پژوهش و سازندگی
سال:1387 | دوره:21 | شماره:4 (پی آیند 81) در امور دام و آبزیان |تعداد مقالات:32

مدیریت تغذیه در ماهیان پرورشی از مهم ترین مسایل تولید به شمار می آید. اغلب تا بیش از 50 درصد از هزینه های تولید را غذا تشکیل می دهد. لذا می توان با به کار بردن غذای خوب و با کیفیت بالا، قیمت تمام شده تولید را کاهش داد. این امر ازطریق بالابردن درصد بقای، کاهش ضریب تبدیل غذایی، کاهش پرت غذا (شناوری مناسب غذا) و ... انجام پذیر است. در سال های اخیر از افزودنی های مختلف جهت بالابردن ضریب رشد و بقا استفاده می شود. آسکوژن یکی از این مواد می باشد آسکوژن تحت نام های تجاری مختلف مانند واناژن (Vanagen) و اپتیمون(ptimun)  به بازار عرضه می شود. استفاده از این ماده در سال های اخیر مورد توجه قرار گرفته است. آسکوژن در حقیقت پودری حاوی انواع نوکلئوتیدها می باشد که بعنوان یک ماده مکمل غذایی به جیره غذایی انواع جانوران اضافه می شود. این ماده به عنوان محرک سیستم ایمنی استفاده می شود ولی به دلیل اینکه تاثیر مثبتی در رشد و بقای جانوران و آبزیان دارد، در بسیاری موارد بعنوان عامل محرک و افزایش رشد بکار می رود.

شور صادراتی قالی برای افزایش درخشندگی و ملایم کردن رنگ ها صورت می گیرد. برای آزمایش غلظت های مختلف سود سوزآور 2، 5 و10 درصد، سدیم هیدروسولفیت 25/0 و 1 درصد و کلسیم هیپوکلریت 1 درصد برای آزمایش نخ پشمی قالی که با روناس رنگ شده بود، انتخاب شد. خواص نوری، نمره، استحکام و ازدیاد طول تا حد پارگی نخ ها اندازه گیری شد. نتایج نشان می دهد که افزایش غلظت قلیا، باعث افزایش روشنایی و نیز تغییر نمره نخ ها می شود. همین طور اثر سدیم هیدروسولفیت روی این نمونه ها به طور معنی داری (p<0.05) باعث افزایش روشنایی شده و این اثر با استفاده از کلسیم هیپوکلریت بیشتر می شود. اگرچه قلیا به تنهایی تاثیر معنی داری بر استحکام و ازدیاد طول نخ نداشت اما از استحکام نخ ها بعد از واکنش با سدیم هیدروسولفیت و کلسیم هیپوکلریت بطور معنی داری (p<0.05) کاسته شد. نتایج حاصله مشخص می کند که عملیات شور قالی برای کاهش رنگ و افزایش درخشندگی باید بطور دقیق صورت گیرد، زیرا نوع و غلظت موادشیمیایی شوینده های قالی تاثیر زیادی بر تخریب پشم و کیفیت فرش می گذارند.

مطالعه حاضر به منظور بررسی اثرات برخی صفات ثانویه جنسی (توبرکول های روی سر و بدن) روی خصوصیات زیستی مایع منی صورت گرفت. در این مطالعه ماهیان برحسب تعداد توبرکول روی سر به 3 تیمار (تیمار 1: کمتر از 110، تیمار 2: 135-110 و تیمار 3: بیشتر از 135 عدد) تقسیم گردید. طول دوره تحرک و درصد اسپرم های متحرک و پتاسیم پلاسمای سمینال در 3 تیمار اختلاف معنی داری (p<0.01) داشت. اما سایر پارامترهای اسپرم شناختی و بیوشیمیایی مایع منی در 3 تیمار اختلاف معنی داری (p>0.05) نداشت. بین توبرکول های روی سر با پتاسیم پلاسمای سمینال و پارامترهای حرکتی اسپرم ارتباط مثبت و معنی دار (p<0.01) و با اسپرماتوکریت، حجم اسپرم دهی و pH ارتباط مثبت و معنی داری وجود داشت (p<0.05). همچنین بین توبرکول های روی بدن با پتاسیم پلاسمای سمینال ارتباط مثبت و معنی داری وجود داشت (p<0.05). اما بین توبرکول های روی بدن با سایر پارامترهای اسپرم شناختی و بیوشیمیایی مایع منی و بین توبرکول های روی سر با سدیم، کلسیم، منیزیم، گلوکز، پروتئین کل و کلسترول پلاسمای سمینال ارتباط معنی داری مشاهده نشد (p>0.05).

در این تحقیق با توجه به روش های نوین در تولیدمثل گونه ماهی مولی بادبانی Poecilia latipinna راهکارها و پیشنهادهای منطقی و جالب توجه برای دست اندرکاران تکثیر آن بدست آمد. با توجه به اینکه عوامل مختلفی در نحوه تولیدمثل مولدین و میزان بقا و کیفیت نوزادان تولید شده دخیل می باشند، لذا در این تحقیق تاثیر هشت تیمار نسبت جنسی نر و ماده و فتوپریود بر روی زادآوری ماهی مولی مورد مطالعه قرار گرفت. در آکواریوم های شیشه ای، تیمارهای با نسبت جنسی شامل (F:M)1:2 (F:M)1:1، (F:M)1:3، (F:M)2:1 و (F:M)3:1 و در آزمایش دوم فتوپریود با سه دوره نوردهی شامل (L:D)12:12، (L:D)14:10 و (L:D)10:14 هریک در سه تکرار انجام شد تا نتیجه تولیدمثل که شامل دفعات زادآوری، طول دوره زادآوری، تعداد نوزادان تولید شده، کیفیت بازماندگی و رشد آنها طی مدت 40 روز می باشد مورد بررسی قرار گرفت. طی این مدت سایر فاکتورها شامل درجه حرارت، pH، میزان اکسیژن محلول، تغذیه و غیره برای همه تیمارها یکسان و مشابه بود. نتایج بدست آمده از این آزمایشات نشان داد که با افزایش تعداد ماهیان ماده در هریک از نمونه ها بطور چشم گیری از تعداد نوزادان بدنیا آمده کم شده است. از طرفی در آکواریوم هایی که تعداد ماهیان ماده در برابر ماهیان نر کمتر است مدت زمان لازم برای تولد نوزادان کاهش یافته است. همچنین درصد نوزادان مولی باقیمانده پس از 40 روز در 3 تکرار با نسبت های مختلف جنسی بیانگر بیشترین درصد بازماندگی در تیمار 1 نر و 1 ماده و کمترین درصد بازماندگی در تیمار 1 نر و 3 ماده بود. نتایج حاصل شده از آزمایش فتوپریود بیان گر این مطلب است که با افزایش دوره نوری در یک محیط محدود که در این مورد آکواریوم های 20 لیتری می باشند رشد بیش از حد و بلوم فیتوپلانکتونی را شاهد هستیم. از طرفی با افزایش بار جلبکی بر میزان فتوسنتز ناخواسته و بیش از حد افزوده شده و این جلبک ها به علت بلوم خود علاوه بر ترشح مواد مضر و سمی پس از مرگ نیز با تجزیه خود محیط نامناسب و پر استرسی را برای ماهیان فراهم آورد که در نتیجه سبب کاهش بازده غذایی و تلفات شد.

در پژوهش حاضر روند رشد و تکامل تخمدان 150 قطعه ماهی بیاه (Liza abu) در طول 6 ماه نمونه برداری از بهمن ماه 85 لغایت تیر ماه 86 در استان خوزستان مورد بررسی قرار گرفت. نمونه ها پس از صید و بررسی، تکامل و رشد تخمدان آنها بر اساس پارامترهای ظاهری و بافتی مرحله بندی شدند. از تخمدان ماهی ها، نمونه بافتی با روش معمول بافت شناسی تهیه و با میکروسکوپ نوری مطالعه گردید. نتایج تحقیق نشان می دهد که شکل تخمدان از نوع کیسه ای بوده و اختلاف معنی دار بین طول تخمدان راست و چپ وجود ندارد. در این مطالعه 6 مرحله اووژنز مشاهده شد. در مرحله اول اووگونی ها کوچک می باشند. در مرحله دوم رشد محسوسی در اووسیت ها مشاهده می شود. در مرحله سوم به علت زرده سازی، بیشترین رشد اووسیت ها در این مرحله دیده می شود و سه لایه تکا ،گرانولوزا و سلول های فولیکولی قابل مشاهده است. تخمدان ها بزرگ و زرد رنگ بودند. در مرحله چهارم، مهاجرت وزیکول زایگر مشاهده می شود. تخمک ها شروع به آبگیری نموده و قطر آنها افزایش می یابد. تخمدان ها بزرگ و زرد رنگ بوده و ظاهری دانه دار دارند و تخمک ها با چشم غیرمسلح قابل مشاهده هستند. در مرحله پنجم تخمک ها حالت سیال داشته و از تخمدان به راحتی خارج می شوند. در مرحله ششم تخمدان دارای تخمک های نابالغ، تخمک های آتروفی شده و همچنین فولیکول های خالی می باشد. بر اساس نتایج این مطالعه مرحله سوم در بهمن ماه، مرحله چهارم در اسفند و فروردین ماه، مرحله پنجم در اردیبهشت ماه و در ماه های خرداد و تیر ماه تخمک های نابالغ در مراحل اول و دوم اووژنز مشاهده شدند. در اسفند ماه تخمدان به بیشترین حجم خود رسیده و در فروردین ماه در بعضی از نمونه ها پارگی در کیسه تخمدان مشاهده شد که مبین شروع تخم ریزی می باشد.

برای تعیین ترکیبت شیمیایی و انرژی قابل سوخت و ساز ضایعات کارخانجات ماکارونی، رشته، بیسکویت، پفک، لپه پاک کنی و بوجاری لپه، ابتدا از 10% کارخانجات بر اساس روش نمونه گیری تصادفی طبقه بندی شده، نمونه برداری به عمل آمد. سپس مقادیر ماده خشک، پروتئین خام، الیاف خام، چربی خام، دیواره سلولی، دیواره سلولی بدون همی سلولز و انرژی خام آنها طبق روش های (1990) AOAC اندازه گیری شد. مقدار پروتئین خام ضایعات بیسکویت، پفک، رشته سوپ، ماکارونی، رشته پلویی، لپه پاک کنی و بوجاری لپه به ترتیب، 9، 2/9، 1/14، 7/12، 5/14، 2/30 و 30 درصد بود. ضایعات ماکارونی، رشته سوپ، رشته پلویی، پفک، بیسکویت، لپه پاک کنی و بوجاری لپه به نسبت 15 درصد با جیره پایه مخلوط شدند، جهت تعیین میزان انرژی قابل سوخت و ساز (TMEN, ME, AMEN, AME) هر یک از ضایعات، 30 گرم از جیره مخلوط شده به روش تغذیه اجباری به چهار قطعه خروس بالغ لگهورن خورانده شد. مقدار AMEN بیسکویت، پفک، رشته سوپ، ماکارونی، رشته پلویی، ضایعات لپه پاک کنی و بوجاری لپه به ترتیب 4008، 3882، 3878، 3535، 3334، 2678 و 2469 کیلو کالری بر کیلوگرم و مقدار TMEN ضایعات بیسکویت، پفک، رشته سوپ، ماکارونی، رشته پلویی، ضایعات لپه پاک کنی و بوجاری لپه به ترتیب 4112، 3987، 3982، 3639، 3438، 2781 و 2573 کیلو کالری بر کیلوگرم بدست آمد.

سارکوسیستیس یکی از شایع ترین آلودگی های تک یاخته ای حیوانات اهلی در جهان محسوب می شود. در مطالعه حاضر میزان آلودگی گوشت بزهای ذبح شده در کشتارگاه تبریز به سارکوسیستیس با روش های ماکروسکوپی، هضمی و تهیه گسترش بافتی مورد بررسی و مقایسه قرارگرفته است. بدین منظوردر مرحله اول 400 راس بز را به تصادف انتخاب و اندام های مری، ران، بازو، دیافراگم و قلب با روش بازرسی لاشه (ماکروسکوپی) از نظر وجود کیست سارکوسیستیس بررسی گردید. در مرحله دوم تعداد 150 راس بز به ظاهر غیرآلوده را به طور تصادفی انتخاب و از اندام های مری، ران، بازو، دیافراگم و قلب نمونه برداری و با روش های هضمی و تهیه گسترش بافتی با و یا بدون رنگ آمیزی به کمک میکروسکوپ نوری از نظر وجود سارکوسیستیس بررسی شد. طبق نتایج به دست آمده آلودگی مری، ران، بازو ،دیافراگم و قلب بزها به کیست های ماکروسکوپی با روش بازرسی لاشه بترتیب 25/ ، 25/0 ، 75/0 ، 75/1، و 0% ولی با روش هضمی 100% اندام های مذکور به کیست آلوده بوده اند. به طور کلی روش هضمی حساس ترین روش در آشکارسازی واقعی و تعیین میزان آلودگی نشخوار کنندگان به سارکوسیستیس می باشد. گرچه در بازرسی لاشه ها فقط 75/1% آنها به کیست سارکوسیستیس آلوده تشخیص داده شدند ولی روش هضمی نشان داد که 100% آنها آلوده هستند.

به سویه های بسیار حاد ویروس بورس عفونی در سال 1991 به کشور ما وارد شدند. این ویروس ها آسیب بسیار شدیدی به صنعت طیور کشور وارد نمودند. در مطالعه حاضر تعیین هویت مولکولی این ویروس ها که هنوز هم در فیلد وجود دارند انجام شده است. مجموع 13 ویروس بورس عفونی که در طی سالهای 82-1381 از نقاط مختلف کشور جمع آوری شده بودند مورد استفاده قرارگرفتند. در اکثر این نمونه ها تاریخچه تلفات نسبتا بالا وجود داشته است . تکنیک بسیار حساس RT-PCR توانست ویروس در نمونه های کلینیکی را ردیابی کند. محصولات PCR به اندازه 643 جفت باز حاوی ناحیه بسیار متغیر ژن VP2 ویروس بودند. این محصولات با استفاده از کنترل طول قطعه و روش Nested-PCR مورد تایید قرار گرفتند. آنالیز توالی اسید های آمینه ترجمه شده در ناحیه بسیار متغیر ژن VP2 این ویروس ها که حاوی اپی توپ های خنثی کننده ویروس هستند نشان داد که ویروس های فیلد ایران کاملا شبیه یکدیگر و کاملا شبیه ویروس های بسیار حاد بورس عفونی گزارش شده از اروپا و ژاپن می باشند. اگرچه بسیاری از این ویروس ها را میتوان در سطح نوکلئوتیدی از یکدیگر تفریق نمود. از تمامی نوکلئوتیدهائی که در ویروس های ایران تغییر کرده بود چهارتای آنها منجر به تغییر اسید های آمینه در موقعیت 222 (P به A)، 256 (V به I)، 294 (L به I) و 299 (N به S) شده بودند. هپتاپپتید غنی از سرین SWASASGS که در ویروس های بیماریزای ویروس بورس عفونی بصورت محافظت وجود دارد در نمونه های بررسی شده نیز وجود داشت. هیچیک از ویروس های بررسی شده جزو ویروس های واریانت یا ویروس های غیرتیپیک بسیار حاد قرار نگرفتند. همچنین آنالیز فیلوژنی نشان داد که خاستگاه ویروس های موردمطالعه با خاستگاه ویروس های بسیار حاد بورس عفونی اروپا و ژاپن یکسان می باشد.

در سال های اخیر استفاده از روتیفرها به عنوان غذای زنده برای پرورش لارو ماهیان و سخت پوستان از اهمیت بالایی برخوردار بوده است. کیفیت غذایی و تراکم روتیفرها به عنوان فاکتورهای مهم در تغذیه لاروی ماهیان محسوب می گردد. در این پژوهش اثر 3 غلظت مختلف جلبک سبز (Chorella sp. cell/ml 105, 106, 107) بر رشد و ترکیب اسیدهای چرب روتیفرهای تولید شده در آزمایشگاه مورد بررسی قرار گرفت. کشت روتیفرها در محیط غذایی EPA داخل بالن های 1 لیتری بر اساس شرایط استاندارد صورت گرفت. تراکم اولیه روتیفرها در تیمارهای مختلف 30 عدد در میلی لیتر بود. غلظت های غذایی آزمایش شده اثر معنی داری بر رشد روتیفرها در مدت زمان آزمایش (10 روز) داشت (P<0.05) .  حداکثر تراکم روتیفر Brachinus calyciflrus در غلظت های غذایی 105 cell/ml، 106 و 107 به ترتیب 8± 108، 47± 489 و 51 ±493 روتیفر در هر میلی لیتر بعد از 5 روز پرورش رسید. در غلظت های غذایی 105 cell/ml و 106 از روز ششم به بعد تا روز آخر تراکم رو به کاهش بود در حالی که در غلظت غذایی cell/ml107 در پایان دوره حداکثر تراکم 47±1820 عدد در میلی لیتر حاصل شد. میانگین نرخ رشد در غلظت های فوق به ترتیب 22/0 ،52/0 و57/0 به ازای هر روز بدست آمد. روتیفرهای تغذیه شده با غلظت های مختلف (cell/ml 105, 106, 107) حاوی مقادیر بالایی از اسیدهای چرب لینولئیک (به ترتیب 74/16 ، 248/16 و 392 /17 درصد) و لینولنیک (به ترتیب 923/11، 145/15 و 662/19 درصد) بودند. هم چنین با افزایش غلظت غذا از اسیدهای چرب تک غیراشباعی کاسته شده و بر میزان اسیدهای چرب چند غیراشباعی و مجموع اسیدهای چرب n-3 افزوده شد. با توجه به نتایج حاصله مشخص گردید که گونه فوق درمقایسه با سایر گونه های جنس براکیونوس از سرعت رشد خوبی برخوردار بوده و در زمان موردنیاز می توان با فراهم نمودن غلظت غذای مورد نظر به روتیفرهای با تراکم بالا و هم چنین با ارزش غذایی بهتر دست یافت.

خرزهره دارای گلیکوزیدهای قلبی بوده و به دلیل تلخ مزه بودن به راحتی مورد مصرف دام ها قرار نمی گیرد. مصرف بسیار اندک از این گیاه خصوصا در مورد تک سمی ها که از حساسیت بیشتری در مقایسه با نشخوارکنندگان برخوردار هستند، باعث مرگ می شود. در این گزارش یک راس اسب بومی دو ساله با سابقه ضعف و بی اشتهایی به بیمارستان آموزشی و پژوهشی دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران ارجاع داده شد. نشانه بالینی برجسته این دام افزایش شدت ضربان قلب بود که تا فاصله تهیگاه سمت چپ هم شنیده می شد. الکتروکاردیوگرافی در روز اول نشان دهنده تاکی کاردی بطنی و در روز دوم بیان گر برادی کاردی و ریتم گریز بطنی بود. یافته های هیستوپاتولوژیک بعد از مرگ بیمار، وقوع نکروز و دژنراسیون بافت میوکارد را مشخص کرد. با مراجعه به محل نگهداری دام، حضور خرزهره در محیط زندگی بیمار و خبر دسترسی ناگهانی و مصرف این گیاه توسط دام حاصل آمد.

از آنجایی که مطالعه و بررسی مرحله لاروی ماهیان در دو زمینه شناسایی و تعیین فراوانی آنها به مدت یک دهه در ایران انجام شده است تصمیم گرفته شد علاوه بر انجام مطالعات و بررسی های سیستماتیک به نوآوری در علم و مطالعات لاروی پرداخته و اقدام به استخراج اتولیت شد. از این رو طی انجام پروژه شناسایی، تنوع و الگوی پراکنش لارو ماهیان در اکوسیستم جزایر مرجانی خارک و خارکو – خلیج فارس با به کارگیری روش سامانه اطلاعات جغرافیایی(GIS) که از ابتدای سال 1385 در حال اجرا می باشد، علاوه بر انجام مراحل اصلی پروژه، برای اولین بار در ایران اقدام به خارج نمودن اتولیت تعدادی از لارو ماهی و تعیین سن لارو در خانواده های ماهی پهلونقره ای (Atherinidae، phididae)، کفشک ماهی(Slidae)  و شگ ماهی (Clupeidae) گردید.

در این تحقیق اثر شستشوی گوشت ماهی کپور قبل و بعد از چرخ شدن بر برخی از شاخص های کیفی آن بررسی گردید. با توجه به نتایج حاصل دو تیمار چرخ کردن گوشت و سپس شستشو دادن آن و شستن فیله و سپس چرخ کردن آن در فاکتورهای زیر دارای تفاوت معنی دار بودند. سوریمی (گوشت چرخ شده شسته) رطوبتی در حدود %81.9 داشت (p<0.05). مقدار پروتئین سوریمی %96.33 و میزان پروتئین تیمار دیگر %67.74 بود که با هم تفاوت معنی دار داشتند (p<0.05). سوریمی %49 ظرفیت نگهداری آب و تیمار دیگر در حدود %7 ظرفیت نگهداری آب را به خود اختصاص داد (p<0.05). گوشت چرخ شده حاصل از فیله های شسته میزان ازت فرار بالاتری نشان داد که بین دو تیمار تفاوت معنی دار بود (p<0.05). در کنار این فاکتورها ارزیابی ژل و نیز برخی از شاخص های ارزیابی حسی نظیر رنگ، بو و طعم تعیین گردیدند. ژل حاصل از هر دو نوع تیمار کیفیت خوبی داشت و بالاترین امتیاز را به خود اختصاص داد.

اوریون عفونت حاد سیستمیک و واگیرداری است که در اکثر مواقع باعث تورم غده پاروتید شده و در مواردی با ایجاد مننژیت و آنسفالیت موجب مرگ و میر می گردد. تشخیص سریع بیماری اهمیت زیادی داشته و از درمان های نادرست جلوگیری می نماید. در این تحقیق پادگن هماگلوتینین اوریون با کیفیت مطلوب تهیه که می توان از آن در تشخیص بیماری به روش HI که روشی دقیق، سریع و کم هزینه می باشد استفاده کرد. برای تهیه پادگن هماگلوتینین از سویه بومی S#12 استفاده گردید. پس از مشاهده ضایعات سلولی و انجام چندین مرتبه ذوب و انجماد، تیتر ویروس تعیین که با افزودن تواین – اتر به حد مطلوب رسید و محصول نهایی برای نگه داری طولانی مدت لیوفیلیزه گردید. برای فرآورده تهیه شده حساسیت 100% ، ویژگی 7/93% و تکرار پذیری 100% به دست آمد که در مقایسه با نمونه های وارداتی که اکثرا بر روی تخم مرغ جنین دار تهیه می شوند و دارای پروتئین های غیراختصاصی می باشند، بسیار مناسب می باشد.

طی یک دوره یک ساله از فروردین ماه لغایت اسفند سال 1384 شاخص های زیستی شامل طول، وزن و سن کیلکای معمولی در سواحل استان مازندران مورد بررسی قرار گرفت. تعداد 4817 عدد کیلکای معمولی، مورد بررسی زیست سنجی قرار گرفت. نتایج نشان داد کیلکای معمولی با فراوانی 86 درصد، جمعیت غالب صید را تشکیل داده است. میانگین طول، وزن و سن این ماهی به ترتیب 8/11±8/93 میلیمتر، 1/2±1/7 گرم و 1±9/3 سال برآورد شد. دامنه سنی ماهیان صید شده از +1 تا +6 سال بود و ماهیان +4 ساله با فراوانی 3/35 درصد جمعیت غالب صید را تشکیل دادند. پارامترهای رشد برتالانفی برای این ماهی شامل: میلیمتر L∞=114.9، k=0.34، t0=-1.878 و معادله رشد Lt=114.92[1-e-0.339(1+1.878)] تعیین شد. ضریب مرگ و میر کل (Z)، طبیعی(M) و صیادی (F) به ترتیب برابر 85/0،41/0 و 44/0 در سال محاسبه شده است. نرخ بهره برداری (Explitatin rate) در مورد این گونه 51/0تعیین شد.

تحقیق حاضر در تابستان سال 1385، به منظور بررسی میزان ددت در رسوبات رودخانه سفید رود (حد فاصل سد تاریک تا بندر کیاشهر) در استان گیلان انجام گرفت . هدف از این تحقیق مقایسه مقادیر حاصله با حد مجاز استانداردهای جهانی جهت حصول اطمینان از سلامت منطقه به سبب موقعیت خاص منطقه ای و نقش آن در شیلات و تغذیه در کشور انجام شد و هم چنین عواملی مانند شیب رودخانه و یا فاصله از مصب دریا بر میزان تجمع این سم در رسوبات بستر در مسیر رودخانه نیز مورد بررسی قرار گرفت. 66 نمونه رسوب از 22 ایستگاه تهیه گردیده و پس از انتقال به ازمایشگاه میزان د.د.ت بر اساس روش استاندارد استخراج مایع از مایع و با استفاده از دستگاه GC با آشکار ساز ECD (Electrn Capture Detectr) مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصله نشان داد که در 11 ایستگاه از 22 ایستگاه مورد آزمایش ددت آشکار شد. حداقل و حداکثر میزان ددت شامل 001/0میلی گرم در لیتر و 89% میلی گرم در لیتر بود. در مجموع د.د.ت موجود در ایستگاه های مختلف در مقایسه با استاندارد اعلام شده توسط سازمان (Flrida Department f Envirnmental Prtectin FDEP) (1994) بیان گر بالا بودن این سم در 9 ایستگاه از 22 ایستگاه موردنظر می با شد. به منظور بررسی میزان ددت موجود و مقایسه آن با استاندارد ارایه شده از آزمون T-Test استفاده شد. (P-Value %53) ارزش p به دست آمده نشان می دهد که این امکان وجود دارد که در آینده نزدیک میزان سم ددت موجود در بستر رودخانه حد خطر برسد. برای تعیین رابطه بین شیب و غلظت ددت از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه استفاده شد که رابطه معنی داری به دست نیامد (P-Value 0.469) هم چنین برای بررسی رابطه بین فاصله از مصب دریا با مقدار سم ددت روش پیرسون مورد استفاده قرار گرفت که در این مورد نیز رابطه معنی دار مشاهده نگردید (P-Value 0.16).

امروزه صنعت طیور نقش بسیار مهمی در تامین پروتئین موردنیاز جمعیت دنیا ایفا می کند. یکی از عواملی که سلامت فرآورده های غذایی طیور را به مخاطره می اندازد، باکتری های خانواده انتروباکتریاسه به ویژه سالمونلا می باشد. سالمونلا منبع مهم آلودگی غذاهای انسانی و عامل پاتوژن بسیار قوی و بیماری زا در انسان ها است. راه های ابتلا انسان به عفونت سالمونلایی استفاده از تخم مرغ نیم پز و خام و گوشت طیور نیمه پخته می باشد. تخم مرغ از طریق تخمدان مرغ مادر، آلودگی پوسته به مدفوع و از طریق محیط، به باکتری سالمونلا آلوده می گردد. بنابراین مزارع مرغ مادر از مهمترین منابع عفونت سالمونلا می باشند. روش های مختلفی برای جداسازی باکتری سالمونلا وجود دارد که شامل روش های کشت سنتی و بیوشیمیایی، سرولوژیکی و مولکولی است. در این مطالعه که در مرکز اصلاح وپرورش مرغ بومی استان مازندران انجام گرفت، نمونه های مختلفی از بخش های مختلف سالن مرغ مادر، سالن جوجه کشی، سالن جوجه های زیر یک هفته و نیز از تخم مرغ جمع آوری گردید. درصد آلودگی به سالمونلا در 4 سالن مرغ مادر 64/1% ودر زرده تخم مرغ ها و نیز پوسته 92/1% بود. از نمونه های مربوط به سالن جوجه کشی و سالن جوجه های زیر یک هفته، باکتری سالمونلا جدا نشد. در مجموع تعداد 7 نمونه آلوده به سالمونلا بوده و تمام این نمونه ها متعلق به گروه D بودند. آزمایشPCR برای تایید تشخیص جنس سالمونلا و نیز تعیین گونه صورت گرفت. تمام گونه ها به عنوان انتریتیدیس (Salmnella enteritidis) تشخیص داده شدند.

این مطالعه با هدف بررسی میزان دفع آمونیاک توسط تخم ماهی قزل آلای رنگین کمان به آب خروجی از تفریخ گاه در طول یک دوره تفریخ تخم انجام گردید. برای انجام این کار، در زمستان سال 1384 در مرکز ماهی سرای نمرود دو تفریخ گاه تخم ماهی قزل آلای رنگین کمان با شرایط یکسان انتخاب گردید؛ در یکی از تفریخ گاه ها حدود 60000 تخم لقاح یافته وارد شد و تفریخ گاه دیگر خالی و بدون تخم در نظر گرفته شد. سپس به صورت هفتگی از تخم های داخل تفریخ گاه و آب ورودی و خروجی هر دو تفریخ گاه نمونه برداری انجام شد. در طول دوره تفریخ هم زمان با نمونه برداری از آب و تخم, فاکتورهای فیزیکو - شیمیایی آب که بر تعادل بین آمونیاک و آمونیوم تاثیر دارند نظیر pH، درجه حرارت و میزان املاح محلول با دستگاه دیجیتالی دقیق اندازه گیری و ثبت شدند. میزان آمونیاک در آب با دستگاه فیلتر فتومتری پالین تست و نیتروژن کل بافت تخم با روش کجلدال اندازه گیری شد. میزان دفع آمونیاک به وسیله توده تخم در هفته های نمونه برداری اول تا پنجم (در طول یک دوره تفریخ تخم) به ترتیب 0003/0±0012/0، 0005/0±0019/0، 0009/0±0088/0، 0013/0±0089/0 و 0011/0±0082/0 میلی گرم بر لیتر اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که هم زمان با افزایش روند دفع آمونیاک در طول دوره تفریخ، میزان نیتروژن کل در بافت توده تخم با یک روند کاهشی تفاوت معنی داری (p<0.05) را در طول این دوره نشان می دهد که نشان دهنده دفع آمونیاک از فعالیت های متابولیسمی ترکیبات آلی زرده تخم می باشد.

انگل های مژه دار، از عوامل انگلی آسیب رسان به صنعت شیلات می باشند که چه به صورت مستقیم (با اتصال به بدن میگو و جلوگیری از پوست اندازی) و چه به صورت غیرمستقیم (بواسطه کاهش اکسیژن آب) دارای اهمیت بسیاری می باشند. اولین گزارش آلودگی به مژه داران پایه دار توسط مخیر (1373) در دو گونه از میگوهای خلیج فارس صورت گرفت. از دیگر تحقیقاتی که در زمینه انگل های میگو صورت گرفته، بررسی تمجیدی و داوودی در سال 1374 در منطقه چویبده آبادان می باشد که وجود زوتامنیوم، اپیستیلیس، تریکودینا و ورتیسلا در پوست و آب شـش میـگوهای پرورشی این منطقه گزارش گردید. حقوقـی و همکاران (1380) نیز این مژه داران را در میــگوهای پرورشی منطقه چویبده آبادان گزارش نمودند با این حال در مورد آلودگی لاروها و پس نوزادهای میگوی سفید هندی به این مژه داران گزارشی وجود ندارد. از میــگوهای منـطقه چابـــهار نیـز در سال 1379 مــژه دارانی مشاهده گردید. عقیده verstreet (1973)  بر این است که تراکم میگو در مراکز تکثیر و پرورش با تراکم زوتامنیوم ها رابطه مستقیم دارد. Brown نیز در سال 1993 یکی از عوامل انسداد رشته های آب ششی را وجود زوتامنیوم و تریکودینا در آب شش ها می داند. Jonson در سال 1995 نیز زوتامنیوم ها را هم سفرگان بیرونی میگو نامیده است که در تعداد کم مشکلی برای میگو ایجاد نمی کنند. در سال های اخیر طبق گفته کارشناسان و تکنسین های تکثیر میگو، مشکل آلودگی لاروهای میگو در مراکز تکثیر مطرح بوده است با این حال گزارش مستندی مبنی بر نوع مژه داران در مراکز تکثیر آبادان، شدت و محل آلودگی و مرحله میگوی مبتلا وجود ندارد. لذا برای پاسخ گویی به این سوالات، بررسی حاضر در جهت تعیین نوع مژه داران، محل اتصال و شدت آلودگی آنها در مراحل مختلف لاروی پس نوزادی در یک دوره تکثیر میگو انجام گردید است. در این تحقیق، در طی مراحل نمونه گیری، 345 قطعه لارو و پس نوزاد، شامل 50 قطعه ناپلی، 70 قطعه پروتوزوآ (زوآ)، 100 قطعه مایسیس و 125 قطعه پس نوزاد گرفته شد. در بررسی مراحل ناپلی و پروتوزوآ، هیچ گونه آلودگی به مژه داران سطحی زی مشاهده نگردید. در بررسی مراحل مایسیس و پس نوزاد آلودگی نسبتا خفیفی به مژه داران مشاهده گردید به طوری که در مرحله مایسیس دو مورد (2%) و در مرحله پس نوزاد، 5 مورد (4%) آلودگی کوتیکول پوست به مژه داران پایه دار دیده شد. مژه داران مشاهده شده، زئوتامنیوم و ورتیسلا تشخیس داده شدند. زوتامنیون دارای حداکثر 3 بدنه سلولی بوده که بر روی یک پایه قرار گرفته بودند. پایک های این مژه دار از نوع انقباضی بوده است. در ورتیسلا هر بدنه سلولی بر یک پایه مجزا قرار داشت. این مژه دار نیز دارای پایه انقباضی بود. محل مشاهده و استقرار این مژه داران متفاوت بوده و شامل قسمت های مختلف بدن آنها از جمله بین پاهای حرکتی و شنا، ناحیه تلسون، سرسینه و پایه چشمی بوده است. در این تحقیق هیچ گونه مژه داری بر سطح آب شش ها مشاهده نگردید. شدت کم آلودگی به مژه داران در در این تحقیق ممکن است بدلیل کنترل موفق این مژه داران در کارگاه مورد مطالعه باشد و ممکن است در سال های بعد بنا به تغییرات آب و هوایی و شرایط دیگر، با آلودگی بسیار بالاتری مواجه شده که برای لاروها مشکل ساز باشد لذا بایستی همواره این مژه داران مورد توجه قرار گیرند. در بررسی محل اتصال مژه داران به بدن میگو نیز با توجه به تعداد و شدت کم آلودگی ، نمی توان بررسی آماری روی نمونه ها انجام داد با این حال به نظر می رسد این مژه داران در محل اتصال به بدن میگو به محل خاصی تمایل نشان نمی دهند و در نواحی مختلف بدن میگو می توانند مستقر شوند.

مطالعه حاضر در پاییز سال 1385 در کارگاه تکثیر ماهیان خاویاری شهید مرجانی گرگان با هدف بررسی اثرات جیوه آلی بر فاکتورهای بیوانرژتیک (بقا، رشد، نرخ مصرف غذا، نرخ رشد ویژه و ضریب تبدیل خالص) فیل ماهی انجام پذیرفت. به این منظور بچه فیل ماهیان جوان با میانگین وزنی 4±86 گرم با چهار نوع جیره غذایی حاوی متیل جیوه در چهار گروه تیماری با چهار تکرار شامل: 1- گروه شاهد با 04/0، 2- گروه غلظت پایین با 766/0، 3- گروه غلظت متوسط با 8/7، 4- گروه غلظت بالا با 22/16 میلی گرم در کیلوگرم طی 70 روز تحت تیمار قرار گرفتند. پس از 42 روز کلیه بچه فیل ماهی های مربوط به گروه تیمار با غلظت بالای متیل جیوه تلف شدند. نتایج نشان داد که هیچ اختلاف معنی داری (p>0.05) در نرخ مصرف غذا بین گروه های تیماری طی 70 روز وجود نداشت. هم چنین مقایسه نرخ رشد در طی 35 روز اول بین بچه فیل ماهیان گروه تیمار با غلظت بالا و در طی 35 روز دوم بین بچه فیل ماهیان گروه تیمار با غلظت متوسط با گروه شاهد کاهش معنی داری (p<0.05) را نشان داد. بررسی نرخ رشد ویژه نیز کاهش معنی داری (p<0.05) را بین گروه تیمار با غلظت بالا در طی 35 روز اول و گروه تیمار با غلظت متوسط در طی 35 روز دوم نسبت به گروه شاهد نشان داد.

مخمرها اولین میکرواورگانیسم هائی بودند که در خصوص آن ها مطالعات زیادی انجام شده و برای مصرف در تغذیه انسان و دام قابل قبول، زیرا مخمرها به ندرت سمی یا بیماری زا می باشند. این تحقیق برای بررسی امکان تولید پروتئین تک یاخته ای از آب پنیر و آب پنیر مخلوط با غلظت های مختلف ملاس چغندر قند (0، 10. 20. 30 و 40 درصد) به وسیله 4 نوع مخمرKluyermyces fragilis ، Candida intermedia ، Saccharmyces cerevisia و Candida pseadtrpicalis  در قالب یک طرح بلوک کامل تصادفی با روش فاکتوریل (4×5) انجام شد. مقدار 1 میلی لیتر از غلظت 3-10 هر یک از مخمرهای رشد یافته در محیط آب گوشت سابر دکستروز به محیط کشت های آب پنیر و آب پنیر با غلظت های مختلف ملاس منتقل و به مدت 28ساعت در دمای 38 درجه گرم خانه گذاری شد. رشد سلولی، مصرف لاکتوز و تولید بیومس با پنج تکرار اندازه گیری گردید. نتایج این تحقیق نشان داد مخمرK. faragilis  نسبت به سایر مخمرهای به کار رفته در این آزمایش در تمامی محیط ها، بیومس بیشتری تولید می کند (p<0.05). مقدار بیومس تولیدی 2/16، 7/18، 2/19، 7/19 و 5/19 گرم در لیتر به ترتیب برای محیط های کشت حاوی آب پنیر و آب پنیر حاوی 10، 20، 30 و 40 درصد ملاس بدست آمد. هم چنین اضافه نمودن ملاس به مقدار 20 درصد به محیط آب پنیر، رشد سلولی مخمر K. faragilis را نسبت به محیط های کشت آب پنیر و آب پنیر حاوی 10 درصد ملاس به صورت معنی داری بهبود داد (p<0.05). لذا بر اساس نتایج این آزمایش، اضافه کردن 20 تا 30 درصد ملاس به آب پنیر، عمل کرد تولید بیومس را 35 تا 38 درصد افزایش خواهد داد.

هدف از انجام این مطالعه تعیین میزان آلودگی لاشه طیورگوشتی به باکتری های شاخص در مراحل مختلف خط کشتار در یکی از کشتارگاه های اطراف شهرستان مشهد بوده است. از تعداد پنج گله و از هر گله تعداد 10 نمونه از هر یک از مراحل مختلف خط کشتار با استفاده از صفحه الگو (Template) از ناحیه گردنی نمونه گیری به روش سوآپ خشک و مرطو ب صورت گرفت و با استفاده از روش کشت مرسوم شمارش کلی باکتریایی (TVC)، شمارش کلی فرمی و شمارش E. cli انجام گردید. بیشترین میزان آلودگی به ترتیب مربوط به مراحل پس از بازرسی و تخلیه محوطه بطنی به دست آمد. مقادیر میانه شمارش کلی فرم و  E. cli در مراحل مختلف خط کشتار در آزمون فریدمن (Fridman)  اختلاف معنی داری را نشان داده و در مقایسه های دوگانه توسط آزمون ویلکاکسون (Wilcxn) فقط از نظر شمارش کلی فرم بین مرحله پرکنی و مرحله پیش سردکن اختلاف معنی دار نبود، و بین سایر مراحل نمونه گیری با مرحله پرکنی از نظر شمارش کلی فرم و  E. cli اختلاف معنی دار بود (p<0.05). با توجه به تخلیه امعا و احشا به صورت دستی به نظر می رسد، افزایش آلودگی میکروبی در این مرحله به دلیل آلودگی سطحی لاشه با فلور میکروبی دستگاه گوارش، و در مرحله پس از بازرسی به دلیل دست کاری غلط لاشه ها می باشد و هم چنین میزان آلودگی بالا قبل از بسته بندی، احتمالا به دلیل عدم جریان کافی آب و نیز عدم سالم سازی آن و نیز استفاده از یخ غیربهداشتی در چیلر اتفاق می افتد.

گیاهان دارویی منبع بالقوه ای محسوب می شوند که به منظور کشف ترکیباتی که دارای اثرات ارزش مند دارویی هستند، مورد توجه می باشند. به منظور بررسی اثرات عصاره های برگ انجیر (Ficus carica) بر ترشح و محتوای تری گلیسرید، از عصاره های مختلف برگ انجیر هیدروالکلی (متانولی)، کلروفرمی، اتردوپترولی، کلروفرم آبی و اتردوپترول آبی) در کشت سلول HepG2 استفاده شد. در آزمایش های انجام شده، مشخص شد که عصاره های کلروفرمی و اتر دوپترولی، سمی بودند و به همین دلیل از مطالعه حذف شدند. سپس غلظت های مختلف از عصاره هیدروالکلی (03/0، 05/0، 08/0 میلی رم بر میلی لیتر) عصاره کلروفرم آبی (07/0، 1/0، 15/0 میلی گرم بر میلی لیتر) و عصاره اتر دو پترول آبی (08/0، 1/0، 13/0 میلی گرم بر میلی لیتر) در حالت پایه و تحریک شده با گلوکز به محیط کشت اضافه و مدت 48 ساعت انکوبه شدند. در حالی که گلوکز به طور معناداری موجب تحریک ترشح تری گلیسیرید (1/2±201 میلی گرم بر دسی لیتر) در برابر حالت پایه (4/8 ±2/76 میلی گرم بر دسی لیتر) شد، انکوباسیون عصاره گیاهی موجب کاهش اثر گلوکز (ترشح تری گلیسیرید به سطح پایه و یا کمتر (عصاره هیدروالکلی 8/6± 7/70 میلی گرم بر دسی لیتر، عصاره کلروفرم آبی (66/0±3/66 میلی گرم بر دسی لیتر) و عصاره اتر دوپترول آبی (4/1±7/109 میلی گرم بر دسی لیتر) شد. علاوه بر آن محتوای تری گلیسیرید سلول های HepG2  در حالت تحریک شده با گلوکز (48/71± 609 میلی گرم در هر خانه)، کاهش معناداری را نسبت به عصاره هیدروالکلی (8/19±285 میلی گرم در دسی لیتر) کلروفرم آبی (7/17±5/331 میلی گرم در هر خانه) و اتر دوپترول آبی (75/15±279 میلی گرم در هر خانه) نشان داد، در حالی که محتوای تری گلیسیرید در حالت پایه 43/37±75/342 میلی گرم در هر خانه بود. اگرچه عصاره های برگ انجیر موجب کاهش ترشح و محتوای تری گلیسرید در حالت تحریک شده با گلوکز شدند اما در حالت پایه تغییرات معناداری ایجاد نکردند . در نتیجه عصاره های برگ انجیر توانستند موجب تعدیل در ترشح و محتوای تری گلیسرید در سلول HepG2 شوند. علت این تغییرات با توجه به آزمایش های فیتوشیمیایی ، به حضور فلاونوئیدها در برگ انجیر نسبت داده می شود.

جهت بررسی تنوع گونه ای اجتماعات کرمهای پرتار و تاثیر عوامل محیطی بر آن، پرتاران 4 خور بیحد، دورق، غزاله و غنام در منطقه ماهشهر طی سال های 76-1375 مورد بررسی اکولوژیک قرار گرفتند. در این رابطه شاخصهای تنوع بهمراه فاکتورهای محیطی مورد توجه قرار گرفته و ارتباط میان شاخصهای تنوع شانون، سیمپسون و ترازی هیل با فاکتورهایی چون دما، اکسیژن، شوری، pH، دانه بندی و مقدارکل ماده آلی بررسی شدند. فاکتورهای موثر بر شاخصهای تنوع در خورهای مختلف متفاوت می باشند بطوریکه در خوربیحد دانه بندی ریزتر از 63 میکرون، درخور دورق مقدار کل ماده آلی و در خور غنام شوری بیشترین تاثیر را بر تنوع و غالبیت داشته اند. در خور غزاله شوری بر تنوع و pH بر غالبیت بیشترین تاثیر را داشته است. فاکتورهایی که بیشترین تاثیر را بر ترازی محیطی داشته اند در خور بیحد و غنام شوری، خور دورق pH و در خور غزاله مقدار کل ماده آلی بوده است. درکلیه خورهای مورد بررسی تنوع در حد پایینی است و با توجه به اسکله های تخلیه و بارگیری نفتکشها، پتروشیمی بندر امام خمینی، پتروشیمی رازی و تاسیسات بنادر و کشتیرانی می توان آنها را جزو خورهای با آلودگی متوسط تا آلودگی بالا در نظر گرفت. آلوده ترین خور مورد بررسی خور غزاله می باشد که تغییرات تنوع و غالبیت نیز در آن معنی دار می باشد.

جهت بررسی تنوع گونه ای اجتماعات کرمهای پرتار و تاثیر عوامل محیطی بر آن، پرتاران 4 خور بیحد، دورق، غزاله و تالاب شادگان بزرگ ترین تالاب ایران است که در جنوب غربی ایران در ابتدای خلیج فارس واقع شده است . آلودگی تالاب شادگان از طریق منابع آلوده کننده صنعتی ،شهری و کشاورزی رو به افزایش است. در این مطالعه ماندگاری جیوه در تالاب شادگان با استفاده از اگرت کوچک به عنوان اندیکاتور ارزیابی شد. جیوه در پر، کلیه، کبد و عضله اگرت های کوچک جمع آوری شده (آبان 1386) از تالاب شادگان اندازه گیری شد.مقادیر جیوه در پر (2.61mg/kg) و کبد (3.64mg/kg) در مقایسه با عضله (1.21 mg/kg) و کلیه (1.51 mg/kg) از میزان بیشتری برخوردار بوده است. غلظت جیوه در پرها پایین تر از آستانه اثرگذار بر بقا و تولیدمثل اگرت های کوچک بود. تفاوتی در سطوح جیوه بین اگرت های نر و ماده مشاهده نشد. مقادیر جیوه به طور کلی در پر اگرت های جمع آوری شده از تالاب شادگان در مقایسه با مقادیر اندازه گیری شده در مطالعات دیگر بیشتر بود.

فعالیت آنزیم های دستگاه گوارش لارو آبزیان عموما ضعیف بوده و این نقص به تدریج در دوران تکامل لارو ترمیم می گردد. در چنین موجوداتی غذای زنده با افزایش قابلیت هضم (Digestibility) و جذب غذای کنسانتره موجب بهبود رشد و بقا می شود. در این تحقیق لارو نو رس قزل آلا بوسیله 5 جیره غذایی مختلف تغذیه و در نهایت پروفیل اسیدهای چرب، چربی تام و پروتئین کل لاشه لاروها بررسی شد. بدین منظور لارو تازه به تغذیه افتاده قزل آلا در 3 تکرار از 5 تیمار غذایی شامل ناپلی آرتمیا، سیست دکپسوله، غذای کنسانتره (به عنوان تیمار شاهد)، ترکیب غذای کنسانتره و سیست دکپسوله و ترکیب غذای کنسانتره و ناپلی آرتمیا، در مخازن 40 لیتری  پلی اتیلنی به مدت 21 روز پرورش داده شد. در نهایت به تعداد 15 لارو از هر تکرار برداشت شده و مورد آنالیز قرار گرفت. آنالیز اسیدهای چرب نمونه های غذایی و لاشه لاروها نشان داد که لارو قزل آلا توانسته است با تبدیل و ساخت برخی اسیدهای چرب، نیازهای حیاتی خود را رفع نماید. آنالیز آماری پروفیل اسیدهای چرب نمونه های تغذیه شده در تیمارهای مختلف نشان داد که لارو قزل آلا با دارا بودن قدرت آنزیمی بالا نیازی به آنزیم های کمکی غذای زنده جهت هضم غذای کنسانتره ندارد (p>0.05).

باکتری های ترموفیل منابع با ارزشی از آنزیم های هیدرولیتیک مقاوم به گرما هستند. آنزیم های مقاوم به گرما در صنعت دارای اهمیت بسیار می باشند و برای اهداف تجاری مختلف استفاده می شوند. از بین آنزیمهای هیدرولیز کننده نشاسته، آلفا آمیلاز یکی از مهمترین و قابل توجه ترین آنزیم ها از نظر تجاری خصوصا در صنعت مواد شیرین کننده می باشد. برای فرآیند تولید مواد شیرین کننده از نشاسته، دما باید 50 درجه سلسیوس یا بالاتر و pH در حدود 7 باشد تا از به رنگ قهوه ای درآمدن جلوگیری به عمل آمده و چسبندگی (ویسکوزیته) کاهش یابد. این امر نیازمند استفاده از آلفا آمیلاز مقاوم به حرارت به منظور مقاومت در برابر حرارت فرآیند می باشد. باکتری ها از دو چشمه آبگرم خرقان (در استان قزوین ) و محلات (در اراک) جدا شدند. نمونه های آب از 50 سانتی متری سطح آب چشمه جمع آوری شدند. دمای آب در زمان نمونه برداری در مکان های خرقان و محلات به ترتیب، 56 و 48 درجه سلسیوس بود. پس از سانتریفیوژ کردن نمونه های آب، رسوبات باقیمانده در نوترینت براث غنی شده با عناصر ضروری کشت داده شدند و در درجه حرارت مناسب قرار داده شدند. چهار باکتری جدا شده از نظر مولکولی به وسیله PCR و ریبوتایپینگ ژن 16S rRNA  شناسایی شدند. آنها  Anxybacillus pushchinensis. Bacillus lichenifrmis Aneurinibacillus aneurinilyticus Aneurinibacillus thermaerphilus تشخیص داده شدند. تولید -a آمیلاز در پلیت های آگار نشاسته دار مورد بررسی قرار گرفت و میزان فعالیت این آنزیم به روش دی نیتروسالیسیلیک(DNS)  اندازه گیری شد. pH و حرارت مناسب برای فعالیت آنزیم آمیلاز تعیین گردید. حداکثر فعالیت آنزیم B.lichenifrmis  در 70 درجه سلسیوس و pH=7 مشاهده شد. حداکثر فعالیت آنزیم  A.aneurinilyticus در 70 درجه سلسیوس و pH=8 بود در حالیکه برای آنزیم A.pushchinensis در 80 درجه سلسیوس و pH=8 بود.

هدف از این پژوهش، مطالعه ساختار تخمدان میگوی سفید (سر تیز) (Metapenaeus affinis) در آبهای ساحلی منطقه بندرعباس تا سیریک بود که به مدت 6 ماه و از فروردین ماه تا شهریور ماه 1382 انجام پذیرفت. به منظور مطالعه تغییرات ساختار بافت تخمدان و بر اساس ویژگی های مورفولوژی مراحل باروری آنها که 5 مرحله مختلف در نظر گرفته شده است، تعداد 300 نمونه (60 نمونه از هر مرحله باروری) انتخاب و قطعاتی از بخش میانی تخمدان میگو ها جدا و پس ازتثبیت در محلول فرمالین 4% به مدت 24 ساعت و طی مراحل معمول قبل از تهیه مقاطع بافتی (شامل مراحل آبگیری با الکل اتیلیک، شفاف سازی و پارافینه کردن در محلولهای گزیلول، پارافین نرم و پارافین سخت و در نهایت قالب گیری)، برش هایی به ضخامت 5 میکرون توسط دستگاه میکروتوم تهیه گردید. مقاطع تهیه شده پس از انتقال به روی لام به روش هماتوکسیلین و ائوزین رنگ آمیزی گردیده و از تعدادی از این لام ها عکس تهیه شد. مطالعه مقاطع بافتی تهیه شده از مراحل مختلف باروری تخمدان نشان دهنده وجود حالت تخمریزی مستمر در این گونه بوده و بیانگر این است که میگوی سفید توانایی چندین بار تخم ریزی را در طول دوره زندگی خود دارا بوده و تخمدان حالت برگشت پذیری دارد یعنی پس از تخم ریزی مجددا خود را برای بارور شدن آماده می سازد.