پژوهش و سازندگی
سال:1386 | دوره:19 | شماره:4(پی آیند 74) در امور دام و آبزیان |تعداد مقالات:32

در این بررسی با استفاد ه از امکانات از مجموع 7032 راس گوسفند کشتار شده که مورد بررسی قرار گرفتند میزان آلودگی کبد به کیست هیداتیک 1.36%، آلودگی ریه 1.55% و آلودگی سایر اندام ها 0.028% را نشان دادند و میزان باروری کیست در گوسفند به طور میانگین در سنین مختلف 86.16% و میزان زنده بودن پروتواسکولکس 82.45% برآورد شد.    

به منظور بررسی امکان استفاده از میوه خنجک (کلخنگ) در جیره طیور گوشتی در این آزمایش، از این میوه در پنج سطح (0 ،3، 6، 9 و 12 درصد جیره) در یک طرح آماری کاملا تصادفی با استفاده از 375 قطعه جوجه گوشتی مخلوط از نژاد راس با 5 تیمار و سه تکـرار و هر تکرار با 25 مشاهده به مدت 7 هفته استفاده شد. در پایان آزمایش با استفاده از آزمون تجزیه واریانس یک طرفه مشخص گردید که در مصرف خوراک بین تیمارهای 6، 9و 12 درصد نسبت به گروه شاهد، و در میانگین وزن تیمارهای 3، 6، 9 و 12 درصد نسبت به گروه شاهـد و در ضریب تبدیل غذایی بین تیمار 6% و تیمار شاهد تفاوت معنی داری (p<0.05) وجود دارد. تجزیه لاشه نیز نشان داد که از نظر میانگین های درصد وزن امعا و احشا در جنس مرغ و در گله مخلوط تیمارهای 6، 9 و 12 درصد نسبت به تیمار شاهد اختلاف معنی داری دارند. در کل نتایج این پژوهش نشان داد که تیمار 6 درصد خنجک بهترین عملکرد را نسبت به بقیه تیمارها داشته است.

یکی از مشکلاتی که غالبا در آزمایشگاه بافت شناسی با آن دست به گریبان هستیم تهیه نمونه های بافتی طیور است که بر خلاف نمونه های سایر حیوانات، اگرچه با همان روش معمول تهیه می شود ولی غالبا حاوی آرتیفکت های فراوان شده و ناچارا مجبور به چندین بار تکرار آن شده و نهایتا نیز نتیجه مطلوب حاصل نمی شود. با توجه به نوع آرتیفکت ها به نظر می رسد که مشکل اصلی پایدار نشدن کامل نمونه ها است. لذا به منظور اصلاح روش تهیه مقاطع بافت شناسی طیور، از بافتهای کلیه، ریه، پوست، پیش معده، مری، دوازدهم، تهی روده، سکوم، طحال و بورس فابریسیوس طیور بومی بالغ سالم بلافاصله پس از کشتار نمونه گیری به عمل آمد. نمونه ها در بافر فرمالین با درصدهای 5، 7.5، 10 و 15 درصد قرار داده شدند. پس از پایداری، تمامی مراحل تهیه مقاطع معمول بافت شناسی به طور یکنواخت برای همه نمونه ها انجام پذیرفته و مقاطع 6 میکرومتری با هماتوکسیلین- ائوزین رنگ آمیزی و با میکروسکوپ نوری مورد مطالعه قرار گرفتند. برای حصول اطمینان از نتایج بدست آمده نمونه برداری و آزمایشات مجددا در نمونه های جدید و با همان شرایط قبلی و از همان اندامها تکرار گردید. نتایج بدست آمده نشان داد که بهترین درصد پایدار کنندگی بجز در بافت ریه برای بقیه بافتهای مورد آزمایش بافر فرمالین 15% بود و تنها بافت ریه با فرمالین 7.5-10 درصد بهترین نتیجه را داد.

گونه های گونژی گونژیلونما انگل قسمت فوقانی لوله گوارش پستاند اران مختلف در سراسر دنیا می باشند. میزبان نهایی با خوردن سوسک های میزبان واسط آلوده می شوند. در یک دوره دو ساله جهت تعیین آلودگی نشخوارکنندگان به گونژیلونما در زمان ذبح دام ها به کشتارگاه شهرستان ارومیه مراجعه و پس از ذبح دام ها نمونه های مری جمع آوری و به آزمایشگاه انتقال داده می شد. در آزمایشگاه مخاط مری در برابر نور بررسی شده و انگل های موجود را جد ا می نمودیم. در این بررسی از 256 راس گاومیش، 283 راس گاو، 328 راس گوسفند و 171 راس بز نمونه برداری انجام شد. نتایج حاکی از آلودگی 32 راس گاو (11.3%)، 19 راس گاومیش (7.4%)، 7 راس بز (4.08%) و 16 راس گوسفند (4.9%) به Gongylonema pulchorum بود     

کبد محل مناسبی برای تهاجم تومورهای خارج کبدی است، با این وجود تومورهای کبد به صورت اولیه نیز رخ می دهند. در میان نئوپلاسم های اولیه کبدی، کارسینوم سلول های کبدی در گوسفند و گاو شایع تر می باشد. در هنگام بازرسی کشتارگاهی یک راس گوسفند ماد ه 3 ساله، توده توموری بزرگی در کبد آن مشاهده گردید. با بررسی های بیشتر، توده های توموری در ریه این گوسفند نیز مشاهده شدند . توده های توموری با رنگ های سفید - زرد تا قرمز قابل تشخیص بودند که تهاجم داخل کبدی آن به قسمت های مختلف کبد قابل رویت بود. توده توموری مرز مشخصی با قسمت های سالم کبد داشت. در مطالعه هیستوپاتولوژی کانون های توموری با اندازه های مختلف در کبد قابل رویت بودند که توسط نوارهایی از بافت پیوندی از هم جدا شده بودند. در بافت های توموری کبد و ریه سلول های نئوپلاستیک بزرگ با هسته های بزرگ و با اشکال غیر عادی دیده شدند. نتایج مطالعه هیستوپاتولوژی وجود کارسینوم سلول های کبدی و متاستاز آن را به ریه تایید کرد. مطالعات نشان داده است که این تومور می تواند به صورت تهاجم داخل کبدی و متاستاز خارج کبدی منتشر شود. متاستاز این تومور به ریه ها و صفاق گزارش شده است.

یکی از راه های حفاظت ذخایر ماهیان خاویاری، انجام تکثیر مصنوعی می باشد. در این راستا بهبود سیستم انکوباسیون از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در حال حاضر جهت انکوباسیون تخم تاسماهیان در ایران از دستگاه انکوباتور یوشچنکو استفاده می شود. در سال 1383 انکوباتور آذرخش توسط ایران طراحی و ساخته شد. جهت مقایسه کارایی دستگاه های انکوباتورهای آذرخش و یوشچنکو بر روی چهار مولد تاسماهی ایرانی با تاکید بر ارزیابی پارامترهای درصد لقاح در مرحله بلاستولا (96.2 ، 90.2) و گاسترولا ( 92 ، 83 )، درصد تلفات مرحله انکوباسیون (57.2 ، 21.4) ، درصدهای تلفات لارو قبل ( 5.4 ،10.6) و بعد ( 8.6، 16.4) از تغذیه فعال و باز ماندگی نهایی لارو (86 ، 73) صورت گرفت. در این بررسی برتری کارایی انکوباتور آذرخش به یوشچنکو با توجه به فاکتورهای فوق به اثبات رسید. از مزیت های مهم دیگر دستگاه آذرخش فعالیت بی صدا هنگام کار و خروج لاروسالم از ظروف انکوباتور بدون دخالت انسانی می باشد.

این مطالعه برای بررسی اثر ترکیبات جاذب شیمیایی بر کاهش آفلاتوکسین M1 از شیر خام انجام شد. نمونه های شیر آلوده به آفلاتوکسین M1 از دو راس گاو شیری که در اواسط شیردهی بودند و با جیره های غذایی آلوده به آفلاتوکسین B1 برای یک دوره 20 روزه تغذیه شدند تهیه شد. ترکیبات جاذب شیمیایی استفاده شده در این آزمایش انواعی از بنتونیت و سدیم کلسیم آلومینیوسیلیکات هیدراته (HSCAS) بودند. نمونه های آلوده شیر (87.4 نانو گرم در لیتر آفلاتوکسین M1 ) در دو سطح این ترکیبات (0.5 و 2 درصد) در دمای اطاق (25 درجه سانتی گراد30 دقیقه) آزمایش شدند. کاهش سم، ترکیبات شیر، pH شیر و بقایای بعضی از عناصر (آلومینیوم و سیلیسیوم) که ممکن است پس از فرآوری باقی مانده باشند، بررسی شدند. نوع ترکیبات جاذب شیمیایی، سطح استفاده شده و اثرات متقابل آنها کاهش قابل ملاحظه آفلاتوکسین در شیر را موجب شدند (0.01>p). آفلاتوکسین در شیر به وسیله بنتونیت B1 تا بیش از 90% کاهش یافت، اما کاهش آفلاتوکسین M1 به وسیله سدیم کلسیم آلومینیوسیلیکات هیدراته و بنتونیت X به ترتیب 77% و 71% بود. ترکیبات شیر متشکل از پروتئین، چربی، لاکتوز، مواد جامد غیر چربی و کل مواد جامد تحت تاثیر افزودن بعضی از مواد جاذب به شیر قرار گرفتند (0.05>p)، اگر چه مقادیر افزایش یا کاهش اجزا شیر از نظر عددی جزیی بود. نتایج به دست آمده حاکی از عدم وجود بقایای آلومینیوم در شیر بود، اما سطح پایینی از سیلیسیوم پس از فرآوری شیر با ترکیبات جاذب شیمیایی در نمونه ها باقی مانده بود. این مطالعه نشان داد که استفاده از ترکیبات جاذب شیمیایی راندمان بالایی برای سم زدایی آفلاتوکسین M1 در شیر دارد. چون این روش معمولا متضمن تجزیه سم نیست، شیر احتمالا آلوده به فرآورده های حاصل از تجزیه سم نبوده و برای مصرف مطمئن است. به علاوه امکان جدا کردن مواد افزوده شده به شیر پس از اینکه این موادسم را جذب نمودند به آسانی وجود دارد. لذا برای تعیین اثرات این ترکیبات روی خصوصیات عملکردی شیر این روش بایستی به وسیله تحقیقات بیشتر توسعه یابد.

رودخانه سیاه درویشان یکی از رودخانه های مهم ورودی تالاب انزلی بوده و نقش مهمی را هر ساله در بازسازی طبیعی ذخایر ماهیان مهاجر دریای خزر ایفا می نماید. این بررسی با هدف شناسایی و تعیین پراکنش مکانی و زمانی ماهیان رودخانه و نیز تعیین وضعیت کنونی این رودخانه در بازسازی ذخایر ماهیان مهاجر دریای خزر و در طی سالهای 1377 تا 1379 انجام و تعداد 8 ایستگاه مطالعاتی از بالا دست (تولم شهر) به طول حدود 20 کیلومتر تا پایین دست (لاکسار) انتخاب و نمونه برداری ماهیان با استفاده از تور محاصرهای، تور پرتابی و دستگاه صید الکتریکی انجام گرفت. نتایج بررسی نشان داد که در این رودخانه تعداد 30 گونه و زیر گونه ماهی از یازده خانواده دهان گرد ماهیان (Petromyzontidae)، تاسماهیان (Acipenseridae)، شگماهیان (Clupeidae)، کپورماهیان (Cyprinidae)، رفتگرماهیان (Cobitidae)، اسبله ماهیان (Siluridae)، اردک ماهیان (Esocidae)، آزادماهیان (Salmonidae)، گامبوزیاماهیان (Poeciliidae)، سوفماهیان (Percidae) و گاوماهیان (Gobiidae) وجود دارند که کپور ماهیان دارای 20 گونه بوده و بیشترین فراوانی (95.9 درصد) را دارا بود و سایر خانواده ها با یک نماینده حضور داشتند. سیاه ماهی (Capoeta capoeta gracilis) در تمامی فصول و نیز در ایستگاه های 1، 3، 4 و 6 و ماهی حوض (Carassius auratus gibelio) در ایستگاههای 2، 5، 7 و 8 غالب بوده و در مجموع، سیاه ماهی، ماهی حوض و شاه کولی (Chalcalburnus chalcoides) به ترتیب با 36.61، 26.17 و 9.94 درصد تعداد بیشترین فراوانی را در طی مطالعه داشتند. ایستگاه بالادست (1) با 13 گونه کمترین و ایستگاه پایین دست (8) با 27 گونه بیشترین تعداد گونه را در خود جای دادند. تعداد 7 گونه ماهی شامل سه گونه مذکور و ماهی خیاطه (Alburnoides bipunctatus)، سس ماهی سرگنده (Barbus capito)، ماهی سفید دریای خزر (Rutilus frisii kutum) و سیاه کولی (Vimba vimba persa) در تمام ایستگاه ها مشاهده شدند. تعداد 9 گونه جزو ماهیان دریازی رود کوچ یا مهاجر (Anadromous) و 19 گونه جزو ماهیان آب شیرین (رودخانه ای) و دو گونه دارای هر دو فرم بودند. همچنین 7 گونه از ماهیان غیر بومی (Alein) در این رودخانه شناسایی شده که برخی از آنها انتشار و فراوانی بالایی داشته و می توانند خطراتی را برای ذخایر ماهیان بومی و مهاجر به رودخانه ایجاد نمایند.

میکروب هایی نظیر سالمونلا، لیستریا، کمپیلوباکتر و … بیماری هایی را از راه مواد غذایی در انسان ایجاد کرده اند که سیستم های کنترلی وتضمین ایمنی غذا توانایی ممانعت از بروز آنها را ندارند. در این بررسی 30 نمونه از مراحل کشتار اخذ گردیده و میزان شیوع سه باکتری Staphyloccus aureus کوآگولاز مثبت، سالمونلا و Clostridium perfringens و هم چنین بار آلودگی بهSta. Aureus  طبق روش استاندارد ایران مورد مطالعه قرار گرفت. در نتایج بدست آمده از آنالیز واریانس چند راهه برای گروه های وابسته و آزمون مک نمار برای تفاوت نسبت های وابسته و از آزمون T- test برای مقایسه داده های کمیتی بصورت دوبدو استفاده گردید. میانگین بار Staph. aureus نیز در هر کدام از مراحل پرکنی و تخلیه احشا و بعد از غوطه وری در تانک آب خنک کننده افزایش معنی داری را نشان داد (p<0.05). ولی کاهش بار استافیلوکوکی در اثر دوش آب سرد اختلاف معنی داری را نشان نداد (P>0.05). همچنین مقایسه فراوانی آلودگی استافیلوکوکی در مرحله بعد از غوطه وری در تانک آب خنک کننده نسبت به مرحله دوش آب سرد و مقایسه فراوانی آلودگی سالمونلایی در بعد از تخلیه احشا نسبت به مرحله پرکنی افزایش معنی داری را نشان داد (P>0.05). آلودگی به Clostridium perfringens در نمونه های گرفته شده مشاهده گردید ولی تغییرات میزان شیوع آن و مقایسه آنها به صورت دو به دو با هم تغییر معنی داری را نشان نداد (P>0.05). بطور کلی نتایج این بررسی نشان داد که مقاطع پرکنی، تخلیه احشا دوش آب سرد و مرحله غوطه وری در آب خنک کننده قویا از نقاط بحرانی در کشتارگاه طیور می باشد.

در این آزمایش تعداد240 قطعه جوجه یک روزه نر و ماده گوشتی سویه آرین به طور تصادفی انتخاب، و سپس جوجه ها به 6 تیمار آزمایشی تقسیم شدند. این آزمایش با استفاده از طرح کاملا تصادفی به روش فاکتوریل (2×3) شامل سه سطح محدودیت فیزیکی (صفر درصد محدودیت (شاهد)، ده درصد و بیست درصد کمتر از (شاهد)، و دو روش تغذیه (خشک و مرطوب)، با چهار تکرار و 10 قطعه جوجه برای هر تکرار در داخل هر تیمار انجام گردید. افزایش وزن زنده در پایان هفت هفتگی، در تیمارهای غذایی 0، 10 و20 درصد محدودیت به ترتیب 2031.13 ، 1905.13 و 1907 گرم بود، که تیمار صفر درصد با سایر تیمار ها اختلاف معنی داری داشت (p<0.05). روش تغذیه (خشک و مرطوب) بر روی افزایش وزن زنده نهایی تاثیر معنی داری نداشت. مصرف خوراک تیمار بیست درصد محدودیت از سایر تیمارها کمتر بود، همچنین میانگین مصرف جیره مرطوب کمتر از جیره خشک بود (p<0.05). ضریب تبدیل غذایی تیمار شاهد کمتر از تیمارهای ده و بیست درصد محدودیت بود (p<0.05). اما بین تیمارهای ده و بیست درصد محدودیت تفاوت معنی داری وجود نداشت. ضریب تبدیل جیره مرطوب از جیره خشک کمتر بود (p<0.05). از نظر وزن لاشه، وزن سینه، وزن ران، وزن چربی محوطه بطنی و وزن امعا و احشا بین تیمارها اختلاف معنی داری وجود نداشت. وزن امعا و احشا در جیره مرطوب با سایر تیمارها اختلاف معنی داری داشت (p<0.05). 

این آزمایش به منظور بررسی تاثیر سطوح مختلف چربی گیاهی در دوره رشد و پایانی بر عملکرد جوجه های گوشتی انجام گرفت. جوجه خروس ها از نژاد راس با میانگین وزنی 10±195 گرم در سن 14 روزگی انتخاب شدند و در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 تیمار (شامل سطوح مختلف چربی گیاهی 0، 2،  4 و 6درصد) و 4 تکرار و 7 قطعه جوجه در هر تکرار بطور تصادفی بین باکس ها تقسیم شدند . جیره های آزمایشی با انرژی و ازت یکسان تنظیم شده و در طول دوره رشد و پایانی در اختیار جوجه ها قرار گرفت. در پایان آزمایش از هر تکرار یک قطعه پرنده با وزنی نزدیک به میانگین وزنی تکرار انتخاب و جهت بررسی درصد چربی محوطه شکمی کشتار گردید. نتایج حاصله نشان داد که استفاد ه از چربی گیاهی در جیره جوجه های گوشتی طی دوره رشدی و پایانی تاثیر معنی داری بر افزایش وزن روزانه و نهایتا وزن بدن نسبت به گروه شاهد داشت (0.05>p) بطوری که با افزایش سطح چربی در جیره، وزن بدن نیز افزایش یافت. از نظر میزان خوراک مصرفی تفاوت معنی داری بین تیمارهای آزمایشی مشاهده نشد (0.05>p) لیکن گروه های آزمایشی که چربی در جیره آنها استفاده شده بود از مصرف خوراک بالاتری برخوردار بودند.استفاد ه از چربی گیاهی در خوراک منجر به بهبود ضریب تبدیل غذایی شد (0.05>p). میزان چربی محوطه بطنی در تیمارهایی که از چربی گیاهی استفاده کرده بودند بالاتر بود لیکن تفاوت ها از لحاظ آماری معنی دار نبود (0.05>p). نتیجه این که استفاد ه از چربی منجر به افزایش وزن بدن، میزان خوراک مصرفی و بهبود ضریب تبدیل خوراک گردید.

برای تعیین فراوانی ماکروزئوبنتوزهای 3 مزرعه 1 هکتاری پرورش کپور ماهیان چینی در استان گیلان، از رسوبات 3 قسمت ورودی، میانی و خروجی، هر 15 روز یکبار و به مد ت 8 ماه، با استفاده از یک گراب با مساحت 272 سانتی متر مربع نمونه گیری بعمل آمد. در این بررسی 3 گروه Tubificidae، Chironomidae و Gastropoda (شکم پایان) شناسایی گردیدند. میانگین فراوانی گروه های فوق در 3 مزرعه و در کل د وره، به ترتیب 77.18، 20.26 و 2.57 درصد تعیین گردید. میانگین فراوانی Tubificidae در فصول بهار، تابستان و پاییز در سه استخر به ترتیب 279، 864 و 278 عد د در متر مربع بوده و بین فراوانی این گروه در فصل تابستان با فصول بهار و پاییز اختلاف معنی دار وجود دارد (0.05> p). فراوانی فصلی Chironomidae در بهار، تابستان و پاییز در سه مزرعه به ترتیب 221، 87 و 64 عد د در متر مربع تعیین گردید، که بین فراوانی این گروه، در فصل بهار با سایر فصول اختلاف معنی دار وجود دارد (0.05> p). در تعیین میانگین زی توده Chironomidae در سه مزرعه و در فصول بهار، تابستان و پاییز به ترتیب اعداد 2.3، 0.67 و 0.4 گرم در متر مربع بدست آمد، که بین زی توده Chironomidae در فصل بهار باد و فصل تابستان و پاییز اختلاف معنی دار وجود دارد (0.05>p). در تعیین میانگین فراوانی شکم پایان در سه مزرعه، در فصول بهار، تابستان و پاییز به ترتیب اعداد 4، 14 و 27 عدد در متر مربع بدست آمد. که بین فراوانی Gastropoda در فصل پاییز با د و فصل بهار و تابستان اختلاف معنی دار وجود دارد (0.05> p). فراوانی Gastropoda در ماه ها و فصول مختلف کم بوده و حتی در برخی ماه ها در بستر مزارع یافت نگردید. درصد فراوانی Gastropoda در فصل پاییز و بویژه در قسمت های ورودی و خروجی مزرعه 1 (به ترتیب 9.37 و 24.63 درصد) و قسمت ورودی مزرعه 2 (21.28 درصد) بیش از سایر فصول و قسمت ها بود. در بررسی محتویات روده ماهی کپور معمولی، Chironomidae و Gastropoda یافت گردید. در بررسی درصد مواد آلی رسوبات بستر مشخص گردید که از ورودی به طرف خروجی بستر مزارع، درصد مواد الی افزایش می یابد. میانگین درصد مواد آلی در قسمت های ورودی، میانی و خروجی استخرها در کل دوره بتر تیب 8.67، 10.97 و 13.21 درصد محاسبه گردید. همچنین در دانه بندی رسوبات، به طور میانگین در 3 مزرعه، میزان ماسه 61.31 درصد و میزان سیلت و رس 36.34 درصد تعیین گردید. میانگین پارامترهای فیزیکو- شیمیایی مثل درجه حرارت آب، میزان اکسیژن محلول در آب، عمق قابل رویت و pH در 3 مزرعه و در کل دوره پرورش به ترتیب 26.25 درجه سانتی گراد ، 7.64 میلی گرم در لیتر، 34.22 سانتی متر و 7.90 اندازه گیری گردید.

هدف از این مطالـعه بررسی شیـوع سرمی گونه های Leptospire interrogans و ارتباط آن با عوامل محیطی و حیوانی در بین گاوهای شیری شهرستان تبریز بود که به موجب آن تعداد 229 نمونه سرمی در فاصله بهمن ماه 81 لغـایت آبان مـاه 82 جمع آوری گـردید. سپـس بـا آزمـایش آگلوتینـاسیون میکروسکوپی 1(MAT) و با استفاده از 6 نوع پادگن لپتوسپیرای زنده شامل هارجو 2، پومونا 3، ایکتروهموراژیه 4، گریپوتیفوزا 5، کنیکولا 6 و بالوم 7 مورد مطالعه قرار گرفتند. نتایج به دست آمده از آزمایش MAT معلـوم ساخت که 24% دام ها از لحاظ سرولوژیکـی مثبت بودند. پومونا و گریپوتیفوزا به ترتیب با 34.2% و 32.9% شایع ترین سروتیپ ها بودند. بقیه موارد سرمی مثبت شامل 22.3% کنیکولا، 6.6% ایکتروهموراژیه و 3.9% بالوم بود. در این بررسی هیچ یک از نمـونه ها با سروتیپ هارجو واکنش مثبت نشـان ندادند. با استفاده از روش Chi-square ارتباط آماری بین فصول مختلف بررسی گردید که طی آن بیشترین میزان آلودگی در فصل پاییز و زمستان مشـاهده شدکه به ترتیب 32.7% و 34.3% نمونه های این فصل مثبت بودند. همچنین در گاوداری هایی که موش در آنها مشـاهده شده بودو یا دارای بستر مرطـوب بودند، آلودگـی سرولوژیک به مراتـب بیشـتر بود. بیشترین مـوارد مثبت در گـروه سنی 3-4 سال قرار داشتند.

در راستای بررسی مقدماتی علل بروز ناهنجاری های ظاهری در ماهی قزل آلا در یک پروژه تحقیقاتی، میزان شدت و انواع ناهنجاری های اثر تلاقی بین برادر - خواهر هم خون با شاهد مورد بررسی قرار گرفت. ابتدا با انتخاب دو جفت ماهی مولد قزل آلا لاین مولدین برادر خواهر همخون تولید گردید. برای تعیین میانگین انحراف بین ماهیان هم خون و غیر هم خون برای صفات فوق با آزمون تجزیه واریانس انجام گرفته و اختلاف میانگین درصد تفریخ، کاهش غیر معنی داری را در سطح p<0.987 نشان داده است. در این پروژه تحقیقاتی همچنین نوع و شدت آنومالی بچه ماهی در مراحل لاروی و پرورشی مورد بررسی قرار گرفت. سر بزرگ، بدن کمانی شکل، دم کوتاه و شکم بزرگ از شاخص های لاروهای آنومال پس از تفریخ می باشد. میانگین درصد لاروهای تولیدی در پایان جذب کیسه زرده و درصد بچه ماهیان ناقص الخلقه در مراحل نمونه برداری 150، 250، 300 روزگی کاهش غیر معنی داری را به ترتیب برای مراحل فوق در سطحp<0.703، p<0.775، p<0.774، p<0.690 نشان داده است. بچه ماهی 450 میلی گرمی یک ماه پس از شروع تغذیه فعال در مجموع دارای 5% ماهیان آنومال بوده که نوع درصد آنومالی در گروه ماهیان هم خون و با اندکی تغییر در گروه ماهیان غیر هم خون، به ترتیب شامل، ماهیان ناقص الخلقه کوتاه یا شکستگی دم 92 درصد، بد شکلی سر 2%، اشکال در سر پوش برانش 5% قوز کردگی 1% بوده است. در مجموع در اجرای پروژه حاضر مشخص گردید که حتی در تلاقی های بسیار نزدیک (خواهر - برادر سبب افزایش معنی دار نواقص ماهی نشده و شدت بروز این نواقص بیشتر به مسایل محیطی و مدیریت تکثیر مربوط می گردد.

تاغ (.Haloxylon sp)، یکی از گیاهانی می باشد که علاوه بر جلوگیری از فرسایش خاک و تثبیت شن های روان، قسمت زیادی از سوخت و علوفه دام ها را تامین می کند. ابتدای سرشاخه های تاغ به میزان مورد نیاز بر اساس نمونه گیری تصادفی از سه منطقه با کشت متراکم در استان کرمان به تعداد 4 نمونه در فصل زمستان و از فاصله 10 تا 15 سانتیمتری نوک شاخه درختچه ها تهیه گردید. کلیه نمونه های سرشاخه تاغ با هم مخلوط شده و به قطعات 2-1 سانتیمتری خرد شدند. سپس برای تعیین ترکیبات شیمیایی و قابلیت هضم با روش دام زنده بر روی بز و روش آزمایشگاهی و ضرایب تجزیه پذیری ماده خشک برای زمان های 0، 6، 12، 24، 48، 72 و 96 ساعت مورد آزمایش قرار گرفتند. میانگین ترکیبات شیمیایی نمونه های تاغ استان کرمان و انحراف معیار آنها برای ماده خشک (0.73±93.37)، ماده آلی (2.22 ± 78.93)، پروتئین خام (0.76±8.18)، چربی خام (0.15± 0.71)، خاکستر خام (1.91±14.44)، الیاف خام (5.53±28.22)، دیواره سلولی بدون همی سلولز (1.04±32.93)، دیواره سلولی (2±49.35) و عصاره فاقد ازت (2.67±41.82) ولیگنین (0.11±10.9) و تانن (0.02±0.14) و کل ترکیبات فنلی (0.03±0.7) و انرژی قابل متابولیسم (140±1091.23 کیلوکالری در هر کیلوگرم ماده خشک) بدست آمد. میانگین و انحراف معیار قابلیت هضم با روش دام زنده برای ماده خشک تاغ 0.96± 40.55 درصد و با روش آزمایشگاهی برای ماده خشک، ماده آلی و ماده آلی در ماده خشک بترتیب 3.25±44.93 4.41±34.36 و 3.81±29.50 درصد و ضریب تجزیه پذیری ماده خشک برای 96 ساعت انکوباسیون در شکمبه 4.82±41.76 درصد بدست آمد. با انجام این طرح می توان نتیجه گیری کرد که نمونه های تاغ را می توان با توجه به ترکیبات شیمیایی آن در تغذیه دام نشخوار کننده مصرف نمود. سرشاخه های تاغ بعد از هرس زمستانه علاوه بر تجدید سرسبزی و شادابی گیاه می تواند به عنوان قسمتی از علوفه دام ها در تغذیه دام نشخوارکننده بکار رود و احتمالا در کاهش هزینه خوراک دام در مناطق با کشت متراکم گیاه تاغ اثر بگذارد.

مطالعه بررسی لیمنولوژیک رودخانه زهره در بخشی از رودخانه زهره از پل پریم (چم خون) محل ورود به محدوده استان کهگیلویه و بویراحمد شروع و تا محل خروج از استان که در نزدیکی روستای حیدر کرار می باشد به مرحله اجرا درآمد. طول این قسمت از رودخانه حدود 100 کیلومتر می باشد. نمونه برداری از پاییز 1382 آغاز و تا پایان زمستان 1383 ادامه یافت. نمونه برداریها از 3 ایستگاه مشخص انجام گردید. از ایستگاه های یاد شده نمونه هایی جهت تعیین فاکتورهای آب، نمونه های پلانکتون ها و بنتوز ها به صورت ماهیانه تهیه و به آزمایشگاه های مربوطه منتقل و مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. همزمان با تهیه نمونه ها بعضی از فاکتورهای فیزیکی و شیمیایی نظیر اکسیژن، pH، دما و ... در ایستگاه تعیین و ثبت می شد. نتایج حاصله نشان داد که مقادیر برخی فاکتورها مانند کلسیم، فسفات، هدایت الکتریکی از ایستگاه 1 به طرف ایستگاه 3 روند افزایشی داشته است. به علاوه تعداد 24 گروه فیتوپلانکتونی و 2 گروه زئوپلانکتونی و 11 خانواده از کفزیان مورد شناسایی قرار گرفت. از نتایج مهم این بررسی می توان به عدم وجود تفاوت آماری معنی دار در تراکم پلانکتونها و کفزیان از ماه های مختلف در ایستگاه های سه گانه اشاره نمود به علاوه فاکتورهای فیزیکی و شیمیایی مناسب و تقریبا در حد مطلوب و قابل قبول برای تکثیر و پرورش کپور ماهیان و گونه های مشابه بود.

در این تحقیق میزان عناصر سرب و کادمیوم در پوسته صدف مروارید ساز محار، آب و رسوبات جزیره هندورابی با هدف بررسی میزان آلودگی محیط و موجودات منطقه به خصوص صدف بومی محار اندازه گیری گردید. بدین منظور در تابستان سال 1381 نمونه برداری از آب و رسوبات بستر از 4 ایستگاه با 3 تکرار صورت گرفت، همچنین نمونه برداری از صدف مروارید ساز محار از 4 ایستگاه مزبور انجام پذیرفت که پس از زیست سنجی و توزین صدف، هضم شیمیایی نمونه ها در نهایت توسط دستگاه جذب اتمی میزان عناصر سرب و کادمیوم د ر آب و رسوبات بستر و پوسته صدف مروارید ساز محار اندازه گیری گردید. نتایج حاصله بیان گر آنست که: میانگین سرب و کادمیوم در رسوبات به ترتیب 4.62 و 1.11 میکروگرم بر لیتر و در آب 3.67 و 0.837 میکروگرم بر لیتر بود، که در مقایسه با استانداردهای جهانی این مقادیر در محدوده قابل تحمل آبزیان بوده که در آبزی پروری مناسب می باشد. همچنین میزان سرب و کادمیوم در پوسته صدف به ترتیب 10.87 و 2.08 میکروگرم بر لیتر بود. هیچ گونه همبستگی بین اندازه و وزن صدف مروارید ساز محار با میزان جذب و تجمع عناصر در پوسته صدف و بین میزان عناصر سنگین در رسوبات و پوسته صدف وجود نداشته، اما همبستگی معنی دار و مثبتی بین کادمیوم و سرب موجود در آب وجود دارد.

Dunaliella یک جلبک سبز تک سلولی می باشد. اثر کادمیوم در حضور غلظت های مختلف نمک کلریدسدیم شاهد (غلظت 1 مولار) و 1.5و 2 مولار برشاخص های رشد (تعداد سلول و میزان کلروفیل کل) در سویه ایرانی جلبک سبز D. salina به مدت 36 روز مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که افزایش در غلظت نمک موجب کاهش اثرات تخریبی کادمیوم بر تعداد سلول و میزان کلروفیل کل سلولهای D. salina می گردد. به نظر می رسد که کاهش تاثیر کادمیوم در نرخ رشد و میزان کلروفیل کل با افزایش غلظت نمک به علت تشکیل CdCl2 و جذب کمتر کادمیوم توسط سلول می باشد.

نمونه برداری بوسیله تور گوشگیر ثابت به صورت ماهانه از 5 ایستگاه در دریاچه سد دز از دی ماه 1380 لغایت آذر ماه 1381 جهت ماهی شناسی انجام گرفت. در این مطالعه 12 گونه ماهی متعلق به 3 خانواده شناسایی گردید. خانواده کپور ماهیان با 9 گونه بیشترین فراوانی را داشته اند. حداکثر فروانی ماهیان در فصل تابستان مشاهده گردید. در میان گونه های ماهی، توینی (Capoeta trutta)، شیربت (Barbus grypus) و عنزه (Barbus esocinus)به ترتیب بیشترین فراوانی را به خود اختصاص می دهند. به لحاظ تغذیه ای تعداد زیادی از گونه ها همه چیز خوار بوده و گونه های پلانکتون خوار، گوشتخوار و دیتریت خوار نیز دیده می شوند. تخم ریزی اکثر گونه ها در اواخر زمستان و بهار صورت می پذیرد و بعضی از گونه ها در فصول مختلفی از سال تخم ریزی می کنند. میزان تنوع 1.11، غنای گونه ای 1.05 ، ترازی زیستی 0.45 و غالبیت 0.46 بدست آمد.

تامین محیط کشت مغذی جهت تغذیه میکروجلبک ها با هزینه بسیار زیاد همراه است. در این تحقیق اثر سه محیط کشت در سه نور مختلف بر رشد میکروجلبک Tetraselmis suecica بررسی شده است. 9 تیمار هر کدام با سه تکرار شامل 1- محیط کشت  TMRLو 2- محیط کشت TMRL و ویتامین های موجود در محیط کشت گیلارد TV1) -3) و TMRL و ویتامین های گروه  Bو (TV2) و هر کدام در معرض شدت های نوری  luxو 2500، 1500، 500 قرار گرفتند. کلیه تیمارها در دمای 2±42 درجه سانتیگراد و دوره نوری 16 ساعت روشنایی و 8 ساعت تاریکی با پمپ هوادهی شدند. با توجه به نتایج آنالیز واریانس مشخص شده که تفاوت آماری معنی داری در بین تیمارهای نوری مختلف وجود دارد و با افزایش نور، رشد نیز افزایش می یابد. همچنین وجود اختلاف معنی دار در بین محیط کشت های مختلف در نور luxو1500 و  luxو 2500 نشان دهنده تاثیر ویتامین ها در این شرایط نوری می باشد. به طور کلی بین محیط کشت های ویتامینه و محیط کشت بدون ویتامین اختلاف آماری معنی داری وجود دارد در حالی که بین دو محیط کشت ویتامینه اختلاف آماری معنی داری وجود ندارد. لذا توصیه می شود با توجه به هزینه کمتر، محیط کشت TMRL و ویتامین های گروه B جایگزین محیط کشت TMRL و ویتامین های Guillard شود.

اثرات روتیفرهای غنی شده با اسیدهای چرب غیر اشباع بلند زنجیره و ویتامین C بر روی فاکتورهای رشد و باز ماندگی در مراحل تغذیه لاروی میگوی سفید هندی مورد بررسی قرار گرفت. لاروها با ناپلی تازه تخم گشایی شده آرتمیا (تیمار شاهد)؛ روتیفرهای پرورش یافته بر روی جلبک کلرلا (تیمار 1)؛ روتیفرهای غنی شده با امولسیون روغن کبد ماهی کاد (تیمار 2) و روتیفرهای غنی شده با امولسیون روغن کبد ماهی کاد و آسکوربیل پالمیتات (تیمار 3) تغذیه گردیدند. بیشترین میزان DHA در تیمارهای غذایی مورد آزمایش در تیمارهای 2 (2.8) و 3 (2.19) مشاهده شد که در سطح (0.05) با تیمارهای 1 (0.4) و شاهد (0.1) دارای تفاوت معنی دارمی باشند. همچنین نسبت DHA/EPA نیز در بین تیمارهای غذایی دارای تفاوت معنی دار بوده و بیشترین آن در تیمارهای 2 (0.65) و 3 (0.72) رویت گردید. کمترین میزان این نسبت در تیمارهای 1 (0.05) و شاهد (0.01) ثبت شد. میزان EPA و نسبت 6 - n - 3 / n در بین تیمارها درست عکس مقادیر بالامی باشد بطوری که بیشترین مقدار در تیمارهای 1 و شاهد مشاهده شده و تیمارهای 2 و 3 کمترین میزان را دارا بودند. تغییرات این اسیدهای چرب در بافت لاروهای تغذیه شده با آن تیمارها نیز به همان ترتیب بالا می باشد . بر این اساس نیز بیشترین رشد و بازماندگی در مرحله PL1 در تیمارهای 2 و 3 که بترتیب با اسیدهای چرب غیر اشباع و اسیدهای چرب غیر اشباع به همراه ویتامین C غنی سازی شده اند مشاهده گردید. که دارای اختلاف معنی دار با تیمار 1 و شاهد میباشند (0.05>p) . همچنین کمترین رشد و بازماندگی در این مرحله در تیمار شاهد رویت شد. اما در مرحله PL5 بیشترین رشد و بازماندگی مربوط به تیمار شاهد بوده که دارای اختلاف معنی دار با سایر تیمارها است و در بین تیمارهای آزمایشی دو تیمار 2 و 3 دارای رشد و بازماندگی بالاتری نسبت به تیمار 1 بوده که تفاوت آنها نیز معنی داراست (0.05>p).

یکی از داروهای التیام ضایعات جلدی در حیوانات و انسان فنی توئین سدیم است، که تحقیقات جامعی در زمینه اثرات آسیب شناسی این دارو و هم چنین دوز آن در ماهیان صورت نگرفته است. در این تحقیق اثرات آسیب شناسی و بالینی فنی توئین سدیم در بافت های آبشش، کبد و کلیه ماهی حوض بررسی شده است. در این تحقیق تعداد 140 عدد ماهی حوض با 3% نمک محلول به مد ت 15 د قیقه ضد عفونی و سپس به 4 گروه 35 تایی تقسیم شد ند (شاهد و 3 گروه آزمایش). به آب گروه های 1 تا 3 به ترتیب  5mg/lit ،10mg/lit و  15 mg/litو فنی توئین سدیم اضافه شد، طول دوره آزمایش 20 روز بود. نمونه های بافتی از کبد، آبشش و کلیه ماهیان تهیه شد و پس از رنگ آمیزی هماتوکسیلین – ائوزین مورد بررسی قرار گرفتند. عمده ضایعات هیستوپاتولوژیک در گروه 3 مشاهده شد. ضایعات مشاهده شده در کبد شامل پر خونی، خونریزی، نکروز هپاتوسیت ها و اگزودای فیبرینی بود و در کلیه افزایش ملانوماکروفاژ، پرخونی و خونریزی، نکروز لوله های ادراری و در آبشش پرخونی، هیپرپلازی بافت پوششی و سلو ل های کلراید، اتصال تیغه های آبششی و خونریزی مشاهده گردید. علائم بالینی در طول مدت آزمایش برای چهار گروه ثبت گردید که در گروه های شاهد و 1 علائم رفتاری طبیعی بود و ماهیان گروه 2 و 3 عدم تعادل، بی حالی، کم اشتهایی، یبوست و افزایش ترشح موکوس در سطح آبشش و پوست را نشان دادند.

تکثیر ماهی سفیداز مورخه 18/12/82 در چهار رود خانه (شیرود، تنکابن، تجن و گهرباران) در دمای آب رودخانه 8-7 درجه سانتیگراد شروع و در تاریخ 19/2/83 پس از حدود دو ماه در دمای 26-25 درجه سانتیگراد به پایان رسیده است. در طول این مدت تعداد 7168 عدد مولد ماده و 18218 عدد مولد نر با مجموع کل 25386 عدد مولد ماهی سفید، در امر تکثیر استفاده شد. میانگین طول، وزن و ضریب چاقی مولدین ماهی سفیددر چهار رودخانه مورد مطالعه بترتیب در جنس ماده و نر برابر (1.5±43.75 و 1.91±36.5 سانتی متر)، (40.36 ± 11189.5 و 115.94±678.13 گرم)، (0.11± 1.42 و 0.05 ±1.38) بود. میزان استحصال تخم ماهی سفیددر مدت 62 روز تلاش به مقدار 4931.01 کیلوگرم بوده است که بیشترین میزان استحصال تخم از رودخانه شیرود به مقدار 3189.31 کیلوگرم و برابر 64.7% از کل تخم استحصالی می باشد. بیشترین میزان استحصال تخم نیز در نیمه اول فروردین به میزان 2365.65 کیلوگرم و برابر 48% از کل تخم استحصالی بوده است. بقاء تخم در چهار رودخانه فوق به ترتیب برابر 94.5، 95.1، 87.7 و 96.9 درصد محاسبه گردید. همچنین مقایسه ای بین وزن تخمدان، GSI (ماده)، همآوری مطلق، همآوری نسبی و درصد تخمه گشایی در چهار رودخانه مورد مطالعه به عمل آمد و تنها در پارامتر تخمه گشائی اختلاف معنی داری در سطح یک درصد بین رودخانه ها (شیرود: a، تنکابن: b، تجن و گهرباران: c) مشاهده گردید. طول کل لارو تازه تخمه گشائی شده برابر2 ±6T.L= میلی متر و وزن آنها 0.2±2=W میلیگرم اندازه گیری شد. فاکتور وضعیت برابر 0.15±0.92=CF محاسبه گردید. طول و وزن لاروهای سه روزه آماده کشت در استخرهای خاکی نیز بترتیب 2±7=T.L میلی متر و 0.1 ± 2.7=W میلی گرم اندازه گیری شد. فاکتور وضعیت آن نیز برابر 0.10 ± 0.78=CF محاسبه گردید. طول مدت پرورش در سال 1383 بین 50 تا 150 روز متغیر بوده است. بچه ماهیان قبل از رهاسازی به لحاظ وجود انگل مورد بررسی قرار گرفتند. در این بررسی شدت آلود گی از نوع اول بوده است و از تعداد کل 4366 عدد بچه ماهی سفید نمونه برداری شده از 66 استخر، 11.45% (500 عدد) آنها به انواع آلودگی های انگلی مبتلا بودند. انگل های جداسازی شده در این بررسی دیپلستوموم، داکتیلوژیروس، بوتریوسفالوس انواعی از نماتودها، تریکودینا و اپیسنیلیس بودند. به سبب عدم رعایت اصول پرورش تعداد 16942454 عدد بچه ماهی زیر وزن استاندارد (زیر یک گرم) رهاسازی شده است که برابر 19.9% کل رهاسازی در سال 1383 می باشد. بیشترین فراوانی وزنی در سال 1383 مربوط به کلاسه وزنی 1.5 – 1 گرم به میزان 68.1% می باشد و در مجموع 80.1% (62905247 عدد) از ماهیان رهاسازی شده دارای وزن مناسب رهاسازی بوده اند.

بیماریزایی و کارآیی تلقیح غلظت LD50 از ویروس پلی هیدروسیس هسته ای به روش دهانی در 36 واریته کرم ابریشم ایران مورد ارزیابی قرار گرفت. پس از استخراج همولنف لاروهای مبتلا به بیماری گراسری، ویروس پلی هیدروسیس هسته ای خالص سازی شد و در ابتدای سن چهارم لاروی، به روش دهانی و با آغشته کردن برگ مصرفی به لاروها تلقیح گردید. داده های این پژوهش در قالب مدل های خطی تعمیم یافته با پنج تکرار (هر تکرار مشتمل بر 250 لارو سن چهارم) تجزیه و تحلیل شد. تیمارها شامل دو حالت تلقیح یا عدم تلقیح غلظت LD50 از ویروس پلی هیدروسیس هسته ای به روش دهانی، و واریته ها شامل 36 واریته کرم ابریشم (21 لاین خالص و 15 هیبرید) و صفات مورد مطالعه نیز شامل تعداد لارو زنده، تعداد شفیره زنده و درصد ماندگاری شفیره بود. طبق نتایج آزمایش، لاین های با منشا چینی از مقاومت بالاتری نسبت به لاین های با منشا ژاپنی برخوردار بودند. همچنین صفات مقاومت به میزان زیادی تحت تاثیر هتروزیس قرار گرفتند، به طوری که درصد هتروزیس حاصل در محیط آلوده بالاتر بود. بر این اساس درصد هتروزیس صفات تعداد لارو زنده، تعداد شفیره زنده و درصد ماندگاری شفیره در محیط شاهد به ترتیب 12.09، 16.94 و 3.6 درصد و در محیط آلود ه به ترتیب 11.67، 27.13 و 14.26 درصد بود. آلوده سازی واریته ها به روش دهانی میانگین صفات فوق را به ترتیب 33.44 لارو، 80.35 شفیره و 32.42 درصد کاهش داد (p>0.0001). در نتیجه می توان گفت کارآیی تلقیح خوراکی غلظت LD50 از ویروس پلی هیدروسیس هسته ای در آلوده سازی لاروها بسیا بالا می باشد. 

به منظور تعیین قابلیت هضم و فراسنجه های کنیتیکی آن در شتر یک کوهانه ایران و مقایسه آن با گوسفند در این آزمایش از چهار نفر شتر نر یک کوهانه و چهار راس گوسفند نر نژاد شال که دارای فیستولای شکمبه ای بودند استفاده شد. جهت تعیین و مقایسه فاکتورهای مورد نظر در شتر و گوسفند از دو نوع جیره غذایی شامل جیره تمام علوفه و جیره 30 درصد کنسانتره و 70 درصد علوفه استفاده شد. آزمایش در قالب طرح مربع لاتین 2 × 2 با تکرار انجام پذیرفت. نتایج آزمایش نشان دادکه در شتر بین میانگین های pH و غلظت اسیدهای چرب فرار مایع شکمبه با مصرف جیره های مختلف اختلاف معنی داری وجود داشت (0.05>p)، ولی در گوسفند این اختلافات مشاهده نشد. بین غلظت اسیدهای چرب فرار در گوسفند و شتر تفاوت معنی داری وجود داشت (0.05>p)، اما از نظر غلظت نیتروژن آمونیاکی و pH تفاوت معنی دار نبود. تفاوت معنی داری در قابلیت هضم دیواره سلولی و دیواره سلولی منهای همی سلولز بین گوسفند و شتر مشاهده نشد. تراکم اوره و pH خون در شتر تحت تاثیر جیره های مختلف قرار نگرفت، اما بین گوسفند و شتر اختلاف معنی داری وجود داشت (0.05>p). که می توان نتیجه گیری کردکه تولید اسید چرب فرار در شکمبه، و توان باز چرخ نیتروژن آمونیاکی در شتر نسبت به گوسفند بالاتر است.

تشخیص سریع لپتوسپیرا یکی از ضروریات در درمان این بیماری زئونوز می باشد. عدم توانایی روشهای سرولوژیک در تشخیص سریع این باکتری (این روش برای تشخیص و ایجاد پادتن دارند) موجب گردیده است که روش PCR به دلیل حساسیت و دقت بالای آن به عنوان کاندیدای مناسبی بدین منظور مطرح شد. در ایران نیز با توجه به شیوع فرم حاد و مزمن این بیماری باید درمان و یا کنترل آن برنامه ریزی گردد و تشخیص عامل بیماری اولین گام بدین منظور می باشد. در این تحقیق جهت تشخیص سریع این بیماری از تکنیک PCR استفاده گردید. که از سه سروواریته غالب شناخته شده در ایران L. sejroe hardjo ، L. grippotyphosa، L.canicola مورد مطالعه قرار گرفت. بدین منظور به عنوان هدف دو نقطه ژنی اختصاصی برای لپتوسپیراهای پاتوژن انتخاب گردید پرایمرهای G1/G2 با شناسایی قطعه اول محصول PCR به طول 285bp ایجاد نمودند و پرایمرهای 590DIR 1.590REV2 با هدف قرار دادن قسمتی از یک ناحیه جدید تکرار شونده ژنوم محصول PCR به طول 571bp ایجاد نمودند. برای تایید محصول PCR از آنزیم های محدودگر استفاده گردید که از آنزیم AluI برای محصول 571bp و آنزیم MboI برای محصول 285bp بکار رفت.

به منظور تعیین اثر فرآوری شیمیایی دانه جو به یکی از روش های تیمار با اوره، هیدروکسیدسدیم یا فرمآلدئید در تغذیه گاوهای هلشتاین شیرده، آزمایشی در قالب طرح چرخشی متوازن با 16 راس گاو (در مرحله اول شیردهی)، چهار جیره و چهار دوره (هر دوره 21 روز با یک هفته جهت عادت دهی) انجام شد. تفاوت جیره های یک الی چهار در نوع جو مصرفی بود. به طوری که جو فرآوری نشده، فرآوری شده با محلول هیدروکسیدسدیم، فرمآلدئید و اوره به ترتیب جیره های یک الی چهار بود. گاوها به صورت انفرادی و تا حد اشتها تغذیه می شدند. تولید شیر در هر بار دوشش و ترکیبات شیر هفته ای دو بار تعیین می شد. همچنین در پایان هر دوره آزمایشی، نمونه گیری خون، مایع شکمبه و ادرار انجام می شد. در این آزمایش میزان ماده خشک مصرفی، تغییرات وزن بدن و تولید شیر تصحیح شده برای درصد چربی تحت تاثیر جیره های آزمایشی قرار نگرفت ولی تولید شیر خام گاوهایی که با جیره های یک الی چهار تغذیه شده بودند به ترتیب 25.73، 26.98، 26.92 و 27.35  کیلوگرم در روز بود که به طور معنی داری تحت تاثیر جیره ها قرار داشت (p<0.01). همچنین درصد چربی و کل مواد جامد شیر گاوهای تغذیه شد ه با جیره دو و چهار کاهش معنی داری نسبت به دو گروه دیگر نشان داد. ولی درصد پروتئین و لاکتوز و همچنین میزان تولید روزانه کلیه ترکیبات شیر بین گروه ها تفاوتی نداشت. میانگین pH مایع شکمبه و ادرار گاوهایی که از جیره های دو الی چهار مصرف کرده بودند به طور معنی داری بیشتر از گروه کنترل بود (p<0.01). غلظت نیتروژن اوره ای پلاسمای خون گاوهایی که جیره چهار را مصرف کرده بودند نسبت به سایر گاوها افزایش معنی داری داشت. ولی سایر فرا سنجه های خونی در بین گروه ها تفاوتی نداشت. با توجه به این مشاهدات چنین استنتاج می شود که استفاده از دانه جو فرآوری شده با هیدروکسیدسدیم یا اوره موجب افزایش میزان تولید شیر روزانه و کاهش درصد چربی شیر گاوها می شود. ولی مصرف جو فرآوری شد ه با فرمآلدئید فقط موجب افزایش تولید شیر می گردد.