیت شیمیایی لاشه (ماده خشک، پروتئین و چربی لاشه نیز تحت تاثیر سطوح مختلف ال- کارنتین قرار نگرفت (P>%5).

در این تحقیق اثردما و رطوبت برجوانه زنی آسکوسپور وکنیدیوم قارچUncinula necator Burr. (Schw.)  عامل بیماری سفیدک سطحی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج به دست آمده نشان داد که آسکوسپورها در طیف دمایی 5 -30 درجه سانتیگراد بر روی لام میکروسکوپی و رطوبت نسبی اشباع قادر به جوانه زنی هستند. بیشترین میزان جوانه زنی (%37) آسکوسپورها در 25 درجه سانتیگراد اندازه گیری شد و طیف دمایی20-30 درجه سانتیگراد دمای بهینه جوانه زنی آسکوسپورها بود. میزان جوانه زنی آسکوسپورها بر روی لام میکروسکوپی و در رطوبت نسبی 95, 76, 54 و 100 درصد در25 درجه سانتیگراد به ترتیب صفر، صفر، 4.5 و 37 درصد بود. جوانه زنی کنیدیوم ها نیز روی لام میکروسکوپی و برگ بریده میزبان در دما و رطوبت نسبی مختلف اندازه گیری شد. حداقل دما برای جوانه زنی کنیدیومها روی لام میکروسکوپی در رطوبت اشباع 6 درجه سانتیگراد و دمای بهینه جوانه زنی کنیدیومها 21 درجه سانتیگراد بود. کنیدیومها همچنین روی لام میکروسکوپی در طیف رطوبت نسبی 54 -100 درصد و در سطح برگهای مو، در طیف دمایی 5-35 درجه سانتیگراد و رطوبت نسبی اشباع قادر به جوانه زنی بودند و بیشترین میزان جوانه زنی کنیدیومها روی برگ در دمای 15 و 25 درجه سانتیگراد اندازه گیری شد.

گونه های سن های شکارگر زیرخانواده Anthocorinae در مزارع یونجه، سیب زمینی و گندم سه منطقه استان آذربایجان شرقی در طی سال های 1381 تا 1383 شناسایی شدند. در شناسایی گونه های سن های شکارگر زیرخانواده Anthocorinae از مشخصات تاکسونومیکی قسمت های مختلف بدن و نیز شکل پارامر حشرات کامل نر استفاده گردید. در مزارع سیب زمینی و یونجه چهار گونه سن شکارگر O. horvathi (Reuter), O. minutus (L.), Orius niger Wolf. و Anthocoris pilosus (Jakovlev) مشاهده شدند که از تریپس ها نظیر Thrips tabaci Lind ، شته ها از جمله Aphis craccivora Koch. و Acyrthosiphon pisum Har. و کنه ها نظیر Tetranychus urticae Koch.  تغذیه می کردند. در مزارع گندم فقط گونه niger O.  مشاهده شد که از تریپس ها نظیر Haplothrips tritici Kur.  و شته ها از جمله Schizaphis graminum Rond. و Sitobium avenae F.  تغذیه می کرد. کلید شناسایی براساس ویژگی های تاکسونومیکی متمایز کننده این گونه ها و نیز توصیف مختصر ویژگی های ریخت شناسی گونه ها به تفکیک آورده شده است. گونه O. niger در بین سن های آنتوکورینه مزارع یونجه، سیب زمینی و گندم استان، غالب بود. همچنین در هر سه منطقه مورد مطالعه تراکم جمعیت O. niger در مزارع گندم و تراکم جمعیت هر 4 گونه سن شکارگر آنتوکورینه در مزارع یونجه و سیب زمینی، در مرحله گلدهی در مقایسه با مرحله رویشی قبل از گلدهی آنها بیشتر بود.

اطلاع از وضعیت جذب فسفر به وسیله خاکها در توصیه کودی فسفر مهم می باشد. اطلاعات اندکی در باره خصوصیات جذب فسفر خاکهای آهکی در استان همدان وجود دارد. در این تحقیق 15 نمونه از خاکهای آهکی استان همدان انتخاب شد. هدف های این تحقیق ارزیابی جذب فسفر با استفاده از همدماهای جذب فسفر و ارتباط پارامترهای این معادلات با خصوصیات خاک بود. داده های جذب فسفر خاکها به وسیله معادله های فرندلیش و خطی توصیف شد، ولی معادله همدمای جذب لانگمیر در تمام خاکها قادر به توصیف جذب فسفر نبود. حداکثر جذب فسفر برآورد شده به وسیله معادله لانگمیر(b) در دامنه 69.93-204.08 میلی گرم در کیلوگرم بود. پارامتر وابسته به انرژی پیوند (k) در دامنه 0.1-2.0 بود. گنجایش بافری حداکثر (MBC) در دامنه 12.9-238.08 میلی گرم در کیلوگرم بود. در معادله فرندلیش پارامتر (n) در دامنه 0.26-0.99 و ضریب توزیع (kd) در دامنه 7.77-232.75 لیتر در کیلو گرم بود. در مدل خطی گنجایش بافری تعادلی (EBC) در دامنه 4.88-126.61 لیتر در کیلوگرم و فسفر لبایل در دامنه 0.71-29.37 میلی گرم در کیلوگرم بود. نیاز استاندارد فسفر خاکها که به وسیله مدلهای لانگمیر، فرندلیش و خطی تعیین شد، به ترتیب در دامنه 2.7-65.1, 3.21-34.01 و 1.01-81.62 میلی گرم در کیلو گرم بود. نتایج مطالعات هم بستگی نشان داد که پارامترهای برآورد شده از معادله های همدمای جذب با کربنات کلسیم معادل خاکها هم بستگی معنی داری داشت، ولی این پارامترها با دیگر خصوصیات خاکها هم بستگی معنی داری نداشتند. نتایج مطالعات هم بستگی بین پارامتر های معادله های همدمای جذب نشان داد که پارامتر وابسته به انرژی با پارامترهای معادله فرندلیش و فسفر لبایل هم بستگی معنی داری داشت، ولی حداکثر جذب با پارامترهای برآورد شده از دومدل دیگر هم بستگی معنی داری نداشت. پارامتر a در معادله فرندلیش با گنجایش بافری تعادلی و فسفر لبایل هم بستگی معنی داری داشت، ولی پارامتر kd با فسفر لبایل هم بستگی معنی داری نداشت. پارامترهای گنجایش بافری حداکثر و گنجایش بافری تعادلی هم بستگی معنی داری با یکدیگر داشتند. نتایج این تحقیق نشان داد که مدلهای لانگمیر و فرندلیش و خطی می توانند در توصیف خصوصیات جذب فسفر استفاده شوند و کربنات کلسیم معادل بر خصوصیات جذب فسفر خاکها تاثیر دارد.

نشانگرهای ریزماهواره به علت محتوای اطلاعات چند شکل بالا و خصوصیات مطلوب دیگر، به عنوان نشانگرهای برتر در مطالعات ژنتیک و اصلاحی مانند بررسی تنوع ژنتیکی گیاهان بکار گرفته می شوند. در این تحقیق از نشانگرهای ریزماهواره جهت ارزیابی تشابهات ژنوتیپی، تنوع ژنتیکی و گروه بندی 72 رقم انگور متعلق به استان های فارس و خراسان همراه با 18 رقم اروپایی استفاده شد. مجموعا 94 آلل در 90 رقم با میانگین 7.8 آلل و 4.4 آلل موثر برای 12 مکان SSR شناسایی شدند. مقادیر محتوای اطلاعات چند شکل برای این نشانگرها از 0.4172 تا 0.8982 متغیر بود. متوسط هتروزیگوسیتی مورد انتظار و مشاهده شده در 90 رقم مورد مطالعه به ترتیب 0.7426 و 0.546 بودند. در تمام مکان ها به استثنای VVMD21 هتروزیگوسیتی مورد انتظار بالاتر از هتروزیگوسیتی مشاهده شده بود که احتمالا می تواند ناشی از وقوع آلل خنثی در این مکان های ژنی باشد. مقایسه داده های آللی بین جمعیت های اروپا، فارس و خراسان سطوح مشابهی از تنوع ژنتیکی را در همه جمعیت ها نمایان ساخت. میانگین تعداد آلل ها به ازای هر جمعیت 6 (اروپا) تا 6.41 (خراسان) متغیر بود. مقایسه پارامترهای جمعیت تشابه بیشتری را بین ارقام فارس و خراسان نسبت به ارقام اروپایی نشان داد. تجزیه خوشه ای با ضریب تشابه ژاکارد و استفاده از روش UPGMA، ارقام را به 8 گروه اصلی تقسیم کرد که در این گروه بندی بیش از 90 درصد ارقام اروپا در کنار یکدیگر قرار گرفتند که نتایج تجزیه به مولفه های اصلی نیز این گروه بندی را تایید کرد.

به منظور شناسایی فون نماتدهای راسته Tylenchida در باغات میوه منطقه جیرفت واقع در استان کرمان، طی سالهای 1380 و 1381، تعداد 140 نمونه خاک از اطراف ریشه درختان میوه منطقه جمع آوری گردید. پس از انتقال نمونه ها به آزمایشگاه، عملیات شستشوی خاک و استخراج نماتدها به روش سانتریفوژ و تثبیت و انتقال آنها به گلیسیرین با استفاده از روش دگریسه (1969) انجام گرفت. سپس از نماتدهای جدا شده به تفکیک جنس، اسلایدهای میکروسکوپی دایمی و برشهای لازم از قسمتهای مختلف بدن تهیه شد. پس از بررسیهای میکروسکوپی، اندازه گیری های لازم و رسم تصاویر مورد نیاز، با استفاده از منابع و کلیدهای موجود اقدام به شناسایی گونه های استخراج شده، گردید. براساس مشخصات مرفولوژیک و مرفومتریک جمعیتهای جمع آوری شده، تعداد 34 گونه نماتد متعلق به 19 جنس؛ از راسته Tylenchida، به شرح زیر شناسایی گردید: Aphelenchoides asterocaudatus         Filenchus facultativus                   Hoplolaimus seinhorsti Aphelenchoides bicaudatus               Filenchus misellus                          Irantylenchus vicinus Aphelenchoides limberi                    Filenchus polyhypnus                     Paratylenchus coronatus Aphelenchoides spicomucronatus     Filenchus vulgaris                          Pratylenchus neglectus Aphelenchoides subtenuis                Geocenamus alboranensis               Pratylenchus thornei Aphelenchus avenae                         Geocenamus brevidens                    Psilenchus hilarulus Basiria berylla                                  Geocenamus rugosus                       Psilenchus hilarus Basiria tumida                                  Helicotylenchus multicinctus           Seinura demani Boleodorus thylactus                       Helicotylenchus pseudorobustus      Tylenchorhynchus mashhoodi Criconemella xenoplax                   Hemicriconemoides chitwoodi          Tylenchulus semipenetrans Ditylenchus myceliophagus            Hirschmanneilla gracilis            Filenchus andrassy                          Hoplolaimus indicus         در بین گونه های شناخته شده چهارگونه Hemicriconemoides chitwoodi، Hirschmanneilla gracilis ، Hoplolaimus seinhorsti و Paratylenchus coronatus برای اولین بار از ایران گزارش شده و همراه با Filenchus polyhypnus ؛ به عنوان دومین گزارش از ایران، شرح داده می شوند.

کمبود آب و کارایی پایین مصرف آن در سیستم های کشاورزی سنتی یکی از عوامل محدود کننده کشاورزی در ایران است. بنابراین بررسی اثر کاربرد پلیمر آبدوست و خاکپوش تیره بر افزایش کارایی مصرف آب، ضروری به نظر می رسد. به منظور بررسی تاثیر کاربرد سطوح مختلف پلیمر آبدوست طراوت آ200 ( 2, 0 و 4 گرم در گیاه) و خاکپوش تیره بر صفات رویشی (وزن تر و خشک اندام هوایی، وزن تر و خشک ریشه)، زودرسی و عملکرد کل خیار رقم سوپر دامینوس در کشت پاییزه، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار به مدت دو سال انجام شد. نتایج نشان داد که محصول زودرس تیمار 4 گرم پلیمرآبدوست در گیاه و کاربرد خاکپوش تیره تقریبا چهار برابر تیمار شاهد بود (به ترتیب 280 و 73 گرم در بوته) و میانگین عملکرد کل میوه تحت تاثیر توام 4 گرم پلیمرآبدوست در گیاه نسبت به شاهد 76.4% افزایش پیدا کرد. همچنین عملکرد کل تیمار 4 گرم پلیمر آبدوست در هر گیاه و خاکپوش تیره نسبت به شاهد %115 افزایش یافت. بنابراین، کاربرد پلیمر آبدوست طراوت آ 200 به میزان 4 گرم در هر گیاه در چاله کاشت توام با خاکپوش تیره برای تولید خیار مزرعه ای رقم سوپر دامینوس در کشت پاییزه، توصیه می شود.

در بررسی اثر سیستم های آبیاری بارانی و نشتی بر جمعیت آفات مکنده (تریپس، زنجرک و کنه دونقطه ای )، بیماری قارچی خال سیاه، و روند رشد ارقام سیب زمینی ( آگریا، مارفونا، هرتا، کاسموس و پیکاسو)، آزمایشی در قالب طرح کرتهای خرد شده و بمدت دو سال در ایستگاه تحقیقات کشاورزی تجرک همدان اجراگردید. نتایج، حاکی از کاهش میانگین تراکم جمعیت تریپس، زنجرک و کنه دونقطه ای در آبیاری بارانی به ترتیب به میزان 66, 12.5 و 100 درصد نسبت به آبیاری نشتی بود. درصد آلودگی بوته های سیب زمینی به بیماری قارچی خال سیاه در تمامی ارقام در سیستم آبیاری بارانی کمتر ازآبیاری نشتی، و اختلاف در سطح یک درصد معنی دار شد. روند رشد ارقام نشان داد که وزن تر اندام های هوایی ارقام تحت بررسی در آبیاری بارانی بالاتر از آبیاری نشتی بود، ولی وزن غده ها تا 120 روز پس از کاشت در آبیاری نشتی به طور نسبی بالاتر از آبیاری بارانی قرار گرفت. تجزیه مرکب نتایج دو ساله بر روی عملکرد و رشد ثانویه ارقام در تیمارهای آبیاری بارانی و نشتی با طول دوره رویش یکسان ، وجود اختلاف معنی دار آماری بین آنها را نشان نداد.