مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1399 | دوره:38 | شماره:565 |تعداد مقالات:3

مقدمه: کارایی منابع انسانی به عوامل بسیاری بستگی دارد که رضایت شغلی، از مهم ترین آن ها می باشد. این مطالعه، با هدف بررسی رضایت شغلی کارکنان و پرسنل مرکز بهداشتی-درمانی الزهرا (س) در شهر اصفهان و عوامل شغلی موثر بر آن انجام شد. روش ها: در این مطالعه ی مقطعی که در سال های 97-1396 در بیمارستان الزهرای (س) اصفهان انجام شد، 603 پرسنل این بیمارستان با روش نمونه گیری سهمیه ای وارد مطالعه شدند. چک لیست متغیرهای دموگرافیک شامل اطلاعات عمومی مانند، سن، جنس و غیره و چک لیست متغیرهای شغلی مانند سابقه ی کار و نوع شیفت کاری برای پرسنلی که وارد مطالعه شدند، تکمیل شد. سپس، پرسش نامه (رضایت شغلی Minnesota) برای پرسنل بهداشتی درمانی تکمیل شد. در نهایت، نتایج پرسش نامه ها بر اساس متغیرهای دموگرافیک و شغلی با استفاده از نرم افزار SPSS مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: کمک بهیارها دارای بالاترین میزان رضایت شغلی و بهیارها دارای کمترین میزان رضایت شغلی بودند. همچنین، در تمامی ابعاد رضایت شغلی، ارتباط معنی داری بین رضایت شغلی و شیفت کاری وجود دارد. همچنین، مشاهده شد که تمامی ابعاد رضایت شغلی به جز ابعاد نوع شغل و جو سازمانی، ارتباط معنی داری با رابطه ی استخدامی داشتند. نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه، بهیارها کمترین میزان رضایت شغلی را داشتند که بر اساس زیرحیطه های رضایت شغلی لازم است مدیران برای افزایش رضایت شغلی برنامه ریزی دقیق انجام دهند.

مقدمه: آزمون تصویربرداری تشدید مغناطیسی (Magnetic resonance imaging یا MRI)، با توجه به ماهیت غیر تهاجمی و کاربرد پرتوهای غیر یونیزان، سهم به سزایی در درخواست های تصویربرداری تشخیصی ایفا می نماید. هدف از انجام این مطالعه، بررسی استفاده ی مناسب آزمون MRI در بیمارستان هاجر (س) شهرکرد بر روی بیماران سرپایی مراجعه کننده در سال 1396 بود. روش ها: این مطالعه، از نوع توصیفی-مقطعی بود. جامعه ی آماری، شامل 438 بیمار سرپایی با روش نمونه گیری تصادفی منظم بود که از بین کل بیماران سرپایی مراجعه کننده برای استفاده از خدمات تصویربرداری MRI در سال 1396 انتخاب گردیدند. داده های مورد نظر (سن، جنس، نوع آزمون MRI، ناحیه ی مورد آزمون، تخصص پزشک درخواست کننده، استفاده از ماده ی کنتراست زا و برایند تشخیصی آزمون)، از طریق چک لیست محقق ساخته از پرونده ی بیماران استخراج شد. تجزیه و تحلیل داده ها، با استفاده از روش های آماری توصیفی و آزمون 2χ انجام شد. یافته ها: میزان بازده آزمون MRI در بیماران سرپایی 3/81 درصد برآورد گردید. بیشترین درخواست MRI در زنان (4/64 درصد)، در محدوده ی سنی 60-41 سال (2/45 درصد) و ناحیه ی لومبوساکرال (2/43 درصد) بوده است. تفاوت معنی داری بین نواحی مورد آزمون و رده ی سنی بیماران (001/0 = P)، فراوانی گزارش تشخیصی و رده ی سنی (001/0 > P) و تخصص پزشک درخواست کننده و فراوانی گزارش با تشخیص (001/0 > P) مشاهده شد. فراوان ترین درصد گزارش با تشخیص مربوط به ناحیه ی لومبوساکرال (0/50 درصد) بود (001/0 > P). نتیجه گیری: بازده آزمون MRI در بیماران سرپایی در مرکز دانشگاهی شهرکرد مبتنی بر ارایه ی تشخیص پزشکی در رده ی مناسبی قرار گرفت. بررسی های آتی در برگیرنده ی مطابقت درخواست آزمون MRI با درجات پیشنهاد شده ی دستورالعمل های پزشکی برای تعیین نرخ توجیه پذیری جامع پیشنهاد می گردند.

مقدمه: دسترسی عروقی با عملکرد مناسب، یک پیش نیاز مهم برای همودیالیز بدون عارضه است. هدف از انجام این مطالعه، مقایسه ی کارایی و عوارض ناشی از ایجاد فیستول شریانی-وریدی با دو روش آناستوموز پهلو به انتها و پهلو به پهلوی شاخه ی پرفوران ورید سفالیک به شریان براکیال و فیستول براکیوسفالیک در بیماران کاندیدای همودیالیز بود. روش ها: در یک مطالعه ی کارآزمایی بالینی، 85 بیمار کاندیدای تعبیه ی فیستول شریانی-وریدی در دو گروه 42 و 43 نفره توزیع شدند. گروه اول، تحت تعبیه ی فیستول ورید سفالیک به شریان براکیال به صورت پهلو به پهلو قرار گرفتند و در گروه دوم، فیستول ورید سفالیک به شریان براکیال به صورت انتها به پهلو ایجاد شد و کارایی و مدت زمان کارکرد فیستول در دو گروه مقایسه گردید. یافته ها: میانگین مدت کارکرد فیستول در کل بیماران مورد مطالعه، 34/2 ± 06/36 هفته بود. میانگین مدت کارکرد فیستول در دو گروه آناستوموز پهلو به پهلو و پهلو به انتها، به ترتیب 03/2 ± 68/21 و 08/3 ± 40/38 هفته بود؛ طبق آزمون رتبه ای-لگاریتمی، تفاوت معنی داری بین دو گروه دیده نشد (41/0 = P). نتیجه گیری: نوع آناستوموز در بیماران تحت تعبیه ی فیستول شریانی-وریدی تاثیری در کارایی و ماندگاری فیستول ندارد، اما با توجه به این که آناستوموز پهلو به انتها با فلوی بیشتر جریان خون و فشار کمتر دیواره ی عروقی همراه می باشد، به نظر می رسد این روش نسبت به آناستوموز پهلو به پهلو ارجحیت دارد. در عین حال، پیشنهاد می گردد مطالعات بیشتری در این زمینه انجام گیرد.