مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1398 | دوره:37 | شماره:539 |تعداد مقالات:5

مقدمه: بیماری مزمن و التهابی سیستم عصبی است و پیشرفت بیماری با افزایش سیتوکاین های خاص ارتباط دارد. آنسفالومیلیت آلرژیک تجربی، به عنوان یک مدل حیوانی برای بیماری MS در نظر گرفته می شود و از آن برای ارزیابی روند بیماری و فرایند درمانی استفاده می گردد. با توجه به مطالعات انجام شده در زمینه ی فواید گیاه سیاه دانه، این مطالعه، با هدف بررسی تاثیر ضد التهابی سیاه دانه بر روی موش های صحرایی ماده ی مبتلا به آنسفالومیلیت آلرژیک تجربی انجام شد. روش ها: در این مطالعه، تعداد 24 سر موش صحرایی ماده ی بالغ نژاد Lewis (با میانگین سن 8-6 هفته و وزن 220-200 گرم) در چهار گروه (6 = n) تقسیم شدند. گروه شاهد نرمال سالین و موش های صحرایی مبتلا به آنسفالومیلیت آلرژیک تجربی (Experimental autoimmune encephalomyelitis یا EAE) تحت درمان، 05/0 سی سی عصاره ی هیدروالکلی سیاه دانه را در دزهای (50، 100 و 200 میلی گرم/کیلوگرم وزن بدن) به صورت یک روز در میان به صورت تزریق داخل صفاقی دریافت کردند. عامل نکروز دهنده ی تومور آلفا (Tumor necrosis factor-α یا TNF-α )، پروتئین واکنشگر C (C-Reactive protein یا CRP)، نیترات و تغییرات وزن بدن روزانه ثبت گردید. بعد از پایان دوره ی 15 روزه، میزان تولید TNF-α و CRP با استفاده از روش Enzyme-linked immunosorbent assay (ELISA) و میزان نیترات توسط دستگاه High-performance liquid chromatography (HPLC) اندازه گیری شد. اطلاعات به دست آمده، با استفاده از آزمون های آماری One-way ANOVA، Mann-Whitney و آزمون Duncan مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: سطوح سرمی TNF-α ، CRP و نیترات سرم وابسته به دز در گروه های تیمار نسبت به گروه شاهد به صورت معنی داری کاهش نشان داد (001/0 > P). نتیجه گیری: به دلیل این که وضعیت التهاب در روند بیماری MS نقش به سزایی دارد، اثرات ضد التهابی، آنتی اکسیدانی و محافظتی عصاره ی سیاه دانه در دز (200 میلی گرم/کیلوگرم وزن بدن) موجب کاهش عوامل التهابی و بهبود وضعیت التهابی در موش های صحرایی مبتلا به آنسفالومیلیت آلرژیک تجربی می گردد.

مقدمه: آنتاگونیست گیرنده ی اینترلوکین 1 (IL-1RA)، پروتئینی 153 آمینواسیدی (با وزن مولکولی 83/16 کیلودالتون) است. این پروتئین دارویی، با نام تجاری آناکینرا شناخته شده است و کاربرد موثری در درمان آرتریت روماتوئید دارد. این مطالعه، به منظور بررسی بیان پروتئین نوترکیب آنتاگونیست گیرنده ی اینترلوکین 1 در سویه های باکتری Escherichia coli (E. coli) انجام شد. روش ها: بهینه سازی ژن IL-1 RA با استفاده از GenScript انجام شد و در پلاسمید pUC18 به عنوان وکتور کلونینگ، قرار گرفت. سپس، این پلاسمید با دو آنزیم محدود کننده ی NdeI و BamHI برش خورد. ژن IL-1RA از روی ژل تخلیص شد. ژن IL-1RA به داخل وکتور بیانی وارد شد. سازه ی کاست بیانی به داخل باکتری های E. coli Origami، E. coli BL21 و E. coli Rosetta با روش کلرید کلسیم (CaCl2) و شوک حرارتی منتقل شد. یافته ها: تشخیص و تایید کلنی های منتقل شده با Colony polymerase chain reaction (Colony PCR) انجام شد. القای این ژن با به کار گیری Isopropyl β-d-1-thiogalactopyranoside (IPTG) انجام گرفت. بیان پروتئین با استفاده از روش ها: ی Western blotting و Sodium dodecyl sulfate-Polyacrylamide gel electrophoresis (SDS-PAGE) تایید شد و به وسیله ی رزین نیکل تخلیص گردید. آنالیز بیانی سوش های E. coli ترانسفورم شده تایید کرد که ورود سازه به داخل وکتور بیانی انجام شده است. وزن مولکولی پروتئین بیان شده، 83/16کیلو دالتون برآورد شد. نتیجه گیری: در این مطالعه، آنتاگونیست گیرنده ی اینترلوکین 1 انسانی در باکتری E. coli Origami با مقادیر بالا نسبت به سویه های دیگر E. coli، به طور موفقیت آمیزی تولید شد. باکتری E. coli Origami می تواند به عنوان میزبان مناسب در تولید IL-1RA نوترکیب انسانی مورد استفاده قرار گیرد و این فن آوری قابلیت بومی سازی دارد.

مقدمه: با توجه به شیوع بیماری های قلبی مادرزادی, مطالعه ی حاضر, با هدف بررسی تاثیر تمرین استقامتی و تزریق نانوذره ی نقره در دوران بارداری بر سطح تروپونین T سرمی مادر و شاخص هیستوپاتولوژیک جنین موش سوری انجام شد. روش ها: در این مطالعه ی تجربی, 40 سر موش سوری ماده با میانگین وزنی 5 ± 30 گرم به طور تصادفی در چهار گروه 10تایی (تمرین استقامتی, تزریق نانوذره ی نقره, تمرین استقامتی همراه تزریق نانوذره ی نقره و شاهد) قرار گرفتند. گروه تمرین استقامتی, قبل از بارداری به مدت 11 هفته و هر هفته, 5 جلسه تمرین با شدت 65-30 درصد بیشینه ی توان, بین 50-5 دقیقه به دویدن روی تردمیل پرداختند. سپس, بارداری انجام و سه هفته ی دیگر, موش های باردار با شدت 60-20 درصد بیشینه ی توان روی تردمیل دویدند. گروه دوم, از روز دوم بارداری به میزان 400 میلی گرم/کیلوگرم وزن بدنشان به صورت درون صفاقی, نانوذره ی نقره را دریافت نمودند. گروه سوم, تمرین و تزریق را همانند دو گروه دیگر دریافت کردند. گروه شاهد فعالیتی نداشتند. در روز نوزدهم بارداری, خون گیری از مادر انجام و میزان تروپونین T سرمی خون مادر, اندازه گیری شد و برای ارزیابی تغییرات هیستوپاتولوژی, قلب جنین استخراج و به روش هماتوکسیلین-ائوزین رنگ آمیزی شد. یافته ها: سطح تروپونین T در گروه های تجربی کاهش یافت (05/0 > P). در گروه نانوذره ی نقره و گروه تمرین استقامتی, اختلاف معنی داری با گروه شاهد دیده شد. کمترین میزان آسیب بافتی قلب جنین در گروه تمرین استقامتی و بیشترین میزان آسیب در گروه شاهد وجود داشت. نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه, تمرین استقامتی باعث کاهش سطح تروپونین T سرمی و کمترین میزان آسیب بافتی قلب جنین موش سوری می شود. همچنین, نانوذره ی نقره, باعث کاهش تروپونین و آسیب بافت قلبی جنین موش سوری می شود.

مقدمه: آسیب Syndesmosis مچ پا، از شایع ترین آسیب های مچ پا می باشد. این آسیب دیدگی، منجر به ناتوانی طولانی مدت از انجام فعالیت های فیزیکی می گردد. روش ها: ی مختلف جراحی، جهت درمان به کار رفته اند که هر یک با محدودیت ها، مزایا و معایبی همراه می باشند و یافته ها: ی مطالعات در این زمینه، با یکدیگر متناقض است. از این رو، مطالعه ی حاضر، با هدف مقایسه ی دو روش ثابت سازی نخ محکم (Tightrope) و پیچ (Tricortical-screw) انجام شد. روش ها: مطالعه ی کارآزمایی بالینی تصادفی حاضر، بر روی 30 بیمار با آسیب Syndesmosis مچ پا در بیمارستان های الزهرا (س) و آیت اله کاشانی اصفهان در سال های 96-1393 انجام شد. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه Tightrope و Tricortical-screw تقسیم شدند. دو گروه در پی گیری های 6، 12 و 18 ماهه از نظر محدوده ی حرکتی، شاخص American Orthopedic Foot and Ankle Society (AOFAS)، زمان لازم برای برگشت به کار و نیاز به جراحی مجدد، مورد ارزیابی و مقایسه قرار گرفتند. یافته ها: بیماران دو گروه از نظر سن، جنس و شاخص توده ی بدنی (Body mass index یا BMI) تفاوت معنی داری نداشتند (050/0 < P)، اما مدت ریکاوری و نیاز به جراحی مجدد در گروه Tightrope کمتر بود (001/0 > P). در امتیاز AOFAS نیز گروه Tightrope از نظر درد، محدودیت حرکتی، Maximum walk و Walk surface نسبت به Tricortical-screw برتر بود (050/0 > P)، اما در مورد Flexion دورسال و پلانتار، Gait، حرکت Sagittal، حرکت Hind foot و عملکرد دو گروه تفاوتی نداشتند (050/0 < P). نتیجه گیری: طبق یافته ها: ی این مطالعه، در آسیب Syndesmosis مچ پا، استفاده از روش Tightrope با نتایج بهتری نسبت به روش Tricortical-screw همراه بود

مقدمه: بخشی از اختلالات بینایی به ویژه کم بینایی، ناشی از کارکرد ناقص عصب بینایی است. کودکان کم بینا، با عوارض و مشکلاتی از قبیل انزوای اجتماعی، بی علاقگی به فعالیت ها، افزایش وابستگی به دیگران و تاخیر تحول شناختی همراه می باشند. هدف از انجام این مطالعه، بررسی تاثیر مداخلات عصب-روان شناختی بر عملکرد دیداری در کودکان کم بینا در حوزه ی درک نور، تشخیص و درک رنگ با به کارگیری تمرینات توان بخشی ویژه با استفاده از سامانه ی محرک نوری (Optical stimulus system یا OSS) بود. روش ها: در این پژوهش، ارزیابی عملکرد بینایی در پاسخ به تمرینات پیاده سازی شده بر مبنای متغیرهای وابسته به روش مورد منفرد بر روی 5 کودک کم بینا، به گونه ای طراحی شد که 4 جلسه ی سنجش خط پایه، 8 جلسه ی مداخله ی تمرینات توان بخشی با OSS و 4 جلسه ی پی گیری جهت بررسی پایانی اثر تمرینات، انجام شد و جهت ارزیابی، از محاسبه و میانگین درصد داده های غیر هم پوش (Percentage of non-overlapping data یا PND) و هم پوش (Percentage of overlapping data یا POD) برای متغیرها استفاده گردید. یافته ها: میانگین نمرات POD و PND برای کلیه ی آزمودنی ها و برای همه ی متغیرها به ترتیب 5/92 درصد و 5/7 درصد و به طور متوسط نمرات در مرحله ی مداخله 84/14 درصد و در دوره ی پایایی، 73/13 درصد نسبت به خط پایه افزایش داشت. نتیجه گیری: نتایج نشان دهنده ی بهبود هر 5 آزمودنی در عملکرد درک و تشخیص نور و رنگ بود.