مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1399 | دوره:38 | شماره:586 |تعداد مقالات:3

مقدمه چاقی از مشکلات شایع جوامع بشری در عصر حاضر می باشد. استفاده از روش های مختلف جراحی باریاتریک، به طور وسیع جهت درمان آن به کار گرفته می شود. این مطالعه، با هدف مقایسه ی میزان کاهش وزن و نمایه ی توده ی بدنی در بیماران چاقی مفرط کاندیدای جراحی باریاتریک به روش Single anastomosis gastric bypass (SAGB) با آناستوموز گاستروژژنوستومی با استاپلر خطی 5/3 با طول 30 و 45 میلی متر انجام گرفت. روش ها: در یک مطالعه ی کارآزمایی بالینی تصادفی در سال 1398 در بیمارستان های الزهرا (س) و آیت اله کاشانی اصفهان، 80 بیمار تحت عمل جراحی بای پس معده با آناستوموز گاستروژژنوستومی با استاپلر خطی برشی، در دو گروه 40 نفره توزیع شدند. در گروه اول، گاستروژژنوستومی ایجاد شده با استاپلر خطی برشی با قطر 5/3 × 30 و در گروه دوم با قطر 5/3 × 45 میلی متر انجام گردید. بیماران در 6 ماه بعد از عمل، تحت پی گیری قرار گرفتند و میزان کاهش وزن و کاهش نمایه ی توده ی بدنی در دو گروه تعیین و مقایسه گردید. یافته ها: میانگین کاهش نمایه ی توده ی بدنی در گروه تحت عمل گاستروژژنوستومی با استاپلر خطی برشی با قطرهای 5/3 × 30 و 5/3 × 45 میلی متر به ترتیب 79/4 ± 79/12 و 37/5 ± 37/12 کیلوگرم/مترمربع بود و تفاوت معنی داری در هر دو گروه دیده شد (001/0 > P)، اما اختلاف بین دو گروه، معنی دار نبود (710/0 = P). نتیجه گیری: نتایج مطالعه ی حاضر نشان داد آناستوموز گاستروژژونوستومی با هر دو قطر 30 و 45 میلی متر باعث کاهش وزن بیماران در طی شش ماه بعد از عمل می شود و تفاوتی بین این دو قطر آناستوموز وجود ندارد.

مقدمه به تازگی، استفاده از اسپری کرایوتراپی در جراحی های گوش و حلق و بینی، بسیار مورد توجه قرار گرفته است، اما مطالعات انجام رفته در خصوص میزان تاثیر آن محدود می باشد. از این رو، مطالعه ی حاضر با هدف مقایسه ی تاثیر بررسی اثر اسپری کرایوتراپی با اسپری فلوتیکازن در ترمیم بافتی پس از جراحی اندوسکوپیک سینوس در بیماران مبتلا به پولیپوز بینی انجام شد. روش ها: در این مطالعه ی کارآزمایی بالینی، 45 بیمار مبتلا به پولیپ بینی در سه گروه 15 نفره توزیع شدند. بلافاصله بعد از عمل جراحی، گروه های اول، دوم و سوم به ترتیب تحت درمان با اسپری کرایوتراپی، اسپری فلوتیکازون و اسپری نرمال سالین به میزان 4 پاف قرار گرفتند. استفاده از اسپری فلوتیکازون برای سه گروه به مدت 2 هفته بعد از عمل ادامه یافت. وضعیت تنفسی بیماران با استفاده از پرسش نامه ی آزمون پیامد بینی سینوسی (Sino-nasal outcome test-22 یا SNOT-22) در فواصل 1 و 3 ماه بعد از عمل در سه گروه، تعیین و مقایسه شد. یافته ها: میانگین نمره ی SNOT-22 در سه گروه بعد از عمل به صورت معنی داری کاهش یافت و در فواصل زمانی 1 و 3 ماه بعد از عمل، اختلاف سه گروه، معنی دار و نمره ی SNOT-22 در گروه کرایوتراپی کمتر از سایر گروه ها بود (050/0 > P). نتیجه گیری: به نظر می رسد استفاده از اسپری کرایوتراپی نسبت به فلوتیکازون تاثیر بیشتری در کاهش التهاب و بهبود ترمیم بافتی بعد از عمل در بیماران تحت عمل اندوسکوپی سینوس داشته باشد.

مقدمه سرطان تیرویید، یکی از فراوان ترین بدخیمی های ثانویه در نتیجه ی دریافت دزهای درمانی در ناحیه ی سر و گردن است. هدف از انجام این مطالعه، تخمین خطر سرطان ثانویه ی تیرویید ناشی از آلودگی نوترونی شتاب دهنده ی زیمنس 15 مگاولتی در درمان تومورهای مغزی به روش تطبیقی سه بعدی (3D-CRT یا 3D-Conformal radiation therapy یا) بود. روش ها: شار و دز نوترون در نقاط مختلف تحت درمان با استفاده از یک آشکارساز نوترون مستقل از انرژی، متشکل از یک کره ی تعدیل کننده (Moderator) و شمارشگر بوران تری فولوراید (Boron Trifluoride یا BF3) اندازه گیری شد و دز معادل نوترون در تیرویید به هدف محاسبه ی خطر سرطان ثانویه ی آن تعیین شد. یافته ها: مقدار دز معادل نوترون در محور مرکزی (030/0 میلی سیورت/گری) و فواصل 4 سانتی متر (285/0 میلی سیورت/گری)، 15 سانتی متر (229/0 میلی سیورت/گری)، 45 سانتی متر (125/0 میلی سیورت/گری) و 150 سانتی متر (020/0 میلی سیورت/گری) پایین تر از محور مرکزی به دست آمد. دز معادل نوترون رسیده به تیرویید به ازای دز تجویزی کل (54 گری) به ایزوسنتر، 366/12 میلی سیورت بود که با توجه به آن، مقدار خطر سرطان ثانویه در تیرویید 001/0 درصد به دست آمد. نتیجه گیری: مقدار دز دریافتی تیرویید حین پرتودرمانی مغز با پرتوی پرانرژی نمی تواند آسیب زیست شناختی قابل توجهی را حاصل کند. در نتیجه، خطر سرطان ثانویه ی تیرویید ناشی از آلودگی نوترونی به نسبت پایین است.