مجله دانشکده پزشکی اصفهان
سال:1390 | دوره:29 | شماره:130 |تعداد مقالات:6

مقدمه: بیماری های مالتیپل اسکلروزیس و کولیت اولسرو دو بیماری مزمن و تحلیل برنده هستند و افراد مبتلا به این دو بیماری با دشواری های زیادی مواجه هستند. تاکنون مطالعه جامعی در زمینه ارتباط این دو بیماری با یکدیگر و وجه تشابه آنها صورت نگرفته است. با توجه به این مطالعات، ما بر آن شدیم که فراوانی کولیت اولسرو را در جامعه عادی و در میان جامعه مبتلا به MS بررسی کنیم.روش ها: این مطالعه به صورت مورد - شاهدی از فروردین ماه 1387 تا شهریور ماه 1388 در میان جامعه مبتلا به MS انجام شد. 250 بیمار مبتلا به MS و 250 فرد سالم و مشابه از نظر فراوانی ابتلا به کولیت اولسرو با هم مقایسه شدند.یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که دو گروه مورد مطالعه از نظر توزیع فراوانی سنی تفاوت معنی داری با هم نداشتند. از میان افراد مبتلا بهMS ، 2 درصد افراد (5 نفر) مبتلا به بیماری کولیت اولسرو بودند، ولی در جمعیت عادی هیچ فردی که بیماری کولیت اولسرو داشته باشد مشاهده نشد. از نظر میزان ابتلا به کولیت اولسرو تفاوت معنی داری بین دو گروه مشاهده شد و این بیماری در افراد مبتلا به MS بیشتر بود (P=0.03).نتیجه گیری: همان طور که نتایج مطالعات ما و دیگر محققان نشان داد فراوانی کولیت اولسرو در میان بیماران مبتلا به MS بیشتر از جمعیت عادی است و به نظر می رسد یکسری از عوامل مستعد کننده در ایجاد هر دو بیماری مشارکت داشته باشند. بنابراین باید در بیماران مبتلا به MS دارای مشکلات گوارشی، ارزیابی های گوارشی بیشتری در جهت احتمال ابتلا به کولیت اولسرو صورت گیرد.

مقدمه: کمردرد مزمن از جمله شایع ترین معضلات بهداشتی در سراسر دنیا و ایران است که دارای تبعات زیادی از جمله کاهش عملکرد جسمی ، روانی و اجتماعی است. تاکنون مداخلات زیادی برای درمان کمردرد مزمن تدوین شده است که از جمله آنها برنامه آموزشی چند منظوره کمردرد است. هدف این مطالعه بررسی تاثیر این برنامه بر کیفیت زندگی و توانایی جسمی افراد مبتلا به کمردرد مزمن بعد از گذشت هجده ماه است.روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی شاهددار ابتدا تعداد 197 نفر از افراد مبتلا به کمردرد مزمن مراجعه کننده به مرکز تحقیقات روماتولوژی که واجد شرایط مطالعه بودند به طور تصادفی در یکی از دو گروه مداخله یعنی گروه برنامه آموزشی چند منظوره (94 نفر) و یا گروه شاهد یعنی گروه دارودرمانی (103 نفر) قرار گرفتند. گروه شاهد تحت نظر پزشک و رژیم دارویی بودند ولی گروه مداخله علاوه بر رژیم دارویی تحت مداخله برنامه آموزشی چند منظوره نیز بودند. پیگیری افراد مورد مطالعه در دو گروه دارودرمانی (88 نفر) و گروه برنامه آموزشی چند منظوره (84 نفر) تا هجده ماه ادامه یافت. بعد از گذشت این مدت داده های دو گروه از طریق پرسشنامه هایShort Form Health Survey (SF-36) ،Ronald–Morris Disability (RDQ)  و Back Pain Disability Scale (QDS) جمع آوری و در پنج مرحله صفر، سه، شش، دوازده و هجده ماه از طریق آزمون های Repeated measure ANOVA و Student t-test تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: با وجود یکسان بودن دو گروه در بدو مطالعه، نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد افراد گروه مداخله در طی 18 ماه از گروه شاهد از نظر تمام مقیاس های کیفیت زندگی وضعیت بهتری داشتند و این تفاوت در تمامی ابعاد معنی دار بود. همچنین این مطالعه نشان داد گروه برنامه آموزشی چند منظوره از گروه دیگر در طی زمان، از حیث دو مقیاس QDS و RDQ به طور معنی داری برتر بوده است.نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه برنامه آموزشی چند منظوره می تواند تا 18 ماه در ارتقای هشت بعد کیفیت زندگی و کاهش ناتوانی افراد مبتلا به کمردرد مزمن موثر باشد.

مقدمه: امروزه سزارین به یکی از رایج ترین اعمال جراحی تبدیل شده است. یکی از عوارض سزارین، درد پس از آن است که موجب آزردن مادر و مانع برقراری رابطه مطلوب با نوزاد می شود. مخدرها از رایج ترین تسکین دهنده های درد هستند. برای استفاده از اپیوئیدها در تسکین درد روش های مختلفی از جمله عضلانی (IM)، وریدی (IV)، زیرجلدی و یا روش های نوین مثل کنترل درد توسط خود بیمار (PCA) وجود دارد. با در نظر گرفتن این موضوع که روشPCA  روش نوینی در حیطه کنترل درد می باشد، محققین بر آن شدند تا به مقایسه اثربخشی ضد درد پتیدین به دو روش تزریق داخل عضلانی و PCA در مادران سزارین شده بپردازند.روش ها: این پژوهش یک مطالعه کارآزمایی بالینی مقایسه ای آینده نگر بود که بر روی زنان ترم، تک قلو و حاملگی اول (20 تا 30 ساله) که به صورت انتخابی تحت عمل سزارین قرار گرفتند، در سال 1389 در بیمارستان سپاهان شهر اصفهان انجام شد. معیارهای خروج از مطالعه شامل استفاده از داروهای دیگر، داشتن هر بیماری زمینه ای، ایجاد هر گونه تغییر سطح هوشیاری از گیجی و خواب آلودگی تا کما و عدم رضایت بیمار بود. حجم نمونه 44 نفری در هر گروه به روش نمونه گیری تصادفی آسان انتخاب شد. بیماران پس از هوشیاری در ریکاوری و سپس در بخش در ساعات 1، 2، 4، 8 و 12 پس از عمل از نظر علایم حیاتی و عوارض جانبی احتمالی داروها بررسی شدند. امتیاز درد توسط مقیاس دیداری (VAS یا Visual analogue scale) مورد ارزیابی قرار گرفت. رضایت بیمار از میزان و نحوه تسکین درد مورد سوال قرار گرفت.یافته ها: استفاده از روش پتیدین IM کاهش قابل توجهی در امتیاز درد نسبت به پتیدینPCA  در ساعات 1، 8 و 12 به دنبال داشت (به ترتیب ساعات P=0.04، P=0.003 و P=0.03). در ساعات 2 و 4 نیز میانگین درد کمتر از گروه PCA بود اما این تفاوت معنی دار نبود. در میانگین کل ساعات پتیدین IM در کاهش درد نسبت به PCA ارجح بود (P=0.02). به منظور بررسی فراوانی تهوع و استفراغ از آزمون دقیق فیشر استفاده شد که در نتایج اعلام شده تهوع و استفراغ در گروه IM کمتر گزارش گردید.نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد با وجود جدید بودن روش بی دردی توسطPCA ، این روش موجب تسکین بیشتر درد نسبت به روش های قدیمی مثل IM نمی گردد. همچنین رضایت بیماران از این روش کمتر از روش IM بود که ممکن است به دلیل گران بودن پمپ و عوارض جانبی آن مانند تهوع و استفراغ باشد. بنابراین پیشنهاد می شود برای تایید نتایج این مطالعه، مطالعات بیشتری انجام گیرد.

مقدمه: کودکان مبتلا به شکاف لب و کام، در طول دوران رشد خود مشکلات متعددی را از جمله اختلالات تغذیه ای، مشکلات شنوایی و اختلالات زبانی و گفتاری تجربه می نمایند. هدف از مطالعه حاضر بررسی فراوانی بیماری های گوش میانی، پرخیشومی و خطاهای جبرانی بعد از جراحی اولیه در کودکان مبتلا به شکاف کام با یا بدون شکاف لب و همین طور بررسی میزان تاثیرپذیری ویژگی های گفتاری این کودکان از پاتولوژی های گوش میانی، بود.روش ها: در مطالعه گذشته نگر حاضر، 120 پرونده موجود از بیماران مبتلا به انواع شکاف های لب و کام که در بین سال های 1384 تا 1386 به تیم شکاف کام مرکز پزشکی الزهرا (س) اصفهان مراجعه کرده بودند، بررسی شد و اطلاعات مربوط به وضعیت گوش میانی و نتایج ارزیابی تولید و تشدید گفتار 38 کودک 3 تا 6 ساله مبتلا به شکاف کام با یا بدون شکاف لب، استخراج شد. سپس علاوه بر محاسبه میزان فراوانی اختلالات مذکور، ارتباطات بین وضعیت گوش میانی، خطاهای جبرانی تولید و پرخیشومی، مورد آزمون قرار گرفت.یافته ها: 47.4 درصد از بیماران، عفونت های مکرر گوش میانی را تجربه نموده بودند. خطاهای جبرانی تولید و درجاتی از پرخیشومی نیز به ترتیب در 78.9 درصد و 71 درصد از بیماران مشاهده شد. این اختلالات گفتاری، ارتباط معنی داری را با وضعیت گوش میانی کودکان نشان ندادند (P>0.05). ولی پرخیشومی با وضعیت تولیدی بیماران در ارتباط بود (P=0.001).نتیجه گیری: در پژوهش حاضر فراوانی اختلالات همراه با شکاف کام، به ویژه خطاهای جبرانی تولید و پرخیشومی، نسبت به سایر مطالعات مشابه بسیار بیشتر بود. این یافته، نیاز ما را به بهبود برنامه ریزی های درمانی در قالب تیم های منسجم به منظور مدیریت بهتر کودکان مبتلا به شکاف لب و کام، منعکس می سازد.

مقدمه: هدف در این مقاله، گزارش یک مورد توکسوپلاسمایی در سه قلوها بود.گزارش مورد: این گزارشی از یک مورد توکسوپلاسمایی در سه قلوها بود. دو نفر از آنها دارای تظاهر کوریورتینیت بودند. یکی از این دو مورد پس از درمان کامل و موفق با آنتی بیوتیک دچار عود شد. از این سه قلوها یکی دارای تظاهر سیستمیک یا چشمی نبود. بنابراین این سه قلو ممکن است موردی از سه قلویی دو کوریونی باشد که تنها یک کوریون دچار عفونت با توکسوپلاسما شده است.نتیجه گیری: به دلیل عدم درگیری یکی از سه قلوها ممکن است توکسوپلاسما تنها یکی از کوریون ها را درگیر کرده باشد.