مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1392 | دوره:31 | شماره:224 |تعداد مقالات:5

مقدمه: درد و تهوع و استفراغ از شایع ترین عوارض بعد از عمل جراحی محسوب می گردند. از طرف دیگر مصرف داروهای مخدر برای تسکین درد بیمار، مسبب بروز برخی عوارض هستند. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر انفوزیون داخل وریدی لیدوکایین بر میزان نیاز به داروی هوشبر مخدر در حین عمل و آنالژزیک بعد از عمل، در بیماران تحت اعمال جراحی انجام شد.روش ها: این پژوهش ک کارآزمایی بالینی بود که در سال 1389 در بیمارستان فیض انجام شد. 80 بیمار 70-18 ساله که کاندید عمل سرپایی چشم تحت بیهوشی عمومی بودند، وارد مطالعه شدند. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه دریافت کننده لیدوکایین و دارونما تقسیم شدند. در بیماران گروه مداخله ک دوز اولیه لیدوکایین در زمان اینداکشن تجویز شد و سپس انفوزیون لیدوکایین در طول عمل ادامه افت. میزان درد بیمار پس از هوشیاری کامل تا زمان ترخیص از ریکاوری به فاصله 15 دقیقه و با استفاده از معیار سنجش بینایی (Visual analogue scale یا VAS) تعیین و ثبت شد. اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: میانگین داروی ضد درد مصرفی در ریکاوری در دو گروه درمان و شاهد به ترتیب 6.25±11.0 و 9.65±14.59 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن بود (P=0.22). شدت تهوع بر حسب معیار VAS در دو گروه درمان و شاهد به ترتیب 1.09±2.7 و 1.75±3.6 بود (P=0.38).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که مصرف لیدوکایین وریدی قبل از عمل باعث کاهش درد و عوارض بعد از عمل نمی گردد. با توجه به تاثیر مثبت تجویز لیدوکایین بر کاهش نیاز به هوشبر حین عمل چشم پزشکی مصرف این دارو توصیه می گردد. با این وجود مطالعات تکمیلی برای به دست آوردن نتایج کامل تر مورد نیاز است.

مقدمه: کی از عوارض مهم بیهوشی نخاعی ناپایداری همودینامیک پس از بیهوشی است که شیوع بالایی دارد و باعث افزایش عوارض و مرگ و میر می گردد. از جمله روش های پیشگیری از این عارضه پرلود بیمار با سرم می باشد. ولوون کی از ترکیبات هیدروکسی اتیل استارچ ها است که می تواند باعث افزایش حجم عروقی و جبران اختلالات همودینامیک گردد و حداقل عوارض مرتبط با این ترکیبات را دارا می باشد. در این مطالعه استفاده از این ترکیب نوین برای پرلود با روش معمول پرلود عنی رینگر لاکتات مقایسه شد.روش ها: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی دو سو کور بود که روی بیمارانی که جهت اعمال ارتوپدی اندام تحتانی تحت بیهوشی نخاعی قرار گرفتند، انجام شد. بیماران به صورت یک در میان به دو گروه پرلود با رینگر لاکتات و پرلود با ولوون تقسیم شدند و سرم مورد نظر طی 20 دقیقه پیش از بیهوشی نخاعی برای آن ها انفوزیون شد. شاخص های همودینامک شامل فشار خون، تعداد ضربان قلب و میزان اشباع اکسیژن قبل از پرلود، قبل از بیهوشی، پس از وضعیت دادن و در دقایق 1، 3، 5، 10، 15 و 30 پس از وضعیت دادن به بیمار ثبت شد. داده ها توسط نرم افزار SPSS آنالیز شد.یافته ها: در این مطالعه 80 بیمار در دو گروه 40 نفری بررسی شدند. میانگین فشار خون سیستولی در ابتدا و انتهای مطالعه در گروه ولوون 129.3±16.7 و 113.2±16.2 و در گروه رینگر لاکتات 128.1±14.3 و 113.8±16.1 میلی متر جیوه بود و تفاوت معنی داری بین دو گروه وجود نداشت. روند تغییرات فشار خون سیستوی، دیاستول، ضریان قلب و درصد اشباع اکسیژن خون در دو گروه اختلاف معنی دار نداشت اما میانگین تغییرات تنفس در دو گروه تفاوت معنی دار داشت.نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر ضمن توصیه به انجام مطالعات بیشتر، باید با توجه به هزینه های مصروفه جهت تهیه سرم مورد استفاده در پرلود و همچنین در دسترس بودن سرم، بنا به تشخیص پزشک متخصص بیهوشی از هر کدام از ترکیبات مذکور استفاده نمود.

مقدمه: کلیه نه تنها محل دفع و متابولیسم هورمون های تیرویید است، بلکه یک ارگان هدف برای آن ها نیز می باشد. برخی مطالعات بین نارسایی کلیوی و اختلال عملکرد تیرویید، ارتباطی را نشان داده اند. این مطالعه جهت بررسی شاخص های عملکرد تیرویید در بیماران مبتلا به نارسایی کلیوی تحت درمان های جایگزین (همودیالیز و دیالیز صفاقی) در مقایسه با افراد غیر مبتلا انجام شد.روش ها: در این مطالعه بیماران بیشتر از 18 سالی که برای انجام درمان های جایگزین کلیه به بیمارستان نور و علی اصغر (ع) اصفهان مراجعه کرده بودند و حداقل از 3 ماه قبل تحت درمان های جایگزین کلیه بودند، بررسی شدند. شاخص های عملکرد تیرویید شامل TT4 (Total thyroxine)، T3 (Triiodothyronine)، FT4 (Free thyroxine)، TSH (Thyroid stimulating hormone)،T3RU (T3 resin uptake) و آلبومین در 4 گروه بیماران تحت همودیالیز، دیالیز صفاقی و گروه شاهد این دو گروه (افراد سالم فامیل درجه 1 بیمار که بیماری مشخص تیرویید نداشتند) اندازه گیری شد.یافته ها: 115 نفر بررسی شدند که 63 نفر (54.5 درصد) آن ها مرد بودند. میانگین سنی افراد شرکت کننده 54.3±11.5 سال بود. میانگین سطوح سرمی T3RU در گروه بیماران به طور معنی دار بیشتر (P<0.001) و T3 و آلبومین نیز به طور معنی داری، کمتر از گروه شاهد (به ترتیب P<0.001 و P=0.002) بود. در بیماران تحت درمان با دیالیز صفاقی، سطح سرمی TT4 به طور معنی داری بالاتر از افراد گروه شاهد بود (P=0.02).نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده نمی توان در مورد هیپوتیرویید یا هیپرتیرویید بودن بیماران مورد مطالعه قضاوت کرد. ممکن است که پایین بودن سطح سرمی T3 در هر دو گروه بیماران به دلیل نقص در تبدیل محیطی T4 به T3 در نتیجه اورمی و یا عوامل دیگری همچون مصرف داروها باشد. پایین بودن سطح آلبومین سرم نیز در هر دو گروه بیماران می تواند در نتیجه سوء تغذیه و همچنین از دست رفتن آلبومین و TBG (Thyroxine-binding globulin) طی دیالیز صفاقی باشد.

مقدمه: آناستوموزهای تراشه از اعمال جراحی شایع روی Upper respiratory airway هستند که به دلیل ایجاد تنگی در محل آناستوموز، به دنبال راه های جایگزین آن هستند. این آناستوموزها، در شیوه معمول، با استفاده از بخیه هایی با نخ ویکریل ا استاپلر انجام می شوند. مطالعه فعلی به بررسی امکان استفاده از چسب فیبرینی جدید در آناستوموز تراشه جهت کاهش زمان عمل و عوارض آن پرداخت.روش ها: این مطالعه به روش Pure experimental trial بر روی 8 قلاده سگ که از نظر نژاد و وزن و جنس مشابه بودند، انجام شد. در دو نوبت، توسط یک برش گردنی 2 رینگ از تراشه گردنی سگ های مورد مطالعه برداشته شد. آناستوموز در نوبت اول توسط چسب فیبرینی جدید بعد از 3 بخیه نگهدارنده انجام شد (گروه مورد). بعد از دو هفته در مرحله دوم، پس از برداشتن (Resect) ناحیه مذکور، آناستوموز مجدد به صورت کلاسیک و با 12 بخیه انجام شد (گروه شاهد). پس از 2 هفته، نمونه ها تحت جراحی مجدد قرار گرفتند و محل های آناستوموز جهت بررسی پاتولوژی برداشته (Resect) شد و نمونه ها تحت آناستوموز با شیوه کلاسیک قرار گرفتند. داده ها با نرم افزار SPSS نسخه 17 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: میانگین زمان انجام آناستوموز در گروه مورد 5.94 و در گروه شاهد 9.75 دقیقه بود (P<0.05). همچنین میانگین قطر تراشه در آناستوموز با فیبرین به طور معنی داری بیش از گروه شاهد بود (میانگین گروه مورد 25.59 میلی متر و میانگین گروه شاهد 24.14 میلی متر). در بررسی نتایج از نظر ماکروسکوپی اختلافی بین دو شیوه آناستوموز مشاهده نشد و چسبندگی به طور کامل رخ داده بود. مرگ و میر و نشت (Leak) و میکروآبسه مشاهده نشد. در بررسی پاتولوژی اتصال در تمام نمونه ها به صورت کامل رخ داده بود.نتیجه گیری: با توجه به کوتاه تر بودن زمان آناستوموز به شیوه چسب فیبرینی جدید و نیز عدم اختلاف نتایج پاتولوژی و عوارض بین دو شیوه ، چسب فیبرینی جدید جهت انجام آناستوموز تراشه با اطمینان بالا می تواند مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه: تظاهرات اولیه ی بیماری ویلسون متنوع هستند. در نتیجه ذهن پزشک را کمتر متوجه تشخیص زودهنگام بیماری می کند که پیامد آن به تاخیر افتادن درمان به موقع و بروز عوارض عصبی و گورشی ماندگار می باشد. یکی از تظاهرات اولیه این بیماری دیسفاژی است.گزارش مورد: پسر 15 ساله ای به علت دیسفاژی و سیالوره به دفعات توسط متخصصین گوارش ویزیت شد و داروهای مختلف گوارشی دریافت کرد. برای وی رادیوگرافی قسمت فوقانی دستگاه گوارش و دو نوبت آندوسکوپی انجام شد، پس از ارجاع بر اساس مشاهدات بالینی و پایین بودن سرولوبلاسمین و مس سرم و افزایش میزان مس ادرار 24 ساعته و مشاهده حلقه کایزر فلیشر در قرنیه، بیمار با تشخیص بیماری ویلسون تحت درمان با D-penicillamin قرار گرفت و پس از چند روز دیسفاژی او بر طرف شد. با گذشت 2-1 هفته از شروع درمان از شدت علایم نورولوژیک وی نیز کاسته شد.نتیجه گیری: تشخیص زودهنگام بیماری ویلسون و به فکر این بیماری بودن به علت گوناگونی تظاهرات موجب درمان به موقع و پیشگیری از باقی ماندن علایم نورولوژیک و گوارشی به صورت دایمی می شود.