مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1390 | دوره:29 | شماره:153 |تعداد مقالات:5

مقدمه: پنومونی بیمارستانی بعد از عفونت ادراری، دومین عفونت بیمارستانی است. این عفونت در بخش مراقبت های ویژه، شایع ترین عفونت بیمارستانی می باشد. هدف از انجام این مطالعه، بررسی فراوانی عوامل زمینه ساز پنومونی بیمارستانی در بخش های مراقبت ویژه Intensive care unit) یا (ICU در دانشگاه علوم پزشکی همدان بود.روش ها: در این مطالعه توصیفی - مقطعی، 353 بیمار بستری در بخش های ICU بیمارستان های بعثت و اکباتان شهر همدان بررسی شدند. در صورت ابتلا به پنومونی بیمارستانی متغیرهای اتصال به ونتیلاتور، مدت زمان اتصال به ونتیلاتور تا بروز پنومونی و فاصله زمانی بین بستری در ICU تا بروز پنومونی برای بیماران ثبت گردید. تجزیه و تحلیل داده ها توسط آزمونχ2  و آزمون دقیق فیشر استفاده شد.یافته ها: 36 نفر (10.2 درصد) از بیماران بستری شده در ICU به پنومونی بیمارستانی مبتلا گردیدند. میانگین سنی جامعه مورد مطالعه 21.9±51.2 سال بود. 44.5 درصد از مبتلایان به پنومونی بیمارستانی در فاصله زمانی 5-2 روز پس از بستری در ICU به این عفونت مبتلا شده و 24 بیمار (66.5 درصد) بعد از اتصال به دستگاه ونتیلاتور مبتلا به پنومونی نوع Ventilator Associated Pneumonia (VAP) شده بودند.نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه توجه بیشتر به بیمارانی که در معرض ابتلا به عفونت بیمارستانی هستند، ضروری است. همچنین توصیه می شود از انجام هر گونه مداخلات غیر ضروری در بیماران بخش های ICU اجتناب شود. به علاوه در صورت نیاز به تهویه مکانیکی، مراقبت و رعایت بهداشت وسایل آن برای کاهش بروز پنومونی الزامی است.

مقدمه: هیپربیلی روبینمی مشکل شایع و اغلب خوش خیم نوزادان است. اعتقاد بر این است که تغییر وضعیت نوزاد باعث افزایش کارایی فتوتراپی می شود که در همه مراکز استفاده می شود، ولی بعضی مطالعات این نظریه را تایید نمی کند. هدف از این مطالعه، تعیین اثر تغییر وضعیت نوزاد در حین انجام فتوتراپی بر کاهش بیلی روبین سرم بود.روش ها: در مطالعه ای نیمه تجربی، 40 نوزاد مبتلا به زردی که احتیاج به فتوتراپی داشتند، به طور تصادفی به دو گروه شاهد و مداخله تقسیم شدند. نوزادان ترم با وزن بیش از 2500 گرم و سن 7-2 روز با زردی غیر همولیتیک و بیلی روبین کمتر یا مساوی 18 وارد مطالعه شدند. در گروه مداخله هر 6 ساعت وضعیت نوزاد تغییر داده و در گروه شاهد نوزاد به حالت خوابیده به پشت حفظ شد. سپس هر 6 ساعت بیلی روبین سرم به مدت 24 ساعت اندازه گیری گردید.یافته ها: بین میانگین بیلی روبین تام سرم در 2 گروه پس از 24 ساعت اختلاف معنی داری وجود نداشت. کاهش سطح بیلی روبین در نوزادان گروه مداخله پس از 24 ساعت 1.9±7.8 و در گروه شاهد 2.2±6.3 بود. کاهش سطح بیلی روبین پس از 24 ساعت در دو گروه تفاوت معنی داری داشت.نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه ما به نظر می رسد تغییر وضعیت نوزاد به بهبودی هیپربیلی روبینمی کمک می کند.

مقدمه: برخی مطالعات اندازه گیری تیتر (Anti-mutated citrullinated vimentin antibodies) Anti-MCV را به عنوان یک تست اختصاصی برای تشخیص و پیشرفت بیماری آرتریت روماتویید شناخته و سطح آن را با نمره فعالیت بیماری Disease Activity Score Calculator for Rheumatoid Arthritis) یا (DAS28 مرتبط دانسته اند. هدف ما از انجام این مطالعه، بررسی ارتباط تیتر این آنتی بادی با فعالیت بیماری و تغییرات آن طی درمان بیماران مبتلا به بیماری آرتریت روماتویید Rheumatoid arthritis) یا (RA بود. روش ها: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی بود. 80 بیمار مبتلا به RA به روش آسان وارد مطالعه شدند. سطح خونی ESR و Anti-MCV اندازه گیری و فرم DAS28 تکمیل گردید. پس از یک دوره درمانی 3 ماهه دوباره این مقادیر اندازه گیری شد. نتایج توسط آزمون آماریStudent-t ،Pearson  و نرم افزار SPSS نسخه 15 آنالیز گردید. یافته ها: میانگین Anti-MCV قبل و بعد از درمان در افراد مورد مطالعه تفاوت معنی داری با یکدیگر داشت .(P<0.001) آزمون آماری Pearson ارتباط معنی داری را بین DAS28 و سطح Anti-MCV قبل و بعد از درمان نشان داد(P<0.05) . نتیجه گیری: تست Anti-MCV باید به عنوان تست سرولوژیکی مطلوب، که قادر به تشخیص RA در مراحل اولیه بیماری است، درنظر گرفته شود. Anti-MCV با فعالیت بیماری نیز در ارتباط است.

مقدمه: پارکینسون یک اختلال مخرب عقده های قاعده ای مغز و یک عارضه مزمن و پیشرونده است که بیشتر در گروه سنی سالمندان دیده می شود. درمان فیزیکی یکی از روش های کمک به بهبودی این بیماران است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر 10 هفته حرکت درمانی منتخب (با تاکید بر تمرینات کششی و نرمشی) بر تعادل و الگوی راه رفتن در بیماران پارکینسون بود.روش ها: بدین منظور 24 بیمار پارکینسونی به طور داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند و به طور تصادفی به دو گروه شاهد (12 نفر) و گروه تجربی (12 نفر) تقسیم شدند. هر گروه شامل شش مرد و شش زن با شدت بیماری متوسط بودند. هر دو گروه در مدت تحقیق از داروهای یکسانی استفاده می کردند. گروه تجربی یک دوره حرکت درمانی با تاکید بر تمرینات کششی و نرمشی را به مدت 10 هفته، هر هفته 4 جلسه و هر جلسه 1 ساعت انجام دادند. در حالی که گروه شاهد هیچ گونه فعالیت تمرینی را انجام ندادند. تعادل و راه رفتن، پیش و پس از دوره حرکت درمانی اندازه گیری و مقایسه شد. برای ارزیابی تعادل و راه رفتن، به ترتیب ازBerg balance scale ،Tinetti balance scale و Gait and balance scale استفاده شد.یافته ها: بین نمرات راه رفتن و تعادل گروه تجربی پس از انجام مداخله بهبود معنی داری داشت (P<0.001). میانگین نمره راه رفتن در گروه شاهد تغییر معنی داری نداشت (P=0.820) به علاوه نمره تعادل گروه شاهد، در پس آزمون کاهش معنی داری داشت (P<0.008).نتیجه گیری: بر اساس نتایج تحقیق حاضر به نظر می رسد تمرینات کششی و نرمشی در درمان بیماران پارکینسون موثر بوده و مکمل درمان دارویی است. به عبارتی دیگر، اثر متقابل دارو درمانی و تمرینات مذکور می تواند به عنوان یک رژیم درمانی برای این گروه از بیماران به کار گرفته شود.