مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1390 | دوره:29 | شماره:145 |تعداد مقالات:6

مقدمه: ضایعات قطع نخاع از جمله مشکلاتی است که جانبازان جنگ ایران و عراق با آن دست به گریبان هستند. این ضایعات نه تنها خود باعث ایجاد مشکلات برای جانبازان می شوند بلکه بی تحرکی ایجاد شده به دنبال این ضایعات سبب بروز عوارض دیگری مانند بیماری های پوستی، کلیوی، روحی روانی و بسیاری عوارض دیگر می شود. در این مطالعه به بررسی ناتوانی جانبازان قطع نخاعی شده و بروز بیماری های ناشی از آن پرداختیم.روش ها: اطلاعات کلیه جانبازان قطع نخاعی جنگ تحمیلی ساکن در اصفهان از پرونده های آن ها در بیمارستان الزهرا (س) استخراج گردید. در مواردی که داده های موجود در پرونده کامل نبود با جانباز تماس تلفنی گرفته شد. اطلاعات جمع آوری شده شامل سن، وضعیت تاهل، اشتغال، تحصیلات، میزان ناتوانی و فراوانی بروز بیماری ها در این افراد با نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: از مجموع 258 جانباز ساکن اصفهان پرونده های 201 نفر آن ها در دسترس بود. میانگین سنی جانبازان مورد مطالعه 42.3±5.7 سال بود. 72.6 درصد این افراد به شغلی اشتغال نداشتند و تنها 27.4 درصد آن ها به طور کامل توانایی انجام امور شخصی خود را داشتند. در 66.7 درصد آن ها حرکت ورزشی توسط فرد و یا فیزیوتراپ انجام می گرفت. 51.7 درصد آن ها مبتلا به بیماری کلیوی و 40.8 درصد مبتلا به اختلالات روحی روانی و 46.3 درصد مبتلا به اختلالات پوستی بودند. فراوانی عفونت های کلیه، اختلالات متابولیک، روحی روانی، اسکلتی عضلانی و پوستی به طور معنی داری در جانبازان ناتوان بیشتر بود.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که جانبازان با توانایی کامل به میزان کمتر به بیماری های جسمی و روحی روانی مبتلا می شوند. لذا پیشنهاد می شود جانبازان ناتوان بیش از پیش به برنامه های بازتوانی با تکیه بر ایجاد تحرک، مشاوره های روان پزشکی و کلاس های آموزشی ارتقای سلامت ارجاع داده شوند.

مقدمه: مطالعه حاضر با هدف تعیین فراوانی کاردیومیوپاتی وابسته به دانامایسین در کودکان و نوجوانان بهبود یافته از لوسمی لنفوبلاستیک حاد و ارتباط آن با سطح تروپونین قلبی و دوز تجمعی دارو به انجام رسید.روش ها: این مطالعه مقطعی در جمعیت کودکان و نوجوانان زیر 18 سال با سابقه بیماری لوسمی لنفوسیتی حاد (Acute lymphocytic leukemia یا ALL) با شرح حال دریافت دانامایسین در بیمارستان الزهرا (س)، وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، انجام شد. افراد دارای معیارهای ورود به مطالعه بر اساس دوز تجمعی دانامایسین به دو گروه کمتر از 250 و بیشتر از 250 میلی گرم بر متر مربع تقسیم شدند. در کلیه بیماران پس از اخذ رضایت نامه و گرفتن شرح حال و انجام معاینات اولیه، سطح خونی تروپونین قلبی T اندازه گیری شد و سپس شاخص های (Shortening fraction (SF و کسر تخلیه (Ejection fraction یا EF) به وسیله اکوکاردیوگرافی ارزیابی گردید. نتایج به دست آمده بین دو گروه به وسیله نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.یافته ها: از بین 55 بیمار مبتلا به ALL تحت درمان با دانامایسین، 3 نفر مبتلا به کاردیومیوپاتی بودند که همه آن ها در گروه دوم قرار داشتند (P<0.048). میانگین شاخص EF در گروه اول و دوم به ترتیب 65.03±4.26 و 61.4±6.56 بود (P<0.02). همچنین میانگین شاخص SF در گروه اول و دوم به ترتیب 34.23±4.19 و 31.92±4 بود (P<0.04). نتیجه آزمایش تروپونین قلبی نیز در 4 نفر از افراد گروه دوم مثبت بود، در صورتی که در گروه اول مورد مثبتی یافت نشد (P<0.037). بین ابتلا به کاردیومیوپاتی و افزایش تروپونین قلبی ارتباط معنی داری وجود نداشت (P=0.21).نتیجه گیری: بیماران مبتلا به ALL تحت درمان با دانامایسین در معرض عوارض قلبی دارو قرار دارند و توصیه می شود حتی الامکان از مقادیر بیشتر از 250 میلی گرم بر متر مربع پرهیز شود، چرا که شانس کاردیوتوکسیسیتی بسیار بالاتر می رود. از آن جا که ارتباط معنی داری بین سطح تروپونین T قلبی و کاردیومیوپاتی وجود نداشت، نمی توان از آن به عنوان یک مارکر قابل اطمینان بررسی کاردیوتوکسیسیتی به تنهایی و یا جانشین اکوکاردیوگرافی استفاده کرد.

مقدمه: نوزادان نارس در بدو تولد، به طور گسترده نیاز به احیا پیدا می کنند. در حال حاضر برای احیا از اکسیژن 100 درصد استفاده می شود. با توجه به اثرات مخرب و سمی اکسیژن به خصوص برای نوزادان نارس، در این مطالعه احیای نوزادان با اکسیژن با غلظت بالا و پایین مقایسه شد.روش ها: 32 نوزاد نارس متولد شده در بیمارستان شهید بهشتی اصفهان با سن حاملگی 29 الی 34 هفته که در بدو تولد نیاز به احیا داشتند، وارد مطالعه شدند. نوزادان به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. در یک گروه اکسیژن با غلظت پایین به نوزادان داده شد. در این گروه احیا با FIO2 (Fraction of inspired oxygen) اولیه 30 درصد شروع و نوزاد هر 60 تا 90 ثانیه بررسی گردید و در صورت ضربان قلب کمتر از 100، 10 درصد به FIO2 قبلی افزوده شد تا جایی که ضربان قلب به بیشتر از 100 و SO 2 به بیشتر از 85 درصد رسید. در گروه دیگر اکسیژن خالص به نوزاد داده شد. احیا با FIO2 100 درصد شروع و هر 60 تا 90 ثانیه یک بار نوزاد بررسی گردید. در صورت رسیدن SO2 به بیشتر از 85 درصد، 10 تا 15 درصد از FIO2 قبلی کاسته شد.زمان رسیدن به SO2 به بیشتر از 85 درصد و ضربان قلب بیشتر از 100 و همچنین FIO2 مورد نیاز برای رسیدن به هدف در دو گروه با هم مقایسه شد.یافته ها: میزان فراوانی نوزادانی که ضربان قلب آن ها در دقایق 1 و 3 تولد به بیشتر از 100 رسید، در دو گروه با هم اختلاف معنی داری نداشت (مقدار P به ترتیب 0.71 و 0.11). همچنین میزان فراوانی SO2 بیشتر از 85 درصد در دقایق 1، 2، 4 و 5 در دو گروه با هم اختلاف معنی داری نداشت (مقدار P به ترتیب 1، 0.5، 0.08 و 0.16).نتیجه گیری: اکسیژن با غلظت پایین می تواند به اندازه اکسیژن با غلظت بالا در احیای نوزادان نارس موثر باشد.

مقدمه: حاملگی کمتر از 20 سال به عنوان یکی از حاملگی های پر خطر در نظر گرفته می شود. این در حالی است که بعضی مطالعات نشان می دهند که در صورت مراقبت های پیش و حین بارداری مناسب، این عوارض در حد حاملگی در سنین بالای 20 سال خواهد بود. این مطالعه جهت تعیین فراوانی نسبی زایمان زودرس، مرده زایی، پارگی زودرس کیسه آمنیون، سزارین، فشار خون حاملگی، اکلامپسی، زایمان نوزاد کم وزن، تمایل به زایمان طبیعی نسبت به سزارین و شاخص توده بدنی مادران قبل از بارداری و هنگام زایمان انجام شد.روش ها: این مطالعه توصیفی تحلیلی از ابتدای مهر 1388 تا انتهای آذر 1389 در 4 بیمارستان اصفهان انجام شد. در این مطالعه 500 زن باردار در 2 گروه سنی کمتر و بیشتر از 20 سال در طول دوران حاملگی بررسی و پی گیری شدند و عوارض حاملگی آن ها ثبت گردید. داده ها توسط نرم افزار SPSS نسخه 16 تجزیه تحلیل شدند.یافته ها: در این مطالعه 500 مادر در طول بارداری بررسی شدند. میانگین سنی مادران زیر 20 سال 18.12±1.11 و میانگین سنی مادران بالای 20 سال 26.53±3.08 سال بود. در مادران کمتر از 20 سال 15 نفر (6 درصد) اکلامپسی و در مادران بالای 20 سال 4 نفر (1.6 درصد) اکلامپسی وجود داشت. بر مبنای آزمون χ2 ارتباط معنی داری بین سن حاملگی و فراوانی نشبی اکلامپسی وجود داشت.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد حاملگی کمتر از 20 سال عوارض بیشتری نسبت به سنین بالاتر دارد و برای کاهش شیوع آن آموزش های عمومی لازم است.

مقدمه: گیرنده های فعال کننده تکثیر پراکسی زوم ها (Peroxisome proliferator–activated receptors یا PPAR) گروهی از فاکتورهای نسخه برداری وابسته به لیگاند هستند که در انسان دارای 3 ایزوفرم شناخته شده β/δ، γ و α می باشند. از آن جایی که PPARs روی عملکرد سیتوکاین ها و فاکتورهای رشد اثر می گذارند، اعتقاد بر این است که PPAR ها ممکن است در مکانیسم های مولکولی تنظیم کننده آنژیوژنز دخالت داشته باشند. هدف ما در این پژوهش، بررسی اثر فعال سازی PPARβ/δ توسط GW0742 به عنوان آگونیست اختصاصی این ایزوفرم بر روی آنژیوژنز در عضله قلبی رت های شاهد و دیابتی بود.روش ها: 24 رت نر به طور تصادفی به 4 گروه 6 تایی تقسیم و تحت درمان قرار گرفتند. جهت ایجاد دیابت از داروی استرپتوزوتوسین استفاده گردید. گروه 1: شاهدهایی که حلال دارو دریافت کردند، گروه 2: شاهدهایی که روزانه 1 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن GW0742 به صورت تزریق زیر جلدی دریافت کردند. گروه 3: دیابتی هایی که حلال دارو دریافت کردند و گروه 4: دیابتی هایی که روزانه 1 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم GW0742 به صورت تزریق زیر جلدی دریافت کردند. پس از 21 روز، عضله قلب حیوانات خارج شد و میزان تراکم مویرگی آن با استفاده از ایمونوهیستوشیمی بررسی گردید.یافته ها: نتایج نشان دادند که میانگین تراکم مویرگی عضله قلبی در حیوانات دیابتی کمتر از حیوانات شاهد بود (P=0.08). تجویز GW0742 باعث افزایش تراکم مویرگی در عضله قلبی حیوانات دیابتی (215.82±11.3 در مقابل 121.71±13.32 مویرگ در میلی متر مربع) گردید (P<0.05)، در حالی که تغییری معنی دار در میزان تراکم مویرگی عضله قلبی حیوانات شاهد (156.3±8.97 در مقابل 153.78±11.08 مویرگ در میلی متر مربع) ایجاد نکرد (P<0.05).نتیجه گیری: یافته های ما نشان داد که دیابت با کاهش آنژیوژنز در عضله قلبی همراه است و تجویز GW0742 به عنوان آگونیست PPARβ/δ توانست موجب بهبود آنژیوژنز در عضله قلبی رت های دیابتی گردد، در حالی که در عضله قلبی رت های شاهد این اثر را نداشت.