تولیدات دامی
سال:1395 | دوره:18 | شماره:1 |تعداد مقالات:18

انتخاب ژنومی ابزاری جدید برای برآورد ارزش های اصلاحی صفات کمی با استفاده از نشانگرهای مولکولی است. معیار کارایی انتخاب ژنومی، دقت پیش بینی ارزش های اصلاحی ژنومی است. در تحقیق حاضر، دقت پیش بینی ژنومی روش های پارامتری و ناپارامتری در 345 گاو هلشتاین محاسبه شد. صفات مطالعه شده مقدار شیر، میزان چربی، میزان پروتئین، و سلول های سوماتیک شیر بود. دو روش پارامتری بهترین پیش بینی نا اریب خطی ژنومیک(GBLUP)  و بیز B و دو روش ناپارامتری فضای هیلبرت با هسته بازآفرین (RKHS) و شبکه های عصبی (NN) برای برآورد تاثیرات نشانگرها و پیش بینی و دقت ارزش های اصلاحی ژنومی استفاده شد. دقت پیش بینی ژنومی در دامنه 0.39 (برای سلول های سوماتیک) تا 0.73 (برای تولید چربی) محاسبه شد. بیز B و دو روش ناپارامتری در مقایسه با روش GBLUP دچار کوچک کردن بیشتر پیش بینی ها شده بودند (منحنی ضریب رگرسیون ارزش اصلاحی ژنومی بر ارزش اصلاحی کلاسیک بیشتر از یک به دست آمد). در مقایسه با همه روش ها دقت بیز B بیشتر شد. میانگین مربعات خطای پیش بینی برای روش GBLUP به نسبت دیگر روش ها برای صفات مطالعه شده کمتر برآورد شد. مدل رگرسیون بیز B برای انتخاب ژنومی در این جمعیت مطلوب بود، ولی برای بهبود دقت با این روش نیاز به کاهش آب رفتگی پیش بینی در این روش است.

این تحقیق به منظور درک بهتر سازوکارهای تنظیمی بیان ژن های مربوط به تعادل منفی انرژی انجام شد. ژن های با بیان بالا در تعادل منفی انرژی با استفاده از داده های ریزآرایه و RNA-seq شناسایی و توالی های پروموتری آنها برای شناسایی فاکتورهای رونویسی جدید در ارتباط با این مراحل تجزیه و تحلیل شدند. افزون بر این، از پایگاه اطلاعاتی STRING برای ترسیم شبکه ژنی مرتبط با فاکتورهای رونویسی شناسایی شده در تعادل منفی انرژی استفاده شد. نتایج تجزیه و تحلیل بیان ژن ها نشان داد که هشت ژن بیان بالا و معنادار در مقایسه تعادل منفی انرژی شدید نسبت به خفیف دارند (P<0.05). در نتیجه تجزیه و تحلیل پروموتری این ژن ها، 19 فاکتور رونویسی شناسایی شد. این مجموعه مشتمل بر یک فاکتور رونویسی (NF-kB) با نقش تاییدشده در تعادل منفی انرژی و فاکتورهای رونویسی جدید همچون SP1، ZBP89، NFI، Zf9، MYC، ZBTB7A، FOXF2، و KLF6، که نقش تنظیمی آنها در تعادل منفی انرژی گزارش نشده، است. براساس نتایج، 18 فاکتور رونویسی کاندید جدید معرفی شده در این مطالعه می توانند اطلاعات جدیدی را در درک بهتر شبکه تنظیمی موثر در تعادل منفی انرژی فراهم کنند.

به منظور مقایسه دقت پیش بینی های دو مدل NRC (2001) و CNCPS، 17 رأس گاو تازه زای هلشتاین در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی به یک جیره متوازن شده با نرم افزارهای NRC (2001) وCNCPS  اختصاص یافتند. مقادیر پیش بینی شده ماده خشک مصرفی، تولید شیر قابل حصول با توجه به انرژی و پروتئین جیره، توسط دو مدل با مقادیر مشاهده شده مقایسه شدند. دقت پیش بینی های دو مدل با محاسبه ضریب تبیین (R2)، اریب میانگین(Mean bias) ، و ریشه میانگین مربعات خطای پیش بینی شده (RMSPE) ارزیابی شدند. هر دو مدل به طور معنی داری ماده خشک مصرفی را کم تر از مقدار مشاهده شده پیش بینی کردند (P<0.01). اریب میانگین و RMSPE و R2 برای NRC (2001) به ترتیب 2.22، 2.84 و 0.48 و برایCNCPS  به ترتیب 3.18، 3.99 و 0.52 بود و مدل CNCPS ماده خشک مصرفی را 20 درصد کمتر از حد واقع پیش بینی کرد. تولید شیر مشاهده شده 29.78 کیلوگرم در روز بود. تولید شیر پیش بینی شده با توجه به انرژی جیره با نرم افزارهای NRC (2001) وCNCPS  به ترتیب 25.68 و 22.32 کیلوگرم در روز بود. تولید شیر پیش بینی شده با پروتئین جیره با نرم افزارهای NRC (2001) و CNCPS به ترتیب 25.80 و 28.37 کیلوگرم در روز بود و مدلNRC (2001)  تولید شیر را 14 درصد کمتر از حد واقع پیش بینی کرد. با توجه به اهمیت خوراک مصرفی در گاوهای تازه زا به نظر می رسدNRC (2001)  در مقایسه باCNCPS  در برآورد نیاز های تغذیه ای دقت بیشتری دارد.

قابلیت هضم و فراسنجه های تخمیری جیره های حاوی برگ، غلاف، و دانه درخت سوبابل (با نام علمی Leucaena leucocephala) در گوسفند با روش های هضم دومرحله ای و تولید گاز تعیین شد. جیره های آزمایشی شامل صفر (شاهد)، 25، 50، 75، و 100 درصد برگ، غلاف، و دانه سوبابل بودند که جایگزین علوفه یونجه در جیره گوسفندان شدند. در مقایسه با جیره شاهد، جیره حاوی 50 درصد دانه سوبابل تولید گاز بیشتری داشت (P<0.05). در بین جیره های حاوی برگ سوبابل بیشترین مقدار ماده آلی واقعا هضم شده مربوط به سطح 100 درصد برگ سوبابل بود. سطح 100 درصد جایگزینی با یونجه در مقایسه با سایر مقادیر جایگزینی غلاف، بیشترین عامل تفکیک کننده و بازده تولید توده میکروبی را داشت (P<0.05). قابلیت هضم ماده خشک، الیاف نامحلول در شوینده خنثی و اسیدی جیره های حاوی غلاف در همه سطوح، کمتر از جیره شاهد بود (P<0.05). قابلیت هضم الیاف نامحلول در شوینده خنثی و اسیدی در جیره های حاوی برگ سوبابل تا سطح 75 درصد جایگزینی برگ سوبابل با یونجه تفاوتی با شاهد و با یکدیگر نداشتند. با افزایش مقدار دانه سوبابل در جیره قابلیت هضم ماده خشک، الیاف نامحلول در شوینده خنثی و اسیدی از جیره شاهد بیشتر بود، به طوری که اختلاف برای سطوح 75 و 100 درصد دانه سوبابل معنی دار بود (P<0.05). بر اساس نتایج تحقیق حاضر، برگ و دانه سوبابل را می توان بدون وجود اثر منفی بر هضم و تخمیر تا 100 درصد جایگزین یونجه کرد. استفاده از دانه سوبابل به صورت جایگزین با یونجه در جیره گوسفندان می تواند ارزش غذایی جیره را افزایش دهد.

به منظور بررسی اثر شکل فیزیکی جیره بر عملکرد پرواری گوساله های نر هلشتاین، آزمایشی در موسسه تحقیقات علوم دامی کشور در سال 1390 انجام گرفت. جیره غذایی به دو صورت مخلوط کامل (شاهد) و مخلوط فشرده شده به شکل بلوک (آزمایشی) تهیه شد و در طرحی آزمایشی بلوک های کامل تصادفی با دو تیمار و چهار بلوک (وزن زنده دام ها)، به مدت پنج ماه در تغذیه گوساله های نر هلشتاین آزمایش شد. در طول دوره آزمایش، گوساله ها در حد اشتها تغذیه شدند و میزان ماده خشک مصرفی، افزایش وزن روزانه، و ضریب تبدیل غذا تعیین شد. میانگین ماده خشک مصرفی درطول دوره آزمایش برای جیره شاهد 8.1 و جیره آزمایشی 8.4 کیلوگرم بود (P<0.05). میانگین وزن اولیه گوساله های هر دو تیمار مشابه و به ترتیب 226 و 221 کیلوگرم و در پایان دوره آزمایش به ترتیب 361 و 373 کیلوگرم بود (P<0.05). میانگین افزایش وزن روزانه گوساله های دریافت کننده جیره شاهد 901 و گوساله های دریافت کننده جیره آزمایشی 1016 گرم بود (P<0.05). ضریب تبدیل غذا در گروه شاهد 9.0 و گوساله های جیره آزمایشی 8.3 بود (P<0.05). نتایج نشان داد که استفاده از جیره غذایی به صورت مخلوط کامل فشرده شده، سبب بهبود افزایش وزن، مصرف ماده خشک، و ضریب تبدیل غذا در گوساله پرواری می شود.

تاثیر تزریق داخل تخم مرغی هورمون تیروکسین و استفاده از مکمل آرژنین در جیره غذایی بر عملکرد و مقاومت جوجه های گوشتی به سرما، در دو آزمایش بررسی شد. در آزمایش اول، 2400 عدد تخم مرغ بارور آرین به طور تصادفی بین چهار گروه آزمایشی، کنترل مثبت (فرو بردن سوزن به داخل تخم مرغ)، کنترل منفی (عدم تزریق)، تزریق آب مقطر، و تزریق هورمون تیروکسین تقسیم شد. در آزمایش دوم پس از خروج جوجه ها از تخم، 240 قطعه جوجه نر گوشتی از تیمارهای کنترل مثبت و تزریق هورمون تیروکسین، انتخاب و در قالب طرح پایه کاملا تصادفی و به روش فاکتوریل 2×2 با دو سطح تزریق (عدم تزریق و تزریق 65 نانوگرم هورمون تیروکسین) و دو جیره (بدون مکمل آرژنین و افزودن 5 کیلوگرم آرژنین در تن خوراک) مطالعه شدند. برای القای آسیت، تمام جوجه ها از 14 روزگی تا پایان دوره پرورش در دمای 15 درجه سانتی گراد قرار گرفتند. تزریق داخل تخم مرغی هورمون تیروکسین، تعداد جوجه درجه دو و وزن کیسه زرده را در مقایسه با گروه شاهد، به طور معنی دار کاهش داد (P<0.05). تزریق هورمون تیروکسین و استفاده از آرژنین در جیره غذایی درصد تلفات ناشی از آسیت، درصد هماتوکریت، و تعداد گلبول قرمز را به طور معنی داری کاهش داد (P<0.05). بر اساس نتایج تحقیق حاضر، تزریق داخل تخم مرغی هورمون تیروکسین و استفاده از آرژنین در جیره غذایی، عملکرد پرنده را به هنگام مواجهه با محیط های سرد بهبود می بخشد.

این تحقیق با هدف بررسی تاثیر ایزوفلاون های سویا بر عملکرد رشد، فراسنجه های خونی، و محتوی کلسیم و فسفر استخوان درشت نی جوجه های گوشتی اجرا شد. تعداد 240 قطعه جوجه یک روزه سویه راس 308 در قالب طرحی کاملا تصادفی به چهار تیمار (شامل سطوح صفر (شاهد)، 25، 50، و 100 میلی گرم در کیلوگرم ایزوفلاون) و سه تکرار (20 قطعه در هر تکرار) طی یک دوره 42 روزه اختصاص یافتند. استفاده از ایزوفلاون در همه سطوح، بدون تاثیر معنی دار بر مصرف خوراک، افزایش وزن و ضریب تبدیل غذایی جوجه ها را در دوره پرورش بهبود بخشید (P<0.05). مصرف سطوح 50 و 100 میلی گرم ایزوفلاون در کیلوگرم جیره بدون تاثیر بر درصد خاکستر استخوان درشت نی، موجب افزایش درصد کلسیم و فسفر این استخوان شد (P<0.05). PH شیرابه گوارشی سنگدان و سکوم در اثر مصرف ایزوفلاون کاهش یافت (P<0.05). با افزودن ایزوفلاون به جیره غلظت کلسترول کل، تری گلیسرید، کلسترول LDL، و VLDL سرم خون جوجه ها کاهش (P<0.05) ولی غلظت کلسترول HDL افزایش یافت (P<0.05). استفاده از 100 میلی گرم ایزوفلاون موجب افزایش قیمت جیره مصرفی (P<0.05) و مصرف 50 میلی گرم آن افزایش سود ناخالص را به ازای هر قطعه جوجه موجب شد (P<0.05). با توجه به یافته های پژوهش حاضر، استفاده از سطح 50 میلی گرم در کیلوگرم ایزوفلاون سویا در جیره جوجه های گوشتی توصیه می شود.

تاثیر شش نوع برنامه خوراک دهی متناوب آردی - حبه بر عملکرد و حساسیت به آسیت با استفاده از 480 قطعه جوجه گوشتی در پنج تکرار و 16 پرنده در هر تکرار بررسی شد. تیمارها شامل 1. جیره آردی، 2. جیره آردی حرارت دیده، 3. جیره آردی در دوره های آغازی و رشد و در ادامه جیره حبه، 4. جیره آردی در دوره آغازی و در ادامه جیره حبه، 5. جیره حبه، و 6. جیره حبه آرد شده است. تغذیه جیره حبه در کل دوره پرورش، مصرف خوراک و وزن را افزایش داد و موجب بهبود ضریب تبدیل شد، اما حساسیت به آسیت افزایش یافت (P<0.01). جیره های آردی در تمام دوره پرورش کمترین افزایش وزن و نامناسب ترین ضریب تبدیل غذایی را ایجاد کردند (P<0.01). مصرف جیره حبه در دوره پایانی با مصرف حبه در کل دوره و یا دوره های رشد و پایانی، ضریب تبدیل مشابه و مناسب تر از جیره های آردی داشت (P<0.01). مصرف جیره های آردی در چهار هفته ابتدایی یا در کل دوره، حساسیت به آسیت را به طور معنی داری کاهش داد و با افزایش طول دوره تغذیه از جیره حبه این شاخص افزایش داشت (P<0.01). در گروه های دریافت کننده جیره حبه کمترین هزینه خوراک برای تولید یک کیلوگرم وزن زنده و بالاترین سود ناخالص به دست آمد (P<0.05). به منظور استفاده از مزایای جیره حبه و اجتناب از بروز تلفات زیاد و کاهش حساسیت به آسیت تغذیه جیره آردی در دوره آغازی و استفاده از خوراک حبه در ادامه توصیه می شود.

اثر اسیدی کننده گلوباسید در تراکم های متفاوت بر عملکرد و فراسنجه های خونی جوجه های گوشتی با استفاده از 576 قطعه جوجه گوشتی یک روزه سویه تجاری راس 308 در آزمایشی فاکتوریل 2×3 با سه سطح تراکم (14، 16، و 18 پرنده در هر مترمربع) و اسیدی کننده (سطوح صفر و یک کیلوگرم در تن جیره) در قالب طرح کاملا تصادفی با شش تیمار و چهار تکرار بررسی شد. کمترین مصرف غذا در تیمار با تراکم 18 و مصرف یک کیلوگرم اسیدی کننده مشاهده شد که تفاوت آماری معنی داری با دیگر تیمارها داشت (P<0.05). مصرف غذا در جوجه های دریافت کننده اسیدی کننده به طور معنی داری کمتر از پرندگانی بود که اسیدی کننده مصرف نکردند (P<0.05). افزایش تراکم از 14 به 16 و 18 قطعه در هر مترمربع سبب افزایش ضریب تبدیل غذایی شد (P<0.001). پرندگانی که با جیره حاوی اسیدی کننده گلوباسید تغذیه شدند، ضریب تبدیل غذایی کمتری داشتند (P<0.05). تغذیه جیره های حاوی اسیدی کننده سبب کاهش گلوکز و تیتر آنتی بادی در پاسخ به گلبول های قرمز خون گوسفند و همچنین سبب افزایش کلسترول و تری گلیسرید پلاسمای خون در جوجه ها شد (P<0.001). اثر متقابل تراکم و اسیدی کننده بر وزن بدن و متابولیت های خونی جوجه های گوشتی نیز معنی دار نبود. بنابراین در تراکم های زیاد نیز می توان از تاثیرات مفید اسیدی کننده ها سود برد.

ارزش غذایی پودر گیاه خرفه و تاثیر آن بر عملکرد، صفات کمی و کیفی تخم مرغ، و فراسنجه های تولیدمثلی مرغ های تخمگذار، در دو آزمایش جداگانه بررسی شد. از 120 قطعه مرغ تخمگذار لگهورن (های لاین W-36) در قالب طرح کاملا تصادفی با چهار تیمار و پنج تکرار برای بررسی اثر گیاه خرفه بر عملکرد تخمگذاری استفاده شد. مرغ ها به مدت هشت هفته جیره های حاوی سطوح گوناگون پودر گیاه خرفه (صفر، یک، دو، و سه درصد) را دریافت کردند. میزان انرژی خام، پروتئین خام، چربی خام، و فیبر خام نمونه های خرفه به ترتیب 2921.67 کیلوکالری بر کیلوگرم ماده خشک، 22.28 درصد، 3.99 درصد، و 9.47 درصد ماده خشک بود. انرژی قابل سوخت و ساز ظاهری و حقیقی خرفه به ترتیب 1864.70 و 1956.08 کیلوکالری بر کیلوگرم ماده خشک بود. سطوح پودر گیاه خرفه در جیره اثری بر عملکرد مرغ های تخمگذار نداشت. استحکام پوسته، ضخامت پوسته، رنگ زرده تخم مرغ، وزن تخمدان، وزن اویداکت، تعداد فولیکول زرد بزرگ، و وزن بزرگترین فولیکول در مرغ های تغذیه شده با پودر گیاه خرفه به نسبت پرندگان شاهد بیشتر بود (P<0.05). بر اساس نتایج تحقیق حاضر، استفاده از پودر گیاه خرفه در جیره های تخمگذار، صفات کیفی تخم مرغ و فراسنجه های تولیدمثلی را بهبود می بخشد. بنابراین می توان پودر گیاه خرفه را تا سطح سه درصد در تغذیه مرغ های تخمگذار استفاده کرد.

تاثیر پودر نعناع فلفلی و بادرنجبویه بر عملکرد، قابلیت هضم ظاهری، و فاکتورهای خونی جوجه های گوشتی تحت تنش گرمایی، آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی با 200 قطعه جوجه گوشتی نر یک روزه سویه رأس با پنج تیمار و چهار تکرار بررسی شد. تیمارها شامل: 1. جیره پایه بدون ماده افزودنی، 2. جیره پایه + 0.5 درصد نعناع فلفلی، 3. جیره پایه + یک درصد نعناع فلفلی، 4. جیره پایه + 0.2 درصد بادرنجبویه، و 5. جیره پایه + 0.4 درصد بادرنجبویه بودند. جوجه ها تا 25 روزگی با جیره یکسان تغذیه شدند. از 25 روزگی جوجه ها روزانه هشت ساعت در دمای 2 ± 34 درجه سانتی گراد قرار گرفتند. اثر سطوح پودر نعناع فلفلی و بادرنجبویه بر مصرف خوراک معنی دار نبود، اما پرندگانی که جیره های حاوی این دو ترکیب را مصرف کردند، افزایش وزن روزانه بیشتر و ضریب تبدیل کمتری داشتند (P<0.05). بیشترین افزایش وزن روزانه و بهترین ضریب تبدیل در جوجه های تغذیه شده با یک درصد نعناع فلفلی مشاهده شد. قابلیت هضم ظاهری ماده خشک و چربی تحت تاثیر تیمارها قرار نگرفت، اما قابلیت هضم پروتئین در پرندگان تغذیه شده با یک درصد نعناع فلفلی بیشتر از پرندگان گروه شاهد بود (P<0.05). صفات بیوشیمیایی خون تحت تاثیر سطوح گوناگون پودر نعناع فلفلی و بادرنجبویه قرار نگرفت. بر اساس نتایج حاصل، مصرف پودر نعناع فلفلی به میزان یک درصد جیره در شرایط تنش گرمایی، قابلیت هضم پروتئین را افزایش می دهد و عملکرد رشد جوجه های گوشتی را بهبود می بخشد.

به منظور تعیین اثر سطوح تفاله لیموترش و اسیدهای آلی بر عملکرد، صفات لاشه، مورفولوژی روده، سطح ایمنی، و فراسنجه های بیوشیمیایی خون از 288 قطعه جوجه گوشتی سویه راس-308، در آزمایشی فاکتوریل 2×3 با سه سطح تفاله لیمو (صفر، 1.5، و سه درصد جیره)، دو سطح گلوباسید (صفر و 0.1 درصد جیره) در قالب طرح کاملا تصادفی شش تیمار، چهار تکرار، و 12 قطعه جوجه در هر تکرار استفاده شد. تغذیه پرندگان با جیره های حاوی تفاله لیموترش و مکمل اسیدهای آلی مصرف خوراک، میزان افزایش وزن و وزن زنده را افزایش داد (P<0.05). تغذیه پرندگان با تفاله لیموترش و اسیدهای آلی به تنهایی بر صفات لاشه جوجه ها تاثیر نداشت، در حالی که در ترکیب آنها درصد ران افزایش یافت (P<0.05). استفاده از سه درصد تفاله لیموترش و نیز ترکیب لیموترش و مکمل اسیدهای آلی عمق کریپت را در ژژنوم افزایش داد (P<0.05). تغذیه پرندگان با جیره های حاوی تفاله لیموترش و مکمل اسیدهای آلی تاثیرات معنی داری بر سطح ایمنی و فراسنجه های بیوشیمیایی خون نداشت. به طور کلی، استفاده از تفاله لیموترش تا سه درصد در جیره به همراه 0.1 درصد مخلوط اسیدهای آلی موجب بهبود عملکرد، صفات لاشه، و مورفولوژی روده جوجه های گوشتی می شود.

به منظور بررسی تاثیر پودر دارچین، زردچوبه، و میخک در جیره بر عملکرد، خصوصیات لاشه، تغییرات ریخت شناسی و pH روده، و وضعیت اکسیداسیون سرم خون، آزمایشی با استفاده از 450 قطعه جوجه گوشتی یک روزه (هر دو جنس) سویه راس 308 در قالب طرح کاملا تصادفی با شش تیمار، پنج تکرار، و 15 قطعه جوجه در هر تکرار به مدت 42 روز انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره شاهد (فاقد هرگونه افزودنی) و جیره های حاوی سه گرم در کیلوگرم از پودرهای دارچین، زردچوبه، و میخک، جیره حاوی مخلوط آن ها (از هر کدام به میزان دو گرم در کیلوگرم)، و جیره حاوی فلاوفسفولیپول (0.5 گرم در هر کیلوگرم) بود. مصرف خوراک، افزایش وزن، ضریب تبدیل، و خصوصیات لاشه جوجه های گوشتی تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت. نسبت طول پرز به عمق کریپت ناحیه ژژنوم در جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی مخلوط دارچین، زردچوبه، و میخک بیشتر از پرندگان تیمارهای شاهد، فلاوفسفولیپول، و دارچین بود (P<0.05). مصرف افزودنی های خوراکی باعث کاهش pH محتویات دوازدهه در مقایسه با تیمار شاهد شد (P<0.05). غلظت مالون دی آلدئید سرم خون جوجه های تغذیه شده با جیره شاهد و جیره حاوی میخک بیشتر از پرندگان سایر تیمارهای آزمایشی بود (P<0.05). به طور کلی، استفاده از پودر زردچوبه به صورت تنها و یا مخلوط با پودر دارچین و میخک، می تواند جایگزین مناسبی برای آنتی بیوتیک ها و همچنین برای اصلاح pH محتویات دوازدهه، پایداری اکسیداتیو سرم خون، و صفات مورفولوژیک ژژنوم جوجه های گوشتی باشد.

به منظور بررسی اثر سطوح گوناگون دانه آنیسون بر عملکرد، سیستم ایمنی، فعالیت آنتی اکسیدانی، و غلظت استروژن خون جوجه های گوشتی، تعداد 192 قطعه جوجه یک روزه سویه رأس 308 در قالب طرح کاملا تصادفی با چهار تیمار، چهار تکرار، و 12 مشاهده در هر تکرار به مدت 42 روز پرورش یافتند. تیمارهای آزمایشی شامل سطوح صفر (شاهد)، 0.3، 0.6، 0.9 درصد دانه آنیسون در جیره بودند. در 28 روزگی تزریق گلبول قرمز گوسفندی (SRBC) به جوجه ها انجام شد و در روزهای 35 و 42 پرورش خون گیری برای بررسی عیار آنتی بادی علیه SRBC به عمل آمد. سطوح دانه آنیسون باعث بهبود مقدار مصرف خوراک و افزایش وزن جوجه های گوشتی نشدند. در دوره آغازین، کمترین ضریب تبدیل خوراک جوجه های گوشتی در تیمار 0.3 درصد دانه آنیسون مشاهده شد (P<0.05)، ولی در دوره های رشد و کل دوره پرورش، سطوح دانه آنیسون تاثیر مثبتی بر ضریب تبدیل خوراک نداشت. دانه آنیسون باعث افزایش عیار آنتی بادی علیه SRBC جوجه ها در 35 روزگی شد (P<0.05). سطوح دانه آنیسون موجب بهبود ایمنی سلولی در جوجه ها نشد. تیمار 0.3 درصد دانه آنیسون باعث افزایش قدرت آنتی اکسیدانی تام پلاسمای جوجه ها در مقایسه با پرندگان گروه شاهد شد (P<0.05). میزان استروژن سرم خون جوجه ها در سطوح 0.3 و 0.6 درصد دانه آنیسون کاهش داشت، اما در سطح 0.9 درصد آن افزایش یافت (P<0.05). به طور کلی، افزودن دانه آنیسون به جیره جوجه های گوشتی هرچند باعث بهبود عملکرد و پاسخ ایمنی سلولی جوجه های گوشتی نشد، موجب افزایش پاسخ ایمنی هومورال اولیه و توان آنتی اکسیدانی تام خون جوجه ها شد.

به منظور بررسی اثر نانوذرات نقره پوشش داده شده بر کلینوپتیلولیت بر صفات عملکردی، آنزیم های کبدی، و غلظت لیپیدهای خون با استفاده از 375 قطعه جوجه گوشتی سویه تجاری کاب 500، آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی با پنج تیمار، پنج تکرار، و 15 پرنده در هر تکرار انجام شد. استفاده از نانوذرات نقره پوشش داده شده بر کلینوپتیلولیت سبب بهبود ضریب تبدیل در مقایسه با تیمار شاهد شد (P<0.05). در حالی که تاثیر معنی داری بر افزایش وزن و خوراک جوجه های گوشتی ندارد. استفاده نانوذرات نقره پوشش داده شده بر کلینوپتیلولیت سبب کاهش غلظت آنزیم های آلانین آمینوترانسفراز و آلکالین فسفاتاز شد (P<0.05). نانوذرات نقره پوشش داده شده بر کلینوپتیلولیت غلظت کلسترول، تری گلیسرید، LDL، و VLDL را کاهش و غلظت HDL خون جوجه های گوشتی افزایش داد (P<0.05). بر اساس نتایج، نانوذرات نقره پوشش داده شده بر کلینوپتیلولیت می تواند به عنوان محرک رشد و سلامت مورد توجه قرار گیرد. همچنین باتوجه به نتایج حاصل از بررسی آنزیم های کبدی و لیپید های خون از صدمات کبدی در دوره پرورش جلوگیری کند.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر غلظت های متفاوت نانوذرات روی، بر شاخص های کیفی منی پس از فرایند انجماد یخ گشایی و بازده آبستنی در گاو بود. از چهار گاو نر هلشتاین به مدت چهار هفته و هر هفته دو نوبت اسپرم گیری شد. نمونه های منی پس از اضافه کردن مقادیر صفر (شاهد)، 6-10، 5-10، 4-10، 3-10، و 2-10 مولار نانوذرات روی به رقیق کننده بایوکسل، منجمد و پس از 72 ساعت یخ گشایی شدند. میزان تحرک اسپرم با نرم افزارCASA  ارزیابی شد. بیشترین و کمترین غلظت های روی به همراه گروه شاهد برای مطالعه میزان تکه تکه شدن DNA، میزان مالون دی آلدئید، میزان فعالیت میتوکندریایی، و بازده آبستنی ارزیابی شدند. تفاوت میزان حرکت کل و حرکت پیش رونده اﺳﭙﺮم و میزان تکه تکه شدن DNA اسپرم ها بین تیمارهای آزمایشی معنی دار نبود. با این حال، روی در سطوح 2-10 و 6-10 مولار غلظت مالون دی آلدئید منی را در مقایسه با گروه شاهد کاهش و فعالیت میتوکندریایی را افزایش داد. درصد آبستنی با اضافه کردن نانوذرات روی تغییری نکرد. نتایج نشان داد که افزودن نانوذرات روی به رقیق کننده اسپرم گاو سبب کاهش میزان تولید مالون دی آلدئید و افزایش فعالیت میتوکندری می شود ولی بر بهبود نرخ آبستنی تاثیری ندارد.

به منظور ارزیابی اثر افزودن گوانیدینواستیک اسید در جیره غذایی خروس بر شاخص های انجماد پذیری اسپرماتوزوآ، آزمایشی با 20 قطعه خروس گله مادر گوشتی سویه تجاری راس در قالب طرح کاملا تصادفی با چهار تیمار و پنج تکرار در هشت هفته انجام شد. خروس ها با جیره های حاوی سطوح صفر (شاهد)، 0.06، 0.12 و 0.18 درصد از مکمل گوانیدینواستیک اسید تغذیه شدند. اسپرم گیری هفتگی و به روش مالش شکمی انجام شد. پس از افزودن نمونه های منی به رقیق کننده، برای تعادل دمایی در دمای پنج درجه سانتی گراد قرار داده شدند. سپس نمونه های حاوی منی به داخل نی های انجماد منتقل شدند و در معرض بخار ازت قرار گرفتند، و بعد در ازت مایع ذخیره شدند. پس از فرایند انجماد و یخ گشایی اسپرماتوزوآ، فراسنجه های جنبایی کل، جنبایی پیش رونده، زنده مانی، ریخت شناسی، و یکپارچگی غشا اندازه گیری و مقایسه شد. میانگین جنبایی کل در سطح 0.12 و 0.18 درصد، در مقایسه با سایر سطوح بیشتر بود (P<0.05). همچنین در میانگین جنبایی پیش رونده، تمامی تیمارها اختلاف معنی داری با تیمار شاهد داشتند و در سطح 0.12 و 0.18 درصد، به نسبت سایر سطوح بیشتر بود (P<0.05). تفاوتی در فراسنجه های زنده مانی، ریخت شناسی، و یکپارچگی غشای اسپرماتوزوآ مشاهده نشد. نتایج حاصل از آزمایش نشان داد که افزودن گوانیدینواستیک اسید در جیره خروس ها در تامین انرژی اسپرماتوزوآ تاثیرگذار است و باعث بهبود فراسنجه های جنبایی اسپرماتوزوآ پس از فرایند انجماد و یخ گشایی می شود.

هدف از تحقیق حاضر، ارزیابی اثر جیره های گلوکوژنیک مکمل شده با اسیدهای چرب غیراشباع متفاوت بر فراسنجه های تولیدمثلی میش نژاد ایران بلک در دو برنامه مدیریتی بود. میش ها در دو گروه الف (75 راس) و ب (25 راس) قرار گرفتند. میش های گروه الف در روزهای 80 و 90 بعد زایش به ترتیب قطع شیر و قوچ اندازی شدند. 40 روز قبل از قوچ اندازی زیر پوست گوش میش ها ایمپلنت ملاتونین قرار داده شد. 75 میش گروه الف در سه گروه 25 تایی جدا نگهداری و به ترتیب از جیره های گلوکوژنیک مکمل شده با چربی اشباع (جیره شاهد)، دانه کتان اکسترود شده (جیره امگا 3)، یا دانه سویای برشته شده (جیره امگا 6) تغذیه شدند. میش های گروه ب به ترتیب در روزهای 120 و 180 قطع شیر و قوچ اندازی شده و از جیره گروه شاهد تغذیه شدند (به عنوان گروه مدیریت سنتی). نرخ فحلی، تخمک ریزی، بره زایی، و چندقلوزایی در تیمارهای گوناگون آزمایش شمارش و ثبت شد. وزن بره ها در زمان زایش، سه، و چهارماهگی اندازه گیری شد. نرخ بره زایی و چندقلوزایی در تیمارهای امگا 3 و امگا 6 به صورت معنی داری بیشتر از تیمار شاهد و گروه ب بود. میانگین وزن بره در سه و چهارماهگی در گروه ب به طور معنی داری بیشتر از همه تیمارهای گروه الف بود. بنابراین استفاده از برنامه مدیریتی گروه الف همراه با تغذیه اسیدهای چرب امگا 3 و امگا 6 می تواند سبب بهبود عملکرد فراسنجه های تولیدمثلی میش ها شود.