تحقیقات در علوم زیستی ورزشی
سال:1393 | دوره:4 | شماره:15 |تعداد مقالات:6

هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر هشت هفته تمرین قدرتی، ثبات دهنده مرکزی و ترکیبی بر تعادل پویای دختران بسکتبالیست نخبه بود. 48 بسکتبالیست 18 تا 28 سال با میانگین و انحراف173 سانتی متر، بدون سابقه آسیب در اندام 64.63±4.17 کیلوگرم و قد 173.5±5.32 استاندارد وزنی 17 تحتانی به صورت تصادفی به چهار گروه 12 نفری شامل گروه های تمرینی قدرتی، ثبات دهنده مرکزی، ترکیبی و گروه کنترل تقسیم شدند. قبل و بعد از اجرای هشت هفته برنامه تمرینی، تعادل پویای آزمودنی ها با تست تعادل ستاره اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی، آزمون اندازه گیری های تکراری، آزمون تی زوجی، تحلیل واریانس یک سویه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد که تمرین قدرتی، ثبات دهنده مرکزی و ترکیبی، افزایش معنی دار فاصله دستیابی آزمودنی ها در هر هشت جهت را نشان دادند و همچنین تمرین ترکیبی از تمرین قدرتی و تعادلی و تمرین تعادلی نیز از تمرین قدرتی بهبود بیشتری در تعادل پویای آزمودنی ها ایجاد می کند. با توجه به نتایج مطالعه و نیاز ویژه ورزشکاران به تعادل هنگام فعالیت ورزشی و همچنین به عنوان عامل مهم در پیشگیری از آسیبهای ورزشی پیشنهاد میشود در طراحی برنامههای تمرینی از مزایای هر سه برنامه تمرین بویژه تمرینات ترکیبی استفاده کنند.

هدف کلی از انجام این پژوهش بررسی تفاوت اثر تمرینات قدرتی با و بدون انسداد عروق بر توان بی هوازی و توان انفجاری در ورزشکاران قدرتی نخبه و غیرورزشکاران بود. 20 تن از ورزشکاران وزنه بردار و پاورلیفتینگ مرد (سن: 22.30±1.56 سال) شهر کرمانشاه که دارای سابقه قهرمانی در سطح استان بودند و 20 تن از جوانان غیر ورزشکار (22.55±2.29 سال)، هر کدام به دو گروه 10 نفره تمرین با انسداد عروق و شدت کم (%20 IRM) و تمرین بدون انسداد عروق با شدت بالا (%80 IRM) به صورت همگن تقسیم شدند. برنامة تمرینی شامل هشت هفته (هر هفته سه جلسه و هر جلسه 60 دقیقه) و در مجموع 24 جلسه بود. قبل و بعد از هشت هفته تمرین، آزمون وینگیت 30 ثانیه ای برای ارزیابی توان بی هوازی مورد استفاده قرار گرفت. نتایج آزمون کلموگروف اسمیرنوف نشان دهنده طبیعی بودن داده های بدست آمده بود. از آزمون های آماری t وابسته برای تفاوت درون گروهی و از آزمون t مستقل برای بررسی تفاوت در بین دو گروه استفاده شد. نتایج نشان داد که هر دو گروه تمرینی با انسداد عروق و بدون انسداد عروق در ورزشکاران قدرتی پیشرفت معناداری را در توان بی هوازی داشتند ولی تفاوت معناداری در پیش آزمون و پس آزمون با یکدیگر نداشتند. به همین ترتیب نتایج در افراد غیرورزشکار نشان داد که با اینکه هر دو گروه تمرین با انسداد عروق و بدون انسداد عروق نسبت به پیش آزمون خود پیشرفت معناداری را در توان بی هوازی داشتند اما تفاوتی بین دو گروه در پیش آزمون و پس آزمون وجود نداشت. به طورکلی می توان نتیجه گرفت که تمرینات قدرتی با شدت کم همراه با انسداد عروق آثار مشابه با تمرینات سنتی مقاومتی با شدت زیاد بر توان بی هوازی (اوج توان در آزمون وینگیت) هم در ورزشکاران قدرتی و هم در غیرورزشکاران دارد. بنابراین می توان از تمرینات قدرتی با انسداد عروق و شدت کم به عنوان جایگزین تمرینات سنتی با شدت زیاد استفاده کرد.

هدف از این پژوهش ارزیابی تاثیر زمان فعالیت در دو نوبت از روز بر عملکرد قدرتی، سطح لاکتات خون و میزان درک فشار در مردان جوان بود. 18 دانشجوی پسر به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: گروه 1: تمرین مقاومتی شامل 80% یک تکرار بیشینه در حرک ت پرس سینه و %60 یک تکرار بیشینه در حرکت اسکات پشت بود. گروه 2: تمرین مقاومتی شامل 60% یک تکرار بیشینه برای حرکات پرس سینه و 80% یک تکرار بیشینه برای حرکت اسکات پشت بود. تمرین در دو نوبت صبح و عصر اجرا شد. آزمودنی های هر دو گروه در 2 نوبت آزمون شرکت کردند. هر جلسه شامل 4 ست تا رسیدن به واماندگی برای هر یک از 2 تمرین اسکات پشت و پرس سینه بود. برای مستقل استفاده t وابسته و برای مقایسه گروه ها از آزمون t مقایسه داده های صبح با عصر از آزمون در نظر گرفته شد. تعداد کل تکرار در هر دو گروه تمرین پرس سینه P<0.05 شد. سطح معناداری 05 و اسکات پشت در بعد از ظهر بیشتر از صبح بود، اما از نظر آماری معن ادار نبود. تفاوت بین غلظت لاکتات در نوبت صبح و عصر در طول تمرین پرس سینه (80% یک تکرار بیشینه) در هر 4 ست معن ادار نبود. اما این غلظت هم در تمرین اسکات پشت (60% یک تکرار بیشینه) و هم پرس سینه (%60یک تکرار بیشینه) در نوبت صبح به طور معناداری بالاتر از نوبت عصر بود. تفاوت بین غلظت لاکتات خون در نوبت صبح و عصر در طول تمرین اسکات پشت (80% یک تکرار بیشینه ) در ست3 و 4 در نوبت صبح نسبت به نوبت عصر به طور معناداری، اول معنادار نبود، اما در ست های 2 بالاتر بود. همچنین میزان درک فشار در هر دو گروه در طول 4 ست تمرین در صبح نسبت به عصر به طور معناداری بالاتر بود. تمرین مقاومتی در نوبت عصر به علت غلظت لاکتات خون کمتر و تعداد تکرار بیشتر نسبت به تمرین صبح، مفید تر است.

زمینه و هدف: سکون و کم تحرکی بشر را با بیماری های مختلف و مرگ زودرس مواجه می سازد. در جوامع صنعتی بیشتر مردم فعالیت بدنی ندارند. این روش زندگی باعث شده است که تعداد افراد چاق، غیرفعال و خطر ابتلا به بیماری های کبدی افزایش یابد. هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر دو هفته بی تمرینی به دنبال هشت هفته تمرین هوازی بر آلانین آمینوترانسفراز و آسپارتات آمینوترانسفراز مردان غیر فعال انجام شد. روش شناسی: در این کار آزمایی بالینی 18 مرد غیر فعال انتخاب و بر اساس توان هوازی به دو گروه 9نفره با میانگین و انحراف استاندارد، ،37/64±4/ سن(سال)، وزن(کیلوگرم) و قد(سانتی متر) بترتیب گروه تجربی و کنترل (37.64±4.7، 173.91±4.32 و 79.81±7.66) و (35.60±2.54، 175.55±5.10 و 84.00±9.79) تقسیم شدند و گروه تجربی به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه 30 دقیقه (در هفته اول با شدت50 درصد ضربان قلب ذخیره ای آغاز و در طی هشت هفته به 70 درصد ضربان قلب ذخیره ای رسید) روی نوارگردان دویدند، سپس دو هفته تمرینات خود را قطع نمودند. 24 ساعت قبل از شروع دوره تمرینی، 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی و دو هفته بعد از اتمام دوره ی بی تمرینی از تمامی آزمودنی ها خونگیری شد. جهت تجزیه و تحلیل یافته های تحقیق از آزمون های آماری کلموگروف- اسمیرنوف، تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر همراه با آزمون تعقیبی توکی استفاده شد (a=0.05). یافته ها: 2 هفته بی تمریی باعث کاهش معنی داری آسپارتات آمینوترانسفراز (p=0.005) شد ولی آلانین آمینوترانسفراز کاهش داشت که معنی دار نبود (p=0.568). همچنین نتایج نشان داد که هشت هفته تمرین هوازی منتخب باعث افزایش معنی دار در سطح AST شد (p=0.000). در حالیکه سطح ALT را کاهش داد که معنی دار نبود (p=0.404).

هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر پتانسیل سازی پس از فعالسازی در ترکیب با تمرین تناوبی سرعتی شدید بر اجرای ورزشی بود. روش شناسی: در این پژوهش 14 نوجوان سالم و فعال به طور داوطلبانه انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه 1 (7 آزمودنی، سن: 16.57±0.53 سال؛ قد: 178.14±6.67 سانتیمتر و وزن: 66.86±6.82 کیلوگرم) و 2 (7 آزمودنی، سن: 16.43±0.53 سال؛ قد: 173.71±5.68 سانتیمتر و وزن: 61.43±7.78 کیلوگرم) تقسیم شدند. آزمودنی های دو گروه 2 جلسه در هفته برای 3 هفته تمرین تناوبی سرعتی شدید را انجام دادند. گروه 1 قبل از قبل از انجام تمرینات سرعتی، پروتکل پیشآمادگی را به صورت 3 دور با 1 تکرار 3 ثانیه ای انقباض هم -طول عضلات باز کننده زانو انجام دادند. پیش و پس از اجرای برنامه تمرینی، استقامت در سرعت (40´6 متر) و میزان آنزیم لاکتات دهیدروژناز سرم آزمودنی ها تعیین شد. برای تعیین میزان لاکتات دهیدروژناز سرم، 24 ساعت قبل از جلسه اول و 48 ساعت بعد از جلسه آخر تمرین از آزمودنی ها نمونه خونی گرفته شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های آنالیز واریانس یک طرفه و t زوجی استفاده و سطح معناداری a<0.05 در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج آزمون آنالیز واریانس نشان داد که در نتیجه تمرین اختلاف معناداری بین استقامت در سرعت (p=0.38) و لاکتات دهیدروژناز (p=0.068) دو گروه مشاهده نشد. هم چنین نتایج آزمون t زوجی نشان داد که دو پروتکل تمرینی افزایش معناداری را در استقامت در سرعت (به ترتیب p=0.008 و p=0.007) لاکتات دهیدروژناز (به ترتیب p=0.049 و p=0.048) موجب شدند. نتیجه گیری: پتانسیل سازی پس از فعالسازی به شکل پروتکل مطالعه حاضر برای 3 هفته نمی تواند اثرات تمرین تناوبی سرعتی شدید بر استقامت در سرعت را بهبود بخشد.

هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیرات یک دوره تمرینات تناوبی کوتاه مدت شدید (HIT) بر توان هوازی و بی هوازی دوندگان دختر بود. آزمودنی های این تحقیق 20 دختر (با میانگین سن 24.9±2.65 سال، قد 167.9±4.94 سانتیمتر، وزن 59.6±3.30 کیلوگرم) بودند که به صورت همگن در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. قبل و بعد از اجرای پروتکل تمرینی، میزان توان هوازی و توان بی هوازی همه آزمودنی ها ارزیابی شد. سپس گروه تجربی با استفاده از تست رست (که شامل 6 وهله دویدن با تمام توان در مسافت 35 متری و با وهله بازیافتی 10 ثانیه اندازه گیری می شود) به مدت دو هفته انجام دادند و در نهایت بعد از اجرای پروتکل تمرینی، از همه آزمودنی ها آزمون مجدد به عمل آمد. برای تعیین اختلاف بین پیش آزمون و پس آزمون هر یک از گروه های تحقیق از روش آماری t وابسته و برای مقایسه بین میزان تغییرات گروه های مطالعه از آزمون t مستقل استفاده شد. پس از تجزیه و تحلیل داده ها، نتایج نشان داد که در گروه تجربی، تفاوت معنی داری در پس آزمون نسبت به پیش آزمون در میزان توان هوازی و بی هوازی مشاهده شد در حالیکه هیچگونه تفاوت معنی داری در گروه کنترل مشاهده نگردید. لذا با توجه به نتایج مطالعه، در دراز مدت چنانچه بطور مستمر و پیگیر به آنها پرداخته شود، احتمالا بهبودی آنها به نحو آشکارتری ظاهر خواهد شد.